Vreemde gedachtes: Bang dat je ziek bent

In een iets andere vorm, ik dacht bij alle wat ik aan mijn lichaam voelde of door dingen die ik had gedaan dat ik ernstig ziek werd. Dat ging me in de weg staan, dus toen ben ik therapie gaan volgen. Zitten deze gedachtes je in de weg? Overheerst het je dag bijvoorbeeld?

Ik heb het ook zo nu en dan, en ook andersom, dus wat als mijn zoontje bijvoorbeeld iets overkomt? Denk dat het te maken heeft met onvoorwaardelijke moederliefde. Door het moeder worden ben ik mij ineens heel bewust geworden van mijn eigen sterfelijkheid en die van mijn geliefden. Heel apart hoe dat werkt

Pfff ik heb dat sinds ik moeder ben ook. Voorheen geen angsten of zulke gedachtes. Nu ben ik vaak bang om een ziekte te hebben of dood te gaan. Niet voor mezelf, maar om mijn zoon achter te moeten laten (en natuurlijk ook rest van de familie). Maar zoals iemand hier al schreef, heb ik het ook andersom. Angst dat mijn zoon iets overkomt.

Mag ik vragen wat voor therapie je hebt gevolgd? En heb je die gedachten dan nu helemaal niet meer?

Ik heb EMDR gehad bij een psycholoog, want het kwam bij mij voort uit een trauma. Ik heb die gedachtes nu nog steeds wel eens, maar kan er nu beter mee dealen en het sneller van me afzetten.

Mijn man heeft dit gehad na de geboorte van de oudste. Hij is ook meerdere keren naar de huisarts geweest omdat hij ervan overtuigd was dat er echt wat aan de hand was. Gelukkig bleek elke keer dat er echt niks was, maar de huisarts gaf wel aan dat dit vaak voorkomt na het krijgen van kinderen en dat mannen dit nog vaker hebben als vrouwen (maargoed, mannen denken dat zr met een griepje al dood gaan dus die statestiek snap ik dan wel 🤣). Bij hem is het overigens vanzelf weer over gegaaan die gedachtes.

Herkenbaar.. ik werk in ziekenhuis met veel (jonge) oncologie patiënten. Voelt soms alsof ik bijna zeker weet dat ik ziek wordt omdat je er continu mee geconfronteerd wordt. Sinds ik moeder ben lijkt wel alsof ik ineens zo intense angst ervoor heb gekregen

Het is niet gek zulke gedachten te hebben. Volgens mij hoort het een beetje bij het moeder zijn en is het zoals meer intrusies een soort verknipt beschermingsmechanisme. Als het je leven beheerst is het goed om hulp te zoeken maar als het gedachten zijn die afentoe opkomen en die je kunt relativeren blijf dat dat vooral doen.

Herkenbaar, maar eerder bang ben dat m'n dochtertje wat overkomt, zoals brand/verdrinking/overreden worden. Merk nu ik zwanger ben, dat deze angsten me veel bezig houden.

Hypochondrie heet dat, een vriendin van mij kreeg hier professionele hulp bij omdat ze er paniek aanvallen van kreeg.

Herkenbaar.... bij alle 3 de kinderen heb ik het een periode erg gehad! Ging daarna wel over in een wat normalere mate, maar bezorgdheid is altijd gebleven. Nu met de jongste (6 wkn) weer extreme angst dat ik dood ga of dat de kinderen iets overkomt. Helpt ook niet dat ik hoorde dat ik pap3a1 heb wat opgevolgd moet worden. Niks zorgelijks volgens de artsen, en ik kan dat sommige dagen ook super goed relativeren, maar andere dagen.... mijn hemel! Piet paniek ben ik dan.

Ohhh ik dacht al dat ik niet goed was. Ik heb hier heel veel nare gedachtes over, wordt er ook verdrietig van dan denk ik straks groeit mijn zoontje op zonder mama🥲

Hier ook 😥

Herkenbaar, sinds ik moeder ben gaan er ook vaak zulke gedachtes door m’n hoofd. Ik probeer mezelf niet gek te maken maar als het eenmaal in mn hoofd zit gaat het er niet zo makkelijk meer uit 🙈.

Oh wauw best veel herkenning! Ergens toch wel ‘fijn’ om te weten dat ik niet de enige ben! Het is bij mij niet zo dat het mijn dagelijks leven beïnvloed of me in de weg staat bij dingen, maar wel gedachtes die regelmatig door mijn hoofd spoken en die ik liever niet had.. Hopelijk gaat het, zoals bij een aantal van jullie, ook vanzelf weer over hier..

Mijn vader heeft dit heel erg gehad toen ik jong was. Hij ging hierin ook echt té ver. Er was toen nog geen google, wel encyclopedieën over ziektebeelden. Hij vertelde mij toen ik een kleuter was dat hij dood zou gaan, omdat hij een levensbedreigende ziekte had (dit kan ik mezelf niet herinneren). Mijn moeder heeft ook meteen ingegrepen en mijn vader heeft hulp gekregen in de vorm van medicatie. Blijkbaar wordt er een stofje in zijn hersenen te weinig aangemaakt waardoor hij deze angsten en toentertijd ook dwanghandelingen had. Zijn tweelingbroer heeft hetzelfde. Het is hiermee ongeveer 20 jaar onderdrukt geworden. Echter komt het de laatste jaren weer terug, getriggerd door bevolkingsonderzoeken die je op latere leeftijd krijgt en vrienden die ziek blijken te zijn. Hij staat nu al een half jaar op een wachtlijst voor een psycholoog/psychiator. Iemand die mee kan kijken naar zijn triggers en kan ondersteunen om hiermee om te gaan. Mocht je hulp nodig hebben dan zijn er altijd instanties die je kunnen helpen.

Heb het ook wel.. merk dat ik het krijg als ik niet lekker in me vel zit

Goh 😮‍💨 Ben ergens wel blij om te lezen dat meer moeders dit hebben. Bij mij uit het zich voornamelijk in angst dat iets met mijn dochter of (ongeboren) zoon gaat gebeuren. Bij mijn dochter vanaf geboorte een medisch traject gehad ivm met het verschrompelen van een nier. Veel onderzoeken gehad wat best wel heftig is bij zulke kleine baby’s. Ik heb wel echt angst dat er weer iets wordt gevonden bij een echo. Ook merk ik dat ik slecht nieuws over zieke kinderen, dodelijke ongelukken van jonge ouders, of televisie programma’s daarover helemaal niet kan verdragen. Ik ga dan als een soort struisvogel mijzelf afschermen van zulke dingen omdat het te veel binnen komt. Wat ik dan weer hypocriet van mijzelf vind. Ik heb het hier ook met mijn moeder over gehad. Want ik weet van haar dat als er iets met mijn broers of zussen (ben 1 van 5) gebeurde mijn moeder altijd helemaal in paniek was. Zij gaf ook aan dat de angst tijdens en na de zwangerschap wel veel heftiger is, maar de angst nooit weg gaat en dat je er mee leert omgaan. Het beheerst mijn leven niet, maar 1 keer in de zoveel tijd ervaar ik wel heel veel verdriet. En zou ik het liefst aan mijn dochter worden vastgeplakt om altijd bij haar te zijn. En dan kom ik weer bij zinnen haha 😜

Ik heb dat enorm..5 maanden geleden bevallen na zwangerschapsvergiftiging en daarmee is dit ook ontstaan. Heb angsstoornis gecreerd en let nu echt veel op mn lichaam/gezondheid. Word er echt gek van.. vooral dagen dat ik thuis ben maak ok mezelf gek.. daarnaast heb ik duizeligheidsklachten waardoor dit alleen maar verergert.. ik ben sindskort onder behandeling of t gaat werken weet ik niet.. maar voel je niet alleen!

Niet dat ik er de hele dag mee bezig ben maar het spookt wel door m’n hoofd. Ben wel bang om ziek te worden of dood te gaan, lijkt me verschrikkelijk me 2 kleintjes. Voordat ik kinderen had, had ik dat niet zo erg als nu.. dus herkenbaar..😊