Wordt het na 1 jaar echt allemaal makkelijker?

Ik vind van niet. Elke leeftijd heeft moeilijkheden en ik merkte na 1 jaar dat mijn dochter heel veel wilde maar niet alles kon. Communiceren ging vooralsnog niet goed, dus onrust. Inmiddels is ze 3 jaar en nu heb ik wel echt zoiets van oké, je slaapt lekker door, maakt duidelijk wat je wel en niet wil, luistert prima.. ja dan is het wel wat makkelijker. Rustiger niet, maar dat kan per kind verschillen.

🥴 Toch bedankt voor je eerlijke reactie.

Ja!

Tja... wat moet ik zeggen... soms wel en soms niet. Slapen gaat makkelijker hier, kinderen konden na 1 jaar ook beter zelf eten en spelen. Maar dochter van 3 heeft nu dan weer een hele duidelijke mening over alles.... dat vind ik nu dan wel eens pittig en frustrerend. Elke fase heeft wel echt zijn eigen uitdagingen

Ja ik vind van wel. Maar onze dochter kan heel goed aangeven wat ze wel en niet wil dus dat scheelt wel. Ze begrijpt nu ook veel meer van wat wij zeggen, verder heeft ze natuurlijk vele malen minder last van huilbuien 🙂

Nou ik heb liever 10 baby's dan een peuter puber van 3😂😂

Ik zou soms terug willen naar het eerste jaar🙈 Qua slaapjes is het wel beter, nu hoef ik niet heel de dag thuis te zitten (hij kon en kan alleen in bed slapen). Maar verder heb ik maanden op de grond mee "moeten" spelen en kon ik amper iets doen in het huishouden(hiervoor vermaakte hij zichzelf heel goed door alles te ontdekken en leren kruipen) . Ik kan al een jaar niet uitgebreid douchen of rustig naar de wc. (in het eerste jaar kon dat wel.) rustig boodschappen doen zonder piepend kind in de wagen omdat hij per se zelf wil lopen en dan vervolgens stopt met lopen en alles bij elkaar begint te gillen. De frustratie van het nog niet kunnen praten (wat soms bij mij ook voor frustratie zorgt) kortom voor mij is het niet echt makkelijker geworden maar ook deze fases gaan weer voorbij. Toen hij 9 maanden was wilde ik heel graag nog een 2e maar nu wacht ik toch wel even tot hij op de basisschool zit🙈

kan je hier meer over vertellen 🥰

De oneindige puber fase. Zou het ooit stoppen? Zit al een jaar in deze “fase” 😂😜

Haha jaa ik moet zeggen 2 was echt makkelijk maar 3 is soms echt hel😂😂

Dit idd, elke leeftijd heeft wat. Onze zoon is 3 en super bijdehand dat heeft ook zo zijn moeilijkheden😅 als ze baby zijn kunnen ze in iedergeval nog niet tegen spreken🤣

Ja word makkelijker ! Tot dat ze weer 2 zijn ...

Onze baby wilde eerst alleen maar óp ons slapen. Ik mocht hem de eerste 3 of 4 maanden geen minuut wegleggen, behalve 10 minuten in de ochtend in de newbornset. Slaapjes waren eerst kort, sinds ongeveer 1 jaar slaapt hij 2 à 3 uur in de middag, that's it. En niet op ons! 's Avonds kunnen we hem naar bed doen. Ik ben 1 jaar lang vroeg naar bed gegaan met hem. 😬 ze worden steeds beter in zelf spelen. Je kunt naar meer activiteiten, zoals de speeltuin of de poppenkast. Je kindje kan mee op de fiets... je hoeft geen aparte babyhapjes meer te maken. Het probleem van kolven en flesweigeren verdwijnt. Zo veel makkelijker! En nu hij 18 maanden is hoef ik ook niet meer op 30 cm afstand achter hem aan te rennen in de speeltuin om hem op te vangen 😁

Sommige dingen worden makkelijker, sommige dingen worden moeilijker. Ik vind het wel fijn dat de hormonen een stuk minder zijn geworden. En ik grotendeels hersteld ben van de zwangerschap en bevalling. De dreumes fase vind ik heel leuk. Alleen wel echt pittig ook, nog nooit wat over gehoord van mensen. Al ervaart ieder het anders ook. Een baby heeft nog weinig eisen, wel veel verzorging nodig. En je bent qua slaap wel echt gebonden aan thuis. Wel meer je handen vrij dan een ondernemende dreumes die overal aanzit, naartoe wilt, gefrustreerd is etc. Maar je kan ook meer, lekker fietsen, zwemmen, langer van huis zijn. En ik vond het zo’n verademing toen ik overging naar 2 slaapjes. En echt hemels toen ik overging naar 1 slaapje. Het is zoveel fijner plannen, zeker omdat ik veel met mijn kindje ben. Ik hoorde laatst ook van iemand dat als je kindje ouder wordt, je ook weer de sportclubs hebt, speelafspraken, verjaardagsfeestjes, schoolactiviteiten etc. Haha.

Ja het wordt makkelijker. Je groeit als ouders, je raakt vertrouwd met je nieuwe rol, je krijgt meer zelfvertrouwen en groeit in het nieuwe normaal. Je wordt minder vermoeid en vindt een nieuw ritme. Dat maakt voor mij dat het echt makkelijker wordt. Daarnaast vinden veel.mensen om me heen het na een jaar ook leuker worden. Zelf ben ik gek op dat hele kleine en hele dagen knuffelen,maar ze kunnen bij een jaar natuurlijk wel meer. En de tweede keer (mocht het daarvan komen) is weliswaar drukker en hectischer want er loopt al een kleine rond, maar is echt makkelijker vind ik omdat je weet wat je doet :) komt goed!

Ja en nee, het wordt makkelijker naarmate ze meer zelf kunnen, maar verder heeft elke leeftijd z'n fases met daarbij behorende nukken en grillen etc. 2 van m'n 4 kids zijn beginnende pubers, die vind ik geweldig maar plak ik soms ook graag achter het behang hoor. Dus ach, wat is makkelijker worden 😉 ze zeggen wel eens kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen en verder hou ik van alle vier even veel.

Mijn schoonzus zei ooit: na het eerste jaar wordt alles beter. Zij hadden een kindje die veel huilde, weinig sliep en echt een pittig ding is haar kindje. Mijn dochtertje sliep al heel snel door, huilt alleen als er echt iets is (honger of moe) en ze vond alles prima, hele dagen op pad, wandelen en overal slapen, alles was goed. Mn dochtertje wordt in januari 2, maar dit is wel heeeel anders. Nu zegt ze nee, wordt ze wat driftig en rent gewoon weg als het haar niet aanstaat. Dus ik vind het pittiger worden, omdat het echte opvoeden is begonnen. Maar het is ook makkelijker want ze kan lopen en al goed praten dus in dat opzicht is het makkelijker

Ik vind het zeker leuker worden, maar makkelijker zou ik niet meteen zeggen. Ik vond de babyfase echt easy peasy en snapte niet waarom mensen me zo bleven waarschuwen voor de helse eerste maanden. Ging hier helemaal prima. Ik voelde me goed in mijn vel, was redelijk uitgerust,… Nu is het veel meer opvoeden in plaats van ‘zorgen voor’, en dat ervaar ik toch als moeilijker. Niet dat ik het daarom zwaarder vind, maar ik ben me heel bewust van het feit dat het echt wel opvoeden is nu. Daarnaast ben ik veel vermoeider dan tijdens die eerste maanden. In het begin ging ik helemaal mee in die flow, rustte/sliep ik vaak mee. Mijn lichaam had zich daar volledig aan aangepast. Nu is mijn slaappatroon weer ‘de oude’ en ik haal niet de slaap die ik nodig heb. Met als gevolg dat ik veel vaker heel moe ben en mij een slappe vod voel. Enerzijds vind ik het makkelijker: hij kan zich prima vermaken, volgt instructies op, slaapt van ‘s avonds tot ‘s ochtends, je begrijpt elkaar beter,… Maar net omdat hij nu een peuter is, is er minder ruimte voor rust en recuperen, er komt een heel leerproces aan te pas, je moet grenzen gaan aangeven en consequent blijven,… Op dat vlak vind ik het dus oprecht moeilijker geworden. Maar niet per se op een negatieve manier. Ik ben gewoon heel zelfbewust.

Toevoeging: mijn hoofd staat eigenlijk veel meer ‘aan’ met een actieve en nieuwsgierige peuter in huis dan met een baby. Dat voel ik echt wel aan het einde van de dag.

Amen! Dit dus, jij verwoord het perfect 👌🏼