Zaaddonor

Even los van het feit dat ik niet weet hoe ik me zou voelen in jouw situatie; kinderen van donoren komen vroeg of laat erachter wie zijn of haar biologische vader is. Anoniem mag (gelukkig) niet meer in Nederland. Het kan toch ook zo zijn dat jouw man een bekende donor kan worden?

Dit speelt sinds gisteren. Ik zou hier nogmaals op een rustig moment het gesprek over aangaan. Als dit iets serieus is dan is dit wel degelijk een keuze waar jullie beiden achte moeten staan. Je vriend zou kunnen vragen of dit daadwerkelijk een concrete vraag is. En zoja dat hij dat me jou moet gaan bespreken samen besluit moeten nemen. Misschien helpt het voor jou keiharde nee eve los te laten en eerst verdiepen wat het zou betekenen en dan keus maken (die als nog ook nee kan zijn).

Ik zou het even laten bezinken, even laten rusten en hier later goed over praten. Jullie moeten er beide achter staan, en het kan ook heel goed gaan (zie ik vrouw van jouw bijvoorbeeld).

Wo wo wo... volgens mij loop jij al 100 stappen voor. Probeer even rustig te blijven ademen. Er is nog niet eens de vraag van deze vriend. Persoonlijk zou ik er geen enkel probleem mee hebben als mijn vriend dit zou willen doen voor een bekende/vriend/familie. Ik geloof niet dat het namelijk zo'n enorme inpakt op ons als gezin zou hebben en deste meer (in positieve zin) op het gezin van deze bekende/vriend/familie.

Ik heb een dochter van een bevriende spermadonor, en ben erg blij met deze constructie. Hij kan het echt wel los zien, en het voelt voor geen van ons allen als zijn kind. Maar wel willen we er graag open over zijn naar mijn dochter toe, zodat zij niet met vragen en een identiteitscrisis komt te zitten. Ik zou, eerst voor jezelf en daarna in gesprek met je partner, even rustig de tijd nemen om na te gaan waar jouw harde nee vandaan komt. Wat is het waar jij bang voor bent of wat je moeilijk vindt? En hoe ziet hij dat voor zich? En het bevriende stel? Het lijkt me belangrijk dat jij en je partner elkaars visie goed begrijpen en respecteren. Dan kan het antwoord natuurlijk ook nee zijn. Maar ik kan wel uit ervaring zeggen dat het ook iets supermoois is wat je voor iemand kunt betekenen, heel dankbaar. En dat het echt niet een soort extra kind van jouw partner hoeft te worden wat jullie gezin bedreigd. Daar zit het bevriende stel vermoedelijk ook helemaal niet op te wachten ;) Succes met praten!

Ik lees dat jullie samen hebben besloten om niet voor een tweede te gaan en nu staat je partner wel open om zaadcellen te doneren aan een ander gezin. Komt jouw onrust van het doneren van de zaadcellen of van het feit dat jullie samen geen kindje meer wilden verwekken? Want binnen jullie gezin hebben jullie wellicht het idee dat het compleet is, maar dat dit voor jou voelt alszijnde het opstarten van een nieuw gezin elders. Dat is natuurlijk niet het geval, hij doneert 'alleen'. Zijn deze twee dingen voor jouw gevoel verweven, waardoor het voor jou lastig is? Ik probeer met mijn vraag een beetje helder te krijgen waar de kwestie zit. Misschien ben je zelf toch nog niet helemaal overtuigd dat er geen tweede komt en wil je hier eerst zelf samen doorheen? Veel vragen, ik wil je niet voor het zere been stoten. Probeer vooral je vraag helder te krijgen ☺️

Ik vind het juist super mooi hoe jouw man hier in staat en zo liefdevol is! Waarom zou het eventuele kindje geen recht hebben waar hij/zij vandaan komt? Dat maak jij er nu zelf van. Je tilt er zwaar aan vind ik en denkt veel te ver vooruit. Het is toch super mooi dat jouw vriend iemand kan helpen om het mooiste wat er is te realiseren. Wij hebben een dochter (2 vrouwen) doormiddel van een zaadje uit het ziekenhuis. Zo zie ik het, een zaadje. verder is het mijn dochter, ze heeft mijn achternaam, ik ben juridisch ouder etc. Als ze ouder is zullen we haar vertellen dat 2 mama’s een zaadje nodig hadden en waar we die vandaan hebben. Je kunt hier trouwens ook begeleiding in krijgen vanuit het ziekenhuis en hele waardevolle tips. Dan ga je er hopelijk wat lichter over nadenken.

Sorry ja dit was ik vergeten. Het raakt ook mijn kinderwens, want daarin is hij vooral de gene die het niet wil. Vanuit mijn eigen achtergrond waak ik voor complexe familie situaties. Ik zie echt wel dat het veel kan betekenen en liefde en dankbaarheid genereert maar vanuit mijn eigen kwetsbaarheid merk ik dat ik er angst voor heb…. En het een delicaat onderwerp vind. Dank voor jullie fijne antwoorden. Ik merk dat het inderdaad (te) vers is en tijd zal vragen. Beetje paniekerig L.. Maar ik vind ook niet dat we moeten wachten totdat de vraag komt, ik ga in ieder geval even verontschuldigen want mijn reactie was gister wel heftig. Hij had er zelf nog niet zo over nagedacht..

Ah dan snap ik je reactie beter. Hij wil vooral geen tweede en dan wel 'een kind verwekken'. Kan me voorstellen dat het wat met je doet. Maar wat hier ook wordt gezegd het is wel erg voorbarig er is geen vraag gesteld nog en je partner heeft er niet echt over nagedacht. Zou eens een gesprek erover voeren al kan je ook gewoon om bedenktijd vragen als de vraag ooit wel komt. Hoef je niet meteen ja of nee op te zeggen.

Dan begrijp ik heel goed waar jouw gevoel vandaan komt! Ga en blijf met elkaar in gesprek. Wellicht kun je ook eens met een stel in gesprek die dit al heeft gedaan en wat hun ervaringen en afspraken waren. Gewoon om dingen helder te maken en antwoord te geven op de vragen die je hebt. Vaak zijn de onbekende dingen, de dingen die ons het meest angst aanjagen. Zodra je er misschien meer over hebt gesproken en informatie hebt gevonden dat je een gezamenlijke beslissing kunt nemen waar je beiden achter kunt staan. Tuurlijk is het je partner zijn donatie, maar aangezien je samen bent vind ik niet dat er heel gemakkelijk over jouw welbevinden mag worden gestapt. Jouw partner is natuurlijk niet de enige manier om aan zaadcellen te komen.

Ik zou me er eerst meer in verdiepen, dat verwacht ik ook van mijn partner. Nou ik ben zelf behoorlijk gereserveerd in dit onderwerp en neem het allemaal heel zwaar. Ik zie wel echt de biologische ouder als kernfiguur in t leven van het kind en die willens en wetens achter houden zou bij mij geen optie zijn. (Mijn mening dit). Verder is het wellicht een goede aanleiding om verder die (geen) wens voor een tweede te onderzoeken. Wat zijn zijn redenen? Mijn vriend is bv erg bewust van zijn eigen footprint, zijn mentale uitdagingen (hoopt niet dat ons kind dat krijgt) etc. Dat soort redenen zouden niet stroken met een donatie. Wat zijn jouw redenen.. etc Maar ik denk dat je eerste reactie ook wel tekenend is, ook al ga je er later genuanceerder over denken Snap dat je er erg onthutst door bent!

Dat is juist ook fijn aan anoniem forum 🙂. Even 'whaaa' je ei kwijt zonder er rustig over na te denken is op zich ook geen gekke reacitie als zoiets groots terloops ter sprake komt.

Huh hoezo de biologische ouder als kernouder? Een vader zijn is veel meer dan dat ene zaadje. Dat zaadje zegt niks. En wie heeft het hier over willens en wetens achter houden?

Ondanks de reacties hier, snap ik je heel goed. Ik ben zelf kind van een donor en vind dat werkelijk afschuwelijk. Het heeft mij enorme problemen opgeleverd in de puberteit, vooral op het gebied van mijn identiteit. Waar kom ik vandaan, waar hoor ik dan bij, dat soort vragen. Het heeft me echt beschadigd en een flinke depressie opgeleverd. Mijn zusje heeft dezelfde problemen ervaren, hoewel in duidelijk mindere mate. Mijn moeder heeft ook gezegd dat ze het nooit zo had gedaan, met de kennis van nu. Ik weet dat er ook veel donorkinderen zijn die er geen last van hebben, maar vaak wordt de groep die dat wel heeft vergeten. Dat vind ik altijd heel kwetsend en verdrietig en ik vind dat er vaak te licht over donorschap wordt gedacht en welke impact dat op kinderen en betrokkenen kan hebben. Ook snap ik jou heel goed gezien jouw eventuele wens voor een tweede. Lees je goed in, en praat er veel met elkaar over. Zo’n keuze maak je niet in een dag. Veel succes!

Wat een moeilijk onderwerp. Ik begrijp wel dat als de optie voor een 2e van zijn kant zogoed als op slot zit, maar hij dan wel open staat een kindje aan iemand anders te geven, het wat wringt voor je! Wat ik niet helemaal begrijp is dat je schrijft dat ieder kind het recht heeft te weten waar ze vandaan komen. Wordt het dan verzwegem denk je? Werd dit al opgebracht? Het kindje kan toch ook heel mooi opgroeien met de wetenschap dat de beste vriend van zijn of haar papa hem of haar op de wereld heeft geholpen?

Ik legde dit voor aan mijn vriend en hij snapt het wel. De vader wil niet nog een kind opvoeden. Kernwoorden opvoeden, verantwoordelijk dragen etc. Een vriend helpen met een levensdoel/grootste wens vervullen is heel wat anders. Nog maals, dit is de mening van mijn vriend. Misschien een interessant perspectief

Ik vind jouw “nee” sterker tellen in deze. Hij zegt het al grappend en zou het misschien doen als gunst, maar voor jou telt dit zoveel zwaarder, begrijpelijk trouwens want ik zou dit ook absoluut niet willen

Ja vind ik ook. Want dat betekend dat jullie kind er een broertje of zusje bij krijgt. Dus er zijn wel degelijk gevolgen en connecties. Als je zelf toch nog een tweede wilt en hij niet , maar wel wil doneren zou ik daar ook niet amused over zijn... Lastig lastig..

Zoals ik al zei "dit vind ik", maar blijkbaar triggert t je, sorry maar nogmaals; mijn mening. Ik vind dat de biologische ouder een essentiele rol inneemt in het leven van een kind of het nou wel of niet bekend is. De vader en moeder brengen 50/50 het dna samen en ik denk dat het het ideaalst is als deze creators ook het kind grootbrengen of hierin een rol spelen.. je hoeft het uiteraard niet eens te zijn) maar ik vind het heel begrijpelijk dat de vrouw van de potentiële donor (TS dus) dit erg ingewikkeld vind. Ik denk daarbij ook dat het goed is voor de ouder zelf om zorg te dragen voor jouw gecreëerde nageslacht. Ik vind dus het omgekeerde ik vind een zaadje niet iets om lichtzinnig over te denken; er zit een mens achter, de helft van het totale kind. Maar dit is een nature/nurture verhaal. Willens en wetens is niet gezegd maar als de donor verder op de vlakte is, zal het niet bekend zijn en zal hij geen rol gaan spelen.. maar goed dat is misschien interpretatie. Mijn punt was dat ik de TS goed kon begrijpen en dat ik als ik haar was eens zou kijken naar wat de grotere motivatie is om het voor hun bij één kind te houden.

Dat ene zaadje zegt niks? Sorry, dit raakt mij heel diep. Dat ene zaadje zegt álles. Wie je bent, waar je vandaan komt, waaruit je ontstaan bent. Dit is, samen met het dna van de moeder, de kern van wie je bent. Zoals in mijn eerdere reactie aangegeven; ik ben een kind van een donor. En dat zaadje zegt voor mij alles. Enorm kwetsend, jouw reactie.