Wanneer besloten jullie een relatie te beëindigen?

Voor de kinderen zou ik zeker vechten voor de relatie, tenzij ze eronder lijden.

Ik denk dat dit per persoon verschilt. Twijfel je misschien over je eigen relatie? Wil je daar misschien iets meer over delen?

Ik denk dat het natuurlijk lastiger is om een relatie te eindigen als je kinderen hebt. Maar als de relatie niet goed gaat en je vecht ervoor vanwege de kinderen dan vrees ik dat het op een later moment alsnog mis gaat. Maar dat is op basis van ervaring en ik heb geen flauw idee wat er bij jullie speelt en hoe erg de situatie is

Ja, ik twijfel inderdaad. Maar vind het ook fijn om te lezen/begrijpen wat bij anderen uiteindelijk de doorslag heeft gegeven. Reden om voorgaande relaties (zonder kinderen) te beëindigen: huiselijk geweld, drugsgebruik, en vreemdgaan. Dat soort redenen lijken mij allemaal vrij duidelijk. Nu zit ik in een relatie waarin al bovenstaande punten gelukkig geen rol spelen. Echter als persoon, karakter en qua toekomstidealen passen mijn partner en ik niet goed bij elkaar. Vooral die eerste noemer is lastig. Er is al tijden weinig/geen intimiteit in deze relatie - hebben al samen eraan gewerkt dmv gesprekken - maar zodra we dat niet doen zijn we weer terug bij af. Ik voel geen verbondenheid. Ik heb het gevoel dat ik voor mezelf moet gaan kiezen.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat er binnen een relatie wederzijds respect, waardering en open communicatie is. Alles is bespreekbaar en je kunt altijd jezelf zijn. Als dat er niet is of als iets scheef loopt op echt fundamentele zaken, dan zou ik een relatie eindigen. Heb je steeds ruzie, is er geen respect of heb je het idee dat je bijvoorbeeld steeds belachelijk gemaakt wordt, dan zijn dat voor mij rode vlaggen. Ik snap dat het soms heel lastig is om op grond daarvan een relatie te beëindigen, omdat je wellicht wel ontzettend aangetrokken voelt tot hem/haar of heel veel ‘passie’ voelt op goede momenten. Maar een relatie die alleen gebaseerd is op aantrekkingskracht of passie, gaat in mijn ogen niet werken. Je kijkt naar mijn inziens dan tegen iemand op en dan zit je nooit op dezelfde level. Natuurlijk is het lastiger een relatie te beëindigen als je kinderen hebt. Maar ik ben er ook heilig van overtuigd dat wanneer er tussen jou en je partner geen liefde meer is, dat kinderen dit altijd zien. Ze krijgen dan misschien mee dat een liefdeloze relatie normaal is. En dan heb ik het niet alleen over veel ruzie, maar ook als je ouders elkaar nooit aanraken of liefdevol met elkaar omgaan bijvoorbeeld. Ik denk dat kinderen veel meer gebaat zijn om de ouders gelukkig te zien met bijvoorbeeld een andere partner, waar wel liefde (en respect, waardering) te zien is. Voor de ouder én het kind.

Mijn langste (en enige echte) relatie was 17 jr. Die was moeizaam, maar ook vormend. Ik was 17, hij 22 toen we elkaar leerden kennen. (Onze vakanties waren wel altijd heel leuk!) Proces van loslaten heeft jaren geduurd. Nu, tien jaar later, hebben we nog steeds contact en gaan we stukken leuker met elkaar om. Dat heeft natuurlijk wel even tijd nodig gehad. Op de één of andere manier zijn we elkaar wel dierbaar, maar hoeft (en werkt) een relatie niet. Wat betreft kinderen: ik denk dat doormodderen weinig zin heeft. Op kortere termijn valt er misschien wat te "redden", maar ik ben van mening dat de basis dan toch ontbreekt waardoor je op de langere termijn toch beter af bent zonder elkaar. En naar je kind(eren) toe denk ik dat die meer hebben aan twee ouders die een gelukkig leven hebben en op een normale manier met elkaar omgaan. I.p.v. ruzie, strijd, frustratie, onmacht.

Dit lijken me goede redenen. Verbondenheid lijkt me het doel van een relatie, als je dat niet hebt, wat haal je er dan wél uit? Maar denk ook dat het voor iedereen verschilt inderdaad. Mijn vriend en ik hebben het soms (regelmatig) lastig met elkaar, maar we zijn allebei ook geen makkelijke mensen en hebben (samen) veel meegemaakt. Ik mis ook weleens dingen in mijn relatie, en voor een ander zou het misschien niet genoeg zijn. Maar we zouden niet zonder elkaar willen, dit is wat bij ons en in ons leven past. Maar het ideaalplaatje is het niet, dat accepteren we.

Lastig, zonder kindjes is zo’n beslissing makkelijk gemaakt. Ik heb meerdere relaties na langere periode beëindig. Als er dingen waren waaraan ik me te veel irriteerde en wist dat het niet zou veranderen.. ook wanneer ik mezelf niet meer herkende en m’n partner mij niet waardeerde zoals ik was. Mijn huidige relatie is ook de vader van ons kindje (en het mooie wondertje in m’n buik). Wij praten veel, waarderen en respecteren elkaar. Nog elke dag ontzettend gek op hem. Het gaat allemaal makkelijk en gemoedelijk.. zonder heftige discussies of ruzie. We hopen natuurlijk dat dit voor altijd zo blijft, maar je weet het maar nooit. Zo nuchter zijn we dan beide ook weer. M’n ouders zijn gescheiden en eigenlijk wil je als kind dat natuurlijk niet meemaken.. maarrr ongelukkig samen zijn voor de kinderen is mijn inziens ook niet goed. We zijn nou eenmaal een leukere individuen als we gelukkig zijn! Dat voelen kinderen ook☺️. Misschien samen in therapie?

Oh en over kinderen: we zijn er ons wel van bewust dat we hen een goed voorbeeld willen geven, en dus liefdevol naar elkaar en over elkaar zijn. We lachen veel met elkaar, zijn aanrakerig en geven elkaar complimenten. Ik ben ook best wel vaak geïrriteerd richting hem of heb kritiek, dus dat is nu ik zwanger ben wel een aandachtspunt. Want dat is niet hoe ik wil zijn of wat ik mee wil geven. Als dat de sfeer in huis zou gaan bepalen zou ik denk ik uit elkaar gaan. Dat is dus constant reflecteren.

Zelf merkte in na 14 jaar dat we eigenlijk al 2 jaar aan het omklooien waren. Ik ging me steeds meer irriteren aan zijn gedrag en voelde steeds meer afstand. En bedacht mezelf wil ik zo oud worden? En ja er was een kind in het spel. Ik voelde aan alles dat ik me verder ontwikkelende en hij bleef stil staan. Op zich prima alleen levelden wij niet meer op hetzelfde niveau. Het houden van voelde ik niet meer. Ja als persoon was het een lieve man die het goed bedoelde. Ik kon het echter niet meer opbrengen. En uiteraard zijn er dingen gebeurt die dit gevoel versterkten in de voorgaande jaren. In 2014 gescheiden en we gaan gelukkig redelijk normaal met elkaar om. Heb geen moment spijt gehad al waren sommige momenten best pittig. Vooral ook omdat er een kind in het spel is en je hebt samen veel meegemaakt. Dus af en toe deed t wel even pijn. Maar nu jaren later denk ik ja het is goed geweest. Inmiddels 5 jaar een nieuwe partner en samen 2 meisjes gekregen. En ja ook in deze relatie gaat niet altijd over rozen maar heeft niet iedereen dat op z'n tijd?

Ik sluit me aan bij veel van de punten die genoemd zijn. Maar heb nog een toevoeging. Aan je profiel te zien ben je zwanger. Ik weet niet of hormonen nu een rol spelen? Tijdens mijn zwangerschappen en ook de eerste jaren zijn wij ook niet het ideale koppel en irriteer ik me vaak. Maar toch weet ik ook dat het weer beter wordt als mijn hormonen weer 'normaal' zijn en we minder slaapgebrek hebben. Ze zeggen weleens tijdens de eerste 4 jaar moet je eigenlijk niet uit elkaar gaan (tenzij er heftige dingen spelen natuurlijk) En eigenlijk geloof ik daar wel in, dat zijn toch heftige jaren met veel invloed op o.a. je slaap, weinig tijd voor jezelf (daarna gaan ze naar school) enz.

Denk dat het ook afhangt van persoon tot persoon en of je alles wilt geven om het te redden rn wat de reden is. Ik had het een paar jaar terug communiceren naar elkaar toe ging stroef rn lastig. Wij zijn in relatie therapie gegaan en nu zijn we paar jaar later getrouwd en hebben we samen een kindje. Je moet doen wat je hart ingeeft maar zoals ik het lees heb jr eigenlijk al voor jezelf besloten wat gaat doen

Klopt zeker dat de hormonen nu mee zullen spelen. Ik kan niet ontkennen dat ze door het vrouwenlijf gieren tijdens de zwangerschap. Maar ik herken ook hele terechte punten die anderen hier noemen. De communicatie en het wederzijds respect ontbreekt. Therapie hebben wij al geprobeerd. Nu lijkt het een soort “terugval” van de problemen die we al eerder hadden. Maar het verschil is dat ik heb nu geen zin meer heb om voor hem te vechten. Het vertrouwen dat we dit weer overwinnen ontbreekt. En het klinkt echt heel hard en slecht maar als persoon kan ik hem niet meer waarderen. Daarom bekruipt mij het gevoel dat ik zelf een punt achter deze relatie moet zetten.

Je weet ergens van binnen precies wanneer jij er echt helemaal klaar mee bent. Ik heb jaren gevochten voor iets wat uiteindelijk toch niet komen ging. Geëmigreerd naar de andere kant van de wereld om mijn “relatie” te redden. Daar kwam ik tot besef dat ik mezelf echt voor de gek hield. Of ik nu wel of geen kinderen had gehad, ik gooi niet snel de handdoek in de ring en wil het gevoel hebben er alles aan gedaan te hebben. Zodra je dat punt voorbij bent, word het weg gaan bijna makkelijk. Tuurlijk heb ik het voor onze meiden langer geprobeerd, maar ook hun zeggen nu; papa en mama maken nu eigenlijk bijna geen ruzie meer (zijn ondertussen al 4 jaar uit elkaar). Dat geeft ergens de bevestiging dat ik de juiste keuze gemaakt heb, ondanks het de kids ook pijn gedaan heeft. Mijn tip; als je niet gelukkig bent, kies voor jezelf. Je word er uiteindelijk een nog betere moeder van❤️❤️ Succes met je keuze en wat je ook kiest, wees trots op jezelf meid want je doet het toch wel allemaal ff zo in je eentje 👍🏽💪🏽❤️

Ik zat dit ook te denken toen ik je topic las. Hormonaal ben je nu echt een bom, ik weet niet of het de beste timing is om nu zo’n beslissingen te maken. Ze zeggen altijd dat je in crisis situaties of wanneer er veel onrust is, geen zware beslissingen moet maken. En ik kan me daar ergens ook wel in vinden. Natuurlijk Amore, ben jij de enige die dit kan beoordelen en die ook de voorgeschiedenis kent en ja jij kunt dit gewoon het beste beoordelen. Sterkte!!

Ja, jij bent de enige die deze beslissing kan nemen. Maar ook wat je schrijft betreft het weinig waarderen en de communicatie is wel herkenbaar voor mij. Althans het minder waarderen vanuit mijn kant dan. Heel veel sterkte met het nemen van de beslissing, maar nogmaals onderschat de hormonen niet hierin.

Misschien kun je nog je gevoelens en (feiten?) op een rijtje krijgen hoe je je nu voelt en voor de zwangerschap. Wat is er veranderd in de tussentijd waardoor je nu neigt naar stoppen?

Ik heb voor mijn vriend nooit echt lange relaties gehad,2x een relatie van 3 maanden. Ik was 19jaar toen ik mijn vriend leerde kennen dusja je veranderd wel redelijk hard op die paar jaar. Zo een 4 jaar geleden is er dus wel een moment geweest dat ik dacht dat we uit elkaar gegroeid waren. Hij wou meer vrijheid en ik wilde me settelen. Dat heeft voor veel frustratie gezorgd. We hebben toen onze verwachtingen op tafel gegooid, wat we wel en niet willen in een relatie en wat we verwachten van een partner. En hebben toen besloten om het nog een kans te geven omdat we elkaar nog wel steeds graag zagen. Ik heb mijn verwachtingen wat bij geschaafd en hij heeft wat meer toegeving gedaan in hoever het voor hem aangenaam voelde. Ik ben toen ook gaan bessefen dat je als mens in de loop der jaren verandert, je behoefte worden anders en dan is het de vraag of je samen wil werken om deze op elkaar af te stemmen of dat je gewoon liever alleen je behoefte vervuld. Wij hebben er toen voor gekozen om er samen aan te werken en dat doen we nog steeds! We zijn nu ondertussen bijna 8 jaar samen met een zoontje van 1,5jaar en nog eentje onderweg. Liefde is een werkwoord en je zal dus altijd aan je relatie moeten blijven werken. Wanneer zou ik het opgeven? Als ik merk dat ik te veel toegevingen moet doen en er niet gelukkig van word, of als ik merk dat mijn vriend me niet meer ziet voor wie ik ben of dat we de weg naar elkaar niet meer vinden of willen vinden. Ik heb zelf gescheiden ouders en heb vroeger nooit iets gemerkt dat het slechter ging maar de scheiding zelf was echt een harde bikkel dus moest het voor ons ooit zover komen hoop ik dat ik het mijn kinderen niet zo moeilijk maak.

Echt heel lastig zeg… ik denk dat de reden een grote rol speelt in de vraag of je t moet proberen als je kinderen hebt samen. Kijk hoe lullig ook… soms is de liefde over… als je t niet meer voelt en ook niet voelt als je een tijdje uit elkaar bent geweest… dan is het klaar, met of zonder kinderen want wat hebben kinderen aan ouders die niet happy zijn. Uiteindelijk krijg je namelijk wrijvingen en ruzies/irritaties. Dat krijgen de kids ook mee plus dat ieder mens, met of zonder kinderen, gelukkig mag zijn. Ik vind huiselijk geweld en drugs gebruik een reden om geen seconden te twijfelen om een relatie te beëindigen met kinderen nog sneller dan zonder kinderen. Eigenlijk is voor mij de enige reden om het te proberen een reden als ruzie, een oplosbare leugen, achter houden van iets (over wat dan ook) maar wel alleen als er nog gevoelens zijn. Of er dan wel of geen kinderen in t spel zijn maakt me niet uit. Wat mij betreft draait alles om gevoelen en je eigen geluk… kinderen worden alleen maar gelukkig van gelukkige ouders en je wil je kids ook een relatie voorbeeld mee geven, dat kan alleen als je gelukkig bent samen. Dus als t een gevalletje “twijfel over gevoelens” is… dan raad ik je aan lekker een paar weken uit elkaar te gaan. Lucht dat op en voel je je stukken beter…. Blijf dan uit elkaar. Mis je hem, blijf je elkaar continu appen en merk je dat je toch nog van hem houd…. Probeer t dan rustig opnieuw op te bouwen.

Ik vind dit altijd zo moeilijk. In principe vind ik dat relaties voor het leven zijn, zeker met kinderen. Waarom zou je aan een relatie beginnen als hij niet voor de rest van je leven is? En als je met dat idee aan een relatie begonnen bent, dan is het altijd waard om er voor te vechten. Met therapie zijn heel veel dingen op te lossen. In het algemeen denk ik sowieso dat mensen vaak ook veel te hoge verwachtingen hebben van relaties. ze verwachten heel veel van hun relatie en van de ander, en zijn minder bezig met zelf ‘de ware’ te worden voor de ander. Ik vind Erotische Inteligentie van Esther Perel (boek) echt een aanrader voor een nieuwe kijk op relaties. Maar goed, dat is het principe. In de praktijk trouwen mensen veel te snel en te jong en met mensen die qua karakter helemaal niet bij ze passen. Dan krijg je soms wel onoplosbare problemen. Nog even los van het feit dat de ander ook door moet willen gaan…