Wanneer geland in het moederschap?

Ja hier 1! Ik wil je niet ontmoedigen maar vanaf een maand of 11 werd het bij mij beter. Hij is nu ruim 1 ( 15 mnd ) en ik heb heel af en toe nog moeilijke momenten als ik zelf moe/ overprikkeld ben. Ik vond het eerste jaar heel heftig en intens en kan eerlijk zeggen dat ik veel te weinig heb genoten, het voelde gewoon heel zwaar en pittig! Ook hier 4 jaar geduurd voor onze zoon er was.

Na ongeveer 1j begon ik mijn draai te vinden.. Ging wel elke maand beter.

(Ik bedoel dat ik na 1jaar mijzelf meer terug vond, en het gevoel had dat ik weer in mijn normale doen was). Denk wel dat het bij iedereen anders is.

Herken dit heeeelemaal.. het stresskippige en tijd nodig hebben voor verandering en zowel in combinatie met het moeder worden. Pfoeh! Dan nog die sprongen in de ontwikkeling dus het ging op en af met denken dat het eindelijk wat rustiger werd en dan weer in de volgende sprong belanden. Ik denk dat ik na 1 jaar wel iets meer ruimte voor mezelf kreeg. Maar na 2 kwam ik weer in een hele andere pittige fase terecht 🙈 alleen dan worden ze gelukkig wel iets zelfstandiger. Nu is ze 3 en is ze een hele pittige tante. Zover heeft elke leeftijd zn charme en zn uitdagingen. Maar als ze nog onder 1 jaar zijn is het denk ik wel heel pittig omdat hun ritme elke keer weer een beetje veranderd, de slapeloze nachten etc. Maar ik denk dat heel veel moeders je verhaal wel herkennen hoor! Zo veel liefde als ik heb voor mn dochter, haalt niet de impact weg die het heeft op mn leven. Maar voor we het weten vliegen ze alweer uit, alles zijn fases.

Heel herkenbaar! En ook helemaal niet gek, het is een enorme verandering en de hormonen helpen ook niet mee, dat draagt ook bij aan dat stressgevoel en gejaagdheid, in ieder geval bij mij. Hier werd het met een maand of 6 al beter, toen merkte ik dat ik hormonaal wat ging stabiliseren. En sinds toen elke maand een beetje beter. Hou vol!

Ken je trouwens die docu, het moederbrein? Althans ik geloof dat het zo heet.. dat gaat over hoe je hersenen veranderen vanaf het moment dat je zwanger bent. En schijnbaar hebben je hersenen wel ongeveer 2 jaar nodig (wow!) om weer ongeveer zo te worden als voor je zwangerschap. Zo veel impact heeft het op je brein door de hormonen. Bizar he ? Dus zoveel impact heeft het op een mama, of je nou een makkelijk kindje hebt of een kindje dat wat 'lastiger' is

*(2 jaar, vanaf de bevalling)

Ik had het bij ieder kind de eerste 1-1,5 jaar heel zwaar. En met vlagen tussendoor ook nog wel. Het moederschap is gewoon heel heftig en kost mega veel energie, zeker als je snel overprikkelt bent (zoals ik)

Heel herkenbaar! Bij de eerste ook heel sterk gehad. Het werd ietsje minder toen hij op een gegeven moment na etenstijd in bed ging slapen (maand of 2,5) en ik er, afgezien van uitzonderingen, op kon rekenen dat ik ‘s avonds even op stand-by kan staan ipv helemaal aan. En nog beter ging het vanaf een maand of 8/9 toen er ook overdag ritme in dutjes kwam en ik dan even lekker tijd voor mezelf had. En die nam ik dan ook! Geen huishouden, maar even zitten, serie kijken, boek lezen, etc. Ik hoop dat je dit ook over een poosje zo mag ervaren. Met de tweede was het al veel relaxter, ik was wat meer gewend aan “aan” staan en wist ook dat er in de loop van de maanden weer ruimte zou komen voor mezelf en de stress dan af zou nemen. Nog steeds neem ik in haar dut echt even de tijd om te ontspannen. Helpt me enorm!

Heel herkenbaar!! Ik sta ook heel de tijd aan, hyperalert. Bij mij was het wel zo dat mn zoontje ook overdag zn dutjes op mij deed, of enkel kort in zn bedje, en s avonds enkel op mij in slaap kon vallen en dan constant wakker werd s nachts. Ik ging eronderdoor van adrenaline! En idd die verantwoordelijkheid 😣. Maar sinds mn zoontje 5 maanden was, voel ik al een enorm verschil! Nu 6 maanden en ik voel dat ik elke week wat meer kan relaxen. Het blijft natuurlijk een constant aan gevoel maar toch minder aanwezig dan in die beginperiode hoor!

Denk pas na een jaar… 🥲

Wat een leuke tip, ik ga meteen kijken! Idd 'Het moederbrein', via NPO terug te zien. Tnx

Mega herkenbaar!!! Na een jaar was ik echt helemaal gewend. Maar nu weer een newborn en de gevoelens komen ook weer boven. Naast genieten ook mega pittig. Dit is ook wel de reden dat we het bij twee houden. 😅

Ik herken dit zo erg! Ik dacht ook dat het nooit zou wennen, maar ondanks dat ik het zwaar vind soms nog steeds, begin ik steeds meer te wennen aan de situatie na 8 maanden. Ik heb steeds minder het gevoel van: wanneer word het nou weer eens rustiger zoals voor de baby? Ik hoop dat ik na een paar maandjes nog echt weer mn draai ga vinden.

Vanaf het moment dat mn kindjes anderhalf waren, kreeg ik minder het gevoel van geleefd te worden.

Na stoppen met bv voelde ik me al veel beter, maar in mijn geval bleek ptss na een pittige bevalling ook een boosdoener voor de hyperalertheid. Nu na 10 mnd en een ptss behandeling voel ik me zo veel beter. Zelf heb ik veel te lang doorgelopen met het gevoel dat ‘het allemaal normaal was en erbij hoort’ maar durfde daardoor niet om hulp te vragen. Mijn tip is dus, mocht het na een tijd niet minder worden en je hebt er last van, ga naar de huisarts Of met iemand praten. Het wordt minder, maar een beetje hulp kan soms geen kwaad.

Ja heel herkenbaar. Ik vond het snel al heel erg leuk maar ook pittig. Ik had ook buien van huilen of twijfel. Ik omarmde de buien wel. Voor mij hoorde ze erbij. Ik probeerde de slechte dagen ook te omarmen en er niet in te blijven. Voor mij hielp dat. Ik ben genoeg en leer van elke dag. Mijn kleine is nu 1 jaar en 9 maanden. Het is fantastisch! Ik kan geen moment noemen. Het zijn fases. En de fases worden steeds makkelijker en leuker. En je leert steeds meer.

Ik heb het idee dat ik nu (pas) enigszins erin land, zoontje wordt aankomende week 1

Heeel herkenbaar! Ik was er pas na een maand of 6 aan gewend. Maar ik had het er toen soms nog wel moeilijk mee om altijd aan te staan. Nu is ze bijna 11 maanden en ben ik er echt helemaal aan gewend 😊

Ja het is wel heftig, al heb ik het niet precies op die manier ervaren. Wat mij wel hielp is alle schema's en krampachtig elke baby in hetzelfde ritme gooien loslaten. Dat zou mij veel stress geven. Hier geen slaapschemas en ze slaapt best prima op tegenwoordig nog een nachtvoeding na (11mnd). Ongeveer rond de zoveel uur gaf ik een fles en dronk ze hem niet leeg, ook geen man overboord. Ik deed meer op gevoel en misschien is het voor iedereen anders, maar als je zo'n stresskip bent kan ik me voorstellen dat dat soort schema's een druk op je plaatsen. Zelf ervaarde ik een soort bevrijding na de eerste weken. Eerst zo onzeker voor het eerst moeder iedereen en alles bemoeit zich met jou en je kind kraamzorg consultatiebureau. Op een gegeven moment viel dat weg en realiseerde ik me dat niemand me kwam vertellen hoe of wat ik moest doen. En dat ik dus ook niet op mn kop zou krijgen als ik het anders zou doen. Je hebt aan niemand verantwoording af te leggen het is jouw kind. Anyway misschien niet helemaal waar jij mee strijdt, maar dit is mijn ervaring /tip voor jou.