Wanneer zeker geen 2e?

Hier hetzelfde. Ook HSP. Mijn dochtertje is in september 2018 geboren. Een pittige postnatale depressie gehad. In Januari 2021 gaf ik aan toch wel een 2e kindje te willen. Mijn vriend was er na alles nog niet klaar voor. Uiteindelijk in juli 2021 er toch voor gegaan wat uitliep op een missed abortion met nasleep tot 1 oktober 2021. Nu 3e ronde na MA voor 2e kindje. Ook ik heb overzicht nodig. Maar kan het goed overzien nu. Bij eerste ook nog een HG zwangerschap gehad, dus moet er vanuit gaan dat ik ook nu weer in het ziekenhuis beland. Maar heb het er voor over.

Altijd zoiets gehad van 2 kindjes lijkt me leuk. Zwangerschap vond ik werkelijk geen kont aan, ook al blijft het leven voelen bijzonder... ( suiker, bekkeninstabiliteit) Toen ze er was vond ik t echt mega heftig. Ik stond het eerste half jaar altijd op spanning en aan en kon geen tijd voor mezelf pakken. Het kostte me een jaar voor ik weer wat meer mezelf werd en voelde echt geen wens voor een 2e. We dachten eentje is misschien ook gewoon prima zo. Maar dan zie je hoe sociaal ze is en hoe leuk ze kindjes vind en voelt 2 kindjes toch net iets meer als een gezin. En geniet ik elke dag van haar. Hoe ze groeit, leert, me laat lachen en trots laat zijn. Dat is t allemaal wel waard. T is gewoon een investering en dat merk ik nu ook wel weer ( 29+3 w zwanger). Ben er alweer klaar mee haha. But there we go againnnn. En ik hoop nu minder ' aan ' te staan en meer te genieten maar daar ga ik wel van uit want je bent een stuk zelfverzekerder. Ik zou het nog even afwachten, je kan altijd nog spulletjes weg doen :) Liefs

Zo hoort het ook vind ik, de wens vanuit jezelf. Je moet het écht willen. Het is echt niet makkelijk het eerst 1/1,5 jaar(al heb je een makkelijk kind zoals wij hebben) En garantie of ze later een leuke band zullen hebben heb je sowieso niet maar dat hoop je natuurlijk wel.

Jeetje wat heftig. En nog zo'n wilskracht omdat de wens groot is. En gelukkig kun je ermee dealen. Ik hoop dat je gauw zwanger mag raken van je 2e en een voorspoedige zwangerschap en bevalling mag hebben 🙏🏻💓

Hij is bijna 14 maanden en ik ben bijna 38. We zijn 2 jaar bezig geweest voor hem, incl een miskraam en medische molen

Ik heb sterk het gevoel dat ik geen 2e kind wil. Ik vind het echt prima zo. Ik begon het leuk te vinden vanaf een maand of 13. Het eerste jaar vond ik loodzwaar en daar ben ik nu nog van aan het herstellen. Mijn man zint echter af en toe op een tweede kind. Ik merk dat ik daar heel zenuwachtig van word.

Ik begrijp je gedachtegang. Ben zelf op m'n 39ste mama geworden (inmiddels 40) Dat is ook de reden dat m'n man en ik van de zomer eigenlijk de knoop willen doorhakken wel of niet proberen voor een 2e. Ik hou er ook rekening mee dat de kansen verkeken kunnen zijn. 1x raak is geen garantie voor een 2e keer. Als dat zo is dan heeft het sowieso zo moeten zijn. Zo denk ik zelf in ieder geval.

Hey wat vond jij loodzwaar aan het eerste jaar? Mijn zoontje is 8 maanden en ik vind het ook loodzwaar, maar ik merk dat ik op zoek ben naar de woorden die (voor mezelf) uit kunnen leggen wat ik dan precies zo zwaar vind. Gevoel dat ik er dan beter mee kan dealen.

Mijn dochter sliep het eerste jaar alleen op mij overdag. Voor geen goud wou ze in bed. Alleen in de nacht. Ik had geen seconde voor mezelf, terwijl ik daar ontzettend veel behoefte aan had. De drang naar vrijheid heb ik enorm en het voelde alsof ik in een gevangenis zat. Echt heel pittig vond ik. Daar kwam ook nog bij dat we zijn verhuisd in het eerste jaar en mijn man heel lang aan het klussen was. Iedereen deed enorm z'n best, kwestie van samenloop omstandigheden, maar onze relatie stond daardoor wel op losse schroeven. Ik had het idee dat ik alles alleen moest doen met de baby. En als ik heel eerlijk ben: ik heb nooit een kinderwens gehad. Mn man wel. Ik ben overstag gegaan, maar ik heb het eerste jaar daar heel moeilijk mee gehad.

Zelfs als je het niet bij 1 kindje houdt krijg je reacties hoor! Ik heb wel 2 kinderen, maar daar zit 4,5 jaar tussen. Ook ik ken de opmerkingen van dat het zielig was voor onze oudste dat ie alleen was (Zelfs nadat wij het nooit onder stoelen en banken schoven dat wij zeker wel een 2e kind wilde uiteindelijk). Toen ik zwanger was van de 2e kreeg ik letterlijk de opmerking dat het wel heel zielig was voor beide kinderen dat er zoooo veel leeftijdsverschil was (4,5 jaar is ook wel bijna een hele generatie.. 🤔), en dat het dan 2 eenlingen werden... Uiteindelijk doe je het nooit goed. Als jullie twijfelen over een 2e, moet je je echt niet laten lijden door anderen. Misschien dat de wens nog komt, maar misschien ook niet. En wat jullie ook bepalen, het is echt niet zielig voor de 'eerste'

Leuk over dit onderwerp: de podcast (en het boek) "de tweede - op zoek naar het standaard gezin" van de Correspondent. Een aanrader!

Ontzettend interessant om al jullie overwegingen te lezen! Ik ben nu zwanger van de eerste twee 😱 En na de eerst echo zei ik tegen mijn man "wel handig, dan zijn we gelijk klaar!", maar daar had hij nog zo zijn twijfels over.. Als het aan hem ligt lopen er straks gewoon 3/4/5 rond of zo.. Nu ik steeds verder in mijn zwangerschap ben, voel ik ook steeds meer dat ik dit nog een keer vaker wil meemaken. Ik kan me niet voorstellen dat ik maar één zwangerschap zal meemaken in mijn leven.. Maar ik heb dan ook weinig klachten, niet echt misselijk geweest, voel me prima, denk dat dat ook wel helpt. De meubels zou ik denk ik ook nog wel ff bewaren. Kleding ga ik wel weg doen. Ik ken mezelf en ik wil de volgende keer dan toch weer nieuwe dingen kopen omdat mijn smaak veranderd is 🤣

Hoeft niet perse, ik had ook weinig klachten, niet misselijk geweest en toch vond ik zwanger zijn vreselijk. Dat helpt ook wel bij de beslissing niet voor een tweede te willen gaan 😜 Vond de echte new born tijd wel weer echt geweldig. Sind ongeveer 4 maanden (weer werken wss) vind ik het wel weer zwaar. Vooral slaap en tijd gebrek denk ik

Wij hebben beide altijd gezegt we willen er maar 2. We hebben 2 zoons van 9 en bijna 7 en het begon toch weer te kriebelen goed gepraat en zijn zwanger van de 3e bijna bevallen maar oke🤣 hierna ben ik wel echt klaar we hebben zo 2 mannen en een meid en het is lichamelijk 10 jaar later echt 100x zwaarder. Me man gaat een knip zetten verder dit jaar

Ik begon mijn relatie met een bonusdochter. Eerste dochter werd geboren na meer dan een jaar proberen. Ik wilde nog wel graag een tweede maar door persoonlijke omstandigheden leek het nooit het juiste moment. Na een paar jaar heb ik veel baby spullen weg gedaan omdat het toch wel tijd werd en we niet wisten of er nog wel een tweede zou komen.. hoe pijnlijk ook. De kinderwagen stond nog (vergeten) op zolder bij mijn schoonouders. Na bijna 7 jaar durfde we voorzichtig weer te praten over onze kinderwens; de laatste.. misschien over een half jaar/jaar? Dat werd dus na een maand al. Een iets 'vroeger dan geplande' zwangerschap😅

Ik heb het boek gekocht via MP. "De Tweede" van Lynn Berger Ik begin morgen met lezen 😉 Ik ben superbenieuwd!

Het ging inderdaad om de praktische redenen, maar ook geen directe wens Ik had met ons dochter geen kinderwens, ik was wel direct zwanger door onvoorzichtigheid qua anticonceptie. Deze keer na 3 maanden proberen bewust zwanger.

Ons zoontje is nu 7 maanden en ik ben ben bevallen van een keizersnede, hiervan heb ik wel een maand moeten herstellen, was veel bloed verloren, meerdere artsen aan te pas komen. Ik vroeg tijdens de operatie of ik niet doodging. Daarna was hij een hongerige baby die ik continu moest wiegen (had ik lichamelijk nog helemaal de energie niet voor) om maar voeding uit te stellen. Ik gaf kunstvoeding. CB hamerde erop dat ik absoluut niet mocht ophogen blabla. Op een gegeven moment gewoon in alles toegegeven en toen ging het heel goed. Dus die ‘begintijd’ vond ik zo klote dat ik al heb geroepen dat hij alleen blijft.. voelt eigenlijk nog steeds zo lijkt me doodeng dit nog een keer te moeten doen zeg

7 maanden verder en sta er nog steeds hetzelfde in. Jullie ook? Zo frustrerend dat iedereen blijft vragen wanneer die 2e nou eens komt.... 🤯

gister werd mn baby 1, mn vriend wil zeker geen tweede (eigenlijk wilde hij helemaal geen babies) en hoewel die 2e er dus hoogstwaarschijnlijk ook niet komt heb ik mijzelf wel voorgenomen om een eventuele wens bij mij wel te verwelkomen en dan in elk geval goed doorvoelen en afscheid van kunnen nemen (toch een soort rouw stel ik me voor).. Hoewel ik de newbornfase echt super mis heb ik nog nul keer wens gevoeld voor een 2e