Wie is enigkind? Hoe jeugd ervaren?

Ik ben enig kind! Wel stiefbroers en stiefzussen “gekregen” maar dat was pas op veel latere leeftijd. Ik heb nooit iets gemist, ik wist immers niet wat het was. Heb wel veel aan mijn nichtje (ook een enig kind) gehad maar ook wel zoals jij zelf zegt: er heerste ook tussen ons wel een zekere competitie. Dus ik denk dat dat met eender welk ander kindje kan. Als je een tweede kindje wil zou ik dat vooral voor mezelf doen. Misschien zal ze wel gelukkig worden ervan, maar er zullen ook momenten zijn dat ze elkaar het haar uit het hoofd trekken 🤣 Ik denk ook, vooral als je ouder wordt, het heel waardevol kan zijn. Ik denk maar aan zoiets als bijvoorbeeld een ouder die ziek wordt, je hebt zo veel aan elkaar (zie ik bij mijn moeder en tante enorm), je staat er niet alleen voor, je kunt je zorgen delen, … Het zal beide echt voor- en nadelen hebben.

Ik al 24 jaar heerlijk als ik kijk naar me vriend en zijn zusjes

Ik ben enig kind geweest tot aan mijn 18e en vond het heerlijk. Mijn moeder was dan ook vrij jong toen ik werd geboren (20) en was altijd meer een vriendin. Ook mocht ik altijd wel iemand meenemen met dagjes weg, vakantie of gingen we met familie (nichtjes). Ik kwam nooit iets te kort. Maar, ondanks het leeftijdsverschil en dat we niet helemaal samen zijn opgegroeid, vind ik het wel erg leuk een broertje te hebben nu. Hij is inmiddels al 15. Wij vonden het daarom ook wel lastig om zelf de keuze voor een 2e te maken. Ik heb nooit iets gemist en mijn man had alleen maar ruzie met zijn zusje. Eén is prima, we waren eruit. Toch is de 2e onderweg. De keuze werd gemaakt voor ons.🥰🤭 Doe dus vooral waar jullie je goed bij voelen en achter staan. Willen jullie het houden bij één? Prima. Willen jullie toch voor een 2e? Ook prima.

Ik ben enig kind en kan wel serieus zeggen dat ik een broertje of zusje erg gemist heb. Maar dit komt bij mij omdat mijn ouders mij geen stabiele thuisbasis hebben kunnen geven. Scheiding, veel ruzie, moeder die zelf (psychische)problemen had en die uitte naar mij en nog veel meer. Ik heb dit als klein meisje alleen moeten doorstaan. En dat was best pittig. Ik kon met niemand mijn leed delen en niemand begreep wat er gebeurde. Ik stond er ‘alleen’ voor. Maar ik denk dat zolang jullie een stabiele thuisbasis kunnen bieden het allemaal wel mee zal vallen. Ben je enig kind zou je soms willen dat je een broertje of zusje had. Heb je een broertje of zusje zou je soms willen dat je enig kind was. Ik denk dat dit iets is wat toch veel kinderen hebben.. Either way, met dit soort dingen kan je op voorhand gewoon niet weten of het goed of fout zal gaan. De ene broer en zus is ook de ander niet. Als jullie toch echt een wens hebben voor een tweede kindje zal ik hier ook voor gaan. Mits jullie uiteraard gewoon een stabiele thuisbasis kunnen bieden. Maar hier zouden jullie zelf als het goed is ook wel over nadenken 🤪

Mijn man is enigst kind en zijn ouders zijn gescheiden. Ze hebben allebei best veel problemen en mijn man staat er dus volledig alleen voor. Toen wij in 2020 onze zoon kregen riep hij eerst 1 kindje is genoeg. Maar nu hij de afgelopen 2 jaar zoveel al heeft mee gemaakt met zijn ouders, heeft hij gelijk geroepen ik wil voor onze zoon een broertje of zusje. Ik ben inmiddels bijna 12 weken zwanger van de 2e. Zijn familie woont allemaal aan de andere kant van Nederland dus daar kan hij ook niet even snel naar toe voor hulp omtrent zijn ouders etc. Ik zelf heb 2 broertjes en natuurlijk hadden we wel eens ruzie vroeger als kind. Maar onze band is altijd goed geweest. Onze ouders zijn ook samen en we hebben een familie bedrijf waar we allemaal in werken.

Ik ben enigskind en heb het nooit als negatief ervaren. Alle aandacht ging naar mij hihi. En ik speelde veel met kindjes uit de buurt en neven en nichtjes. Ik weet niet hoe het is om een broer of zus te hebben, daardoor mis ik het ook niet. Zelf heb ik wel 2 kindjes maar dat is meer omdat wij dat willen. Ik word zielsgelukkig van die 2.

Ik ben 28 jaar en tot de dag van vandaag vind ik het jammer dat ik geen broer of zus heb. Contact met neefjes en nichtjes is ook niet heel goed dus vroeger vaak alleen gevoeld

Ga dit even volgen. Wij hebben zelf een kindje (2jaar) en hoewel ik altijd heb gezegd graag 2 kinderen te willen ben ik 180* omgedraaid. Het moederschap valt me zwaar en zou alleen een broertje of zusje voor onze kleine willen. Ik ben bang dat ik een tweede niet aankan. (En terugschoppen of weggeven kan niet….) Helaas ben ik niet meer de jongste en is deze niet via de natuurlijke weg gekomen, anders had ik nog wel wat jaren willen wachten. Wat mij beetje goed gevoel geeft is mezelf de vraag te stellen; heb ik meer aan mijn broertje of aan vrienden??? Als er familieproblemen zijn dan kan ik ook naar tante ooms etc, met andere dingen ga ik naar vrienden. Mijn broertje is mijn broertje en heeft 2 dochters waar ons zoontje ook goed mee overweg kan. Daarnaast kan hij genoeg vriendjes vriendinnen maken waar hij op terug kan vinden. Stel hij (of evt mogelijke broegje/zusje) gaat weet ik veel waar studeren/wonen, kan je daar ook niet even op terug vallen… Dit zijn toch wel de belangrijkste punten waardoor wij het bij 1 kindje houden, hoe graag ik ook een broertje of zusje voor hem erbij zou willen.

Goed onderwerp. Uiteraard is het per kind verschillend en ook ligt het er maar net aan wat hun karaktereigenschappen uiteindelijk zijn, hoeveel verschil, e.d. Maar wel top er zo bewust over na te denken! Alleen maar goed. Graag deel ik mijn verhaal met je: Ik ben van mijn moeders kant enig kind en van mijn vaders kant niet (2 broers, 3 zussen), echter heeft mijn moeder het merendeel van de opvoeding voltooid. Ik was een erg verlegen kind en had het op de basisschool soms wel moeilijk met het idee dat ik maar een van de weinigen was als enig kind. Maar wat je dan ook ziet gebeuren is dat kinderen in soortelijke situaties (ik heb ook kinderpsychologie gestudeerd 😉) heel mooi naar elkaar toetrekken, zoals ook bij mij. En hoe bijzonder: mijn beste basisschool vriendinnetje (enig kind dus) is deze week bevallen van haar eerste kindje! Onze band is nog altijd heel sterk en ik denk dat ik bij haar (en zij bij mij) een sterk familie gevoel heb gehad altijd. Vooral als puber had ik graag broers/zussen gewenst. Ik had geen makkelijke tiener periode. En nu als volwassene ben ik uiteraard enorm blij met de half broers en zussen die ik wel heb van vaders kant. Ik haal er veel steun uit… Toch ben ik altijd benieuwd geweest hoe het was geweest om een broer/zus in hetzelfde huishouden te hebben gehad. Wat je ook merkt: Als er sprake is van ziekte binnen de familie komt alles toch wel meer op de ouders en het enige kind en kun je de energie en taken niet verdelen over meerderen broers/zussen (ook qua verantwoordelijkheidsgevoel). Ik heb vanwege mijn eigen ervaringen daarom zelf wel de keuze gemaakt voor meerderen kids. Maar mijn moeder komt dan weer uit een gezin met 8 dochters (arme opa 🤭) dus wie weet hield ze het daarom maar bij één, hihi. Ze vond het zelf verschrikkelijk om zoveel zussen te hebben. Bijzonder hoe je jeugd terug kan keren in beslissingen op volwassen leeftijd! 😊

Er zullen altijd voor en nadelen zijn, goede en slechte momenten. Wij houden het bewust bij 1 kindje. Zelf heb ik wel een broer en komen goed overeen, meter van zn dochtertje ook, maar ik ben closer met mijn beste vriend bv... Mijn moeder is enig kind en heeft het nooit echt gemist zegt ze. Ze is zo een sterke vrouw, sociaal, hulpvaardig en lief ook... Ik denk altijd; voor een 2de kindje gaan als jullie het zelf willen, niet in functie van het eerste kindje dit beslissen. Ieder zijn idee daarover natuurlijk he 😁

Ik heb nooit een broertje of zusje gemist. Dit komt mede omdat ik veel optrok met mijn neefjes en nichtjes en wij een warme familie hebben. Ook had ik op het dorp vriendjes en vriendinnetjes en op vakanties ook altijd. Wat dat betreft heeft enig kind zijn niks afgedaan op het sociaal zijn en/of verlegen zijn etc. Mijn partner heeft één broer en één zus en die hebben regelmatig ellende met elkaar. Dat wil natuurlijk niks zeggen, maar ze voelen zich op een bepaalde manier verplicht naar elkaar omdat ze familie/ een gezin zijn.

Zowel mijn vriend als ik zijn enig kind. Aangezien ik niet weet hoe het is om een broertje of zusje te hebben, weet ik niet wat ik mis. Mijn vriend ervaart dat hetzelfde. Naar mijn idee ben ik wel wat sneller volwassen geworden, doordat ik thuis enkel tussen de volwassenen zat. Kdv, school en sportclubs zorgden ervoor dat ik voldoende contact had met leeftijdsgenoten. We zien en ervaren trouwens veel voordelen van enig kind zijn: in relatieve rust grootgebracht, er was voldoende geld om dingen te ondernemen en geen gedoe over een eventuele erfenis. Allebei prima opgegroeid en wetenschappelijke studies gedaan. Voor ons gevoel niets tekort gekomen en ook niet verwend geraakt. Wij houden het zelf ook bij één kind.

Zelf ben ik geen enig kind, maar ik heb vriendinnen die dat wel zijn, en die geven aan dat ze altijd een maatje gemist hebben. Je kan/wil immers niet altijd naar je ouders toe met dingen, en een broer of zus kan dan een perfecte partner in crime zijn. Ook nu, op latere leeftijd merken ze dat alle zorg voor de ouders op hun schouders terecht komt. In sommige gevallen kost dat heel erg veel energie (zieke moeder, geen vader meer, en geen verdere familie om op terug te vallen). Zelf ben ik de oudste, ik heb nog een jonger broertje. Ik heb nooit de ervaring gehad dat mijn ouders me te weinig aandacht konden geven omdat we met ons tweeën waren. En natuurlijk hebben mijn broertje en ik elkaar wel eens de tent uitgevochten (we waren ooit allebei pubers), maar we waren als kind en zijn nog steeds hele goede vrienden. Onze band is anders en sterker dan met welke vrienden dan ook. Die band gun ik mijn toekomstige kind(eren) ook.

Enig kind hier! Heb een heel fijne, sociale jeugd gehad. Was altijd met de 2 zoons van de beste vrienden van mijn ouders en vriendjes en vriendinnetjes en waren altijd welkom. Ik was juist blij als ik lekker even zelf kom spelen! Ik vind het kiezen voor nog een kind omdat je het zielig vindt of denkt dat het gezelliger is, geen goede reden. Als je zelf sociaal bent en dingen onderneemt voor je kind, dan heeft je kind een fijne tijd! Dat geldt trouwens ook voor kinderen met broertjes en zusjes. Ik ben nu wel zwanger, maar mijn dochter van 2 (26 maanden) gaat 2 dagen naar een heel fijn kinderdagverblijf, bewust voor gekozen vanwege de socialisatie! Ze vind het erg leuk. Ook 1 keer in de week naar muziek op schoot met andere kindjes en gaan er altijd lekker op uit. Er is niet eens tijd om zielig gevonden te worden😅. Ook vakanties kiezen we bewust kindvriendelijk. Ze heeft het zo naar haar zin bij de kinderdisco met andere kindjes. Gelukkig vind ze het ook heel leuk met papa en mama☺️. O en die goede band of dat het leuk is met een broer of een zus, is zeker niet vanzelfsprekend! Je maakt een jeugd zelf leuk voor een kind als ouders. Een broertje of zusje doen dat niet.

Mijn partner is enig kind en heeft het echt gemist om een broer og zus te hebben, nog steeds. Ik heb een broer en we hadden vroeger continu ruzie. Mijn ouders hebben afgezien. Nu zijn we wel goed bevriend en ben ik blij dat ik een broer heb. Maar je weet natuurlijk nooit op voorhand hoe het contact gaat zijn

Ik ben als enig kind op gegroeid, wel een half broer en zus die veel ouder zijn en ik geen contact mee heb. Ik heb het nooit gemist. Heb een goede band met mijn ouders en ontzettend lieve vrienden. Vroeger speelde ik of alleen, wat ik goed kon of zocht ik vriendjes op, ook op vakantie ging dat prima. Ik heb het nooit gemist.

Ik ben zelf geen enig kind (mijn man wel), maar mijn broertje is verre van mijn maatje/partner in crime/(mentale) steun/beste vriend. Ik houd van hem als mijn broertje, maar verder heb ik weinig aan hem. Ik voel mij daardoor nog regelmatig als enig kind. En heel eerlijk; soms was het beter geweest om enig kind te zijn, dat had mij een hoop negativiteit gescheeld. Mijn man was erg blij met zijn beste vriend, die voelde als een soort broer. Hij vermoedt dat het gevoel van een broer/zus missen wat meer aanwezig zou zijn geweest als hij die vriend niet had gehad. Maar zeker weten doe je dit niet. Hij ervaart verder weinig nadelen aan het enig kind zijn.

Ook enigskind. Nooit moeilijk gevonden of iets gemist. Je leert snel zelfstandig te zijn. Gelukkig superlieve ouders die veel ondernamen met mij. Merk nu wel sinds bij de ouders gezondheidsproblemen ontstaan ik het soms mis om het mee te delen en samen te helpen. Nu komt alles bij mij terecht. Wat ik overgens met liefde hoor.

Aantal mensen om ons heen zijn enig kind. En bij sommige heerst het idee dat het hebben van een broer of zus per definitie maakt dat je niet eenzaam bent, dan je een goede band hebt en dingen kan delen. Maar dat is natuurlijk helemaal niet het geval. Er wordt vaak aan het perfecte plaatje gedacht bij het hebben van een broer of zus. Maar eerlijk, ik vond het helemaal niet leuk met mijn zus. En mijn man heeft door familie ellende bijna geen contact meer met zijn broers en zussen. Zo zie je maar. Ik ben van mening dat een tweede (of derde, of tiende) kind er kan komen als je dat als koppel graag wilt. Niet omdat het leuk is voor het andere kind. (Hier blijft het overigens absoluut bij 1 kind)

Bedankt voor alle reacties. Ik lees verschillende ervaringen, maar wel leuk om al die invalshoeken te lezen. Het zal er voor een groot deel van afhangen hoe de karakters van de kinderen zelf zijn denk ik.