Wat te doen met emoties na stoppen pil?

Wat heftig dat je je emoties zo heftig ervaart! 🥺 Ik had tijdens pilgebruik een onderdrukt gevoel. Toen ik stopte na 12/13 jaar kwamen mijn eigen gevoelens weer terug. Toen pas kwam ik erachter hoe weinig je voelt door de anticonceptie. Ik wist dus ook totaal niet hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan, want ik wist niet beter als dat dit altijd afgevlakt was.. Ik ben gaan praten met een maatschappelijk werker, en dat heeft geholpen om weer een beetje te kunnen omgaan met mezelf 🙈

Herkenbaar. Ik slikte vanaf jongs af aan al pil (met wat wat uitprobeersels tussendoor ook, gestart met pil en later prikpil). Dut niet per se als anticonceptie maar vooral omdat ik zo ziek was en mijn hormonen op hol sloegen, hoofdpijn, kramp emoties alle kanten op. Toen ik stopte kwam dit deels weer terug. Mijn man weet als ik ongesteld ben en proberen beide ervan bewust te zijn dst de hormonen soms overhand nemen. Ik jank ook on alles. Ook soms op werk. Daar ook maar gewoon aangegeven dat het de hormonen zijn. Want is gewoon lastig een serieuze discusie te voeren met een jankend iemand. Dan fris ik me even op en weer verder of we verplaatsen het gesprek naar weekje later bijvoorbeeld. Ondanks dat meerderheid in mijn beroepsgroep nog man is is hier wel begrip voor, deze mannen hebben ook moeders, vrouw, zus, dochters etc. Verbergen lukt toch niet, dan maar open zijn en boeiend verder maar. Sterkte, hopelijk wordt je snel zwanger, dan weer 'zelfde' hormonen als met pil.

Ik herken je inderdaad volledig.. pff vind het echt heftig hoor! Ik zou eens kunnen kijken of praten met een mw oid zou kunnen.

Ik vind het eigenlijk al fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, voel me soms echt een aansteller terwijl ik er echt niets aan kan doen. Ben er wel inderdaad heel open in haha. Als ik weer een dag heb dat ik niks kan hebben en een collega vraagt bv "hey hoe is het nog met de erfenis (groot hoofdpijndossier wat al maanden loopt en waar flinke ruzie door is)" dan reageer ik vaak al grappend "vraag het me morgen nog maar een keer als je geen zin hebt in een jankende collega" (ze weten de reden). 😂 Ik ben juist heel erg bang dat de hormonen nog erger op hol gaan slaan als ik zwanger zou worden?

Ik had ook een hoop klachten 6 maanden lang na het stoppen met nuvaring. Dat heb ik als zo vervelend ervaren dat ik niet nog eens wil ontpillen, dus ik niet meer aan de hormonale AC wil tussen de zwangerschappen door. Ik had last van misselijkheid, vermoeidheid, over-emotioneel, kribbigheid... Tis wel echt vanzelf weggegaan na ongeveer een half jaar!

Nee ik wil denk ik ook nooit meer terug naar de hormoon anticonceptie. Wat een zooi is het eigenlijk ook he

Ik had er ook veel last van toen ik stopte met de pil toen we zwanger probeerden te raken. Vooral de week voor ik ongesteld werd was ik echt zo'n emotioneel wrak. Vreselijk. Wat doe je ertegen? Ja, geen idee. Beetje aardig zijn voor jezelf 💜. Nu 2 babies verder ben ik weer begonnen met de pil en weer een stuk rustiger hier. Ben er ook bewust weer mee begonnen als oplossing tegen de heftige hormonen. Veel sterkte, ik vond het ook mega confronterend.

Maar waarom zou je op een later moment niet weer terug hormoon anticonceptie gebruiken? Als daarmee juist je klachten minder werden? Zelf ben ik zonder hormonale anticonceptie gewoon elke maand paar dagen ziek op bed en verder ook een hormonaal wrak. Kan heel veel pijnstilling slikken en me belabberd voelen of pil nemen. Zelf na zwangerschap weer met prikpil gestart. Zelfs nu merkt mijn man aan 'mijn buien' dat het weer tijd is voor een prik. Dan kijk ik in mijn agenda en klopt meestal ook nog. Iedereen mag het zelf kiezen hoor. Maar hormonale anticonceptie alt 'troep' weg zetten vind ik onzin.

Bij mij komt het afgevlakte gevoel door progesteron. Dit hormoon heb je juist ook veel tijdens de zwangerschap. Ik werd er dus juist heel kalm van ;)! Dus het kan nog alle kanten op. Ik herken je verhaal heel goed trouwens. Ik ben juist ook met de pil gestopt omdat ik me zo afgevlakt voelde. En werd tijdens mn stopweek vrolijker. Nu is het andersom en kan ik inderdaad voelen wanneer ik PMS heb. Maar jemig, wat is het fijn om gewoon weer 'normaal' te zijn. Het went wel dat je weer gewoon een mens met volledige gevoelens bent!

Idem! Deze zwangerschap was ik ook heel kalm en zen. Aan de ene kant fijn, want er was weinig wat me echt van mijn stuk kreeg, aan de andere kant miste ik de ups ook. Nu aan het ontzwangeren en kan eigenlijk niet wachten tot ik weer mezelf ben. Inclusief de ups en downs die me maken wie ik ben.

Aaaah op die manier! Nou laten we hopen dat het bij mij net zo werkt dan haha!

Ik wil eigenlijk al een paar jaar zonder de pil, ook door meerdere redenen maar bv ook het libido wat behoorlijk veel lager is. Ik heb het nooit aangedurft omdat ik toen geen kinderwens had en bang was ongewenst zwanger te raken. Nu ik wil een kinderwens heb ben ik dus wel gestopt met de pil, en merk ik dus dat het enorm veel dingen ook onderdrukt heeft. Ik vind dat zelf geen fijn idee. Troep is misschien een groot woord maar daarmee bedoelde ik dus het grote effect wat zo'n klein pilletje kan hebben. Hoe moeilijk het nu dan ff is (vandaar de vraag om tips) wil ik wel leren leven met de natuurlijke ik, en niet de onderdrukte ik. In de hoop dat het natuurlijk op den duur wel beter gaat. Als er echt 0 verandering in komt kan ik er altijd nog voor kiezen om terug te gaan naar de pil maar ik wil het wel eerst echt een kans zonder geven.

Het is inderdaad wel herkenbaar. Door de pil/anticonceptie zag ik alles door een grijze sluier. Dus blij was mwa, verdriet was mwa. Alles was afgevlakt. Wat opzich wel handig kan zijn. Maar op lange termijn werkte dit echt niet voor mij. Nu heb ik helemaal niks meer (met mirena spiraal was het wel beter dan met de pil) en de eerste maanden kwam ook alles als een mokerslag binnen. Blij was MEGA maar verdriet was ook MEGA. Kon ontploffen om dingen waarvan ik achter af dacht, jeetje moest dat nou. En zelfs een soort van schaamte wat kwam kijken bij mijn uitbarstingen. Ik moet zeggen dat het bij mij echt beter is geworden. Mijn lichaam heeft denk ik zelf de balans terug gevonden. Voel me nu lekker in mijn vel. Geen uitbarstingen meer. Wel merk ik mijn cyclus. Dat wil zeggen: verhoogd libido tijdens eisprong. Daarna wat gevoelige borsten. 1 a 2 dagen voor menstruatie erg moe. Dat soort dingetjes. Dus niet alles is continu. Het is nu echt een cyclus die ik doorloop en die ik herken.

Ik wil nog wel even toevoegen over het libido verhaal. Het is niet perse dat mijn libido is verhoogd over de maand gezien. Ja tijdens de eisprong heb ik wel meer zin. Maar daar omheen is er niet heel veel veranderd. Dus voor ons frequentie aan gemeenschap heeft dat niks veranderd. Het is niet zo dat ik hem ineens bespring nu de geen anticonceptie meer heb.😅 Maar geef het wel de tijd om de balans weer te vinden.

Ja het is inderdaad dat alles echt extra binnenkomt lijkt het wel. Misschien valt het ook extra op omdat ik momenteel niet de beste periode heb met alles wat er speelt? Ook de schaamte herken ik echt enorm. Heb gisteren ook een potje lopen janken bij m'n vriend om eh ja niks geks eigenlijk. 😂 ik 100x sorry zeggen, m'n vriend ook heel lief "kan gebeuren, zijn de hormonen, is ok". "JA MAAR IK WIL GEWOON NIET HUILEN". 😂😂😂🤦🏻‍♀️ en daarna dan ook mega beschaamd zijn. Qua libido merk ik bij dus wel enorm verschil. Rond ovulatie inderdaad echt mega, maar ook zo door de maand echt meer als toen ik de pil slikte. Toch iets positiefs! 😊

Ik heb sinds 2 maanden een koperspiraal. Ik was vanaf mijn 18de aan de pil (vanwege heftige menstruaties) en ik ben gestopt in 2017 (eerste kindje gekregen in 2018) weer begonnen en na 2 jaar weer gestopt (tweede kindje gekregen in 2021). Nu na 2,5 jaar na tweede kindje kreeg ik ineens heel veel angst voor enge ziektes (ben vader verloren in 2020 aan longkanker. Dacht dat alle bulten etc kanker was. Plus eerste kindje enorme achterstand met ontwikkeling (veel geschreeuw en niet hele dag naar school vanwege zindelijkheid etc), 3 jaar thuiswerken (met kinds vanaf de middag dus thuis, nu gelukkig niet meer) en een verkeerde zithouding wat weer resulteerde in spanning in nek waardoor ik weer dacht aan iets ergs. Het werd allemaal zo erg dat ik zelfs een tijdje in de ziektewet ben beland, inmiddels weer aan het werk maar dacht ik ga helemaal van de hormonen af (dacht dat dat misschien ook kon meedragen aan de angst in verband met hormonen) dus ik nam een koperspiraal. Maar ik moet zeggen dat ik merk dat sinds ik die heb heel snel boos ben en geïrriteerd. Met name mijn zoontje, als hij niet binnen 3 minuten doet wat ik wil. Zelfs dat ik dan bijna kan huilen (echt te bizar). Angst is wel veel minder moet ik zeggen maar heb nu ook ineens sinds 2,5 week aan linkerbeen lichte spierpijn (bovenbeen wat uitstraalt soms naar zijkant been, bil, lies en schaambeen/bot. Ook is mijn libido ook echt veel minder maar dan kan ook komen omdat we gewoon een druk leven hebben en elkaar 24 zien (werken beide thuis) haha

Oh ik vergeet te melden dat ik dus in 2017 29 jaar was.

En jaar na tweede kindje weer aan de pil gegaan en dus weer gestopt sinds 2 maanden.

Ahhhh wat naar 😢 pff het is allemaal wat he met die hormonen van ons!

Hi JoyMira, gaat het ondertussen wat beter met het ontpillen?