Wie heeft er de knoop door gehakt om te scheiden?

Ik ben gescheiden toen ik nog geen moeder was. Weet niet of je daar iets aan hebt?

Hoe heb jij de knoop doorgehakt? Had je last van twijfels?

Niet gescheiden hier, maar wel uit elkaar vanaf mijn zoon 1 jaar was. Eigenlijk sinds mijn zwangerschap had ik al het idee dat ik er helemaal alleen voor stond. Ik ging altijd alleen naar afspraken bij de vk enz. Bij m'n bevalling werd ik wederom alleen gelaten. Dit heeft zich constant voortgezet in het eerste jaar van mijn zoon, ik was altijd samen met hem, kocht alle spulletjes enz. We hadden super veel ruzie hierom. Ik voelde mij super alleen en wilde een gezin vormen. Uiteindelijk gekozen om weg te gaan. In het begin was ik heel verdrietig, dacht echt dat mijn wereld verging. Maar het belangrijkste in m'n leven is toch echt mijn zoon. Ik heb er totaal geen spijt van. Het is eigenlijk meer een opluchting. Ben heel wat jaren singel geweest maar, inmiddels wel een nieuwe relatie. Nu zie ik echt in hoe het ook kan. Wens je heel veel sterkte met je besluit, is super moeilijk. Luister naar je hart. Het belangrijkste is jouw geluk. Want als jij niet gelukkig bent, voelen de kids dat ook

Bedankt voor je reactie! Ik heb deze woorden echt nodig, omdat ik steeds maar terugkrabbel. Eindstand veranderd er helemaal niets. Vanochtend was wel echt de druppel. Hij zegt steeds dat als ik wil scheiden ik weg moet gaan, want hij gaat nergens heen. Maar ondertussen het mij zo zuur maken om samen te zijn.. pff wordt er zo moedeloos van. Ik moet inderdaad voor onze zoon kiezen, die moet mij weer gelukkig gaan zien. Ik wil echt niet dat hij later in een huwelijk als dit eindigd 💔 maar moeilijk is het wel na 8 jaar samen zijn.

Ik heb lang getwijfeld. We waren sinds oktober 2009 samen (daarvoor al langer vrienden), juni 2016 getrouwd. Ook toen begonnen aan onze kinderwens. Dit vlotte niet. Ik kreeg een HSG-behandeling en een kijkoperatie. Uiteindelijk bleek het probleem bij hem te liggen. Te veel alcohol, zittend beroep, strakke broeken, wielrennen. Gynaecoloog gaf adviezen. Hij deed exact het tegenovergestelde, alsof hij niet wilde dat ik zwanger werd. Dit zorgde ook voor ruzies. Toen we samen kwamen zat hij in een lastige periode (angststoornis, paniekaanvallen, mensenschuw). Hier heb ik hem helpen uitkomen. Voorjaar 2018 kwam er een grote terugval. Hij weigerde hulp te zoeken, en ik kon niet nog een keer hulpverlener worden. Want ik zat zelf niet goed in mijn vel, (ook door die onvervulde kinderwens). Meermaals gezegd dat hij hulp moest zoeken. Onze relatie leed eronder. Ik ging overal alleen heen. Verjaardagen, familiebijeenkomsten, feestjes. En ik heb getwijfeld. Vooral om wat ‘de buitenwereld’ ging denken, want zo lang waren we niet getrouwd. Ik schaamde me en het was een taboe. Uiteindelijk heb ik december 2018 de knoop doorgehakt. Ik heb hem uitgekocht en ben blijven wonen in het huis. Nu is hij samen met iemand en willen ze geen kinderen. Goh. Was daar eerlijk over geweest voor we trouwden. Had me een hoop tijd, geld, en ellende gescheeld. Met kinderen denk ik dat het nog veel lastiger is.

Het is ook niet iets wat je zomaar kan beslissen. Iedereen wilt het ideaalbeeld, ouders bij elkaar. Maar als het jou alleen maar ongelukkig maakt en je er echt niet meer uit gaan komen samen, dan is het toch het beste om uit elkaar te gaan. 8 jaar is een hele lange periode. Frusterend ook dat je het zo probeert en er telkens niets veranderd. Dan ben je ook niet meer met een fijn gevoel in je eigen huis. En dat dag in, dag uit, breekt je op. Ik weet niet of je op iemand terug kunt vallen, ik heb zelf eerst een periode bij mijn ouders gewoond. Dit was niet ideaal, maar ik had een dak boven ons hoofd. Uiteindelijk komt alles echt wel goed, wat je ook besluit.

Wauw wat heftig allemaal! Heel knap hoe je het allemaal heb gedaan. Gelukkig heb je nu wel een kindje 🤲🏻

Je heb gelijk inderdaad. Het beeld wat je voor ogen had is dan weg, maar heel realistisch gezien is dat beeld er nu ook niet. Ik ga eens een rondje bellen morgen wat mijn mogelijkheden zijn qua in de woning blijven etc 😢 niet leuk, maar het is niet anders. Ik moet dit voor ons zoontje doen. Ik merk aan zijn gedrag dat hij eronder lijd. Zijn gezondheid is mijn prioriteit. Het duurde alleen even voordat ik het in zag en daar voel ik mij schuldig over.

Voor kinderen zijn deze situaties altijd wel lastig, en er zullen ook echt nog wel momenten voordoen die ook heel lastig zullen zijn, maar je hoeft je echt niet schuldig te voelen. Ook toekomst gericht, mocht je uit elkaar gaan, zal het best wennen zijn met de omgangsregeling enz. Ook daarin voel je niet schuldig. Echt, of je nou samen bent, gescheiden of alleenstaand, ik vind het allerbelangrijkste dat je je volledige liefde en aandacht aan je kind kunt geven. Stabiliteit en rust in huis maakt het allemaal weer goed. Ik weet niet hoe oud jouw kindje is en of je hier op een later moment (wanneer het goed voelt voor jou en je zeker weet wat je gaat doen natuurlijk) met hem over kunt hebben. Ik merk hier dat mijn zoon het heel fijn vind dat wij heel open naar elkaar zijn over alles, niets is gek en alles is bespreekbaar.

Ik was over het uitkopen in 2019 zeer positief verrast. Ik dacht dat ik met mijn salaris dit huis niet kon betalen. Omdat op internet die programma’s allemaal zeiden dat ik max een bepaald bedrag kon krijgen. Alleen bij het overnemen van een bestaande hypotheek wordt er anders gekeken. Dan wordt puur naar draagkracht/last gekeken. Dus kun je de maandlasten letterlijk betalen. Zo kon ik dus mijn huis aanhouden (wel iets hogere maandlasten ivm hypotheek op 1 naam). En voor de uitkoop heb ik een lening afgesloten.

Bedankt voor jullie reacties. Heel fijn om te lezen dat het bij jullie uiteindelijk goed is gekomen

Ik heb afgelopen augustus besloten om de relatie te beëindigen met mijn ex partner, ons zoontje was toen 8 maanden. Mijn ex partner had sinds de zwangerschap veel last van mentale problemen en wilde eigenlijk niet meer dat ons zoontje er was. Dat betekende dat veel van de zorg op mijn schouders terecht kwam en dan ook nog de zorg voor mijn ex partner die er mentaal helemaal door heen zat. (Was al wel een therapie, maar door de grote van de problemen is dit een lang traject). Daarnaast heb ik nog een aantal dromen en doelen in het leven en die zou ik niet kunnen vervullen als ik met hem samen zou blijven. Wij zijn gelukkig wel heel goed uit elkaar gegaan en kunnen de liefde voor ons zoontje voorop stellen. Ik heb hem uitgekocht, maar hij heeft tot december nog wel bij ons gewoond, tot dat hij een nieuwe woning had. Hij doet nu nog steeds niet zoveel in de zorg, maar de momenten dat hij er is maken wij het gezellig en ik probeer zoveel mogelijk te stimuleren dat ze contact hebben. Het was geen makkelijke beslissing, ik had vooral veel last van de eventuele oordelen van een ander (die ik zelf allemaal bedacht had in mijn hoofd). Maar er is nu zoveel rust in ons leven en de momenten dat wij wel met zijn drieën zijn, is het gezellig en leuk. Tuurlijk soms baal ik ook echt wel van mijn ex partner, maar als je in een relatie zit heb je dit ook. Maar tot dusver kunnen wij dit beide op zij zetten in het belang van ons zoontje. Heel veel succes en sterkte met deze moeilijke beslissing!

Ik ben zelf niet gescheiden. Maar ik ben kind van gescheiden ouders. Toen ik 4 was en mijn zusje 2. Ben er heel blij mee. Nu had iig mijn moeder nog een kans om gelukkig te worden. Mijn vader kan het zichzelf zo moeilijk maken en kan enorm slecht omgaan met emoties, zelfs met de goede emoties. En ondanks dat mijn vader 35 was toen ik was geboren en mijn moeder 21, ontwikkelde mijn moeder zich tijdens de zwangerschap van adolescent tot volwassene en bleef mijn vader steken in adolescent gedrag. Hij kon net aan voor zichzelf zorgen, laat staan dat hij het emotioneel aankon om voor kinderen te zorgen. Ik ben zo blij dat mijn moeder die keuze gemaakt heeft.

Ik ben een kind van gescheiden ouders. Mijn ouders hebben m.i. de juiste keuze gemaakt. Echter begreep ik er destijds als kind niet veel van, want ze hadden nooit ruzie. Ik was 5 toen m'n ouders gingen scheiden en dacht dat het aan mij lag. Ik heb hierdoor door de jaren heen een soort van schuldcomplex ontwikkeld. Hoewel dat nu veel beter gaat, denk ik dat het belangrijk is dat je tijdens een scheiding als ouder voor je kind beschikbaar blijft en er met het kind bij stilstaat dat het niet zijn of haar schuld is.

Veel succes en sterkte met jouw proces/keuze!

Wat naar hoe jij het vroeger heb beleefd. Gelukkig dat het nu beter gaat. Bedankt dat je dit deelt aangezien ons zoontje net zo oud is als jij toen.