Vriend wil terug naar geboorteplaats (andere kant vh land)

Het is naar wat ik begrijp niet “zomaar” maar eerder omdat hij graag zou kopen ipv huren en de kansen daarvoor aantrekkelijker zijn in een verdere plek? Zoals ik zeg beide kanten zullen iets moeten “opofferen” en heel veel praten en opties overlopen, niet zomaar blind een beslissing maken of zomaar het idee meteen weggooien..

Maar als je in het midden ga wonen woon je ver weg bij beide families vandaan. Weet je hoe eenzaam je je dan kan gaan voelen.... en qua oppas heb je niemand meer achter de hand. ik zal dat persoonlijk nooit willen.

Ja of omdat hij nu geen baan heeft, niet echt een doel heeft, een doel aan het zoeken is en daarom zn hele gezin wil verplaatsen. Ik vind het meer klinken als vluchten voor je 'problemen'. En je woont al ergens, samen, je kan niet zomaar verwachten dat die met je mee verhuisd. En ja, dan vind ik dat je als degene die wil blijven toch meer recht van spreken hebt dan degene die opeens weg wil. Maar je moet er wel over praten. Met alleen 'nee ik wordt daar ongelukkig' kan je partner ook niks.

Zouden jullie iets naar beneden kunnen verhuizen of naar boven? Wij wonen ook in die regio en merk dat het buiten de steden vaak beter te doen is qua prijs voor een huis. Ik woon overigens ook op bijna 2 uur rijden van mijn familie.

Dat ben ik met je eens maar zonder baan ons hele gezin gaan verplaatsen naar een plek waar we net niet in de buurt wonen van iemand is voor mij geen optie. We hebben dan geen vangnet meer niks

Ja, daar ben ik wel bang voor.

Als hij geen baan heeft kan je niet eens een huis kopen waarschijnlijk aan de andere kant van het land? Of jij moet een goed salaris hebben 😉. Doorgaans willen hypotheekverstrekkers toch 2 salarissen hebben.

Wij gaan volgend jaar ook verhuizen van Groningen naar Noord Limburg. Terug naar mijn man zn geboortedorp. Ik ken daar helemaal niemand behalve dan mn schoonmoeder/schoonzusjes en zwagers. Onze dochter is tegen die tijd +/- 2 jaar oud. Als we daar wonen word dat ons vangnet. Hij wou eerst ook niet terug naar Limburg. Maar nu zn zusje kinderen heeft, wij een dochter en al zn oude vrienden terug naar geboorte dorp zijn wil hij ook wel. Hij is 5,5 jaar geleden hierheen verhuisd voor mij. Nu gaan we terug voor hem/ ons gezin 🤷

Kopen op 1 salaris zoals bij TS nu aan de orde is, lijkt mij overal erg lastig in NL. Kopen ipv huren zou voor mij geen reden zijn om naar andere kant van het land te gaan. Locatie, werk, woongenot, sociale contacten vind ik belangrijker dan het bezitten van een koophuis. Zo heeft wellicht iedereen andere prioriteiten en dat is prima.

En al zou ze daar alleen een hypotheek kunnen krijgen en daardoor een huis kopen. Dan moet TS maar 2 uur enkele reis gaan reizen naar haar werk, omdat haar partner perse moest verhuizen?

Ik ben het helemaal met je eens! Er zal toch echt een middenweg gevonden moeten worden ipv allebei heel stelling nee zeggen. Een ander probleem, misschien ook een onpopulaire mening, is dat je vaak ziet dat vrouwen hun eigen familie belangrijker vinden dan die van hun partner. Dus niet willen verhuizen want ze moeten dan hun familie missen maar van de man vervolgens precies dat verwachten. In ieder geval, dit lees ik wel vaker hier op het forum 🤷 @TS, je zult er toch over moeten praten en eventueel een middenweg erin zien te vinden. Waar is het wel betaalbaar voor jullie? Ga dat eens onderzoeken en dan met elkaar erover in gesprek gaan.

Vrienden van ons, beiden afkomstig uit Limburg, zijn naar Amsterdam verhuisd toen ze net hun opleidingen af hadden. Beiden een goede baan, terrasjes, uitgaan etc. Toen ze in verwachting waren van hun eerste kind wilden ze ook graag dichter bij familie wonen maar ook bij de stad (hij hield zijn werk aan). Oplossing; in het midden wonen. Dit is helemaal niks geworden want voor hem was de afstand naar werk (inclusief files) alsnog best flink en de familie woonde op ruim een uur afstand, dus die kwamen ook niet oppassen door de week. In het weekend was de afstand naar familie niet enorm, maar toch een afstand die je niet spontaan gaat rijden voor even koffie drinken etc. En geen netwerk in de nieuw stad. Eindstand; binnen een jaar zijn ze alsnog terug gekomen naar Limburg en hebben ze beiden een nieuwe baan gezocht. In het midden wonen zou ik zeker niet doen is mijn conclusie. Als je in de stad woont is huren m.i. een vrij logisch gevolg en de kans op een koopwoning is ook kleiner. Dit klinkt meer als een soort van midlife crisis en ik denk dat hij het meer moet gaan zoeken in een doel vinden voor zichzelf. Zoals eerder geschetst is een koopwoning op 1 salaris geen optie en dat jij je baan aanhoudt op 2u afstand lijkt me in de meeste gevallen ook niet reeel (tenzij je thuis werkt).

Geen haar op je hoofd? Maar hij moet dat wel? Als je om iemand geeft zou je bereid moeten zijn een compromis moeten sluiten waar jullie beide in kunnen vinden.

Hier ook deze ‘discussie’ gehad, me man komt uit een dorp waar je niks heb van winkels of wat dan ook, en ik heb altijd gezegd noooit dat ik daarnaartoe ga verhuizen. We wonen nu in een dorp waar ik vandaan kom en mijn ouders ook wonen maar niet een hele goede band mee heb. We hebben alle voor en nadelen op een rijtje gezet en met name op het gebied van onze kinderen. Lang verhaal kort: we hebben nu een huis gekocht in dat dorp en ons huis staat nu te koop, je heb daar niks maar wel een ontzettend leuke buurt en schoonvader+opa&oma’s, het vangnet betreft de kinderen word groter en is veel gemoedelijker. Moest ik aan dit idee wennen? Ja zeker! Maar we hebben een huis gevonden met een grote tuin waar ik als klein meisje zelf alleen maar van kon dromen, alle kinderen spelen met elkaar op straat en de ouders zitten gezellig aan een tafel erbij.

Ik snap je bericht, maar een midlife crisis omdat je een huis wil kopen en een stabiele toekomst wil opbouwen met je gezin? Ik snap hem wel, dat huren op de lange weg is echt je geld wegsmijten en op pensioen heb je helemaal niets om op terug te vallen. Ook geeft huren geen garantie dat je daar kan blijven wonen. Waarom werkt hij niet? Kan hij werk zoeken? Kan jij van baan wisselen? Ik weet van mijn ouders dat ze beide een baan gezocht hebben waar het goed wonen was en wie eerst een vond, daar zijn ze heen verhuisd en de ander zocht toen in die buurt een baan.

Wat een onzin. Ze schrijft dat toen ze elkaar leerden kennen zij duidelijk heeft aangegeven niet daarheen te willen verhuizen. Dat is nog steeds zo en dat recht heeft ze. Hij was 'gewaarschuwd'. Als hij om haar geeft, was hij in eerste instantie gewoon eerlijk geweest en had zij n eerlijke keus kunnen maken of ze hem tegemoet kan komen. Zou ze water bij de wijn kunnen doen? Misschien, maar ze heeft het hem voor de relatie aan al duidelijk gezegd. Vast weer n gevalletje, 'ze trekt wel bij' 😑 Doodmoe word ik van zulke mannen...(en vrouwen 😄)

Het was inderdaad voor hem bekend dat ik hier wil blijven en niet ver weg wil gaan wonen. Ik begrijp hem wel: huren voelt als weggegooid geld en misschien heb je een groter huis ergens anders. Maar dan blijf ik liever gewoon huren in deze omgeving waar we alles hebben (behalve een koophuis en zijn ouders dichtbij, wat ik snap maar waar hij toen zelf voor gekozen heeft)

Ik zat het eerste jaar van onze dochter in de situatie dat ik ineens hele erge heimwee kreeg naar mijn geboortedorp (1 uur en 3 kwartier rijden). Ik heb mijn partner in de regio waar we nu wonen leren kennen en hij is hier geboren en wil hier ook niet perse weg. Toch heb ik deze reactie een hartje gegeven. Hoe graag ik ook terug wilde (en sporadisch nog steeds), ik kan dit echt niet van hem verwachten. Bovendien vraag ik me af of hij daar zou kunnen aarden. Ook denk ik, achteraf, dat mijn gevoel werd aangedikt door de hormonen en nu ik weer iets rationeler kan denken, het hier nog niet zo slecht is. Ik ben daar op mijn 18e niet voor niets weggegaan. En tuurlijk word je ouder en veranderen je prioriteiten in het leven: ik vind het een te grote gok om serieus over door te zeuren. En ook daar krijgen we wss een vrijstaand huis met de grootte qua tuin die mijn partner graag wil, toch vind ik het nogal een verandering.. Hoe ik met het gemis omga? Ik ga 1 weekend per maand naar mijn ouders en blijf daar dan gelijk een paar dagen met onze dochter. Ergens is dit wel heel mooi, want je ziet elkaar gelijk wel echt goed. Sommige familieleden zie ik ook vaker dan familieleden die bij elkaar om de hoek wonen. Omdat ik ook wel echt moeite doe als ik daar ben, om familieleden te zien. Ook komt mijn moeder sinds kort 1 x per 2 weken bij ons oppassen. Ze komt dan de avond van tevoren slapen, past de dag op en reist savonds weer terug. Dit gaat prima zo. Ik maak me soms wel zorgen over als mijn dochter naar de basisschool gaat. DAn zullen die weekendbezoekjes minder makkelijk gaan/een stuk korter zijn. Ook zie ik mijn familieleden ouder worden en ik vind het heel lastig dat ik er niet vaker voor ze kan zijn. Van de andere kant, afgelopen zomer is mijn lievelingsoom overleden en daar heb ik toch echt wel heel veel voor kunnen doen (qua regelen uitvaart, uithuizen spullen in zijn woning, er oprecht voor mijn moeder zijn toen ze het zwaar had, etc.). Dusja.. @TS ik hoop dat dit een klein inkijkje geeft in de mogelijke gevoelens van je man. Ik zou hier ook zeker met hem over praten en er goed naar luisteren. Toch zou ik wel echt goed nadenken voor je bij je eigen familie weg gaat verhuizen (ik spreek uit ervaring. Met de wetenschap die ik nu heb, weet ik niet zeker of ik dezelfde keuze zou hebben gemaakt toen ik 18 was..).

Hoe komt het dat hij geen werk kan vinden daar waar jullie nu wonen? Wat maakt het dat hij denkt ergens anders wel wat op te kunnen bouwen? Ik zou vooral eens samen gaan zitten om dat te achterhalen. En dan een plan maken om die hobbels te overwinnen. Alleen maar het kopen van een huis zou voor mij geen reden zijn. Jij bent nu de gene met een stabiel inkomen. Dat zou ik niet zomaar opgeven. En ergens in het midden zitten waar jullie allebei niet willen zijn lijkt mij ook geen goede oplossing.

Je blijft herhalen dat hij het wist toen jullie elkaar leerden kennen en dat hij er zelf voor gekozen heeft. En daar heb je natuurlijk gelijk in, maar ik denk dat je te makkelijk denkt over die keuze die hij ooit gemaakt heeft. Ik ben toen ik jong was naar Londen verhuisd, had daar een baan, en vrienden en noem alles maar op, ik hoefde echt zo nodig niet terug. Maar nu ik een gezin en kindjes heb, en mijn zus kindjes heeft waar ik hartstikke gek op ben, zou ik echt van mijn leven niet meer ver bij familie weg willen wonen. Ik heb mijn man leren kennen terwijl ik ver weg van huis woonde, en wij zijn verhuisd naar zijn geboortedorp (wat in ons geval ook dichter bij mijn familie is dan mijn oude woonplaats). Nu baal ik er soms zelfs van dat mijn familie op 45 minuten afstand woont, en zijn familie om de hoek (letterlijk), maar we hebben het hier zo goed dat ik ook niet weg hoef. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat keuzes, gevoelens en wens om ergens te settelen kunnen veranderen naarmate je in een andere levensfase komt. Ik zeg niet dat je zomaar ja moet zeggen tegen verhuizen, maar vast blijven houden aan "daar heeft hij toen mee ingestemd" "daar heeft hij toen voor gekozen" vind ik ook een beetje flauw, hij had dit duidelijk niet voorzien 🤷‍♀️. Ik denk dat het goed is om eens goed in gesprek te gaan over de mogelijkheden en wat voor jullie echt belangrijk/onoverkomelijk is, je zal er uiteindelijk toch samen uit moeten komen.