Wat zou je graag kwijt willen/willen vertellen?

Ik kan niemand buiten m’n vriend vertellen de onvoorwaardelijke liefde die ik voel voor onze ongeboren dochter. Dat je uit het niets zo’n golf van liefde over je heen krijgt en niemand dat ook zo ervaart( mensen zonder kinderen)

Wij hebben 4 kinderen, 4 keizersnedes. En omdat het niet verantwoord is om nog weer zwanger te worden en nog een keizersnede te moeten krijgen, hebben we besloten dat ik mij tijdens de laatste keizersnede, eind november 2020 zou laten steriliseren. En ookal sta ik er 100% achter omdat het anders teveel risico's met zich mee brengt, vind ik het verschrikkelijk dat ik nooit meer zwanger wordt. Wij willen ook echt niet meer kinderen maar dat de keuze voor me gemaakt wordt 😭 Misschien heb ik nog erg last van mijn hormonen maar soms kan ik er echt depressief van worden. Niemand die het snapt in mijn omgeving. Dan kijken ze me aan van, je hebt er al 4 wil je nog meer. Terwijl het daar niet eens om gaat.

Dat ik het nog wel eens “moeilijk” heb met het feit dat er bij ons thuis ingebroken was, in de nacht dat ik lag te bevallen in het ziekenhuis vorig jaar.. Onze kraamweek kreeg hierdoor best een rauw randje. Je hoopt fijn thuis te kunnen komen, met je pasgeboren baby en als nieuwe gezin: en dan voelt je huis niet meer veilig. Ons huis wat we zo zorgvuldig hadden achtergelaten voor als we met onze zoon thuis zouden komen. Een veilig plekje voor hem en ons. En onze levens stonden al zo op zijn kop natuurlijk, met zo’n klein ventje erbij en een rollercoaster aan emoties waar je dan doorheen gaat als nieuwe ouders. Maar het genieten en je gevoel van veiligheid worden dan even bruut aan de kant geschoven bij thuiskomst. De politie hebben we als eerste over de vloer gehad, ipv familie bijvoorbeeld.. En logisch, gaat het in de kraamweek en daarna alleen nog maar over de baby. Maar dat was soms wel lastig.. Ik had het best pittig met al die emoties en de schrik en het onveilige gevoel: maar daarvoor leek weinig plaats. Lekker en veilig in onze cocon hebben we niet kunnen zitten hierdoor die eerste dagen na de geboorte, wat juist zo belangrijk voor me was.. Maar dan voel ik me zo’n zeur, want eigenlijk mag ik echt niet klagen. Ons zelf is niks overkomen en we hebben een prachtige en gezonde zoon mogen krijgen. Maar toch.. het knaagt nog soms. Zo dat is eruit 🙈!

Dat ik me vaak alleen voel, Ik wil mij van het werk op werkverwijdering laten zetten omdat ik het lichaamlijk niet meer aankan en het werk blijft “moeilijk” doen over futiliteiten dat ik bv. Wel nog kan werken en dat ik wel nog een pallet kan dragen, terwijl het niet zo is en de arbeidsarts het gewoon niet snapt die zegt vraag hulp aan uw collega’s maar mijn collega’s zijn heel vijandig geworden en willen mij helemaal niet meer helpen. En ik voel me zo onbegrepen en alleen. Gelukkig begrijpt mijn vriend, vroedvrouw, huisarts het wel maar niet mijn werk en arbeidsarts ze snappen niet dat het lichaamlijk en mentaal door weegt. Ik wil wel nog werken maar het gaat gewoon niet en dat is zo frustrerend. Ben nu 18+4 en heb er al last van toen ik 4weken zwanger was heb ik heel fel bloedingen gehad dat ze dachten op een miskraam maar gelukkig toch niet maar ookal ruste ik en wou ik aan tafel eten en de stoel verschuiven het bloed liep van mijn been en ben toen een maand thuis moeten blijven en ben ik eenweek gaan werken kreeg ik geen aangepast werk (ookal had ik de nodige papieren) dus weer een 2 weken thuis om uit te rusten want bloede weer, dan terug gaan werken met aangepast werk maar collega’s wilde niet helpen en de baas probeerde me geen aangepast werk tegeven dus weer een maand thuis omdat ik er lichaamlijk en mentaal door was met als resultaat weer bloedingen waar de dokters niet van wisten van waar het komt en zeker niet zo fel. Dan weer 3weken gaan werken en het ging perfect en toen hield de baas weer geen rekening met aangepast werk en ben ik gaan zeggen dat ik het niet meer doe zwaarder werk en dat ik moet aangepast werk hebben of ik zit weer met bloedingen dat zorgde voor veel spanning en geroep en getier alle weer een maand thuis met bloedingen en mentaal en lichaamlijk op. En nu ben ik het beu, ik wil geen week wel gaanwerken en dan weer niet. Ik moet dievisieuze cirkel doorbreken alleen weet ik niet wat mijn rechten zijn en voel ik me niet zelfzekerd genoeg. Dus daarom voel ik me alleen en onbegrepen.

Dat het ongelofelijk veel pijn doet dat mijn nu ex vriend mij en 'onze zoon' heeft verlaten toen ik 28 weken zwanger was.Hij had zich bij lexa ingeschreven en zegt nu dat het hem is overkomen dat hij daar iemand leukers is tegengekomen. Terwijl hij de dag voordat hij vertrok nog zij van mij te houden en benieuwd was naar 'ons' kereltje. Dat ik niet heb kunnen genieten van de rest van de zwangerschap en door alle stress en verdriet mijn zoontje nauwelijks heb gevoeld in die weken daarna. Dat ik alleen de spanning en onzekerheid heb moeten dragen en dat in plaats van begrip na de spoedkeizersnede na 2,5 dag bevalling ik alleen maar het verwijt kreeg geen foto te sturen. Sorry ik lag letterlijk in puin en mijn zoontje op de kinderafdeling ver van mij weg. Mijn zus was gelukkig bij hem. Pas na 12 uur mocht/kon ik weer bij hem. Dat ik de onvoorwaardelijke liefde en trots op mijn zoon die ik voel niet met zijn vader kan delen. Sterker nog volgens zijn nieuwe vriendin heeft ',hij dit kind nooit gewild' schreef zel mij. Dat ik 2 dagen na thuiskomst uit het ziekenhuis afscheid heb moeten nemen van mijn beste vriendin en haar ongeboren zoontje omdat zij de strijd tegen borstkanker verloor. Hoe moeilijk dat ik vind om het alleen te doen, onzeker word of ik het wel goed doe aangezien de kleine man overdag moeilijk slaapt en de nachten ook moeilijker worden. Ik gewoon zo moe ben en dat er nooit gezegd zal gaan worden, meisje blijf jij maar liggen nu ik doe de nachtvoeding wel. Ik heb gelukkig (net als jullie allemaal) het knapste en liefste baby van de wereld gekregen en kan hem voor geen goud missen en heb ongelofelijk veel steun aan mijn ouders, zus en verdere familie. Het voelt eigenlijk wel bevrijdend om dit hier neer te zetten. Ieder ons eigen verhaal met onze eigen problemen en situaties.

Ik ben zooooo blij met mijn dochtertje en zou haar niet kunnen missen. De liefde die ik voor haar voel is alles overheersend. Maar af en toe mis ik wel eventjes het zorgeloze leventje van voordien. Wanneer ik dit zeg of zelfs denk voel ik me erg schuldig, maar ik ben gewoon zo moe 🤭

Ik kan het volgende bij niemand kwijt du daarom hier. Ik voel me vaak alleen. M’n vriend is elke dag weg van huis en ook vandaag op deze zonnige dag zit ik alleen op een terrasje. Ik geniet er maar even van maar ik wil graag ook met mooi weer gezelschap van hem. Ik moet maar genoegen nemen met de avonden samen terwijl ik dan meestal erg moe ben. We hebben nog eventjes alleen de tijd met z’n tweetjes en ik ben eigenlijk gewoon bang om hem te vertellen hoe ik mij nu voel..

Slik 🥺 Ik vind je ongelofelijk sterk!!! Respect voor jou! 🍀

Super rot dat je je zo voelt! Gewoon bespreken hoe lastig het ook is. Als hij niet weet hoe jij je voelt zal hij ook niet veranderen. Als jij het kenbaar maakt en bespreekt wat jullie van elkaar zouden willen kunnen jullie ook kiezen of jullie elkaar dit kunnen en willen geven. Als jij het niet weet dan gebeurt er ook niks. Snap dat het lastig is maar denk dat het wel goed is hoor😘

Wat vervelend meid! Het lastige is dat je niet gelijk na je verlof ziek bent gemeld. Dan doen werkgevers natuurlijk “lastiger” omdat je niet meer onder het mom van zwangerschapsgerelateerd ziekgemeld kan worden. Dan kost het ze niks krijgen ze 100% van het UWV en nu niet meer. Als je huisarts het verder wel begrijpt zoals je aangeeft kan die misschien wel een verklaring oid aan de bedrijfsarts doorsturen? Uiteindelijk is het denk ik wel aan de professionals om te bepalen of je wel of niet kan werken. Lijkt mij dat een ha meer verstand er van heeft maar weet ook niet precies hoe dat werkt. wellicht dat je tegen een burn-out aanzit en dat je daardoor ook rust moet pakken voor jezelf en om voor je kleintje te kunnen zorgen. Zou het even met je ha bespreken, wellicht dat je ook met de praktijkondersteunendr ggz medewerker kan praten. Succes in iedergeval super mama🤍

Wat een heftig verhaal zeg. Wat een respect voor jou dat je dit allemaal alleen hebt moeten doen en nu nog doet. Ik weet zeker dat je zoon een super mama heeft! Heel veel sterkte in deze zware tijd. Als je in de buurt van Zwolle woont zouden we altijd een keer kunnen afspreken dat je er lekker even uit bent en gezellig wat kan doen. Onze kindjes zijn wel rond dezelfde leeftijd.🤍☀️

Ik heb al een verslag vande vroedvrouw, huisarts 2 verschillende en en de gynaecoloog en nog doet de arbeidsarts “moeilijk” hy vind dat enkel werkverwijdering nodig is als je met kleine kinderen werkt of met chemische producten voor de rest kom je er niet voor in aanmerking... vind hy wat niet waar is natuurlijk.

Wat lastig zeg! 😢

Dankjewel!

Heel lief van je. Ik woon in Brabant dus niet echt in de buurt, maar ik sta altijd open voor leuke contact! Beetje positiviteit en steun is zeker welkom. Soms vergeet ik hoe het bij andere overkomt. Het is heftig en al 6 maanden mijn realiteit. Steeds opnieuw beslissingen en gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb gehad, geen keuze in kreeg en alleen voldongen pijnlijke feiten.

Respect hoe je er lijkt in te staan en je doet het toch allemaal maar hè, vergeet dat niet🤍

Fijn dat iedereen zijn verhaal kan doen zo

Ik heb maandenlang zo veel onmacht en stress gevoeld door de reflux van onze kleine, waardoor ik bang ben dat ik een tweede kind niet meer aankan. En dit vind ik zo jammer omdat ik het wel heel graag wil.

Eerst lekker bijkomen en genieten van je kleine! Een tweede hoeft er (als de leeftijd het toelaat) er niet direct achteraan! Mijn kinderen zijn 11(bonusdochter), 7 en 4weken. Ondanks of juist dankzij de leeftijd gaat het hier super! Ik was vroeger een huilbaby, mijn ouders vonden het ook echt enorm zwaar. 4,5 jaar na mij raakte ze toch weer in verwachting en maakten zich op voor weer zo'n enorm zware, onzekere tijd. Alleen wat bleek, die moeilijke tijd kwam niet want mijn zusje was een enorm zoete baby die amper huilde. Elk kind is anders. Een eerste kind met heftige reflux betekend niet dat de tweede het ook heeft. Het kan natuurlijk wel maar de kans dat het niet zo is, is groter! 😘

Toen ik 13 weken zwanger was ben k mijn vader verloren aan Corona november 2020, met 28 weken waren me vliezen gebroken 6 weken in het ziekenhuis ervoor gelegen puber kind helemaal van slag, na de dood van je vader heeft mijn broer onze moeder tijdelijk in huis opgevangen het ouderlijke huis verkocht en een mooi appartement voor onze moeder gevonden daar zou ze 10 mei er in gaan en 1 mei is me moeder getroffen door een hersenbloeding waarbij haar linkerkant permanent verlamd is en als een kas plantje nu in een verzorgingstehuis ligt 12 mei is onze dochter geboren. Maak zoveel foto’s met de kleine samen met der oma als aan denken voor later❤️😢