Wanneer weet je dat de koek op is?

Wat vervelend dat je dit zo ervaart! Persoonlijk, en dit is mijn niet-professionele en totaal subjectieve mening, denk ik dat er eerder iets anders bij hem speelt dan dat jullie relatie niet goed zou zijn. Ik herken wel een bepaalde houding/tegen zaken aankijken die ik ervoer in mijn burnout. Ik zou dus vooral eerst eens de kleine uit logeren doen, samen lekker uit eten gaan en een goed gesprek voeren over hoe het nou eigenlijk echt met jullie gaat.

Hoi, erg bedankt voor jouw reactie! Ik heb ook weleens hiernaar gevraagd maar hij zegt dat het niet zo is. Hij gaat heel graag naar zijn werk en is daar enthousiast over. Of doel je op een burn-out naar onze huis situatie? Hmm… We zijn 2 weken terug nog erop uit geweest (niet logeren, daar hadden we even geen oppas voor). Je zet me erg aan het denken wel, bedankt!

Je weet of de koek op is als je liever alleen bent dan samen. En ook al mocht je uit elkaar gaan, dan kan je dochter nog steeds haar vader hebben, net zoals ze nog steeds haar moeder heeft. Hij verdwijnt dan niet automatisch uit haar leven en je doet haar niet tekort. Een gelukkige moeder (en vader) zijn ook belangrijk. Jullie relatie klinkt op dit moment als iets wat veel energie kost, bij jullie beide. Voordat je een knoop doorhakt, zou ik onderzoeken of “het” er nog is tussen jullie. Voel je je nog tot hem aangetrokken? Zie je jezelf met hem oud worden? Zijn er redenen waarom je juist wel bij hem wil blijven? Misschien is het een idee om eens samen met een professional te praten hierover. Uit jouw omschrijving klinkt hij behoorlijk overprikkeld of misschien zelfs opgebrand. Dat zijn dingen die je kunt aanpakken.

Een burnout heeft niet altijd te maken met te druk zijn op het werk, hoewel het vaak pas als problematisch wordt gezien als iemand uitvalt op werk. Misschien helpt de informatie op thuisarts om iets meer inzicht te krijgen: https://www.thuisarts.nl/overspannen/ik-heb-burn-out

Pff waarom hou je nog van hem dan? Hij klinkt helemaal niet als een leuk persoon. Al is het een burn out oid, zo te lezen doet hij genoef en heeft hij genoeg breaks die dit zouden moeten oplossen. Hij klinkt mij als een zeikerd.

Was je man anders voordat jullie kind werd geboren? Het klinkt alsof jouw man erg slecht in zijn vel zit. Natuurlijk geen excuus om zich zo te gedragen hoor. Jij doet zoals ik het hoor erg je bent om alles op de rails te houden. Zou je man open staan voor hulp? En als hij hulp zoekt, zou jij dan nog je relatie een kans willen geven? Misschien nadat jouw man zelf hulp heeft gezocht nog hulp voor jullie beide zoeken als koppel? De eerste 1000 levensdagen met een kind zijn erg zwaar en zijn vaak niet representatief voor de realiteit. Zeker als jullie relatie vroeger beter was.

Kleine kinderen kosten enorm veel tijd en energie, bij de één meer dan bij de ander. Sinds wij onze tweede dochter hebben gekregen merk ik ook dat onze relatie inkakt en dat we het allebei zwaar hebben soms en dan ook niet altijd aardig tegen elkaar zijn (was met onze oudste dochter ook zo). Wat bij ons nu helpt is het daarover hebben en ook bewust zijn van onze houding maar elkaar toe. Daarnaast gaan we nu weer wat meer tijd met elkaar doorbrengen. Het zal bij ieder stel vast anders zijn, maar ze noemen het niet voor niets de tropenjaren, probeer wat meer met elkaar te relaxen en plezier te maken (ook/vooral zonder kind) wie weet helpt het. Zo niet, heb je het geprobeerd

Dat gevoel is dus dubbel, soms “droom” ik om alleen te zijn met mijn dochter zonder al het geklaag dat mij helemaal leegzuigt. Maar als ik aan hem denk hoe hij altijd was dan is er voor mij geen andere man op de wereld en ben ik dolgraag met hem. Jaa ik voel me nog steeds tot hem aangetrokken en ik zal niets liever willen dan met hem oud worden maar wel met wat meer “lucht” zonder op mijn tenen te lopen.

Daar duidt het wel op, alleen zal hij dit nooit aangeven als ik het vraag

Een paar keer een break lost een burnout helaas niet op. Was het maar zo makkelijk. Bij een burnout zit je lijf vast in een biologische stressreactie en het kost echt veel tijd, vaak wel richting een jaar, rust nemen, aan jezelf werken en weer rustig opbouwen voordat die stress echt uit je lijf is en je weer helemaal opgebouwd hebt tot volledig belastbaar zijn.

Ja zeker, hij kon ook wel vaak klagen hij is van zichzelf best “een klager” maar absoluut niet in de mate zoals het nu is. Hij zou niet open staan voor hulp hij is zo’n iemand die met een gebroken arm nog liever wacht of het misschien vanzelf over kan gaan dan dat hij naar iemand toe gaat. De relatie was zeker beter vroeger ik mis dat ook enorm

Ik las laatst de eerste twee jaar van een kind tel ik niet mee in de relatie De ene ervaart het veel zwaarder dan de ander, ik ervaar mn kind totaal niet als zwaar, eerste jaar niet en nu ook niet, maar de relatie had het wel even heel erg zwaar t eerste jaar .. Opeens samenwonen, man met mantelzorg voor ouders, man vond kind zwaar , man ging er beetje aan onderdoor... Grote man-show.. Gelukkig zijn we wel weer meer naar elkaar toe gegroeid en ook al gezin van drie. Het klinkt alsof idd continu al zn emmertjes over lopen. Jij bent in zijn kern dus jij krijgt alle shit over je heen.. echt niet oke en helemaal niet leuk natuurlijk maar ik zou wel mild zijn en kijken of er dingen zijn die hem kunnen helpen Je kunt misschien een keer het gesprek aangaan met 'ik maak mij zorgen om je "

Jeetje, dit klinkt niet als een gezellige partner en daardoor zal het samen thuis ook niet heel fijn zijn qua sfeer. Sommige mensen kunnen de prikkels en drukte (die vaak enorm wordt onderschat van te voren) heel moeilijk aan, die komen kijken bij het opvoeden van een kind. Zeker de eerste jaren moet je echt continu aan staan, een kind vergt echt heel veel energie. Even rustig een paar uur op de bank liggen zit er niet echt meer bij. Wat ik zo lees is dat je partner deze druk eigenlijk niet aan kan. Maar ook niet echt de verantwoordelijkheid lijkt te willen nemen! Hij weet half niet hoeveel jij op je schouders neemt denk ik. En dan klagen over het eten, de hoeveelheid afwas of kruimels? Wat naar! Zolang hij er niet over wil praten, niet wil of kan veranderen dan zal dit doorsudderen tot jij de grens trekt. Je gaat natuurlijk niet zomaar uit elkaar, maar als hij totaal geen moeite wil doen dan houdt het denk ik wel een keer op......

Dan zou ik hem toch voor het blok zetten. Of hij zoekt hulp, want het gaat duidelijk niet goed met hem. Of jij bent weg. Als je samen in een relatie zit, moet je hier ook samen aan werken. En soms heet dat hulp van buiten af zoeken.

De eerste jaren van het ouderschap wordt niet voor niks tropenjaren genoemd. Het zijn de jaren die het meest intens zijn waardoor je jezelf en je partner uit het oog kunt verliezen. Het is ingewikkeld om door het slaaptekort, altijd aanstaan, ook nog moeten werken en huishouden runnen, een leuke ouder zijn, de onzekerheid van het ouderschap etc OOK nog eens een leuke partner te zijn. Denk dat iedere relatie in meer of mindere mate herkent. De kunst is om open met elkaar te communiceren, het ook los te kunnen zien van jullie als ouders. Om elkaar als de geliefden te zien die jullie zijn ergens diep van binnen. Als ik je verhaal zo lees denk ik niet meteen een lapswans. Ik denk wel dat hij hulp kan gebruiken of jullie samen in de vorm van (relatie)therapie. Hij klinkt overprikkeld. Als iemand die ook een burnout heeft gehad kan ik me er wat bij voorstellen. Neemt niet weg dat als jij kookt en hij dan zegt waarom je zoveel pannen gebruikt dat dat echt een kutopmerking is waar ik zelf over zou ontploffen. Ik zou eens ene goed gesprek met elkaar voeren. Vraag even een ochtend of middag oppas en ga met elkaar in gesprek. Houd het dicht bij jezelf spreek vanuit je gevoel zonder verwijten.

Wat hier al eerder geschreven is, klinkt het alsof je man burn out is of in ieder geval echt niet goed in zijn vel zit. Heel vervelend, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid hem gelukkig te maken. Ik snap heel goed dat je je best doet om hem niet ‘te triggeren’. Maar dat is een heel ongezonde situatie en maakt de relatie ongelijkwaardig. Het wordt denk ik tijd dat jij grenzen gaat stellen. En daar bedoel ik niet mee de relatie verbreken. Maar je zou wel aan kunnen geven dat zijn ‘gezeur’ jou kwetst en niet ten goede komt aan de relatie en het gezin. Dat je al een hele tijd op je tenen loopt en het gevoel hebt nooit goed genoeg te zijn. Ik zou zelf dan ook aangeven dat je van hem verwacht dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt en aan zichzelf gaat werken. Onderzoeken wat er nou echt aan de hand is en hoe hij dit kan oplossen. Als partner zijnde kun je hem natuurlijk ondersteunen, hij hoeft het niet alleen te doen. Maar hoe de situatie nu is, is niet houdbaar. Zo te lezen gaan jullie er allebei aan onderdoor. En zijn behoeftes gaan niet boven de jouwe! Ik denk niet dat dit einde relatie betekent, maar er moet zeker wat veranderen. Heel veel succes! 🍀

Heftige periode voor jou geweest denk ik zo! Ik wil graag praten ik denk alleen niet dat mijn partner zal aangeven dat dit het probleem is, dat het hem te veel wordt. Ik heb laatst met hem nog gesproken over werkambities en hij gaf aan nog een opleiding te willen volgen (weer een opleiding dacht ik). Maar ik steun hem alleen toen dacht ik wel; waar haal je de energie vandaan om dat nog te doen ernaast? En ik hoorde hem laatst bellen met zijn werkgever en naar een opleidingsmogelijkheid vragen. Dit vind ik dan ook ergens tegenstrijdig met een evt opgebrand gevoel

Ik ben het eens met onderstaande reacties en wil geen groot verhaal schrijven, maar wat me erg opviel is dat je schrijft dat je bang bent dat je je kind tekort doe als je uit elkaar ga. Je doet je kind juist tekort als je uit elkaar wil / zou willen, maar toch bij elkaar blijft. Spreek uit ervaring ;). Mocht het niet meer gaan, blijf dan vooral niet samen voor het kind. Een kind voelt dat ouders niet van elkaar houden, en het groeit niet op in een stabiele thuissituatie wanneer ouders eigenlijk uit elkaar willen maar het niet doen. Ik wilde vanaf mijn 8e dat m'n vader alsjeblieft op zou tyfen. Ja, 8 ja. Ergens rond m'n 12e pleurde ie eindelijk op... Succes verder met je keuzes!

Dat klopt dat is inderdaad waar hij moeite mee heeft. Wat je zegt paar uur rustig zitten op de bank hmm hij heeft wel elke dag wat uur voor zichzelf. Het is wel waar dat het minder is dan eerst dus misschien is dat ook wat moeilijk voor hem is. Ik hoop gewoon dat het niet zo ver hoeft te komen maar het is niet te doen zo.

Het klinkt wel alsof jij veel rekening met hem houdt en erg voor hem 'zorgt', en ook voelt alsof jij dus die rust momenten voor hem moet faciliteren. Ik herken het wel heel erg hoor, dus misschien trek ik daarom snel die conclusie. Ik heb zelf gemerkt dat dat uiteindelijk geen helpende reactie was omdat het voor hem nooit genoeg was, een eerste jaar met een baby is gewoon heel zwaar en je blijft inderdaad aan een stuk door wassen en schoonmaken en zorgen. Hij moest/moet daar nog steeds op zijn eigen manier mee leren omgaan en accepteren dat het niet meer wordt als een jaar geleden. Omdat ik steeds op mn tenen aan het lopen was werd ik zelf alleen maar geïrriteerder. Dat ik het uitsprak en hem aansprak op zijn verantwoordelijkheid, terwijl ik tegelijkertijd aangaf dat ik goed kon begrijpen dat het gewoon pittig is, heeft hier onze relatie wel goed gedaan. Ik vind hoe wills30 het beschrijft heel duidelijk. Mij spreekt ook de zin 'het is niet jou verantwoordelijkheid hem gelukkig te maken' daarin heel erg aan. En zijn eigen verantwoordelijkheid pakken betekent ook niet dat hij in huis veel meer moet doen ofzo, maar wel dat hij aan gaat pakken wat er met hemzelf aan de hand is en wat voor effect dat nu heeft op jou/het gezin. Dan hoeft het zeker niet het einde van je relatie te betekenen.