Ziekenhuisopname en partner...

Het niet bereikbaar zijn zou ik niet oke vinden.. Al eens aan gedacht om samen met de maatschappelijk werker van de afdeling te praten? ❤️

Juist met heftige zaken zoals een ziekenhuisopname van een kind, moet je in mijn ogen 100% kunnen bouwen op je partner. Punt.

Hij maakt de denkfout dat hij ‘s-nachts niets kan doen. Laat ik het zo zeggen. Die denkfout maken mannen vaker dan vrouwen.

Ik vond het al niet oké dat mijn man thuis wilde slapen (omdat het bedje niet fijn lag🙄), terwijl ons zoontje van 1,5 jaar in het zh lag én ik zwak/ziek/misselijk was door mijn huidige zwangerschap. Nou ja laat ik het zo zeggen: ik begreep gwn niet hoe je dan naar huis kan gaan. Voor mij bestond die keuze zeg maar niet. Ik wilde gewoon echt echt echt niet weg bij mijn kind. Ik denk dat mannen die keuze wel (denken te) hebben, omdat er een sterke mama is die het wel even regelt🤷🏻‍♀️ ze vergeten alleen dat moeders ook wat steun nodig hebben van hun partners. Ik vind het in dit geval vooral niet kunnen omdat je nog net bevallen bent en zelf nog veel steun nodig hebt van je partner. En in ieder geval je telefoon aan hebben staan, is het minste wat je als partner kunt doen in dit geval 🫣

Wat zwaar dat jij er un het ziekenhuis vrijwel alleen voor staat. He man kan zeker wat doen, er bijvoorbeeld voor joú zijn. Het niet bereikbaar zijn zou ik niet accepteren, zijn ook oplossingen voor. Bijvoorbeeld met stil modus met nummers doe wel mogen bellen. Ik heb ingesteld dat bij stil modus de telefoon wel overgaat als ik 3x kort achter elkaar door zelfde nummer wordt gebeld. Klinkt alsof thuis hulp is voor peuter. Die heeft ook aandacht van pappa nodig maar geen excuus alle dagen zo weinig langs te komen. Sterkte en beterschap!

Sorry maar jullie hebben een kindje van 4 weken oud en hij geeft aan goed te willen slapen snachts omdat hij een slechte slaper is? Ik denk (ongeacht je kindje in het ziekenhuis ligt) dat er maar weinig ouders zijn met een kindje van 4 weken die goed slapen 😅 dat hoort er nou eenmaal bij, dus dit vind ik echt de slechtste smoes ever. Dan heeft hij nog geluk dat hij er niet uit hoeft snachts omdat jij borstvoeding geeft, mijn man deed soms met 4 weken gewoon alle flesjes snachts. Ik raak hier echt door geïrriteerd merk ik! Wat een slappe man en dit zou ik echt niet pikken hoor!

Allereerst: wat onwijs rot dat jullie kindje in het ziekenhuis ligt :( sterkte! Ten tweede: ik vind dit echt níét kunnen wat je man doet. Werkelijk alle mentale last komt nu bij jou. Op wie val jij terug als er ‘s nachts wat gebeurd? Je man moet in dit geval áltijd bereikbaar zijn. Door te zeggen dat jij het toch wel beter weet legt hij alle verantwoordelijkheid bij jou. Ik zou hem even heel duidelijk maken dat dat niet kan. Jij bent kraamvrouw! Jij bent herstellende! Dit is allemaal heel emotioneel en zwaar! Hij hoort er voor jullie te zijn.

Duidelijk zeggen dat je nu geen zorgverlener bent maar MOEDER, en dat jullie allebei even verantwoordelijk zijn voor jullie kinderen en ook voor het maken nemen van beslissingen. ‘s nachts niet bereikbaar zijn kan dus echt niet. Hoe slecht je ook slaapt in het leven. Wat iemand anders al zei, wat als het gaat om belangrijke beslissingen? Vaak maakt het dan niet uit of je wel of geen zorgverlener bent maar meer wat je wel of niet acceptabel vindt in het leven, daarin telt zijn mening evenveel als die van jou. Heb je al duidelijk je verwachtingen uitgesproken? Zijn er andere mensen in jullie omgeving die kunnen ondersteunen met de oudste of met jou spullen brengen? Maar goed, los van het praktische moet hij ook gewoon emotioneel beschikbaar zijn. Ik vind dit echt absurd. Sorry daar heb je verder ook niks aan… heel veel sterkte met de situatie en heel veel beterschap voor jullie kindje 🍀❤️❤️❤️

Dat hij maar 1 a 2 uurtjes komt omdat er thuis nog een ander kind is zou logisch zijn. Maar die is dus bij opa en oma? En voor de was heeft ie ook al iemand? Uhm wat is zijn rol dan? Lekker makkelijk zo klinkt het wel. Denk niet dat er heel veel huishouden te doen is in een leeg huis. Dus nee lijkt mij niet ok. Daarnaast is bereikbaar zijn een kleine moeite. Dit voor als er echt iets ernstigs gebeurd, je zoontje ligt niet voor niets in het ziekenhuis

Hier ligt denk ik wel ruimte voor jou om hem tegemoet te komen. In het ziekenhuis ben je nu zoals anderen al zeggen moeder en geen zorgverlener. Dus laat hem op zijn eigen manier voor jullie baby zorgen als hij er is. Als hij iets doet wat onverantwoord is, dan grijpt de verpleging in. En dat jij continue (ook 's nachts) zou willen weten hoe het gaat is wat jij fijn vindt. Hij heeft nu al meermaals aangegeven dat hij zich overbodig voelt in het ziekenhuis en niet continue updates wil. Dat snap ik ook wel. Wat heeft hij eraan dat jij hem om 3u 's nachts wakker belt dat de monitor weer alarm gaf? Probeer dus een middenweg te zoeken. Bijvoorbeeld: - hij komt overdag vaker en/of langer naar het ziekenhuis, niet alleen voor de baby maar vooral om er emotioneel voor jou te zijn. - En jij belt hem tussen 22u en 7u alleen als er echt een noodsituatie is. Heb je nog andere mensen die je kan vragen langs te komen of met wie je je emoties kan delen (een ouder, broer/zus, goede vriendin)? Ik snap dat je het het liefste met je man doet en bespreekt, maar dat is zo te lezen lastig nu.

Ik heb het idee dat het niet zozeer onwil of desinteresse is. Hij voelt zich machteloos en nutteloos. Want het ziekenhuis en jij doen alles al en kunnen en weten het beter dan hij. Het is niet fijn om je overbodig te voelen dus probeert hij dan maar wat nuttigs te doen: het huishouden. Hij beseft niet goed wat zijn meerwaarde is. Dus ik zou proberen duidelijk te maken dat je vooral zijn steun en betrokkenheid nodig hebt en hoe belangrijk dat is. Dat is nu zijn taak. En misschien kan hij betrokken worden bij wat praktische taakjes in de verzorging. Zodat jij even op adem kan komen.

Ah wat zielig. Heel heftig. Ik herken dit niet. Toen onze baby in het ziekenhuis lag, sliepen we daar de eerste nacht samen. Maar omdat we nog een dochter van twee hebben en we die niet teveel wilden ontregelen, heeft m’n man de tweede nacht thuis geslapen. Wel met mij als noodcontact op z’n telefoon zodat ik ook in de nacht kon bellen. Overdag bracht hij onze oudste naar de opvang en kwam dan door naar het ziekenhuis. Zoiets heftigs om mee te maken doe je samen toch, ook om elkaar te steunen.

Oh dat lijkt me echt niet leuk. Vooral dat hij z’n telefoon s’nachts niet aan wil zetten. Toen ons zoontje in het ziekenhuis lag was mijn vriend er de hele tijd bij samen met mij. Alleen hadden wij toen nog maar één kind. Maar ik stel me voor als jullie oudste kind bij de opa’s en oma’s is, jouw man bij je in het ziekenhuis kan zijn. Het is ook zijn kindje. Dat hoor je samen te doen.

Heel eerlijk denk ik in eerste instantie wel dat 't een mannending is. Mijn man zou ook zomaar zo kunnen reageren en dan komt het soms best bot en hard over maar zo bedoelt hij het totaal niet 😅 Mannen zijn vaak meer ingesteld op: is het praktisch en heeft het in praktische zin toegevoegde waarde? Ze kuiken toch minder vaak naar of iets emotioneel gezien van toegevoegde waarde is. Dat is voor ons vrouwen vaak veel belangrijker. Ik zou dus in eerste instantie denken dat dat het is. Maar ik denk wel belangrijk dat je dat probeert te bespreken. Je gaat niet bellen voor een praatje over koetjes en kalfjes midden in de nacht, maar als er iets is zit jij daar in spanning en is het fijn dat je even met hem kan praten en steun hebt aan elkaar. Wat betreft het huishouden, ik hoop dat hij dan nu daadwerkelijk zijn best aan het doen is om het thuis allemaal draaiende te houden 😉 Kan best hé. Hij schrikt natuurlijk ook van deze situatie en hij zal zich toch best verantwoordelijk voelen. Succes met de communicatie en ook veel beterschap voor de kleine. Hopelijk gaat 't snel allemaal beter en mogen jullie weer lekker naar huis.

İk vind eerlijk gezegt dat dit geen ‘mannending’ is. Het gaat ook om zijn kind en vrouw, hoe je man ook in elkaar zit of hij nou wel of niet met gevoelens kan omgaan vind ik het echt not done hoe hij doet. İk begrijp het wel als je even niet weet wat je moet doen maar om dan je telefoon niet aan te willen laten staan, of niet eens vraagt ‘kan ik wat doen voor jullie’ is voor mij echt een error in mijn hoofd. Hoop dat jullie er samen zo snel mogelijk uitkomen, en sterkte met je kindje ❤️.

Vind het echt onzin om dit gedrag aan een volledige sekse toe te schrijven. Mijn vriend zou er continu willen zijn. Zijn telefoon op geluid aan laten staan als hij slaapt. En dan zou ik hem altijd kunnen bellen. Óók als het goed gaat met ons zoontje maar ik er zelf midden in de nacht gewoon even compleet doorheen zit door de vermoeidheid, hormonen en emoties. Dus nee, ik vind dit geen “mannending”.

Ik denk dat we allemaal kunnen speculeren wat hier precies aan de hand is maar uiteindelijk hebben we niet genoeg details en horen we het verhaal van 1 kant. Ik zou dit juist met je man bespreken en je gevoelens kenbaar maken. Heeft die daar geen belang bij dan weet je ook waar hij staat. Uiteindelijk ben je wel zijn vrouw en ligt zijn kind in het ziekenhuis maar misschien is er idd iets meer aan de hand met hem. Of is hij gewoon niet geïnteresseerd, geen idee. Jij kent je man het best en ik zou dit gewoon goed met hem communiceren. Maar neem ook geen onzin aan, als hij zegt ik doe het huishouden terwijl hij het niet doet is het gewoon een smoesje en niet eerlijk naar jou

Ik herken dit niet. Ons dochtertje lag met 3 weken in het ziekenhuis met een hersenvliesontsteking. Gelukkig gaat onze oudste 2 dagen naar de opvang. Op de dagen dat er geen opvang was ging hij voor een paar uurtjes naar opa en oma. De rest was hij thuis met de oudste, oma sliep dan bij ons zodat hij na de oudste op bed te hebben gelegd weer naar het ziekenhuis kon tot een uur of 2 snachts... ons dochtertje lag wel slecht en het kon alle kanten op gaan, dus hij wilde graag weten ook al was het midden in de nacht, wanneer er verandering was in haar toestand. Ik weet niet hoe dat is met jullie kindje. Als de toestand stabiel is dan zou ik het beter begrijpen, maar ook niet helemaal.. snap dus je frustratie wel!

Eens! Toen ons zoontje in het ziekenhuis lag, waren er snachts en overdag heeel veel mannen op de kinderafdeling aanwezig! Inclusief de mijne! Vind het inderdaad erg makkelijk en misschien zelfs wel zwak om te zeggen dat het maar gewoon een ‘mannending’ is. Klopt ook gewoon niet. Ik vind je juist een echte man als je er wel bent en wel altijd bereikbaar wilt zijn!

Waarom wordt het toch altijd 'een mannending' genoemd. Ik ben daar zo zat van. Deze gedachtengang houd ouderwetse man-vrouw denkbeelden in stand. Niks mannending, je bent een hork of niet.