Vriend negeert me..

Heb je het je vriend wel face to face verteld? Wat vervelend dat hij zo doet.. Word je flink onzeker van 😕 Zou er anders gewoon even langs gaan en goed over praten. Misschien moet het nieuws gewoon even zakken bij hem.

Wat een vreemde reactie. Is de zwangerschap van zijn kant gewenst?

Is het een geplande zwangerschap? Zo niet, zal ik hem even de tijd geven, om het te laten bezinken?

Hoe oud zijn jullie? En inderdaad, heb je het hem face to face verteld?

Ik ben 17 en hij 28, ja heb het hem in t echt verteld en toen heb hij niks meer gezegd en me thuis afgezet

Geef hem even de tijd om eraan te wennen. Het is voor mannen even een omschameling. Zeker als het niet gepland is. Nadat ze even hebben nagedacht gaat het vaak beter. En ja verder je bent vrij jong. Heb je verder zelf ook nagedacht hoe en wat? Aangezien jezelf zegt thuis afgezet, dus ik neem even aan dat je nog bij je ouders woont? Zit je nog op school? Ik zou je in iedergeval aan willen raden het snel te bespreken thuis en op school, zodat je ondersteuning en hulp kunt krijgen.

Weet je zeker dat je pas 3 weken ver bent? Bij een positieve test zit je vaak al in de 5e week. Je miet namelijk tellen vanaf eerste dag van laatste mentruatie. Dus je menstruatie week en de weken voor je eisprong krijg je erbij, je kunt ook niet direct na de bevruchting al een positieve test in handen hebben. Kortom, weet je zeker dat je zwanger bent en dat je de termijn goed hebt?

Stemmen je ouders in met jullie relatie? Als dat niet zo is... Dan is hij misschien is bang voor de gevolgen? (sex met een minderjarige) En verder gung hem even de tijd 👍🏻 En je geeft aan dat je 3 weken zwanger bent..., je telt vanaf de eerste dag van je laatste menstruatie dus ik gok dat je minimaal 4 weken bent 🙈 dat is ook meestal het moment waarop je kan testen ☺️

Hier zat ik ook aan te denken inderdaad. Misschien is hij in paniek dat hij een minderjarige zwanger heeft gemaakt? In hoeverre waren jullie "out in the open" met jullie relatie?

Heb je een vangnet om je heen om het aan te vertellen? Wellicht je ouders of een broer/zus die je kan steunen hierin?

Wat vervelend voor je, meis. Ik zou zelf even goed nadenken wat jij wil met deze zwangerschap. Wil jij het houden? En zo ja, zie je het eventueel (gezien de eerste reactie van je vriend) voor je om het alleen te doen? Heb je ouders, vrienden of familie die jou hierin zouden kunnen ondersteunen? Kun je het er met iemand over hebben in je omgeving?

Ja iedereen wist t dusja ik snap dat hij schrikt dat deed ik zelf ook

Ja m’n ouders waren super gelukkig voor ons

Ik wil het sowieso houden ik sta in voor m’n kindje, en ik werk fulltime

Okee.. wanneer je 18 bent geworden kom je ook in aanmerking voor de toeslagen van de belastingdienst. Onthoud wel dat je echt het juiste moet invullen anders kom je later in de problemen en moet je het terug betalen! En ik bedoel het allemaal niet slecht. Alleen heb ik alles zelf uit moeten zoeken toen ik zwanger bleek met 21. Had gewild dat iemand mij sommige dingen had kunnen vertellen.

Hoi danella, hoe gaat het nu?

Wanneer heb je het hem verteld. Miss moet hij even bijkomen. Gun hem iig een week.

Heeii hoii , hij heeft helaas nog steeds niet gereageerd.. en dat doet me best wel veel verdriet... ik heb hem de laatste dagen niet geappt om hem de rust te geven ik denk erover na om maandag langs kantoor te gaan om te praten (hij heeft een eigen bedrijf) het doet me wel ontzettend veel want we hebben wel over kinderen gepraat en hij zou t geweldig vinden zei hij destijds..

Hey, Ik wil je adviseren om je meer te verplaatsen in hem. Je hebt hem tijd gegeven om het nieuws te verwerken en dat is goed! En ik denk ook dat het goed is om face to face met elkaar in gesprek te gaan. Mannen reageer heel anders dan vrouwen natuurlijk en jij merkt inmiddels al aan je lijf dat er een kindje is. Bij mannen is er niets van dat alles. Maar wat ze vaak wel hebben is ineens alle zorgen voor later. Dat kan heel overweldigend zijn. Mijn man is bij mijn eerste zwangerschap zo ontzettend voor geweest, terwijl we samen besloten hadden om te stoppen met de anticonceptie. Maar hij was boos omdat hij voor zijn gevoel nog zoveel moest doen. En dat hij zoveel verantwoording erbij zou gaan krijgen, dat werd hem te veel. Hij is een binnenvetter, dus liet mij in die periode ook niet binnen in zijn hart en hoofd. Na een paar weekjes ging het beter en landde het beter. Hij besefte dat de kleine er niet ineens zou zijn en dat er tijd was om voor te bereiden. Ik ben met hem het gesprek aangegaan tijdens een gezamenlijk diner buiten de deur. Zodoende konden we geen ruzie maken en hadden we het uiteindelijk zelfs heel gezellig !

Ja daarom wil ik ook naar kantoor, zodat er geen ruzie kan ontstaan maar ik ben nog niet eens zo zeer boos maar teleurgesteld en verdrietig omdat ik t samen wil doen ik weet dat m’n ouders me steunen enz maar t is ook zijn kindje en die wil ik hem niet afnemen.