Ik weet niet helemaal waar ik moet beginnen maar het begint nu echt tussen ons in te staan.
Wanneer ons dochtertje (11m) huilt bijvoorbeeld. Ik moet maar met haar naar boven gaan omdat hij niet tegen het huilen kan en omdat hij ‘zo’n drukke dag heeft gehad’.
Ook heb ik sinds ons dochtertje er is misschien 1 keer iets langer in bed kunnen blijven liggen, voor de rest ga ik er altijd ‘s ochtends met haar uit omdat hij zo moe is en ook ‘eindelijk even weekend heeft.’
Ik werk thuis en op woensdag is zijn papadag, eindstand ben ik vaak alsnog de halve woensdag met haar bezig omdat hij niet weet hoe hij alles moet combineren en het ook ‘zijn vrije dag is’.
We doen nooit leuke dingen omdat hij op zijn vrije dag niks wil doen omdat hij ook eindelijk vrij is.
Als we samen een dag vrij zijn dan ben ik alsnog alleen maar met ons dochtertje bezig en springt hij alleen even in als ik mij bijvoorbeeld even moet douchen of echt iets voor mezelf moet doen.
Ik ben altijd alleen met ons dochtertje, mijn werk en het huishouden bezig en heb geen vriendinnen waar ik af en toe even mee kan afspreken.
Hij werkt momenteel zo’n 30 uur per week en ik 24.
Ondertussen ben ik zo ver dat ik bijna niet meer normaal tegen m kan doen en alles me stoort.