Vriend heeft kort lontje ook tegen dreumes :(

Ik durf dit niet met familie of vriendinnen te bespreken dus uit ik mij maar hier.. en misschien ben ik ook wel op zoek naar tips hoe ik hier zelf anders mee om kan gaan: ook al weet ik dat dit probleem niet bij mij ligt. Mn vriend en ik hebben een dreumes van 1 jaar. Wij zijn een soort ying en yang, tegenpolen in de meeste dingen maar op voor mij belangrijkste dingen staan we er gelijk in. Op één ding na: hij heeft altijd al een erg kort lontje gehad. VAnuit zijn opvoeding is iedereen altijd heel ontwijkend geweest uit angst voor ontploffingsgevaar. Ik heb in de vele jaren dat we samen zijn ook die ontploffingen mee gemaakt, vooral ook omdat zijn gedrag niet pik. Ik heb al een aanal keer gezegd dat de laatste stap is dat ik bij hem weg ga. Dat wil hij niet, dat wil ik ook niet, maar ik wil niet ééns in de zoveel tijd een grote bek krijgen en dan bedoel ik niet zomaar een ruzietje. Nee, meneer is ziek en kan daardoor niets hebben. Ons meisje huilde en hij riep tegen haar: houd gewoon je kop! Dus ik werd boos en zei dat dit nerges op sloeg en hij zich niet zo aan moest stellen. Dat zijn bij mij meteen woorden vanuit het gevoel van onrecht: zij doet niks geks maar omdat hij te veel aan zichzelf heeft moet ze haar 'bek' houden?! Mij maakt dat woest, dus ik gooi dan al gauw verwijten zoals 'weer lekker verbaal agressief naar haar' (en vervolgens word ik ook uitgemaakt voor dom wijf, gek, kutwijf etc. hij kan op zo'n moment niéts hebben en is niet in staat op zichzelf te reflecteren. Na een half uur ben ik erop teruggekomen en het eerst wat ik er gebeurd is dat ik vol schiet. Vervolgens dwing ik excuses af maar dat geeft hij juist niet uit koppigheid, hij vind dat hij zoets kan zeggen en als ik vervolgens voor mijn dochter op kom vind hij mij irritant en daarom scheld hij mij dan ook uit. Net een klein kind. Gwlukkig gebeurt dit niet vaak, maar elke keer is te veel. Dit is gewoon verbale agressie en dit wil ik niet voor mijn kind. Therapie heeft hij hier vroeger voor gehad en wil hji niet nog eens, hij vind vooral dat IK me aan moet passen zodat HIJ niet ontploft. Snap je 'm nog? Is er iemand die tips heeft voor mij om anders met zo'n bui om te gaan? Want ik wil voor mijn dochtertje ook neit dat ze mij elke keer huilend en boos ziet als reactie op haar vader. Ik snap opmerkingen als ''ga bij hem weg' maar dit is gelukkig niet de standard. We hebben het 99% van de tijd heel leuk en fijn, maar dit soort uitschieters blijven helaas terugkeren :(