Vriend heeft kort lontje ook tegen dreumes :(

*ohja correctie: hij riep dus houd gewoon je bek naar onze dreumes, niet kop

Jeetje lastige situatie, ik kan mij er maar weinig bij voorstellen denk ik. Wat mij te binnenschiet is wellicht samen hulp zoeken hiervoor? Ouderschap is echt samenwerken en samen communiceren. Wellicht kunnen jullie dmv de juiste hulp beide handvatten krijgen om er voor elkaar te zijn?

Lieve dame, ik heb geen tips om anders om te gaan met zo'n bui, want het is niet acceptabel naar mijn mening. Niet naar je dochter en niet naar jou. Ik zeg je niet bij hem weg te gaan, want ik hoor je ook zeggen dat jullie het leuk en fijn hebben. Maar ik denk dat het wel raadzaam is om samen om tafel te gaan en je punt goed duidelijk te maken. In deze situatie moet jij niet iets aanpassen maar hij. Hij vertoont onacceptabel gedrag, niet jij of jullie dochter. Hij moet dit zelf ook gaan inzien. Als jij nu aanpassingen gaat maken komt dat over alsof hij in z'n recht staat om zich zo te gedragen en dat is in mijn beleving niet het geval.

Ik denk dat moet nadenken wat je wilt voor je dochter. Wat zou je haar bijvoorbeeld adviseren als ze met een man samen is met zo’n manier van reageren. Ik vind het heel heftig dat hij zo doet tegen een kind van 1 en ook tegen jou. Moeder van zijn kind of niet, zo hoor je niet met mensen om te gaan. Als je al een tijd samen bent ga ik ervan uit dat praten niet helpt en therapie wilt hij niet… Van mij ga je dus denk ik geen advies krijgen wat je graag wilt horen. Persoonlijk ben ik van mening dat prima ruzie kunt hebben, maar het uitschelden van elkaar vind ik een teken van respectloosheid. Ruzie kun je ook hebben met respect.

Dank voor je reactie, het ze me aan het denken. Ik had niet eerder bedacht dat hij misschien het gevoel krijgt dat het acceptabel is omdat ik uiteidelijk iets wil aanpassen ipv hij zelf :( Hij zegt overigens ook, als we het er in een neutrale bui over hebben, dat het een meningsverschil is. Ik vind het onacceptabel, hij vind dat het niet zo'n big deal is want hij mag zich 'uiten'. Als ik aangeef dat ik zijn manier van uitbarsten een ongezond voorbeeld vind voor onze dochter dan ezgt hij gerust dat hij dat niet zo ziet. Daar kom ik oo geen stap verder mee. Maar wel een goed punt dat ik zelf wellicht een verkeerd signaal afgeef door mezelf te willen aanpassen ipv dat hij dat doet.

Zn gedrag negeren en met die kleine even weg gaan. Kan hij tot zichzelf komen en loopt het niet verder op. Zou er ook niet zelf op terug komen, laat hem dat doen als hij rustiger is. Nog beter zou zijn als hij tegen zo'n bui aanzit, hij zelf van te voren even weg gaat en jullie hem dan ook met rust laten... maar dan moet hij dat wel doen dus zul je dat op een rustig moment eens kunnen bespreken. Ik neem aan dat hij ook niet wil dat zijn dochter het normaal gaat vinden dat ze soms zo word afgeblaft...

Hij kan zich duidelijk niet beheersen als hij boos of geïrriteerd is door iets of iemand. Hoe heeft hij dat tegenover anderen en bijvoorbeeld op zijn werk?? Want dit kan natuurlijk niet en dat weet hij namelijk zelf ook wel mag ik hopen. Zou absoluut het gesprek hier over aan gaan met hem! Desnoods gaat ie in therapie, want dit kan niet. Zeker niet bij en tegen jullie kindje.

Precies dat... Ruzie an sich is niet erg, maar mij scheldwoorden naar mijn hoofd slingeren of tegen je eigen 1-jarige roepen houd je bek is gewoon respectloos. Terwijl even voor de beeldvorming, mijn vriend een harstikke goede, hoge functie heeft in zijn werk en alleen maar beschaafd en beleefd is. Behalve thuis tegen mij, en vroege thuis tegen zijn ouders. Ik weet dat hij vroeger geregeld kuthoer tegen zijn moeder zei en alles met het K-woord tegen zijn vader, en dat werd altijd maar gepikt/genegeerd. Il doe dat dus niet en daarom botst het nog harder, maar dat zou ik dus wel mijn dochter willen meegeven: kom voor jezelf op en pik respectloos gedrag niet. Maar hoe het dan te doorbreken, daar ben ik zelf nog niet uit :(

Lastige situatie. Belangrijkste is natuurlijk er over te praten en aangeven wat zijn gedrag voor effect heeft op jullie. Wellicht kan hij aangeven hoe hij geholpen kan worden dat dit voorkomen kan worden. Bijvoorbeeld: zie je t al aankomen, kun je dan voordat het escaleert tegen hem zeggen dat het goed is om even uit de situatie te stappen. Of dat wanneer hij merkt dat hij gaat ontploffen/ontploft, je hem de ruimte geeft even af te koelen ergens anders. Dit betekend niet dat jij je aanpast, alleen dat je hem helpt en ondersteunt om met z'n emoties om te gaan. Als hij het gedrag normaal/ok vindt, dan werkt bovenstaand natuurlijk niet.

Dit👍. En in een rustig moment duidelijk maken dat zijn explosieve gedrag, ook al gebeurt het maar weinig, niet goed is voor een veilige hechting van hem met jullie dreumes en dat je je daar zorgen over maakt. Vragen wat jullie daar aan kunnen veranderen (niet teveel proberen te wijzen).

Een vraag - heeft je vriend geleerd hoe hij moet omgaan met boosheid, verdriet, angst, etc? Ik lees dat zijn omgeving heel ontwijkend is geweest. Misschien dat je man niet weet wat een gezonde manier is van omgaan met je emoties en moet hij eerst leren herkennen wat boosheid is, wat angst is, etc. Want boos zijn, gefrustreerd zijn, verdrietig, angstig, dat mag allemaal! Maar mensen uitschelden of verantwoordelijk stellen voor je eigen gedrag is geen gezonde manier om om te gaan met wat je van binnen beleeft. Tegelijkertijd geeft je man ook een voorbeeld aan jullie dochter. Blijkbaar mag je mensen uitschelden als je boos bent. Want dat doet papa ook. Dus echt het gesprek aan gaan!

Hier ook een man met een kort lontje. Ik accepteer het ook niet. Vroeger kregen we tijdens zulke momenten gigantische ruzie. Want ik bleef verwijten maken op een manier waarvan ik wist dat het het bloed onder zijn nagels vandaan haalde. Met valse opmerkingen over zijn gedrag. En dan ging het van kwaad tot erger. De laatste jaren gaat het hier een stuk beter omdat we afspraken gemaakt hebben over ruzie maken. Omdat hij zijn opgefokte gevoel kwijt moet is de afspraak hier dat hij vertrekt. Even sporten, rondje wandelen, boos op zijn telefoon staren op bed. Als hij het voelt aankomen gaat hij de kamer uit voordat het escaleert. Mocht er toch een snauw uitkomen dan reageer ik daar niet op. Of zeg alleen dat dit het moment is dat hij even een rondje moet lopen. Op die momenten moet ik enorm op mijn wang bijten want ik heb de neiging om lelijke opmerkingen te maken. Later op de dag bespreken we de situatie waarin we vooral bij ons eigen gevoel proberen te blijven. Dus 'dit gebeurde en daardoor voelde ik mij zo' Dan komen wij er vaak wel uit, want de ander een kut gevoel geven willen we ook niet. En de partij die fout zat maakt excuses. Hopelijk kan je met je vriend goede afspraken maken. Maar dit vraagt ook iets van jou en jouw manier van reageren op hem.

Ik vind het erg dat je denkt dat jij je moet aanpassen of manieren moet zoeken om met hem om te gaan. Dat is ook precies waar het mis gaat denk ik. Hij voelt ze noodzaak niet omdat jij je wil aanpassen en oplossingen gaat zoeken. Hij is hier degene die aan het werk moet en moet veranderen. Sorry maar ik zou echt nooit zo met me om laten gaan, uitschelden etc. En al helemaal m’n kind zou ik niet zo laten behandelen door zijn/haar ouder.

Los van zijn gedrag: jouw reactie heb je wel invloed op. Die vind ik ook niet oké. Denk dat het voor jezelf ook belangrijk is om je emoties onder controle te krijgen in zo'n moment. En dan later uitleggen wat het met je doet en dat het onacceptabel is. En aangeven wat je wel wilt: hij moet ook zn emoties leren beheersen. Hoe? Therapie, een boek lezen, maatschappelijk werk? Laat die keuze bij hem. Wil hij niks? Dan wegwezen!

Kijk, iedereen heeft wel eens ruzie, dat is echt niet erg. Ik vind het echter wel een probleem worden wanneer iemand zich gaat afreageren op een kind van 1 jaar en/of zijn vriendin en dat, achteraf terugkijken, nog steeds niet erg vindt. Daarnaast is ruziën waar kinderen bij zijn in mijn ogen nooit oké. "Ga bij hem weg" is makkelijker gezegd dan gedaan en heus niet noodzakelijk op dit moment. Echter ben ik wel van mening dat er wel echt iets moet veranderen want zijn gedrag is echt onacceptabel. Als mijn vriend zo uit zou vallen naar mijn zoontje dan kreeg hij echt de wind van voren. En dat hoefde echt niet nog eens te gebeuren. Het is niet aan jou om zijn probleem op te lossen of te omzeilen. Ik zou eens op een rustig moment, wanneer er geen ruzie is (geweest) en jullie dochtertje op bed ligt, samen gaan zitten en rustig maar duidelijk uitleggen dat jij echt verandering eist. Dat het op geen enkele manier oké is om zo tegen een kind van 1, wat nog helemaal niets snapt van gewenst gedrag, uit te vallen. Of zijn vriendin. En hij wil denk ik ook niet dat zijn kind zich later herinnert dat ze bij haar vader altijd op eieren moest lopen om hem maar niet kwaad te maken. Succes, want het klinkt niet als een makkelijke man...

Hoi. Zoals al gezegd lijkt het me dat je vriend niet goed heeft leren omgaan met zijn emoties. Tegen "vreemden" houdt hij zich in en tegen zijn geliefden mag hij schelden zoveel hij wilt. En dan verwacht hij dat er ofwel geen reactie komt ofwel dat jij (en dus ook jullie dochter) je aanpast. Waar heeft hij dat geleerd trouwens? Hoe gingen zijn ouders om met conflict? Als hij daar niks aan wil doen, zul je hem moeten vragen of hij wilt dat jullie dochter straks ook zo tegen hem spreekt. Of tegen haar vriend later. Of tegen vriendjes of juf op school. Of stel dat iemand zo tegen haar zou spreken, zou dat oke zijn voor hem? Want hij leert het haar wel. Ik zou op een rustig moment met hem samenzitten en heel duidelijk aangeven dat dit niet oke is (los van wat hij hierover denkt is de wetenschap er overuit dat dit soort gedrag echt beschadigend is voor kinderen) EN wat de consequenties van zijn gedrag gaan zijn. Dat kunnen jullie samen bespreken of dat kan jij zelf uitmaken. Maar ik denk wel dat er een consequentie moet zijn, want zoals ik het nu lees, wordt jij wel boos maar dan raakt het weer vergeten en dus eigenlijk gebeurt er alsnog niks mee en gaat het hele patroon van vroeger gewoon verder. Een consequentie kan dan bvb zijn dat als hij dit gedrag stelt hij (of jullie) een nachtje weggaan. En dat hij nadien zijn verontschuldigingen aanbied aan zijn dochter (uit zichzelf). Een andere kan zijn samen in therapie gaan - relatie of gezinstherapie. Jammer dat hij niet wil, maar jij wil niet uitgemaakt worden of dat je dochter op haar tenen moet lopen om papa niet boos te maken en uitgescholden te worden. Enz enz.. je kan er nog bedenken. Maar jullie horen gewoon niet bang te zijn dat papa jullie gaan beginnen uitschelden omdat het zijn dagje niet is.

Hey, klinkt vervelend! Vooral als hij het niet zo inziet. Mijn vriend kan ook weleens buien hebben, niet schelden of schreeuwen, maar juist heel erg in zichzelf gekeerd met af en toe een snauw. Echt niet met hem te praten dan en dat triggert bij mij exact wat jij doet. En daarna inderdaad een gigantische huilbui. Ik heb mezelf voorgenomen (nog niet in de realiteit hoeven brengen gelukkig) dat ik op zo’n moment gewoon ga zeggen ‘ik zie dat je niet lekker in je vel zit. Ik heb geen zin in je opmerkingen. Dus ik ga even een rondje lopen met ‘baby’ en zie je over een uurtje weer. Dan kunnen we even bespreken wat je nu dwars zit’. In de hoop dat t na een uur over is. Kern is wel dat ik het niet meer persoonlijk wil maken. Dit is zijn manier van omgaan met emoties. Niet wat ik wil, niet wat ik voor m’n kind wil. Maar wel de realiteit en het is bij hem echt uit onmacht. Nu betrek ik het altijd heel erg op mij, terwijl dat niet hoeft eigenlijk. Dus zo wil ik het ook behandelen. En als hij echt tegen iets aanloopt bij mij, staat het hem uiteraard vrij om gewoon daarna te zeggen ‘joh je deed dit. Vond ik niet fijn, want…’

Oh dat klinkt heel erg lastig! Voor mij klinkt het een beetje alsof je vriend nog in de peuter fase van zijn emotieregulatie is blijven hangen, je zei zelf al "net een klein kind". Juist met een flink temperament was het fijn geweest als zijn ouders niet ontwijkend waren geweest, maar hem goed hadden begeleid. Ik zou kijken of je op een rustig moment het gesprek erover kan voeren. Hoe wil hij dat je dochter later met anderen om gaat? Zou hij het oke vinden als zij op die manier tegen hem zou spreken? Je zei dat hij niet open staat voor therapie, dat is wel erg jammer. Maar misschien is er wel iets wat je zou kunnen doen om hem te helpen. Als hij wat betreft emotieregulatie nog in de peuter fase zit, zou je kunnen proberen wat er gebeurt als je op dat moment zo reageert als tegen een peuter. Dus als hij vanuit het niets zegt dat je dochter haar bek moet houden, antwoorden met "Je hebt hoofdpijn, en alle geluid is dan te veel. Dat is ook vervelend. Ik vind het alleen niet fijn dat je op deze manier tegen haar praat, in plaats daarvan kun je ook even zelf een rustige plek opzoeken. Het klinkt misschien ontzettend kinderachtig, en het zal vast heel veel energie vragen. Maar op deze manier worden zijn gevoelens wel erkend, en leer je hem hoe hij er op een andere manier mee om kan gaan. Er zullen vast reacties komen met "dat hij dit toch gewoon niet zo moet doen" en "het is een volwassen vent". En het klopt, dat is hij ook, alleen dit stuk heeft hij nooit geleerd. Ik lees ook dat je niet hij hem weg wil gaan omdat het bijna altijd wèl leuk is. Ik bewonder dat heel erg in je! En vind het erg knap dat je er op deze manier naar kan kijken. Vandaar ook specifiek de reactie op hoe jij anders met zo'n bui om kan gaan.

Ik denk dat jouw vriend wellicht wat heeft aan therapie? Ikzelf heb er ook last van. Kan van 0 tot 100 gaan in emotie in 10 seconde. Gevaarlijk soms zo boos als ik raak. Dit door een verleden met mishandeling door exen. Ik sta in de wachtlijst voor hulp.

Het is prima dat je dochter hoort dat jij het niet eens bent met zijn gedrag. Blijf dus vooral voor je dochter en jezelf op komen. Misschien kan je je vriend helpen door hem de optie te geven weg te lopen voordat hij ontploft. Wij zeggen dan 'jij hebt de kinderen' en dan gaat diegene afreageren in een andere kamer. Werkt goed, kan je gewoon zeggen 'papa is even boos, jij bent ook wel eens boos'. En dan terug komen en het er normaal over hebben. Het is wel een stukje karakter, maar verbeteren is altijd mogelijk. Hij is de volwassene, die verantwoordelijk is voor ene veilige emotionele ontwikkeling van zijn dochter. Hij moet zich even realiseren dat een kind nooit huilt om iemand te irriteren, enkel uit eigen ongemak. Als ouder moet je emotioneel kunnen incasseren en helpen reguleren. Als therapie geen optie is, wellicht wil ie wel lezen over het onderwerp.