Vriendschap

Pfoe wat een lastige situatie. Ik snap ook zeker dat het voor haar heel moeilijk is geweest, maar 2 jaar geen contact vind ik wel best heftig. Vooral omdat er helemaal geen interesse in jou of je baby is geweest. Ik denk dat het belangrijk is wat je zelf wil? Mis je haar als vriendin? Kan jij je erover heen zetten? Of vind je het misschien wel prima zo?

Het gaat erom wat je zelf voelt. Als je het achter je kan laten, dan kunnen jullie het in een vernieuwde vorm weer oppakken. Zelf zou ik dit heel lastig vinden, als iemand geen enkele interesse in mij en/of kind heeft gehad dit achter me te laten. Zelf heb ik iets soortgelijks gehad en de vriendschap is verwatert.

Ik kan me goed voorstellen hoe lastig deze situatie voor jou is. Ik heb een soortgelijke ervaring en in dit geval was ik “die vriendin”. Een goede vriendin van mij raakte voor de derde keer zwanger terwijl ik al jaren bezig was om zwanger te raken. Bij haar derde zwangerschap lukte het niet meer zo goed om hecht te blijven en kon ik het niet meer opbrengen om naar haar babyshower te gaan. Op advies van een psycholoog heb ik (via de app) benoemd wat ik voelde, namelijk blijdschap maar ook tegelijkertijd ook jaloezie naar haar toe en dat ik daardoor moeite had met de vriendschap en even afstand zou nemen. Gelukkig had mijn vriendin hier alle begrip voor en gaf ze aan dat ik de ruimte moest nemen die nodig was. Het vraagt eigenlijk van beide partijen iets om een vriendschap te kunnen voortzetten. In jouw geval zou je eerst kunnen beginnen met een open gesprek over hoe jij de afgelopen twee jaren hebt ervaren. Ik heb ervaren hoe belangrijk het is om emoties te benoemen. Anders blijft het in de weg zitten. Inmiddels ben ik zwanger geraakt en is het ons gelukt om onze vriendschap te hervatten. Daar ben ik dankbaar voor.

Dit hoor je vaker en ik vind dit niet kunnen.. vrouwen die alle contact verbreken met zwangere vriendin omdat ze zelf geen kindjes kunnen krijgen, maar dan wel verwachten dat alles weer koek en ei is als ze zelf zwanger worden. Dat is geen vriendschap.. Ik zou het iig heel duidelijk uitspreken bij je vriendin, hoe dwars dit je (terecht) zit..

Dit! Dit is geen vriendschao. Ze kan jou niet laten vallen in de mooiste tijd van je leven omdat ze zelf verdriet heeft en nu verwachten dat jij er volledig voor haar bent en enthousiast doet. Ik zou er niet aan beginnen. 3 jaar geleden stond ik precies in haar schoenen en mijn verdriet heeft nooit het geluk van die vriendin willen afnemen.

Ja en nee... ik sta zelf in de schoenen van geen/moeilijk een kindje kunnen krijgen. Het is zwaar, het is rouwen. Dat betekend dat ik soms tegen beter in inderdaad merk dat ik gewoon niet in staat ben voor een ander te zorgen en met moeite mezelf boven water houdt. Ik ben het vooral eens met doortastendeorkaan261210, het is belangrijk de wederzijdse gevoelens uit te spreken. En inderdaad nagaan miskraam je haar, en wil je haar terug in je leven? Jij mag ook gewoon opnieuw die afweging maken.

Miskraam = mis je haar *duidelijk waar mijn autocorrect op getraint is 😅

Oei lastig inderdaad! Voor je vriendin moet het inderdaad zeker heel moeilijk geweest zijn. Aan de andere kant vind ik dat 2 jaar een erg lange periode is en dat ze zeker toen je kindje geboren werd best iets had kunnen laten horen (ook al is dat moeilijk). Ik zelf zou de vriendschap niet meer oppakken waar die is gestopt, maar een goed gesprek met haar voeren hoe die 2 jaar voor jou geweest zijn. Na dit gesprek kun je altijd kijken of je de vriendschap weer wilt opbouwen of dat je het hierbij laat.

Oei, wat een ingewikkelde situatie. Ik stond zelf bijna 8jaar in haar schoenen, niet zwanger worden, traject in en veel verdriet en verlies, terwijl anderen (gelukkig!) wel blijvend zwanger waren. Ik snap ècht dat ze dat heel moeilijk heeft gevonden, net als jij zegt. Maar ff heel lullig, als ik met iedereen die zwanger werd in die periode het contact had verbroken, had ik niemand over gehouden 🫣 Vind persoonlijk niet dat het zo werkt, gaat 2 kanten op. In vriendschap deel je geluk én verdriet. Ik had hen ook heel hard nodig voor een schouder om te huilen. Natuurlijk was het soms heel lastig en pijnlijk, maar wàt was ik blij voor anderen. Voor mij zou de vriendschap zo niet werken, je kan niet in mijn mooiste fase van mn leven weglopen, mijn geluk niet meevieren, er niet voor mij en mn kindje zijn en wel verwachten dat ik dat bij jou wel mee vier 🤷🏻‍♀️

Twee jaar vind ik wel lang om iets weer op te kunnen bouwen, vooral omdat de vriendschap blijkbaar afhangt van de hoeveelheid 'succes' in het leven. Verdriet mag er zijn, maar ze heeft je compleet laten vallen.

Pfff een lastige beslissing. Hoe sta je er zelf in? Mis je haar vriendschap? Sowieso denk ik dat voor je eigen gevoel als je de vriendschap wil herstarten het fijn is als je uitspreekt wat haar reactie op jouw zwangerschap met jou heeft gedaan. Ik heb zelf 2 miskramen en een medisch traject nodig gehad om onze dochter te mogen krijgen. Ik kan me haar eerste reactie goed voorstellen om afstand te nemen. Maar ik vind 2 jaar persoonlijk wel heel gortig. Bij mij gingen de gevoelens en de zware periodes in momenten. Ik heb een collega gehad die 2 keer zwanger is geraakt in deze periode. Ja ik heb iets meer afstand genomen, maar op momenten dat mijn mentale gesteldheid prima was dan kon ik prima met haar praten. Dat ze niet naar je kind heeft gevraagd of hoe het met jou ging tijdens de zwangerschap vind ik al best heftig. maar daarna nooit een algemene hoe gaat het met je vraag van haar is wel extreem in mijn ogen.

Ik zou het zelf ook erg moeilijk vinden, de vriendschap was kennelijk helemaal niet onvoorwaardelijk. Een onvervulde kinderwens is echt een existentiële kwestie dus ik wil niks afdoen aan haar verdriet maar ik zou het wel nodig hebben dat zij haar excuses aanbiedt of tenminste begrijpt dat het niet fijn is voor de ander om zo met de ander om te gaan. Ik zou haar misschien zoiets schrijven: Hey, wat leuk dat je weer initiatief neemt om af te spreken. Ik merk dat ik het een beetje lastig vind om erop in te gaan omdat ik je de afgelopen twee jaar best wel heb gemist. Ik weet dat jij na de miskraam een erg lastige periode gehad en ik had gehoopt dat ik je daarbij kon steunen. Ik snap dat je het confronterend vond omdat mijn kindje wel is geboren, maar ik ben toch erg geschrokken dat onze vriendschap zo afhankelijk leek van iets waar we alle twee geen controle over hadden. De afgelopen twee jaar hebben mijn hele leven veranderd en ik had veel daarvan graag toen al met je willen delen. Ik merk dat ik daar nog steeds pijn over voel, het voelt door wat er toen gebeurde alsof ik je opnieuw zomaar kan verliezen en daarom voel ik bij mezelf wat terughoudendheid om de vriendschap weer op te pakken. Ik hoop dat je dit begrijpt, misschien kunnen we het er nog een keer goed over hebben en van daaruit verder kijken. Ik ben natuurlijk sowieso echt suuuuuperblij voor je dat je nu die heerlijke lieve baby hebt! Ik hoor graag van je..... liefs xxxx Zoiets?

Ik begrijp best dat het voor sommigen te pijnlijk is om met vriendinnen om te blijven gaan die wél een kindje hebben gekregen of zwanger zijn, niemand kan bepalen hoe je daarmee om moet gaan en als de beste manier is om afstand te nemen dan is dat een keuze die je zelf moet overwegen.. Ik vind het alleen niet kunnen dat je dan weer de banden gaat aantrekken alsof er niks aan de hand is op het moment dat je zelf wel zwanger bent geworden. Want het afstand nemen doet wel ook heel veel pijn bij de vriendin die wel een kind heeft gekregen, die deze tijd uit haar leven niet heeft kunnen delen met haar vriendin en die zonder dat ze dat wilde een vriendschap is verloren.. Ik vind dat je dan echt een beetje gebruik van iemand maakt. Iemand moet weg als het jou teveel wordt, maar wel weer komen opdraven na jaren geen contact, zo werkt vriendschap in mijn ogen niet.. Als je dan al afstand van iemand neemt vanwege moeite met iemands zwangerschap, communiceer er dan wel open over en besef je ook dat jij ook een vriendschap laat vallen op zo’n moment.

Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien is dit al gezegd, maar ik zou beginnen met proberen om eens open met elkaar in gesprek te gaan om te kijken of de lucht geklaard kan worden? Daarbij goed aanvoelen of ze bereid is om naar haar eigen stukje te kijken en daarin te zien wat er misgelopen is en hoe ze er nu in staat? Uiteindelijk hoef je niet nu op basios van haar initiatief een keuze te maken, maar je kan ook aankijken hoe het loopt. Met sommige vriendschappen bloeit het na een periode van afstand weer helemaal op en sommige vriendschappen komen nooit meer terug zoals het was.