Waarom verwacht men in 2025 nog steeds dat je meer dan 1 kind krijgt?

Ik denk omdat de meeste mensen vinden dat het gezelliger is met meer kids. En omdat het gezond en leuk is om sámen op te groeien en niet tussen volwassenen. Maar dat neemt niet weg dat het idd een aanname is en dat iemand die enig kind is absoluut een goed en fijn leven kan hebben en de ouders geen behoefte aan meer (als het je überhaupt gegeven is). Fijn dat je niet 886 kids MOET in deze tijd, maar dat je erover mag nadenken en regie nemen. Toch heb ik ook wat moeite met de maakbaarheid, maar dat is persoonlijk. Tegelijk snap ik de opmerkingen die je noemt best. Al zou ik die niet zo ‘lomp’ brengen want misschien is het wel een grote wens/stil verdriet.

Volgens mij zijn mensen die bewust voor maar één kind kiezen nog altijd in de minderheid, dus zo gek is het niet dat er verwacht wordt dat er nog een broertje of zusje zal komen. Ik kan mij zelf ook echt niet voorstellen dat je maar één kind zou willen. Maar als je daar wel voor kiest, lijkt het me wel heel vervelend om steeds die vraag te krijgen… 🙄 mensen zouden daar helemaal niet naar moeten vragen, gaat ze niks aan

Ik merk juist het tegenovergestelde. Ik heb het idee dat kinderen helemaal niet meer een vanzelfsprekendheid is. Dat er bewuster gekozen word of mensen in deze tijd een kind willen. Om mij heen op mijn werk hoor ik steeds meer tegengeluiden. Een fijne verandering de kans is bij ons groot dat dochter alleen blijft. Ze groeit niet op tussen alleen maar volwassenen, we hebben veel vrienden met kinderen die ze veel ziet.

Omdat je twee kinderen hoort te krijgen. Niemand verwacht een derde en als je een jongen hebt moet de tweede een meisje zijn en andersom. Mensen verwachten dit bij anderen. I know, mega irritant. Heel goed dat je bewust kiest voor 1 kind als dat voor jou genoeg is

Ik vind het sws raar als mensen zulke opmerkingen maken omtrent het krijgen van kinderen. Je weet nooit in wat voor situatie mensen zitten en of het bijvoorbeeld niet lukt.. Wel vind ik het persoonlijk een ontzettende meerwaarde voor een kindje om een broer of zus relatie te hebben. Dat is echt iets voor de rest van je leven. Ik denk dus dat mensen het niet direct negatief bedoelen...

Hoeveel mensen liggen er niet overhoop met broer of zus soms vanaf de vroege jeugd? Dat is echt geen garantie dat je een fantastische band gaat krijgen.

Klopt maar met broertjes en zusjes is er tenminste een (toch vrij grote) kans dat je wél een goede band zal krijgen, zonder broertjes of zusjes bestaat die kans helemaal niet en wordt die mogelijkheid je dus ontnomen. Ik ben zelf enig kind en het gemis van een broer of zus is voor mij persoonlijk nog altijd enorm groot

De vragen komen in alle soorten en maten, is in ieder geval mijn ervaring. - heb je er geen: en, al bezig? Een op komst? - heb je er 1: wanneer komt er een broertje of zusje? - ben je zwanger van nummer 2: wordt nu een meisje hoor! Heb je een koningskoppel! (werd een jongen) - Heb je 2 jongens: de volgende wordt een meisje hoor! (wij zijn klaar, maakt niet uit). Mensen houden vast aan patronen en gewoonten. Het is nog niet zo heel lang geleden dat grote gezinnen de norm waren. Geen anticonceptie, geen verzorgingsstaat. Zo lang die generaties nog actief rondlopen, blijft dat ook wel genormaliseerd. En onder latere generaties is het idee van 2+ kinderen ook niet zomaar losgelaten. Ik stoor me er niet aan, maar snap wel dat het irritant en zelfs heel pijnlijk kan zijn.

Die gevallen zullen er zeker zijn en ik vind dat zo zonde! Mijn broer en ik hebben nog steeds zo'n goede band. Ik heb een zoontje van 5 maanden en hij krijgt deze maand een dochtertje. Zo geweldig hoe ik dat met mijn broer kan delen ❤️ Als kind hebben we ook ontzettend veel aan elkaar gehad. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om enigkind te zijn en zie dat als een gemis. Aan de andere kant weet iemand die enigkind is niet wat hij of zij mist.. 🤷‍♀️ Dus ik snap ook dat het helemaal niet 'zielig' hoeft te zijn, maar stiekem zit dat gevoel er wel en kan me voorstellen dat andere mensen dat ook hebben.. Gewoon doen wat goed voelt toch❤️

Ik ben het ook deels eens, maar aan de andere kant vind ik niet dat je voor een tweede moet gaan omdat dat leuker is voor je kind als je zelf eigenlijk geen wens hebt voor een tweede.. sommige kinderen zijn heel close met bijv de kinderen van de beste vriendin van moeder of een neefje of nichtje ofzo dat kan ook

Ik ben ook enigkind. Maar eigenlijk zeg je dan ik neem een tweede kind zodat mn eerste kind niet alleen is. Dat is ook best gek toch?

Laatst aan de bushalte kreeg ik ook de vraag of het mijn eerste was en hoeveel ik er zou willen. Zelf had ze intussen 10 kleinkinderen en vond het zo gezellig. Denk dat de vraag hier vandaag komt. Een familie, een grote gezellige bende. Meeste mensen die dit vragen komen denk ik vaak uit grote families. En eerlijk, ik ken niemand die maar 1 kind heeft of enig kind is

Ik vind dat altijd zo'n stomme reden laten we voor nog een kind gaan zodat het ene kind niet alleen is.

Ik ben al vast begonnen aan iedereen die zegt waarvan ook maar iets op een 2e kindje hint. Dat er geen 2e komt. Als dat wel zo is, is het mooi een verrassing voor iedereen. Zo niet, dan weten ze het maar vast.

Over hoe pijnlijk het is heb ik toevallig net dit stukje geschreven (sla het vooral over als je het niet wil lezen, maar ik schrijf regelmatig in de notities op mijn telefoon als ik iets uit mijn hoofd moet krijgen). Wanneer komt de tweede? En wanneer komt de tweede? U vraagt het me twee keer, terwijl ik op het terras zit met mijn cappuccino. Dat weet ik niet, zeg ik. Ik ken u niet, zelfs niet van gezicht, maar u lijkt wel te weten wie ik ben. Dat heb je in een dorp. Maar van zo’n leuk kindje moet ik er toch zeker meer willen, zegt u. Toch? Is het niet? Inmiddels ken ik alle opmerkingen wel zo’n beetje. Eentje is geentje, een kind kan toch veel leuker opgroeien met broertjes en zusjes. Je gunt zo’n kind toch een speelkameraadje, je komt toch zelf ook uit een groot gezin, je weet toch hoe fijn het is. Het is niet de eerste keer dat er naar de tweede gevraagd wordt en het zal ook niet de laatste keer zijn. Ik word steeds beter in diplomatieke antwoorden geven. Dus ik zeg dat we het nog niet weten. Dat we nog even willen genieten met zijn drietjes. Dat alles op zijn tijd komt. Maar u vraagt door. Ik voel boosheid en de neiging om alles op tafel te gooien. Dat ik in de afgelopen drie maanden twee miskramen heb gehad. Dat de eerste begon op mijn werk, dat ik in paniek van het toilet af kwam en heb zitten huilen bij mijn teamleider totdat mijn man me kwam ophalen. Dat ik lang in onzekerheid heb gezeten over wat er gebeurde in mijn lichaam. Dat ik eigenlijk al wel wist dat het niet goed was, maar dat ik merkte dat ik hoop hield. Dat het vervolgens pijn deed toen die hoop tijdens een echo werd weggeslagen. Dat ik van doktersafspraak naar doktersafspraak ben gegaan omdat er complicaties vermoed werden. Dat ik medicijnen moest slikken om de baarmoeder weer leeg te krijgen en dat ik in de auto in de parkeergarage van het ziekenhuis heb zitten huilen, nadat de mevrouw van de apotheek me bij het ophalen van die medicijnen had gezegd dat ik het woord ‘ abortus’ in de bijsluiter moest negeren. Dat ik de tweede keer in de douche stond toen ik weefsels verloor. Weefsels die nog niks waren, nog nergens op leken en stiekem toch voelden als veel meer. Dat ik dat beeld nog regelmatig voor me zie. Dat ik daarna op vakantie zwangerschapstesten heb gedaan totdat ze negatief waren, zodat ik zeker wist dat mijn lichaam alles had opgeruimd en dat de steeds lichter wordende streepjes me toch weer verdriet deden. Dat ik enorm verdriet heb van twee mislukte zwangerschappen, hoe kort ze ook waren. Dat ik graag meer kinderen wil, met weinig tijd ertussen, maar dat ik nu twijfel dat minstens één van de twee niet gaat lukken. Dat ik een immens schuldgevoel heb tegenover alle ongewenst kinderlozen, iedereen in een fertiliteitstraject, de vrouwen met talloze miskramen en met stilgeboortes, dat ik dit verdriet durf te voelen om maar twee miskramen én met een gezond kind op schoot. Dat ik boos kan worden om mijn eigen verdriet, omdat ik soms vind dat ik me aanstel. Ik zou het allemaal willen zeggen. Gewoon om te shockeren. Om u van uw stuk te brengen. Misschien wil ik zelfs wel dat u er wakker van ligt. Maar ik zou vooral willen dat u ervan leert. Dat het anderen bespaard blijft. Vragen naar eventuele zwangerschappen is niet leuk, niet grappig, en zelfs niet geïnteresseerd. Het is vissen, het is pijnlijk vissen naar een antwoord dat ik niet wil geven en dat u niet wil horen. Dus ik hoor mezelf zeggen dat het allemaal ook maar moet lukken. Het is maar een klein deel van het hele verhaal, maar eigenlijk al veel meer dan ik had willen zeggen. Veel meer dan ik had willen zeggen tegen een vreemde.

Het lijkt wel nooit goed te zijn. Als je 1 kind hebt vragen ze wanneer komt de tweede, niet wetende of je dit wel wil, of juist misschien heel graag terwijl het niet lukt. Het gaat ze niks aan. Zwanger van een tweede wordt dan nog als het meest normaal gezien. Maar ik ben nu zwanger van de 3e en tussen mijn eerste 2 zit 2,5 jaar en als de baby wordt geboren is mijn jongste 4,5 jaar. Dus lijken mensen er automatisch vanuit te gaan dat het een ongelukje is en mensen zijn ook niet te verlegen om dit daadwerkelijk te vragen. En dan nog niet eens gesproken over alle meningen van wildvreemden over hoe dik ik al ben. Als het om kinderen/zwangerschap gaat hebben mensen het gevoel alles maar te mogen zeggen. Terwijl het meeste als heel kwetsend over kan komen. Maak gewoon een vriendelijke opmerking of zeg niks.

Hier juist andersom nu zwanger van de 6de nou ook dan kijkt iedereen je raar aan of ik wel helemaal goed bij mijn hoofd ben. Of de opmerking waar begin je aan.. of toen ik net zwanger was nou wel te hopen dat het een jongen is dan kunnen jullie stoppen. En nu het inderdaad een jongen is zo is het eindelijk gelukt. Maar die mensen weten niet dat ik mijn dochter met 18 weken zwangerschap verloren ben en daarna nog een miskraam erachteraan van een 2ling. Iedereen moet zich eens lekker met zijn eigen zaken bemoeien.

Ik zou toch graag even willen reageren als gelukkig enig kind. Misschien kan ik twijfelende moeders ook helpen op deze manier. Het is natuurlijk helemaal prima als je meerdere kinderen hebt of wilt, als je dat maar doet omdat je het ook echt zelf graag wilt en niet omdat een ander bijvoorbeeld vindt/zegt dat het zo hoort. Ik vind het krijgen van een tweede kind puur om het eerste kind een plezier te doen geen goede reden. Een kind is een mens dat je op de wereld zet, niet een cadeautje of speelmaatje voor een ander kind. Ik snap en weet dat de meeste mensen het niet zo bedoelen hoor, als cadeautje, maar ik hoor het helaas wel eens. Ik hoor ook vaak genoeg in mijn omgeving dat mensen niet eens nadenken over of ze meer kinderen willen, ze doen het gewoon omdat ze denken dat het zo hoort. Onder andere dus om de oudste een plezier te doen, want enig kind zijn is zielig. Ik vind het juist soms zo zielig als ik een overprikkelde moeder zie voor wie meerdere kleine kinderen eigenlijk teveel is. Als ik een moeder spreek die zegt dat ze eigenlijk zelf sterk twijfelde, maar die de druk voelt van buitenaf. Ik heb nooit een broer of zus gemist. Ik heb ook nog nooit een kind zielig gevonden omdat hij enig kind was. Ik heb wel eens kinderen zielig gevonden omdat ze een broer of zus hadden. Dat kan dus ook! Het is totaal niet mijn bedoeling om mensen met meer kinderen of mensen met een grotere kinderwens dan één kind nu te beledigen. Het is in mijn ogen gewoon goed om mijn gedachten als enig kind en moeder van één kind ook te delen. Als iemand vragen heeft of mijn ervaring als enig kind wil horen, of als iemand even wil sparren over iets.. stuur gerust een berichtje! Ik vind het fijn als ik mensen kan helpen met mijn positieve ervaringen. 🌷

Dank je wel voor je bericht ❤️

Wij kiezen bewust maar voor 1 kindje en áltijd als ernaar gevraagd wordt en dit het antwoord is, kom ik letterlijk áltijd in gesprekken terecht als ‘Je bedenkt je nog wel’ of ‘Het is zielig’ en ‘Je kind wordt ongelukkig’. Helemaal irritant. Ik vind het gewoon een ingewikkelde wereld op dit moment. Ik geef mijn ene kind graag een goede start om in deze wereld te kunnen leven, voor twee wordt dit al moeilijker. Daarnaast ben ik gewoon iemand die van een beetje overzicht houdt en de dingen goed regel. Ik zie mezelf dan ook niet rennen van clubje van nummer 1 naar zwemles van nummer 2. Ik denk dat ik daar gewoon geen gezelligere mama van ga worden. Genoeg redenen dus voor mezelf om het niet te willen, waarbij ik ook de mensen snap die het wél willen. Hoeveel liefde je voelt voor zo’n kindje is toch prachtig! Maar ik maak toch veel mee dat mijn gedachten gek gevonden worden en dat ik en slechte keuze maak.