Wens voor een dochtertje 🌺

Waarom is dit een groot taboe? Ik begrijp het heel goed. Wij hebben nu een zoontje van beide 4 maanden. Hij is geweldig en ik ben helemaal gek op hem maar ik zou ook wel heel graag een dochter willen. Ik hoop daarom ook echt dat ze in de toekomst mag komen. Je hebt er geen invloed op maar de wens mag er zeker zijn! Het lijkt mij erg moeilijk als je zeker weet dat het niet zal gebeuren en om het gemis van een dochter een plekje te geven. Sterkte ❤️

Oh ik begrijp dit echt wel hoor! Ik heb nog geen kinderen en zou uiteraard heel blij zijn als het gewoon een gezond en gelukkig kindje zou zijn. Máár heel stiekem lijkt een meisje me toch nét iets leuker. Mag toch? (Weet btw dat dit echt een taboe is, vind ik zo'n onzin)

Heel begrijpelijk. Het is dan een stukje rouwen om een kindje (en een heel toekomstbeeld) dat er niet zal komen 🩷 Taboe hierrond is inderdaad nergens voor nodig. Al wil ik wel een tip meegeven. Na een heel gezin vol dochters was het de grote wens dat ik een jongen zou worden. Ik was er waarschijnlijk niet gekomen als een van mijn zussen een jongen was geweest. Dat is nooit onder stoelen of banken gestoken naar de buitenwereld. Ik heb vaak gehoord dat het een echte teleurstelling was dat ik ook een meisje was. Heeft best wel wat invloed gehad op mijn tienerjaren en ontwikkeling van mijn vrouwelijkheid. Dus voor de mensen die zeggen dat ze het taboe totaal niet begrijpen: het gaat meer over wat tact hebben naar je andere kinderen toe. Er is niks mis met je gevoel delen! Zolang je kinderen er geen 'verantwoordelijkheidsgevoel' voor dragen of het idee krijgen dat ze beter van het andere geslacht waren geweest. Je mag rouwen om je wensdochtertje en alles wat er nu niet zal zijn. Verdriet dragen is iets heel persoonlijk en hoef je je nooit voor te verantwoorden.

Ik begrijp je heel goed. Na 3 zoons begon bij mij dat gevoel ook op te komen en ik ben toen een tijdje verdrietig en bang geweest dat ik misschien geen dochtertje zou krijgen. Ik hoop voor je dat je dit een plekje kan geven. ❤️

Dat begrijp ik heel goed. Zelf had ik ook een erg grote wens voor een dochter. Ik kom uit een gezin als enige meisje tussen 3 broers en denk dat dat zeker een rol heeft gespeeld. Toen ze me bij de eerste zwangerschap belde met het resultaat van de nipt-test en het geslacht meegaven ben ik de hele dag stil geweest. Teleurgesteld … ik kon niet wennen aan het idee dat er een plassertje in mijn buik groeide 🤪. Toen onze zoon werd geboren was ik natuurlijk wel gewoon dolverliefd op hem. Maar ik bleef wel een soort van jaloers op vrouwen die een dochtertje kregen en dan foto’s deelden van hun ‘meisjes’ momentjes en leuke kleertjes/staartjes. Wij wilden het bij 1 kindje houden maar het ging toch kriebelen voor een tweede. Ik had mezelf wel helemaal ingesteld op een tweede jongetje zodat ik niet diezelfde teleurstelling zou voelen. En ik vond dat iets makkelijker deze keer omdat ik intussen ook wel zag dat in de liefde voor een kind geen verschil zit tussen jongen of meisje. Dat neemt niet weg dat ik tot aan het plafond sprong toen ik hoorde dat de tweede wel een meisje was. En ik geniet van dat leuke meisjeskamertje inrichten en al de mooie jurkjes die in haar kastje hangen. MAAR onze dochter is inmiddels bijna 2 jaar en ik kan je met de hand op het hard vertellen dat dat geen verschil maakt in de liefde voor je kind. Ze is net zo’n bandiet als haar broer hoor. Jouw gevoel kan ik heel goed begrijpen. En mag er ook gewoon zijn. Een soort afscheid nemen van het beeld in je hoofd voor later.

Ik begrijp je helemaal... ik heb dat ook heel sterk. Wij hebben twee zoontjes en denk dat er nog wel een derde komt. Maar pff ik kan ook verdrietig worden als ik denk dat ik misschien nooit een dochter zal hebben.

Wij zitten hier precies in dezelfde situatie. 2 gezonde zoons (en een eerdere zws helaas maar 16wk in verwachting mogen zijn van ons zoontje mer dien, dus we weten dondersgoed dat het ook anders kan zijn).. Het verlangen naar een dochter zit in mij ook zo diep, inmiddels heb ik het al 'bijgesteld' dat die hartenwens om het krijgen van een 3e kindje draait. Ik geloof ook dat ik niet eens meer verdrietig zou zijn als het dan inderdaad weer een jongen zou zijn, maar teleurgesteld zeker. Helaas zal het hier ook bij 2 kids blijven, en daar sta ik mee op en ga ik mee naar bed (zowel letterlijk als figuurlijk;))

Mer dien = met down.

Hier ook alleen maar begrip🤗♥️ Mijn verhaal is precies andersom. Ik heb altijd gedacht een jongens moeder te worden. Drie grote zoons en een gezin van no-nonsense, stoere vakanties en ik als enige vrouw in het gezin (ik kom zelf uit een jongens gezin). Maar dat liep anders: twee dochters. Ik houd zielsveel van ze en ben ontzettend dankbaar maar heb ook moeite gehad bij het loslaten van mijn beeld van een jongens gezin. Nu wordt het een heeeeeel ding straks de geslachtsecho van de derde🙈

🩷 ergens snap ik je wel. Wij hebben dan wel een dochter, en hoewel ik ongetwijfeld evenveel van een zoon had gehouden voelt dit wel als een fantastisch cadeau. Toen het geslacht bekend werd gemaakt tijdens de 20-wekenecho werd ik er zelfs emotioneel van...Toen besefte ik me echt dat ik blijkbaar wel een voorkeur had en begon ik me af te vragen of ik ook daadwerkelijk teleurgesteld was geweest met de aankondiging van een zoon

Geen taboe, je mag een wens of voorkeur hebben. Wil je alleen even een knuffel geven ♥️

Wat een lieve reacties stromen er al binnen 😘😘

Ik snap je heel goed! Ik ben zwanger van de tweede en het is ook weer een jongetje. Ik ben super blij met een gezond kindje. En vind twee broers ook echt heel erg leuk. Wij hebben misschien (ligt er wel aan hoe het straks met de tweede gaat) een wens voor een derde. Ik weet wel dat we daarna niet meer kinderen willen. Dus ik hoef nu zelf nog niet te rouwen om het geen dochter hebben. En ik wil voordat we zwanger zouden worden het eigenlijk al een plekje geven, zodat ik net zo blij kan zijn met een jongen. Ik denk zelf dat het dan gewoon een toekomstbeeld is, die niet gaat zijn en waar je om moet rouwen. Dus ik zou er vooral over praten, dat helpt om het een plekje te geven!

Ik snap je wel. Toen onze tweede een zoontje bleek te zijn had ik ook even nodig. We zouden nooit een dochter gaan krijgen. Dat was toch een gevoel wat even een plekje moest krijgen. Het duurde bij mij gelukkig een klein weekje en nu heb ik heel veel zin in een leven met alleen maar mijn mannen ❤️ Maar ik kan me goed voorstellen dat als je wens zó groot is het langer duurt voordat je het een plek hebt gegeven. Praat er vooral over 😊 toen ik dit deed hoorde ik van meer jongens mama’s, zoals mijn schoonmoeder en een vriendin, dat zij deze emoties ook hebben ervaren.

Ik snap het ook heel goed! Ik heb 2 kids gekregen (meisje en jongen) dus heel veel geluk gehad. Maar zelfs nu bij de derde merkte ik bij mezelf toch een voorkeur voor een meisje terwijl we allebei al hebben.

Ik heb dit stiekem met een tweeling. Dat lijkt me echt zo fantastisch. Ik heb zelfs, puur theoretisch, uitgezocht of je bij ivf voor een tweeling kunt opteren (kan niet) (Maar we willen geen tweede dus al helemaal geen tweede én derde)

Ik heb een zoon en een dochter. Voor veel mensen het ideale scenario, zeker in die volgorde. Toen we het geslacht van de tweede bekend maakten, werden we OVERLADEN met opmerkingen zoals dat dit ‘stiekem toch is waar iedereen op hoopt’. Terwijl ik eerlijk moet toegeven dat ik twee kinderen van hetzelfde geslacht juist heeeeel leuk had gevonden (twee jongens of twee meisjes maakte me niet uit). 🙊 Werd wel een beetje pissig van dat soort opmerkingen, omdat ze daarmee toch lieten doorschemeren dat als onze tweede ook een jongen was geweest dat dit dan blijkbaar minder ‘goed’ was geweest in hun ogen. Terwijl ik daar dus oprecht anders over dacht. Ik voelde me een beetje defensief namens onze niet-bestaande tweede zoon 😅😂

Ik had dit zo sterk met mijn eerste, allereerst uiteraard de wens voor een kindje maar toen begon onbewust de wens voor een dochter zo groot te worden! Ik was alleen maar bezig met meisjesnamen, jurkjes, roze dingetjes.. voelde me steeds schuldig als ik mijzelf daar op betrapte. Toen we met 20 weken ook het geslacht zouden horen heb ik ook tegen mijn vriend gezegd: Stel dat het een jongetje is, dan ga ik opzeker huilen of teleurgesteld reageren, dat zijn ook de hormonen en dan ben ik echt niet écht teleurgesteld, onthoudt dat alsjeblieft goed. Een zoon is net zo welkom maar vergeef me als ik mijn eerste reactie niet kan verbergen. Hij snapte het gelukkig wel aangezien ik al kon huilen als ik m’n broodje verkeerd doormidden had gesneden🙈 Ik zag het al gelijk op de echo maar durfde het niet te geloven totdat de verloskundige zei, it’s a girl! Mijn wens kwam uit maar ik heb me zo ellendig gevoeld tot die echo over deze voorkeur die ik had, ik wilde gewoon graag een kindje en het zou niet mogen uitmaken! Al met al, je hebt nou eenmaal te maken met een voorkeur, hoe vervelend dat soms ook kan zijn. Het mag er ook gewoon zijn. Voor een tweede heb ik voor nu geen voorkeur, een meid zal makkelijk zijn want ik heb nog bergen kleding en spullen, maar een jongen erbij maakt het helemaal af en lijkt me zo leuk voor mijn vriend! Nu is onze dochter een echte poppenmoeder maar kan net zo goed de hele dag met de treinbaan bezig zijn met papa, tis dan ook een echt papa’s kind🙈 Dit soort gevoelens bestaan gewoon echt en mogen er zijn!🌸

Zo herkenbaar! Hoorde ook vaak de term “koningskoppel.” Alsof we met eigen kracht iets hebben bereikt ofzo 😅

Zijn er mama’s die het om deze reden een derde keer geprobeerd hebben? Met zeker ook de wens voor een derde kindje maar ook de laatste kans op een dochtertje .. het gevoel blijft maar knagen zeker nu mijn bestie ook een meisje verwacht.. ik weet dat dit echt slecht klinkt maar ik ben gewoon even heel eerlijk over het gevoel.