Vriend denkt (vaak) alleen aan zichzelf

Ja 30 uur lijkt op papier weinig en mogelijk goed te combineren, maar zoals ik in mijn eigen werkveld vaak zie ga je van 38/40 uur naar 30 en mag je alle taken en verantwoordelijkheden van eerst gewoon lekker houden, maar dan in 30 uur doen :'). Maar weet de achtergrond bij dit verhaal natuurlijk niet.

goed gezegd.

Sorry maar jij bent alleenstaande moeder als ik het zo hoor

Wat naar dat je dit zo ervaart 😔 Lijkt me erg zwaar en eenzaam. Wat ik me afvraag tijdens het lezen van je berichtje: doet je man weinig met jullie dochter uit luiheid/laksheid, omdat hij het niet goed overziet (en denkt dat hij het niet kan) of omdat jij 'te snel' ingrijpt/overneemt? Heb je dat wel eens met hem besproken? Mijn man heeft bij een aantal dingen ook een andere aanpak dan ik. Dat is niet fout, maar gewoon anders. Ik heb moeten leren om dat los te laten en te accepteren. Dus als ik thuis werk en ons kind hoor huilen, dan zou ik graag opspringen om haar in slaap te wiegen. Doe ik dat niet, dan krijgt mijn man haar heus ook wel stil. Dat vraagt oefening, gewenning en een eigen ritueel. Door telkens in te grijpen, verstoor ik dat proces en duurt het alleen maar langer voordat zij samen hun eigen werkwijze hebben gevonden. Waarom zorg jij op de woensdag alsnog een groot deel van je werkdag voor jullie dochter? Omdat hij het niet kan (en nog moet/wil leren), omdat hij niet voor jullie dochter wil zorgen of omdat jij te snel ingrijpt? Als jullie dat kunnen achterhalen, kunnen jullie ook gerichter zoeken naar een oplossing. Mogelijk moet je man nog erg wennen aan het vaderschap en valt de zorg voor jullie kindje tegen. Vraag het hem gewoon eens en vraag ook hoe hij dat zou willen veranderen. Hopelijk kan je morgen een hele dag thuis werken, zonder gestoord te worden door je mam en dochtertje! Succes

Wat ik hier heel erg heb gemerkt is dat mijn man het in het begin heel lastig vond, wat moet je met die kleintjes doen (en dan heb ik ook nog eens een tweeling). Hij weet heus wel dat ze moeten eten en kleren aan enzo, maar dan… je kan nog niet echt met ze spelen en er is weinig interactie. Hierdoor deed ik ook eigenlijk alles alleen. Op het moment is het even lastig, we zitten midden in een verhuizing en gezien ik gewoon echt niet kan klussen is hij nu vaker weg waardoor ik wel alles moet doen met de jongens. Maar, hij geeft nu wel vaker aan dat ik wat voor mezelf kan doen en hij wel met de jongens bezig gaat. Hij vind het oprecht nu een stuk leuker. Hij werkt 50 uur in de week en ik 27 en hij doet nu echt zijn best om meer thuis te zijn en wat met de jongens te doen. Maar daar ben ik alleen achter gekomen door te praten erover. Hij wilde ook nooit wat doen, te veel gedoe en met de slaapjes is het sowieso niet handig want je hebt maar kort tijd. Dit heeft overigens 1,5 jaar geduurd voordat hij dit wat meer begon te doen. Ik zou toch het gesprek met hem aangaan.

Dit vind ik eerlijk gezegd wel een beetje de omgekeerde wereld. Hij gedraagt zich als een verwend kind omdat zij dit toelaat? In eerste instantie hoort hij zich natuurlijk gewoon als een vent met een gezin te gedragen: hij is toch echt ook 24/7 vader en hij lijkt het zelf niet helemaal zo te zien? Het lijkt me goed te achterhalen waarom hij zich zo overbelast voelt en ook te uiten hoe jij je voelt. Dit moet natuurlijk anders kunnen, zo houd je dat niet vol! Mijn man 'neemt' ook wel echt meer vrijheid (zoals de meeste meeste mannen, lijkt het) al is het wel in heel erg veel mindere mate. We hebben daar af en toe even een gesprek over en dan kunnen we er samen weer wat beter tegenaan. Succes TS!

oei lastig zeg, moet zeggen hier gaat het (2 maanden pas) ook niet vanzelf. Maar ik probeer de kleine gewoon vaker in zijn handen te duwen, opdrachten te geven of laatst ben ik gewoon weg gegaan voor een paar uur. Afgekolfde melk staat in de koelkast toi toi. Ben ook gewoon al een paar keer uit mijn slof geschoten en dan merk ik dat het erna weer een stap beter gaat. Sowieso is papadag geen vrije dag, dus dat snap ik niet van hem. Kan je niet op die woensdag ergens anders gaan werken dan thuis? Dan moet hij wel voor de kleine zorgen. Waarschijnlijk gaat het daarna soepeler lopen, omdat hij nu ook niet genoeg het probeert.

Sorry hoor, maar wat een eikel is jouw vriend. Ik zou eens even heel erg boos worden en daarna proberen samen met hem de taken weer te herverdelen. Wil hij dit niet of veranderd er niks dan zou ik mijn conclusies trekken. Echt vreselijk onaardig en onsociaal zoals hij zich gedraagt

Ik snap wel wat ze bedoelt. Als de topicstarter alles uit handen neemt denkt die vriend, oké lekker makkelijk, dan doe ik niks. Als ze er niks van laat merken aan haar vriend, of alleen af en toe een opmerking maakt dat hij meer kan doen, komt er geen verandering. @topicstarter: verander er zo snel mogelijk iets aan. Ik heb altijd alles uit handen genomen van mijn vriend en nu wilt mijn dochter niet meer verzorgd worden door hem. Ik heb nog geen ochtend kunnen uitslapen hierdoor. Verdeel thuis de taken, wie past wanneer op. Wij doen ieder om het uur voor onszelf wat in het weekend bijvoorbeeld. Klinkt stom en kinderachtig, maar werkt wel. En wees héél duidelijk, laat weten dat je zo niet verder gaat. En ga alsjeblieft woensdag op locatie werken. Hij heeft een papadag genomen (wat sowieso al een vreemde naam is maar goed), en die dag is niet om op de bank te hangen. Kom op, geef hem een (bij wijze van) schop onder zn kont en zet hem desnoods aan het werk. Zeg 'ik ga zaterdagmiddag koffie drinken bij die en die'. Hier zijn de spullen en tot straks!

Zo.. Ik zou woensdag lekker naar je werk gaan. Deur achter je dicht trekken en het los laten 😅

Ja, dit begrijp ik, maar het is toch helemaal de 'fout' van haar vent dat hij dan gaat denken: lekker makkelijk??? Daar zit toch al iets mis?

Het is niet altijd een “lekker makkelijk”. Mijn man werd er hartstikke onzeker door. Als alles je uit handen wordt genomen, bouw je geen handigheidjes op en zal je kind vaak ook sneller huilen etc bij jou en spontaan weer stil zijn bij degene die de zorg normaal oppakt. Hier sloop het er gewoon in dat ik de zorg uit handen nam, doordat mijn man met elke keer dat hij ook maar iets probeerde onzekerder werd en ik steeds insprong. Wij doorzagen het op tijd en sindsdien gaat het goed en pakt hij actief zijn rol. TS en haar partner moeten meer communiceren. Waar komt het vandaan dat hij het niet oppakt? Wat kan ts daarin betekenen? Wat zijn de verwachtingen over en weer etc.

Tsja ik weet het niet, het lijkt me een wisselwerking. Hoe makkelijk is het als je vraagt of je partner een luier verschoont of troost en de partner het altijd doet? En dan ga je op den duur zelf ook niet het gevoel krijgen/houden dat jij het ook kan. Dus ga je meer vragen en HEY je partner doet het, de baby is tevreden EN je hebt meer vrije tijd. Het is dan een combinatie van luiheid en onzekerheid, die met een enabelende partner steeds erger wordt. Het makkelijkste is dan om te stoppen met enabelen. Dat heb je zelf in de hand. Dus inderdaad op woensdag zeker weg. Laat hem maar zelf die dag fixen. Je partner op zn gedrag aanspreken kan juist averechts werken. Extra commentaar --> meer onzekerheid.

Dit doet me heel erg denken aan mijn ouders. Mijn moeder deed vroeger al altijd alles in het huishouden, zette zijn eten voor zijn neus etc. En dan klaagt ze erover tegen mij dat ze altijd alles moet doen. Ja zeg ik dan, dat is je eigen schuld. Je deed altijd alles en je doet nog steeds altijd alles. Waarom zou hij dan nu ineens wel wat gaan doen? Zeker aangezien hij als hij wel eens wat doet, het altijd fout doet volgens haar. 🤣 Dus mijn advies, ga eens zitten met je partner en bespreken hoe je de taken 50/50 of hoe jullie dat redelijk vinden aangezien hij wat minder werkt, gaat verdelen. Maak duidelijk wat hij moet doen en wat jij moet doen. Jij hebt ook recht op vrije tijd.

Maak een gezamenlijke agenda ook en zet hier taken in weg. Dit kan op herhaling. App die wij gebruiken heet timetree. Super fijn!

Dit herken ik ook wel voor een deel ja. Daarom zei ik in een eerdere reactie dat het me goed lijkt dat TS erachterkomt waar zijn gedrag vandaankomt. Echter lees ik dus meerderen die zeggen dat hij het lekker makkelijk vindt zo. Als dát dus echt de reden is, ligt het probleem in mijn ogen echt niet bij TS en wat zij wel en niet toelaat... Misschien had ik het niet helemaal goed verwoord 😁

Eerlijk? Als ik thuis ben, pak ik ook sneller de dingen op. Maar als ik niet thuis ben, redt papa zich prima. Zou dus die woensdag in ieder geval niet meer thuis werken. En ondanks dat je nu geen vriendinnen hebt, kan je misschien wel eens alleen de stad in oid. Of lekker iets anders voor jezelf doen buitenshuis.

Dat ligt ook aan jezelf hè. Als je minder gaat werken, hoor je ook minder werk te krijgen. Dat moet je wel zelf in de gaten houden, want je baas blijft werk geven tot je nee zegt. Zeker nu met de krapte aan personeel.

Hoe was jullie relatie voordat jullie een kind kregen? Heb je het toen al over de verdeling gehad voordat jullie besloten een kind te krijgen? Ik zou bij hem aankaarten dat je niet tevreden bent over de rolverdeling. En dan samen, zonder verwijten, proberen een zo eerlijk mogelijke verdeling te maken. Als dit niet lukt zonder ruzie, dan zou ik een relatietherapeut overwegen om samen weer goed te communiceren. Mocht dit allemaal niets uitwerken, dan zou ik mijn conclusies trekken.

Kan me je reactie wel voorstellen, excuses dat ik niet duidelijker was. In mijn werk (diagnostiek) kijk ik vaak naar 1. De reden van iemands gedrag, wat zit eronder, wat heel veel mensen al aanstipten, en daarom wilde ik punt 2 noemen. 2. Wat is de instandhoudende factor, dus waarom blijft het gedrag in stand, wat levert dat op. Dus ik noemde punt 1 niet omdat dat al genoemd was en wilde de instandhoudende factor ook even noemen, die wordt soms over het hoofd gezien en dat kan best een sterke verklaring zijn waarom iets toch niet veranderd, omdat die patronen al zo ingesleten zijn. Zij moet dus ook hard werken om het patroon te doorbreken, niet alleen hij.