Waarom bewust 1 kind?

Gevoel. Net als de vraag kan zijn waarom je bewust 2 kinderen wil. Of waarom 3 etc? Losse punten voor ons die dit versterken versterken: - ons gezin voelt compleet - met 1 kind meer vrijheid dan met meer - meer financiële ruimte om te blijven doen en laten wat we willen en ook voor dochter - zware medische start dochter in zieke huis en eerste jaar was geen genieten maar overleven door medische zoektocht. - huilbaby (door medische redenen) - ik postnatale depressie - 1 kind is beter voor de wereld dan meer qua duurzaamheid (geen nog beter 🙃). Het compleet voelen is het belangrijkst, de rest is altijd (met hulp) een mouw aan te passen.

Bij ons vanwege mijn leeftijd/eigen gezondheid tijdens de zwangerschap. Ook weet ik niet of een kindje per definitie gelukkiger is met een broertje of zusje en vinden wij 1 kindje voor onszelf genoeg. Zo kunnen we hem ook alles bieden en hij heeft toevallig wel een neefje van dezelfde leeftijd waar hij mee kan opgroeien! Maar voor iedereen is de keuze natuurlijk anders! Merk wel dat veel mensen automatisch vragen, wanneer komt de 2e? Voor ons is het goed zo.

En inderdaad het gevoel "compleet" te zijn als gezin!

Ik denk om dezelfde hoofdreden als waarom anderen twee of drie of meer of geen kindjes zouden willen. Ons perfecte plaatje is met z’n drietjes. Onze zoon is nu 20 maanden en het voelt heel erg compleet zo met z’n drieën. En… hierin speelt sterk mee dat het ons erg praktisch lijkt met z’n drieën. Handiger op vakantie, ook in de weken of weekenden dat een van ons in het buitenland is voor werk of voor plezier met vrienden weg. Dan is het voor de ander met een kindje thuis echt makkelijk te doen. Met twee lijkt het me toch een grotere opgave en weet ik niet of we nog zo makkelijk zouden reizen. We vinden het heerlijk zo.

Zijn er nog niet echt over uit. Maar als het bij ons bij 1 blijft dan tellen wij onze zegeningen. Mijn man heeft erfelijke dodelijke ziekte die 50% overdraagbaar is. Het traject met vlokkentest en zo is mij toch zwaarder gevallen want tja 1ste kindje alles onbekend. En kreeg ook nog eens zwangerschapsvergiftiging waardoor ik nu toch erg veel angst heb om voor 2de te gaan. Want wij 2 waren er haast niet meer. Mijn hart zegt jah we gaan ervoor maar mijn verstand zegt je bent er nog je zoon is er nog en hij heeft de ziekte niet waarom dan het lot gaan tarten

Wauw dit is de eerste keer dat ik iemand hoor met het zelfde dilemma als ik.. alleen draag ik de ziekte bij me. Ik begrijp je helemaal! Ik heb dan geen zwangerschapsvergiftiging gehad maar kan me zeker voorstellen dat dit het nog moeilijker maakt. ❤

Omdat we voor een 2e een heel ivf traject in moeten, plus dat ik een bloedziekte blijk te hebben waarvan de kans groot is dat mijn bloed het bloed van de baby aanvalt en die dus of ernstige bloedarmoede kan hebben maar ook kan overlijden in de buik en ik daarvoor ook elke week bloedtransfusies nodig zou moeten hebben. Willen we dat allemaal opzoeken of zijn we dankbaar met onze dochter....dat laatste dus

Wij zijn er altijd open over. Merk toch dat veel mensen het niet durven ofzo. Wij hebben ook wel commentaar gehad op de manier wat wij deden maar ik zeg altijd je mag pas een oordeel vellen als je in dezelfde situatie zit. Mijn man heeft helaas huntington

Omdat ik 1 kind zwaar genoeg vind. En met 1 kind hebben we financieel ruimte met 2 zouden we meer keuzes moeten maken. En ik vond zwanger zijn verschrikkelijk.

Ik zou het niet aankunnen denk ik. Ik bel dol op mijn zoontje, en ik denk dat hij ook super makkelijk is dus eigenlijk mag ik niet klagen. Maaaar man wat vind ik het zwaar.. en dan te denken dat je er twee of meer hebt. Ook vind ik het in shape komen echt een vreselijk proces. Ik heb een eetstoornis gehad dus al deze extra kilo’s maken me diep ongelukkig. Ik denk dat ik dat niet nog een keer aan kan. Ik ben nog maar 28 dus mijn gedachten kan wellicht nog veranderen, maar voor nu vind ik het prima zo.

Mijn man vond het krijgen van een kind, door zijn verleden met mishandeling door zijn eigen vader, een hele drempel. Hij was bang dat hij geen goede vader zou zijn. Hij wilde dus eigenlijk geen kinderen. Ik wilde wel graag kinderen. Uiteindelijk toch de stap durven zetten om ervoor te gaan. Helaas tijdens de zwangerschap bij 28 weken in het ziekenhuis belandt met weeën. Gelukkig is ons zoontje uiteindelijk tot 38 weken blijven zitten. Maar het was een vreselijk onzekere tijd en heeft er toch wel ingehakt. Puntje bij paaltje zijn we super gelukkig en is mijn man een fantastische vader. Maar we tellen onze zegeningen en houden het bij 1 moppie. Andere voordelen zijn er natuurlijk ook, zowel financieel als praktisch 😅.

1) Traumatische ervaring met de kraamzorg. 2) Postnatale depressie. Mijn man wil heeeeeel graag een tweede maar ik weet echt niet of ik het wel aankan. Ben bang voor de kraamzorg, maar vooral voor opnieuw een postnatale depressie.

Ik zou het niet aankunnen, een tweede. Ik ben nu een goede moeder en met 2 kinderen ga ik het gewoon niet redden. Ik heb trouwens wel NAH. 🤓

Vooral een gevoel! Daarnaast merkte ik al snel dat ik het niet nog een keer wilde. Zwanger zijn, pasgeboren baby, alle bekende fases. Anders dan het gevoel, valt het eigenlijk ook niet uit te leggen. Ik voel heel sterk dat ik géén 2e wil. Daarnaast geniet ik nu zó ontzettend van haar en ons leven zoals het nu is. En eigenlijk alleen maar makkelijker gaat worden. Dat zou compleet veranderen met een 2e. En dan de vraag, wanneer zijn we zelf gelukkiger? Mijn kind en wij zelf komen nu niks te kort. (Dat betekend overigens niet dat ze verwend wordt of is;-) omdat ze enigst kind is)

Wij voelen ons allereerst compleet mijn zijn drieën, maar vinden het ook gewoon nu al best wel pittig soms (dochter van 2,5 loopt nog niet zelfstandig en slaapt pas sinds 2 maanden door). We zien het beiden niet zitten om dit wellicht nog een keer mee te maken. Ook kunnen we het nu qua tijd voor onszelf, tijd met onze dochter en ook financieel goed regelen en oppas voor 2, aandacht verdelen over 2, minder geld om vrij te besteden lijkt ons gewoon moeilijker. Daarnaast heb ik ( hoe bizar ook dat dit meerdere keren voorkomt in 1 topic 😲) de ziekte van Huntington en 50% kans om dit over te dragen op mijn kinderen. Van onze dochter weten we (helaas) niet of ze mutatiedrager is. Ik zie het persoonlijk niet zitten om het PGD traject opnieuw in te gaan en het voelt naar mijn dochter toe ook niet eerlijk als we nog een kindje zouden mogen krijgen, dat dat kindje dan wel weet dat het 'gezond' is.

verschillende redenen mijn - trombose in zwangerschap, wil ik niet nog een x door want dat was echt niet zo best allemaal man - leeftijd - zijn familie is heel moeilijk en hij heeft het nog steeds heel zwaar; wilde eigenlijk nooit kind(eren) - mantelzorg familie/genoeg 'zorg' - add verder financieel maar die vind ik niet zwaar wegen en praktisch we hebben het heel goed, onze zoon is geweldig, we kunnen het goed handelen, we zijn blij zo. Dus we zijn er wel over uit! mocht het lot toch iets anders in petto hebben en tóch nog een kindje onze kant op slingeren, ook goed, hartstikke welkom, maar dat is niet de insteek of wens.

Merk je al dat je ziek bent? Of weet je alleen dat je het gen hebt? Mijn vader had ook Huntington. Gelukkig heb ik het gen niet. Maar als ik het wel had gehad, had ik al voor mijzelf gekozen om geen kinderen te "nemen". Ik snap dat je er nu bewust voor kiest om het bij 1 te laten, nu je geen zekerheid hebt over je dochtertje. Heel veel sterkte.

Wij hebben nueen zoontje van 4 maanden bijna kan niet wacht tot hij groote broer word hij is zo lief en zal zeker ee lieve broer zijn

Ik blijf strijden voor een medicijn! Inmiddels al 9000 euro overgemaakt voor onderzoek. Ik moest en zou wat gaan doen. Heb ik alles voor mijn man gedaan wat in mijn macht zat. Pgd vonden wij ook erg heftig. Toen gekozen voor natuurlijke weg en vlokkentest

Mijn zoon is 8 jaar. Ik wilde héél graag een tweede kindje mijn man absoluut niet.. ik heb het toen der tijd een plaatsje moeten geven wat ik heel erg moeilijk vond en veel verdriet om gehad heb. Ook mijn zoontje vroeg vaak om een broertje of zusje en dat deed mij nog meer pijn. Na jaren verder in 2021 kwam mijn man er toch op terug en ben ik nu zwanger van de tweede. Ik heb altijd maar gezegd dat het zo goed was en we alle aandacht hebben voor 1 kind. Om discussie te voorkomen Etc. Maar ik ben tóch heel blij dat mijn man erop terug gekomen is en wij in oktober ons 2e kindje mogen verwelkomen. 😃