Vraag gebroken gezinnen

Ik kom uit een gebroken gezin. Ik was 3 jaar toen mijn ouders gingen scheiden. De situatie was raar maar opzich hebben mijn ouders ons erg goed uitgelegd over wat het inhield. In het begin hebben zij mijn zus, mij en mijn broertje goed begeleid in het uit elkaar gaan en daardoor werd alles goed door ons begrepen. Het kon gewoon gebeuren maar papa en mama zijn er altijd voor jullie zeg maar. Waar het fout is gegaan bij hun, en waar ik tot op de dag van vandaag nog last van ervaar en ik ben nu 28, is dat ze momenteel elkaar nu wel kunnen schieten. De spanning is te snijden als ze bij elkaar zijn (als voorbeeld de verjaardag van mijn dochter, onwijs ongemakkelijk!) en als kind zijne is het erg lastig om daarmee te dealen. Je hebt constant het gevoel beide ouders te moeten pleasen en je aandacht te verdelen. En zelf denk ik dat, dat de key is. Laat als ouder niet merken dat er spanning is. Ik krijg nu al stress van het feit dat bij grote gebeurtenissen zij elkaar moeten treffen. Mijn moeder heeft ons (ongewenst) alle vreselijke dingen verteld die mijn vader heeft gedaan. Heb en had ik totaal geen behoefte aan. Waarom jou kindje moet schreeuwen weet ik helaas niet. Misschien omdat de situatie vreemd is? Maar voor de toekomst komt het allemaal heus goed! Als kind valt er echt wel primamee te dealen en zullen jou kindjes het heus begrijpen zolang de ouders maar normaal tegen elkaar doen. Ik hoop dat dit je helpt 😊

Hi, wow, wat een lastige situatie. In jouw verhaal lees ik dat de vader niet echt interesse heeft in zijn kinderen. Ik kan me voorstellen dat dat voor hen verwarrend is. Ze zijn nog klein maar voelen natuurlijk wel dat er iets aan de hand is. Heb je dit al eens besproken met je ex? En weet je hoe de weekenden verlopen wanneer je oudste daar is? Misschien kunnen jij en je ex er samen een keer over praten met een gezinscoach. Het is heel goed dat je voor de kinderen probeert om het contact met de vader goed te houden, maar de kwaliteit van het contact moet, lijkt me, wel goed zijn. Fijn om te lezen dat het contact met je nieuwe vriend goed is. Sterkte!

PS: mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik zes was. Dat luchtte eigenlijk op omdat er vaak ruzie en spanning was. We gingen na de scheiding om het weekend naar mijn vader en dat was goed. Hij was er dan ook echt voor ons. Mijn broer en zus zijn ouder, dat scheelt, ik heb aan hen veel gehad in die periode.

Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik jong was(2), mijn vader had niet heel veel interesse. Mijn moeder heeft er altijd alles aangedaan wel contact met mij en mijn vader aan te houden. Daar ben ik haar nu volwassen ben heel dankbaar voor.

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik ongeveer 5 jaar was en mijn broertje net geboren. Zij woonden echter niet zo ver uit elkaar vandaan (max 20 km) hier door gingen wij om of elk weekend naar mijn vader. Wat ik voornamelijk erg lastig vond is dat mijn moeder altijd heel slecht praatte over mijn vader, een kind kan dat nog niet relativeren en zal één ouder als slecht zien. Dit is uiteindelijk bij mijn broertje gebeurd. Hij is nu 21 en komt vanaf zijn 5e niet meer bij mijn vader. Hij kent mijn vader namelijk alleen maar als een slechte man. Ondertussen ken ik beide verhalen en kan ik zelf bepalen wie goed, of wie fout zat en ben ik elke dag blij dat die twee niet meer samen zijn. Wat mij van mijn moeder nog meer tegen viel, is dat zij alle foto's die ik had met mijn vader als kind zijnde heeft weggegooid, puur uit boosheid. Hier door heb ik amper foto's van mijn vader en mij als kind zijnde en nu ik zelf zwanger ben doet me dat heel veel pijn. Wat ik wel uit jouw verhaal begrijp, is dat jouw ex niet heel veel moeite doet om zijn kinderen te willen zien. Dat is natuurlijk wel een hele andere situatie. Ik weet natuurlijk niet hoe de relatie met je ex nu is aangezien je met spoed verhuisd bent. Is het mogelijk om rustig samen te praten naar een gewenste oplossing? Of kun je achterhalen waarom hij niet zoveel moeite doet? Misschien is het al een idee om eens in de maand een dagje met je ex en kinderen af te spreken. Misschien voelt het voor hem nog niet vertrouwd om zulke kleine kinderen over de vloer te hebben en voelt hij zich onzeker of hij het wel goed doet. Even heel stom gezegd, al is het één keer in de maand een picnic, naar een krijspaleis etc dan zien de kinderen ook dat papa en mama oke zijn samen en dat er geen haat is naar elkaar. Ik wil je heel veel succes wensen in deze lastige situatie en ik denk dat ik wel kan zeggen dat je een goede moeder bent aangezien je het blijft proberen!

Ik heb wel gemerkt dat kinderen op allerlei manieren dingen laten zien. Een kind dat heel vervelend en boos doet is niet persee moe of stout. Maar kan juist snakken naar liefde en een knuffel. Een meisje op de opvang bij ons, staat volgens de leidsters bijna de hele dag bij het raam om mama te roepen. Maar als haar mama dan komt.. Dan is het krijsen en tierend op de grond op de parkeerplaats. Dus het krijsen kan heel veel betekenen. Misschien mist hij hem, misschien voelt hij de spanning, misschien vindt hij het gewoon niks omdat er geen echte band is. Ik denk dat je als moeder het beste er voor je kinderen kan zijn in deze situatie, door niet slecht te praten over hun vader, de ruimte te bieden om te bellen of langs te gaan als zij daar zin in hebben en proberen het contact samen zo vriendelijk mogelijk te late zijn .

Ik ga heel even heel cru zijn want ik hou niet van psychologische bullshit. Ik kom zelf uit een zeer gebroken gezin en jammer genoeg heb ik mijn oudste dochter (14 jaar) gekregen met iemand die er ook alleen naar om ziet als het hem uitkomt. Als ik zie hoe hard mijn dochter daar onder lijdt, dat breekt echt mijn hart. Eerlijk je kinderen zijn nog jong, dus ik zou zeggen gewoon de kinderen geheel weghouden van die vent die uiteindelijk het ook geen bal kan schelen. Uit het oog, uit het hart. Vader of niet, je kan niet ‘iets missen’ wat je niet hebt gekend. Ze gaan er later 100000x harder van afzien als het zo blijft waarom hun vader niet geïnteresseerd is in hun en zich zoveel vragen stellen en uiteindelijk denken dat het hun schuld is en dat zijn niet genoeg zijn (zo denkt een kinderbrein nu eenmaal). Dan gaan ze alles naar zich toetrekken. Gaan ze hun papa beginnen vergelijken met andere papa’s van vrienden en vriendinnetjes van ‘hé die papa komt wél naar het schoolfeest, of hé die papa gaat wél mee naar balletles, waarom doet mijn papa dat niet, ik zal wel iets verkeer doen’. Echt waar bescherm je kinderen van hun loser van een vader die zelfs het niet kan opbergen om z’n kinderen te komen halen laat staan bezoeken. Ja 150 km is niet niks, maar dat doe je toch met gemak om die lieve snoetjes van je eigen kids te zien? Hij is jou kinderen niet waard! En natuurlijk krijst je oudste alles bij elkaar het kind kent zijn vader niet.

Mijn ouders zijn met een vechtscheiding uit elkaar gegaan. Ik was toen 8 en mijn broertje 4. Mijn vader had ons flink gemanipuleerd en was echt the fun dad. Dure kado’s, niks was teveel. Mijn moeder was van rust en regelmaat. Dus die was saai. Echter heeft hij mijn moeder flink onderdrukt over de waarheid. Mijn vader had een affaire met iemand die dichtbij stond. Hij zei dat mama niet meer van papa hield. En die woede heb ik mij tegenover mijn moeder continue geuit. Op mijn zestiende ben ik achter de waarheid gekomen. Mijn moeder heeft mij alles verteld. En dat ik het pas mocht weten als ik ouder was. Al die jaren heb ik mijn moeder het zo moeilijk gemaakt. Tot de dag van vandaag heb ik daar zo’n spijt van. Ik kan alleen maar zeggen voor later, wees super eerlijk naar je kindjes. Je hoeft niet letterlijk te vertellen waarom papa niet komt maar als ze er bewust van worden misschien dan wel. Nu achteraf weet ik dat mijn moeder het niet verbood om hem te zien maar hij simpelweg te druk was met zijn eigen leven. Als ik de waarheid van het begin wist had ik er wss vrede mee gehad en het allemaal gelaten. Inmiddels kunnen ze goed met elkaar om gaan. Maar pas 18 jaar later. Ik kan je alleen aanraden met je ex een oplossing proberen te zoeken. Misschien zijn de weekenden daar stressvol, is er geen rust en regelmaat. (Ik kwam ook altijd mega vervelend thuis). Gilt ze daarom alles bij elkaar. Of een manier van verwerken. Ik wens je veel succes. Dit is altijd een moeilijk onderwerp!

Ja ik kan me hier wel in vinden. Ik kom ook uit een gebroken gezin. Ik was 7 mijn zusjes 4 en 2. Onze vader liet ons ook zitten... kwam ook onvoorspelbaar. Mijn jongste zusje van 2 toen moest ook veel huilen waarom ?er was geen band, geen binding. Ze snapte het niet. Voelde zich niet veilig. Hij was een vreemde. Doordat jou dochter haar vader 1 keer in de 3 maanden is een keer ziet is veel te weinig. Ben je daar wel bij? Ze snapt het gewoon niet. Zal wel bang zijn, geen veiligheid... Mijn zusje heeft ondanks alles nog geen band met hem. Ze is er alleen maar onzeker van. Veel psychische problemen juist omdat ze het niet snapt waarom hij er niet was.... Net zoals vb zegt; je raakt er als je ouder wordt van in de war. Ze krijgt dadelijk een complex van onzekerheid. Hij krijgt dadelijk een ander gezin en dan is er nog meer verwarring.. Waarom ik niet? Waarom wilde hij mij niet? Waarom hun wel.... Ik heb net zelf 4 jaar therapie afgerond en ik was al ouder en snapte het wel. Ik denk dat je met hem in gesprek moet gaan en hem voor de keuze moet stellen; Of meer tijd en energie in de kinderen steken en consistent zijn. En desnoods eerst samen tijd doorbrengen met ze zodat ze kunnen wennen aan hem. Vertrouwen krijgen. En dan consistent afspreken. Probeer hier zelf ook even wat tijd in te stoppen. Maar stel ook een grens als het allemaal van jou moet komen ook laten gaan dan. Sommige vaders zijn gewoon zo.. maar dat ligt aan hun.. Niet aan de kids. Of hij laat ze los en gaat verder met zn leven.

Ik heb inhoudelijk geen ervaring met gescheiden ouders, maar wil je complimenteren over je houding hierin. Super dat je het belang van de kinderen hierin voorop stelt en je niet laat leiden door hetgeen er eventueel tussen jou en hun vader speelt. En voor de kinderen heel fijn dat jij ze hun vader gunt. Met zo'n moeder komt het zeker goed met jouw kinderen.

Ik kan me hier niet in vinden. Wel respect naar iedereen z’n mening natuurlijk. Maar mijn moeder heeft bepaald dat het voor mij en mijn broers beter was om het contact helemaal weg te houden. Ik wil niet teveel in detail maar het heeft tot de dag van vandaag nog steeds invloed. Zeker nu ik zelf moeder ben kan ik er weinig begrip voor opbrengen. Ik zou persoonlijk voor mediation gaan, iemand objectief die jullie kan helpen en passend een advies voor de kinderen kan geven. Heel veel sterkte !

Ik was zelf ouder toen mijn ouders gingen scheiden. Na mijn examens, dat vond mijn moeder beter voor mij ipv een scheiding erbij te hebben. Dat is natuurlijk een hele andere leeftijd wanneer je zelf kan nadenken, ik was namelijk 18. En toch heeft het alsnog veel schade aangericht. Na de scheiding bleek het wel duidelijk wie diegene was die het gezin bij elkaar hield. Dat was mijn moeder. Ik zie mijn vader nu misschien 1 keer per jaar. Alleen vind hij dat hij dan wel echt een vader is. Terwijl ik dat helemaal niet zo voel. Toch zorgt dat voor conflicten voor mijzelf. Ik voel geen behoefte om hem te vertellen dar ik zwanger ben. Maar als ik mijn tante dat ga vertellen zal ik voor mijn eigen rust wel moeten. In mijn studietijd heb ik vaak moeten bedelen voor collegegeld. Terwijl het er zeker wel was. Altijd ongezien voelen. Je kut voelen omdat hij wel andere leuke dingen kan doen, maar niet de moeite neemt voor jou (ik was 18! Je bent mijn hele kindertijd er geweest en nu?!). Inmiddels kan ik met die gevoelens beter omgaan. Zoals hier al gezegd wanneer je kinderen beseffen dat ze er alleen mogen zijn wanneer het uitkomt. Het doet pijn. Je gaat vergelijken. Ik zou daarom ook goed in gesprek gaan met je ex. En zoals je al doet je kinderen op 1. Want wanneer ze het wel beseffen doet het echt pijn.

Mn moeder is weggegaan met mij toen ik net 1 was (mishandeling enzo). Ik heb toen zeker een jaar mn vader niet gezien en toen ik 3 was ging ik 1x in de 2 maanden een weekend. Ik weet er niks meer van. Het enige wat ik weet is dat ik een keer met hem naar dolphinarium ben geweest. En dat weet ik omdat ik toen een mega knuffel van een dolfijn heb gehad en die heb ik nog. Voor de rest weet ik niks meer. Maar toen ze met mn (stief)vader uit elkaar ging was ik 12 (hij ging vreemd) en dat is met een drama gegaan. Vanuit hun kant en ik weet het nog als de dag van gister ik ben nu 20. En zou het mooit meer vergeten heb ook hulp gehad ervoor enzo kanjertraining trauma therapie enz. Dus beter vroeg uit elkaar dan laat zou ik zeggen

Wat stel je mooie vragen vanuit je kinderen. ♥️ Verder geen tips, gewoon een compliment!

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 17 was. Mijn vader zei op een middag tegen de kinderen (4 stuks) dat hij het niet meer trok en is gegaan. Hij is toen 1-2 jaar compleet afwezig geweest. Daar ging natuurlijk wel wat aan vooraf, maar wat weet je nou op die leeftijd? Jouw kids maken dat nu dus niet (heel) bewust mee. Daarna kwamen er veel veranderingen, zussen gingen uit huis studeren, ik zakte voor de havo, broertje bleef zitten, moeder depri thuis etc etc. We hadden op die leeftijd écht een vader nodig. Nogmaals bij jouw kinderen op die leeftijd is dat anders (maar de behoefte is er wel). Je huidige vriend kan dat deels opvullen gelukkig, dus ze krijgen het wel mee. We hebben onze vader toen 1-2 jaar niet gezien, hij had snel een nieuwe relatie, wij probeerden als pubers te overleven. Na die periode kreeg hij nieuw inzicht en tot de dag van vandaag heeft hij er zóveel spijt van hoe het is gegaan. Hij heeft zich herpakt en is echt door het stof gegaan. Contact met de kinderen is volledig hersteld, contact tussen hem met onze moeder niet (twee verhalen uiteraard). Wij hebben onze weg gevonden, mét hem en dat voelt goed. Hoewel de pijn en het verdriet van toen er nog steeds zit (dat gevoel van ‘onveiligheid’ nestelt zich in je koppie blijkbaar). We gaan daarvoor naar een fijne psychologe en dat helpt. Een soort traumaverwerking. Wat ik wil zeggen is dat het ook nog kan omdraaien. Je kindjes zijn nu nog te jong om eigen keuzes te maken, maar het zou fijn zijn als je jouw open houding kan bewaren tot ze ouder zijn (was mijn moeder maar zo!). Ze zullen het vanzelf aangeven en hou de communicatie open met je ex en met de kindjes. Hoewel dat soms wel lastig zal zijn. En als de vader echt zo’n eikel is, komen je kinderen daar zelf ook wel achter. Succes!

Probeer deze vragen eens voor te leggen aan een kinderpsycholoog. Heeft bij mijn oudste erg geholpen. Die is toen ook in behandeling uiteindelijk gegaan, gaat via tekenen en spelen. Omdat het herkenbaar is zit ik te denken aan dat je oudste de afstand tot haar vader voelt, maar ik heb er niet voor geleerd. Mijn dochter voelde ook geen band, dit is niet opgelost. Inmiddels is ze 10, heeft ze een bonusvader, een broertje en wilt ze haar vader nooit meer zien. Dit mag wel van mij, alleen doet hij niks om de band te herstellen, maar wel klagen op Twitter dat hij van mij zijn dochter niet mag zien.

Zoals eerder genoemd denk ik dat het super belangrijk is om richting je kinderen zo neutraal mogelijk over vader te praten/doen. Ook hier de ervaring met scheiding (ik was 5), beide ouders die kwaad spraken over elkaar waardoor je nooit wist bij wie je nou veilig was. Je kon hierdoor vooral niet op je eigen gevoel vertrouwen. Nu ik 25 ben, eindelijk mijn eigen weg hierin kunnen vinden maar wat een bagage heeft dit opgeleverd! Je stelt heel open vragen over wat het beste is voor je kindjes, dat vind ik super mooi en ik denk dan ook dat je de kracht in je hebt om hier goed mee om te gaan richting je kindjes. Helaas kan je uiteindelijk niet veranderen hoe vader richting de kinderen doet, zolang jij altijd maar klaar staat om de kindjes liefdevol op te vangen als ze het moeilijk hebben gehad bij papa en ze uiteindelijk (als ze daar oud genoeg voor zijn) zelf een keuze mogen maken in de manier waarop ze contact willen met hun vader. Sterkte!

Mijn ouders zijn 2 keer uit elkaar gegaan ... en hoewel het nooit leuk is .. mijn ouders hebben nooit kwaad over elkaar gesproken en zaten gezamelijk op mijn verjaardag. Ik snap dat dit niet altijd gaat natuurlijk maar het was wel een fijn gevoel dat je ouders nooit boos over elkaar deden in mijn bijzijn

Ik vind je echt een geweldige moeder dat je hier zo over nadenkt. Niks geen ‘ik ben boos op mijn ex dus reageer dit via de kinderen af’ maar een mooie ‘wat kan in doen om het beter te maken’. Je ex heeft echt een powervrouw laten lopen en je huidige vriend heeft het maar getroffen! Ik heb mijn vader nooit gekend. Heel eerlijk? Ik denk dat het beter is om je vader niet te zien dan om elke keer teleurgesteld te worden. Als je oudste al tijdens het bellen huilt, hoe gaat het dan als hij daar is? Als ik in deze situatie zat zou ik in ieder geval volledige voogdij aanvragen als je dat nog niet hebt. Ook zou ik je ex een duidelijke keuze geven: je bent er voor je kind of je bent er niet. Als om het weekend niet uitkomt, dan maar een weekend per maand ofzo. Maar dan wel met de eis dat hij er ook echt voor z’n kind gaat zijn en anders het contact verbreken. Het hoeft zelfs niet elke maand, maar gewoon de duidelijkheid dat hij op de afgesproken data klaar staat voor een kind. Ik denk dat het beter is voor een kind om te denken ‘ik ga volgende maand pas weer naar mijn vader’ dan ‘ik weet niet wanneer ik weer naar hem toe ga want hij zegt altijd af. Je ex neemt zijn verantwoordelijkheid niet en daar kan je helaas niks aan veranderen. Maar elke keer afzeggen is schadelijker voor je zoon dan dat hij hem maar weinig ziet. Dat is juist hetgeen dat een aanslag is op zijn zelfvertrouwen: papa zegt weer af. Bekijk met je ex wat wel mogelijk is qua dagen voor hem. Houd het luchtig. ‘Als om het weekend niet uitkomt is dat helemaal niet erg, maar het is niet goed om steeds lastminute tegen zoon te moeten zeggen dat het niet door gaat. Hoe vaak zou het jou uitkomen om hem te zien en heb je hier data voor?’ Wanneer je daar antwoord op hebt pas de eis stellen dat je dan ook verwacht dat hij op die dagen klaar staat voor zijn zoon. Als hij niet kan doordat hij een gebroken been heeft ofzo is dat een geldige reden, maar komt het deze keer gewoon niet uit, dan gaat de keer daarna niet door.