Werk te stressvol

Ik heb geen tips, maat ik herken mezelf hier wel heel erg in. Bij iedere nieuwe baan/functie heb ik ergens in de eerste maanden een breakdown gehad. Nieuwe mensen, nieuwe processen, nieuwe systemen.. het is gewoon VEEL. En deels is het inderdaad ook karakter: ik wil ook graag alles direct al goed doen en volledig begrijpen en de lat ligt voor mij heel hoog. Ik geef me daarom zeker 4-6 maanden de tijd voordat ik besluit of iets het echt niet voor mij is. Dan voelt het ook niet meer als de handdoek in de ring gooien. En bedenk ook: je gaat nu onderdoor aan dat hoge gevoel van verantwoordelijkheid, maar het zal er óók voor zorgen dat je succesvol wordt in wat je doet.

Lekker voor jezelf beginnen. Als je de keus hebt, kies voor jezelf ! ( en je gezin ❤).

Die les heb ik idd ook geleerd om niet te snel ermee te stoppen en mijn gevoel niet mijn raadgever te laten zijn. Maar met momenten is dat moeilijk! Als ik de keuze had (heb ik niet, ga ik ook nog lang niet krijgen) zou ik een thuisblijfmoeder/huisvrouw willen zijn. Heb dit in 2020 ervaren en het was echt alles wat me gelukkig maakt.

Als ik weer eens boos werd op werk (slome computer, vervelende collega, shit ict-afdeling...), dan zei mijn eigen baas: hey, het is maar werk he. Dat haal ik nu altijd door m'n hoofd. Hij was echt een goed mensen-mens die zelf ooit een burnout heeft gehad. Simpelweg denken: het is maar werk. Je start om 8/9 en stopt om 4/5. En alles wat je kan doen, doe je, en wat je niet kan, doe je niet 🤷. Zo simpel kan het zijn. En tuurlijk vind ik m'n werk leuk en vind ik het vervelend als ik een fout maak, maar toch denk ik al snel achja, het is maar werk. De wereld vergaat niet ofzo. Ik heb weer geleerd hoe iets niet moet en die het morgen opnieuw. Klaar.

Ha lieve mama, Als eerste: je hebt nu een druk gezinsleven en zit echt in de tropenjaren qua leeftijd ook van je kinderen. Je mag echt lief voor jezelf zijn en geduldig zijn met wat je allemaal al doet! Als ik jouw verhaal lees, klinkt het logisch dat je dit kunt voelen bij de start van een nieuwe baan. Er komt heel veel op je af, nieuw werk, nieuwe collega's die jou ook weer moeten leren kennen en nieuwe setting! En daarnaast loopt je gezinsleven ook gewoon door. Geef jezelf even de tijd. Ik herken jouw verantwoordelijkheidsgevoel heel erg. Ik denk dat het oke is om dit te kunnen voelen, omdat je dit ook herkent van jezelf. Waak er wel voor dat het geen energielek wordt. Plant een moment voor jezelf in, bijv einde van deze maand dat je eens bij jezelf peilt hoe je energiebalans is voor jezelf als je kijkt naar het werk. Je mag het alsnog spannend vinden, maar het moet niet té worden. En.. zou je ook een eigen bedrijf kunnen starten? Mogelijk kun je een plan maken voor jezelf wat je dan precies zou willen en deels al starten. Maar, rustig aan en stap voor stap. Zo te lezen ben je echt goed op weg.

Zo wat ben jij goed in relativeren 😂 is helemaal waar wat je zegt!

Even een update: Mijn gevoel toen ik dit bericht postte is inmiddels verdrievoudigd. Toen ik na mijn ziekmelding weer kon werken was de sfeer echt heel rot. Mijn collega is egoïstisch ingesteld en verwacht van mij dat ik alles direct begrijp en daarna nooit meer opnieuw zal vragen. De verwachting is dat ik alles zo snel mogelijk stressvrij kan maken voor haar. Bij mij is vorige week dan ook flink de emmer overstroomd en er zal nog eea uitgesproken moeten worden. Ik zit er over na te denken om terug te gaan naar mijn vorige werk, dit is een baan zonder kansen voor groei, maar daar heb ik wel gewoon rust en neem ik het werk niet mee naar huis. Momenteel krijg ik steeds meer lood in mijn schoenen om naar het werk te gaan en heb ik huilbui na huilbui. Ik lig constant erover te dromen. Er komen zelfs mensen naar mij toe die zeggen dat ze niet met mijn collega samen zouden kunnen/willen werken. Zonder dat ik ooit over haar heb gepraat. Wat zouden jullie doen in dit geval? Ik wil het liefst zo hard mogelijk wegrennen. Er staat al een gesprek gepland waarin ik alles op tafel ga gooien maar eerlijkgezegd vertrouw ik niet dat dit beter gaat worden vanwege de houding die mijn collega heeft.

Ik begrijp uit deze post dat je ook niet van werkplek/locatie/team kunt wisselen zodat je niet meer met deze collega hoeft samen te werken? Als je mijn eerlijke advies wil - ik heb ook gewerkt op een plek met een giftige omgangssfeer tussen collega's en als het eenmaal zo is dan is verbetering ontzettend moeizaam. De meeste mensen gaan na verloop van tijd er aan onderdoor. Doe het jezelf niet aan. Leuk salaris is leuk maar heb je niets aan als je er doodongelukkig van wordt. Maar je oude werkplek klonk ook niet gezond. We leven in een tijd van grote arbeidstekorten, kun je niet gewoon wat anders zoeken? Echt een 9 tot 5 baan die niet zo veeleisend is misschien?

Nee dat klopt inderdaad, anders kon ik inderdaad kijken of ik wat anders kon doen op de afdeling. Dankje voor je advies, mijn gevoel zegt ook dat dit een gebed zonder einde gaat worden. Uiteindelijk is mijn gezin me liever dan het geld dat binnenkomt. Mijn vorige werk vond ik heerlijk om te doen, de nadelen waren vooral de werktijden en het feit dat er weinig te ontwikkelen viel. Maar mijn grootste ambitie is goede vrouw en moeder zijn voor mijn gezin. Enerzijds wil ik niet zomaar opgeven, maar anderzijds wil ik ook gewoon een vredig leven en lekker in mijn vel zitten.

Dit klinkt wel wat meer als stressvol. En ook wel meer als alleen jezelf die bepaalde zaken lastig vindt. Het gaat er niet om wat wij zouden doen. Wat wil je zelf als je eerlijk bent? Als dat blijven is dan blijf je, wil je terug naar je vorige baan dan doe je dat. Ook daar hoef je vervolgens niet je hele leven te blijven. Je kan ook Verder solliciteren, is ook een optie. Het komt goed.

Ja dat is het ook, het neemt m'n hele denken in beslag. Het is kinderachtig gedrag, voelt bijna als pesten. Mijn gevoel zegt voor 80% dat ik moet weggaan. Maar 20% zegt blijf nog even zie je kansen aan, misschien word het beter. Ik maak liever een keuze als ik er 100% achter sta. Mijn man wil ook liever dat ik het nog blijf proberen

Aangezien je op het punt van opzeggen staat: kun je geen gesprek met je leidinggevende of andere collega aangaan over die vreselijke collega van je? Klinkt alsof 90% van je stress door deze persoon komt? Je hebt niets te verliezen lijkt het; ga het gesprek aan. Als het niet helpt, dan weet je wat je te doen staat. Als het wel helpt, dan kun je makkelijker een tijdje volhouden om te kijken of deze baan het wel of niet voor je is. Sterkte!

Klinkt alsof ook deze baan niet bij je hart ligt. Ik heb geen advies want zit in dezelfde situatie en ben opzoek naar een nieuwe baan die voldoet aan mijn tijd en wensen icm jong gezin. Hoop dat je eruit komt

Aanvulling op m’n andere bericht: huilbui en het gevoel hebben op je tenen te lopen: stop met werken en kies voor jezelf. Hoe moeilijk het ook voelt, ga er niet meer heen

Ben ik het helemaal mee eens. Jijzelf en jouw geluk is belangrijker dan je werk

Als je gevoel zo duidelijk is wat maakt dan dat je dit niet voldoende vind om te stoppen? Wat maakt dat die 20% belangrijker is? Dat je man het oké vindt wil niet zeggen dat jij dat ook moet vinden. Is eerlijk gezegt nogal makkelijk gezegt vanuit hem en ook niet lief. Je hebt huilbuien, bent gestrest en ongelukkig in je werk. Dat is echt wat anders als even moeten wennen aan een nieuwe baan. Je hebt geen invloed op die vreselijke collega. Alleen op jezelf.

Kun je niet met een leidinggevende praten over dit alles. Die zal toch ook je collega moeten aanspreken. Je kunt niet alles in 1x weten daar moet je tijd voor krijgen en dat krijg je duidelijk niet. Kans is dat je collega ook zo overwerkt is dat deze het zelf niet in de gaten heeft wat hij of zij doet en hoe reageerd. Soms is praten dus de oplossing. Word het daarna niet beter kun je altijd nog gaan. Maar heb je er wel alles aan gedaan om het beter te maken.