Wil niet meer met mijn partner zijn

Echt heel vervelend voor je, zo kleinerend! Tijd voor een goed gesprek? Duidelijk aangeven, dat dit niet door de beugel kan. Geen single moeder hier. Heb je geen vriendin of familie die je kan helpen? Het is lastig om nu uitelkaar te gaan. Je hebt niet zomaar een huis enz. Heel veel sterkte, knuffel.

Hey lieverd, Ik zelf ben zwanger geraakt op een manier die niet helemaal de bedoeling was. Maar heb er inderdaad voor gekozen de kleine bij me te houden. De “vader” stond hier anders in en heeft er voor gekozen dan ook geen deel uit te willen maken van haar leven. Ik ging daarom alleen door mn zwangerschap heen. Helaas stonden mijn vrienden ook echt niet achter mn keuze en lieten me daarom allemaal vallen. Ik voelde me ook enorm eenzaam en minder gelukkig.. maaar dit heeft echt zn om keer gemaakt in mn leven. Ik ben er uiteindelijk keihard voor gaan vechten. Het is soms enorm zwaar geweest. Mijn vriend kwam eigenlijk in mn leven toen ik 6 maanden zwanger was. Ondertussen is de kleine geboren en is hij gek op haar. Echter wonen wij niet samen dus ben ik wel alleen staand mama. Soms is het echt zwaar maar die kleine frummel heeft echt mijn leven weer op de rails getrokken. Het gaat nu dan ook super goed met ons en we komen er echt wel. Ik zeg niet dat je verder moet gaan zonder je vriend. Maar mocht je daar voor kiezen dan wil ik je wel zeggen dat het echt allemaal goed komt❤️ Wat ik zou doen in jou situatie is heeel goed met je partner praten over wat er is voor gevallen. Ook hoe je je voelt en hoeveel die opmerking jou heeft gekwetst. Wellicht ook even een dagje of twee wat meer afstand houden en goed na denken wat je wil nu. Laat hem wel weten dat hij echt over je grens is gegaan. Hoe dan ook komt alles echt goed. Mocht je vragen hebben over het alleen staand mama gedeelte of gewoon even willen razen mag je me een verzoekje doen. Ik zal naar je luisteren en je helpen waar ik kan😘

Ik zou eerst eens heel goed gaan praten. Maak geen overhaaste beslissingen. Hormonen kunnen ervoor zorgen dat je bepaalde gebeurtenissen etc wat anders/groter ziet.

Als ik zo jouw topics lees lijkt het alsof je ook Een beetje met jezelf en de zwangerschap in de knoop zit, met veel stress en angst. Kan jouw gevoel daar iets mee te maken hebben? Hormonen doen gekke dingen met je en ik zou proberen om niet tijdens je zwangerschap of het eerste jaar van je kindje drastische keuzes te maken. Tenzij hij echt slecht voor je is, als in mishandelt of kleineer ofzo?

Ik ben een alleenstaande mama. Heb 5 kinderen en nr 6 is onderweg. Ik geniet er elke dag van. Soms zijn er zware momenten. Maar die heb je met een partner ook. Als je besluit alleen verder te gaan dan kan ik je alleen maar zeggen dat het echt wel goed komt. Ik weet hoe het is als je continue in stress leeft door je partner. Ik ben bij hem weggegaan. En dat is de beste keus ooit geweest. Ik ben een betere moeder. We hebben meer rust en regelmaat in huis. Dus ook voor de kinderen is het beter geweest. En alleen mama zijn bevalt mij heel prima.

Alleenstaande moeder hier. Soms is het zwaar in mijn eentje, maar ik vond het met een niet-meewerkende partner, die voor veel onrust en stress zorgde bij mij én mijn kind, vele malen zwaarder.

Ik vind dat je het voor je kindje verplicht bent om er alles aan gedaan te hebben om de relatie te laten slagen. Je kunt bijv samen in therapie gaan. Ook is het advies om tijdens grote veranderingen en zwangerschappen geen grote beslissingen te nemen, je bent namelijk onder invloed van hormonen. Een half jaar geleden zag je deze man nog als de perfecte partner voor je kinderen… praat met elkaar en probeer nader tot elkaar te komen. Sterkte.

Dit inderdaad. Alleenstaand is niet altijd makkelijk, maar met een moeilijke partner is het veeeel moeilijker. Ik ben zelf alleenstaand vanaf het begin en het is eigenlijk helemaak niet super zwaar vind ik, tuurlijk is het lastig dat mijn dochter altijd mee moet of je moet een oppas. Even snel weg dat zit er niet meer in. Ben uit elkaar gegaan tijdens mijn zwangerschap, beste keuze van mn leven. Maar onze dochter was ook niet gepland en de relatie was al onstabiel. Dus dat is wel anders dan wanneer je toen je zwanger raakte nog dolgelukkig was en als je je hebt voorbereid om het ouderschap samen te doen. Ik wist al vrij snel dat ik het alleen wilde gaan doen.

Drie weken geleden dacht je dit ook. Ik zou maar eens goed gaan praten met je partner.

6 maanden geleden besloten jullie blijkbaar dat jullie relatie goed genoeg was om een kindje te krijgen. Wat is er in tussentijd veranderd? Het voelt zo in je berichtje als een hele ad hoc beslissing, maar misschien hoort er een heel uitgebreid verhaal nog achter

Als het puur deze situatie is, kan ik goed indenken dat je er even klaar mee bent (het is gewoon een stomme opmerking), maar zou uit elkaar gaan niet proportioneel zijn. Ruzies om niks en daarin af en toe wat stoms zeggen kunnen in fasen van de relatie voorkomen. Hier tenminste wel en zegt niks over onze basis. Hoe zit het met jullie basis? Waarom wilde je een kindje samen? Kan je boos worden, goedmaken en verder je leven leiden? Of speelt er meer? Voor de baby meer dan de moeite waard hier samen goed naar te kijken (evt met therapie)

Dank jullie wel voor adviezen, dat kan idd hormonen zijn en meer emotioneel, wij hadden ook wat problemen voor de zwangerschap en die momenten en ik ben bang dat het is gewoon erger geworden, hij heeft ook wat character, zeer explosief, kan niet kleine criticism nemen, en ik moet op de eierschalen lopen om te voorkomen dat hij tegen mij schreeuwt of zegt “ik ben klaar met de gezeik “ en dat ik doet altijd zeiken, wanneer ik vraag alleen voor help in de huis met stofzuigen mss of dat wij moeten de babykamer beginnen doen, want wij hebben veel dingen te doen. Ik heb ook zelf witte board voor ons gekocht waar ik doe dingen op de lijst want ik zei dat ik wil niet meer herinneren geven naar hem en ik doe zet dingen op de lijs zoals was doen of iets naartoe moet bellen( wij werken samen 40 uur) dus ik wil dat wij samen dingen doen Maar bijvoorbeeld hij is nog niet een erkenning gedaan voor de kind en ik ben 27 weken en hij vergeet altijd om te bellen afspraak te maken… of hij is bezig met plinten in babykamer en doet een plint per dag en rest van de avond of weekend gewoon TV kijken of phone kijken Dus ik weet niet meer wat kan ik doen en van wie kan ik help vragen, mss moet ik handyman bellen maar hij zal dit ook niet leuk vinden Dus ja wanneer hij gisteren begon naar mij weer te schreeuwen ik was gewoon klaar mee

Maar ik moet ook en opmerking geven dat hij heeft ook moelijk met mij, want hij wilt gewoon simpel leven, geen carrière bouwen, niet zo veel verdienen, want ik verdien ook meer dan hem, en hij wilt niet proberen meer te verdienen, om zijn hobby te werken en gewoon niet zo veel doen in leven, en ik heb nodigde voor de vakantie, meer verdienen en ook werk hard voor dit, dingen samen doen zoals restaurant of reizen naar andere stad, hij heeft ook vaak gezegd dat hij denkt hij is niet goed genoeg voor mij.

Misschien kun je hulp zoeken via het maatschappelijk werk bij jou in de buurt. Zij kunnen je ondersteunen

Sorry, maar dat zijn echt tekens van manipulatie. Als hij denkt dat hij niet goed genoeg is voor jou, waarom is hij dan met jou? Hij probeert je gewoon een schuld gevoel aan te praten. Het is toch logisch dat als jullie beide werken, ook de taken erom heen verdeken, je bent ten slotte ook nog zwanger. Je geeft aan dat hij het moeilijk heeft met jou, vind jij dit zelf of heeft hij jou dit wijsgemaakt? Praten jullie ruzies en onenigheden wel eens uit, zonder dat hij begint te schreeuwen, ik ben klaar met dit gezeik?

Ik had die gevoel ook en sommige mensen zei het ook over hem… Nee ik kan nooit met hem helaas praten, want wanneer ik zeg tegen hem “ mogen wij op normale manier praten?” , hij zegt altijd “ oh ja jij wilt altijd praten , mag ik gewoon TV kijken of eigen dingen doen” en toen krijg ik ook schuld gevoel en ik ben bang met hem aan hem praten of ik begin echt veel trillen wanneer ik vraag iets naar hem Ik wacht altijd wanneer hij is in goede stem is en probeer met praten en hij neemt mij niet serieus helaas en probeert altijd grapjes te maken en ineens hij praat over zijn eigen gevoelens en zegt dat Ik denk niet aan zijn behoeften enzo Dus voorbeeld, ik zei dat ik vind het niet leuk dat hij schreeuwt naar mij en hij zegt dat het was mijn schuld en ik provoceerde hem, of zei ik dat ik wil mss samen naar de stad gaan ofzo leuk tijd hebben en hij zegt “ oh ja jij wilt altijd vakantie hebben” Laatste keer wij had vakantie jaar geleden en hij wilde ook niet vakantie tijdens mijn zwangerschap doen Ik ben bang praten over mijn gevoelens en vragen over iets dus ik doe niet meer, hij doe alles dat hij wilt en wanneer hij wilt. Wanneer ik vroeg hem dat wij krijgen een kindje en wij moeten over financiële dingen ook praten want hij verdient ook minder en dat ik zal straks ook 4 dag werken, hij wilde niet praten en zei hij wilt niks veranderen want hij is blij met zijn baan enzo

Als ik je verhaal zo lees. Lijkt dat heel erg op mijn ex. Mijn ex was alleen nog wel ook fysiek slecht. Ik kan niet oordelen over jullie relatie. Omdat ik niet alles ken. Maar de dingen die ik hier lees zijn echt niet goed. Een grote rode vlag. En dan kan ik alleen maar adviseren zo snel mogelijk hulp te zoeken voor jezelf en je kindje en ervandoor te gaan. Als hij dit gedrag nu vertoont gaat dit straks als je kindje er is niet beter worden. En ook niet voor het kindje. Maar wat ik zeg ik kan niet oordelen over de situatie, omdat ik die niet helemaal ken. Maar kan alleen oordelen naar wat ik hier lees. Je mag altijd als je dat wilt me toevoegen en dan kunnen we er prive ook over praten als je dat wilt.

Teti ik zit orecies in dezelfde situatie en heb hem een schop onder denkont gegeven paar weken terug. Mijn man js vreemdgegaan tijdens mijn zwangerschap. Heeft behalve financieel geen enkele toegevoegde waarde met mij of de opvoeding van onze zoon. Er is een turkse gezegde: ik ben liever koningin in mijn eigen rotzooi dan een hond in andermans paleis. Dus ik heb hem gedumpt zodat ik verder kan survivallen met mijn zoontje. Wees wel voorbereid het kan heel eenzaam zijn en geïsoleerd. Daarom probeer ik nu ook te connecten met andere alleenstaande mamas zodat ik op zn minst voor mijn zoontje (en mezelf natuurlijk) even playdates kan organiseren of gewoon vriendinnen dingetjes. Het is moeilijk maar ik sta elke dag op met de gedachte dat ik het helemaal ga rocken met mijn poepieeee🥹❤️☺️

Ik weet niet of je getrouwd bent, maar ik kreeg ook geen steun van mijn man. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik scheidingspapieren heb aangevraagd, deze op tafel heb gelegd met de mededeling “of je tekent dit, of je helpt me mee”. Toen werd het eindelijk een keer goed duidelijk voor hem. Hij tekende het niet, en hielp mij ineens meer mee.

Ik zou er ook een einde aan maken misschien niet leuk zonder vader maar je moet ook aan je zelf denken anders ben je hele leven ongelukkig dat is het ook niet waard..