Vriend vindt me geen goede moeder

Nee herken dit absoluut niet. Goed gesprek over verwachtingen van beide kanten lijkt me een goed idee

Mijn nekharen gaan hiervan rechtop staan. Het eerste wat ik denk : wil jij mee naar de woonboulevard? Stap met je kindje in de auto en laat je niet afpoederen door je vriend. Het leest alsof hij totaal geen begrip en medeleven met jou heeft. Je bent een kraamvrouw, hij mag wel beginnen met jou goed te gaan behandelen. Ook als je straks geen kraamvrouw meer bent want respect is ver te zoeken. En waarom je dingen niet alleen doet zoals het badje, omdat je er gewoon handen te kort voor komt. Ik deed zulke dingen ook met mijn partner; was hij werken dan kwam mijn moeder helpen.

Klinkt opzich best logisch, dat je dit liever samen doet (badje, eerste rondje lopen). Het is allemaal nieuw en dan is het fijn om eem back up te hebben voor het geval dat. Naar de meubelboulevard, daarvan zou ik me idd afvragen of dat perse rustgevend is met een baby erbij maar aan de andere kant is dat wel hoe je leven nu is. Heb je je vriend gevraagd om hem bijvoorbeeld vanavond samen in bad te doen? Of concreet gevraagd om een rondje te gaan lopen? Ik neem aan dat hier de afgelopen 4 weken toch tijd voor moet zijn geweest. Je vriend heeft wel gelijk wat betreft tijd en taken verdelen.. je moet je tijd met een kind erbij soms anders indelen dan je eerst deed..

Ik doe ook graag dingen samen met mijn man en ben ook wat onzeker als ik het zelf moet doen. Mijn man begrijpt het wel en probeert mij dan alles te laten doen met hem er naast zeg maar. Ik ben 5 weken terug bevallen en wij zijn wel al veel weg geweest maar wel vooral met z'n 3e. Je bent nog maar net moeder en ik geloof dat dit echt wel gaat groeien!

Wat vervelend zeg! Ik denk niet dat hij jou echt een slechte moeder vindt eerlijk gezegd, als ik het zo lees ben je zelf vooral nog wat onzeker in je nieuwe rol. Dat is onwijs normaal, vrijwel iedere nieuwe ouder heeft dat! Je kindje is pas 4 weken oud, het is niet zo gek dat je nog moet wennen aan de nieuwe situatie. En dat geldt denk ik ook voor je vriend. Gun jezelf de tijd, spreek uit dat je je soms onzeker voelt en bepaalde dingen nog liever samen doet. Misschien is het voor hem ook allemaal nog spannend, en reageert hij daarom zo? Wees lief voor jezelf, je doet je best! Blijf met elkaar in gesprek en probeer je in elkaar in te leven. Uiteindelijk willen jullie allebei het beste voor je kindje ;-).

Ik heb zelf nog geen baby, deze komt pas in mei. Maar als ik jouw verhaal zo lees, kan ik juist heel goed begrijpen dat je dingen graag samen doet de eerste keer en dat alle nieuwe dingen alleen doen juist overweldigend kan zijn. Ik kan ook begrijpen dat jouw partner aangeeft dat taken etc verdeeld kunnen worden tussen jullie twee. Ik weet zelf nog niet hoe het is om mama te zijn, dat ga ik allemaal nog ervaren. Maar ik denk dat ik hetzelfde als jou zou hebben; spannend vinden om dingen voor het eerst alleen te doen en bang zijn iets fout te doen. Met z’n 2en die dingen voor het eerst doen maakt het veiliger voor je gevoel, dat je samen kunt kijken naar hoe het moet en hoe het gaat. Voor jezelf denk ik dat het goed is om een gesprek te hebben en inderdaad van beiden kanten de verwachtingen van elkaar uit te spreken en af te stemmen. Geef aan waarom jij doet wat je doet, geef hem de ruimte om hierop te reageren. Als ik dit lees, vind ik het niet overkomen alsof je jouw ego voorop stelt, maar dat je alles gewoon spannend vindt. Dat is echt heel normaal denk ik, maar ik denk ook dat het je ook juist zelfvertrouwen gaat geven als je deze dingen wel gewoon gaat doen! Je kunt het echt wel, en alle eerste keren zijn wat spannend. Succes!

Het is niet gek dat je de eerste keer graag samen doet. Het is spannend voor jou en leuk voor hem om erbij te zijn en voor jullie om dit samen te doen. Heb je dat al tegen hem gezegd? Hij lijkt hier vooral praktisch naar te kijken en dat is op zich best handig maar het is niet alleen maar een praktische klus vanuit jouw perspectief en daar mag ie best een beetje rekening mee houden (moet ie het wel weten, dus wel eerst vertellen hoe het voor jou voelt).

Ik vind dit een lastige. Ja, ik zou ook met z'n 3en naar een woonboulevard gaan. Samen moet je toch een keuze over items maken? Is hij wellicht onzeker als het gaat om de kleine en ergens anders zijn? Bang dat de kleine gaat huilen en iedereen gaat kijken of gaat oordelen? Heb je met je vriend gesproken over je eigen onzekerheden? Het niet alleen in bad durven doen bijv. Je kan met hem bespreken dat je het liever samen wilt doen, zeker de eerste keren. Iets wat ik mij wel goed kan voorstellen!!! Ik weet niet wat je vriend had verwacht dat je allemaal ging doen in huis, je geeft aan 4 weken geleden bevallen te zijn. Je lichaam is herstellende, beseft hij zich dat? Hoe dan ook...... praat met elkaar!!!

Ik denk dat jouw vriend zich moeilijk kan inleven, omdat hij geen idee heeft van wat de zorg voor een baby inhoudt... dat hij vooral bezig geweest is met de verbouwing. Dat jij daar boven op nog 'angsten' heb om dingen alleen te doen, is helemaal niet gek. Maak dit echter wel bespreekbaar.

Het lijkt me juist ook leuk om die momenten samen te delen. Ik vond het eerste rondje lopen een speciaal moment om samen met mijn partner te doen. En ook best een beetje spannend met zo'n kostbaar iets de straat op. Misschien geldt dat ook voor jou? Ook de eerste paar weken samen de badjes gedaan omdat het leuk is en best even wennen en oefenen. En daarnaast.. Thuis zijn met de baby is niet niks doen.. Zeker als ze zo klein zijn en jij nog herstellende bent. Je doet het goed hoor!

Super normaal dat je het spannend vindt om deze dingen alleen te doen! Wij deden de eerste weken echt vrijwel alles samen. Samen badje of douchen. Samen wandelen. Samen erop uit. Jij bent nog volop herstellende van je bevalling! Zowel fysiek als mentaal! Je hoeft de eerste weken helemaal nog niet te wandelen. Jouw bekkenbodem moet herstellen. Zou dat pas heel voorzichtig gaan opbouwen na zes weken. (Ik heb zelf te snel te veel gedaan en heb langdurig bekken bodem klachten gehouden!) Heeft hij de baby al alleen in het badje gedaan? Heeft hij al alleen met de baby gewandeld? Waarom wil hij niet met z’n drietjes naar de woonboulevard? Zet hij zijn ego en belang voor jullie? Sorry dat ik zo fel overkom maar ik vind het sneu dat jij nu zo aan jezelf twijfelt. Terwijl je emoties suuuuper logisch zijn. Ik wilde de eerste drie weken niet eens dat mijn vriend weg ging, ik vond het dood eng om alleen thuis te zijn met onze pasgeboren zoon. Zou met hem praten en je emoties delen. Geef gewoon aan dat je het allemaal nog erg spannend vindt en dat het je zou helpen als je deze dingen juist samen zou doen. M

Als ik heel eerlijk ben klinkt dit ook wel een beetje als executive dysfunction (zwakke executieve functie), iets wat ik bij mezelf heel erg herken door ADD. "Ik wil het écht wel, maar iets houdt me tegen." Misschien een keertje met jouw verloskundige of huisarts over praten? Sowieso ben je absoluut géén slechte moeder! Jij doet wat binnen jouw macht ligt en zolang jouw kind gevoed en verschoond is ben je gewoon goed op weg, wat er verder ook op je pad komt.

Dankjewel voor jullie lieve reacties, ik voel me gesterkt in het feit dat veel van jullie dit soort dingen ook nog liever samen deden. Ik ben inderdaad denk ik nog onzeker in mijn rol, in ieder geval is een gesprek wat betreft verwachtingen zeker nodig

Heb je zelf al eens in haar situatie gezeten? Net bevallen en alles moeten leren terwijl je herstellende bent?

En deze reactie was niet lullig bedoelt, maar je reactie kwam over alsof je ook niet heel goed weet hoe die eerste weken kunnen zijn

Alle eerste keren, hoe klein ook, deden we hier ook samen. Een rondje lopen vond ik al een hele onderneming, een tripje woonboulevard zou dan niet echt mijn eerste idee zijn 😉misschien krijgt jouw vriend daar dan weer stress van. Op een gegeven moment voel je je zelfverzekerd genoeg om alleen dingen te ondernemen. Denk dat dingen echt uitspreken wel helpend gaat zijn, ook omdat jouw zwangerschapsbrein nog wel eens wat ruis zou kunnen veroorzaken. Mijn vriend snapte ook vrij weinig van mijn gedachtegang, maar door het uit te spreken kwamen we wel weer op een lijn uit.

Snap heel goed dat je dingen als gezin wilt doen hoor. Is m.i. heel normaal. En dat je dingen als een badje niet alleen doet snap ik al helemaal. Mijn dochter is 9 maanden en die heb ik maar 2x alleen in bad gedaan (puur omdat ze een spuitluier had en ik alleen was). Kom nog steeds handen tekort. Zou even een goed gesprek met je partner aan gaan. En je bent absoluut geen slechte moeder! 🤍

Dat klopt, dat weet ik ook (nog) niet. Maar het één hoeft het ander ook weer niet uit te sluiten. TO schrijft onder meer; "Ik merk dat ik dat inderdaad niet doe, zelfde als met het badje, en ik weet nog geen eens zelf waarom. Misschien een angst om het verkeerd te doen? Ik kan het zelf ook niet plaatsen." Natuurlijk liggen je hormonen overhoop en kan dat veel met je zelfvertrouwen en/of besluitvaardigheid doen. Maar ook dat valt onder executive dysfunction en ik geef enkel aan dat ik dát stukje herken en dat het misschien handig is om daar eens over te babbelen, zeker als het langer aanhoudt, omdat dit alleen al heel erg aan je zelfvertrouwen kan tornen. Ik bedoel het verder alleen maar goed.

Haha mijn eerste keer alleen de baby in bad doen was ook uit noodzaak vanwege een spuitluier. Wij doen het nog steeds (na 16 maanden) het liefst samen. Niet omdat we het niet alleen kunnen maar omdat het gewoon veel makkelijker is als je 2 paar handen hebt en een iemand even weg kan lopen om iets te pakken terwijl de ander op let.

Herkenbaar hoor dat je die dingen het liefst een keer of een paar keer samen doet, ik vond dat ook best spannend! Ook bij de 2e weer, al gaat het nu makkelijker. Maakt je echt geen slechte moeder hoor! Ik denk dat er idd wat angst/onzekerheid onder zit, wat als je iets verkeerd doet? Is overigens juist totaal geen egoïsme of jezelf boven je kind stellen, je wilt het juist heel goed (het beste) doen voor je kind! En dat kan ook extra onzeker maken.