Zorgen om bonusdochter

Helaas kan ik je niet helpen, ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar wat fijn dat jullie zo goed zorgen voor dit lieve meisje. Als ik het verhaal zo lees denk ik niet dat graag bij mama willen zijn hetzelfde is als niet bij jullie willen zijn. Ik denk dat zij haarfijn aanvoelt hoe de kaarten geschud zijn, daar niets van begrijpt en haar veilige haven (dat zijn jullie) gebruikt om haar verdriet en teleurstelling kwijt te kunnen. Het lijkt me heel pittig om dat mee te moeten maken. Het enige wat ik (lekker makkelijk vanaf de zijlijn) kan zeggen is: liefde maakt alles uiteindelijk beter. ❤️ Zo mooi dat jullie haar dat geven.

Hoi! Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar vraag me wel 1 ding af... Is het echt zo dat ze graag naar haar moeder wilt vanuit haarzelf ? Of... Juist omdat ze gevoelig is, ziet ze dingen bij haar moeder waardoor ze zich zorgen maakt? En juist daarom naar haar moeder wil, puur voor controle oid? En dat in de zin van, als ik zie dat het met mama goed gaat, gaat het met mij ook goed. Soort beschermingsmechanisme? Misschien goed om psychische hulp in te schakelen, zodat ze hierin wat handvatten kan krijgen om met deze situatie om te gaan? Daarbij structuur te geven?...

Toevoeging, volgens mij zijn jullie ontzettend lieve ouders en geven jullie haar veel veiligheid!

Ik denk dat je hier helemaal gelijk in hebt! Ze voelt zich ook heel verantwoordelijk voor haar moeder, hebben we al vaker gemerkt. Ze neemt haar heel erg in bescherming. Als wij bijvoorbeeld zeggen dat we van haar houden, zegt ze vaak: "ik ook van jullie, en ook van mama!" Het zit heel diep, maar toen ze heel klein was en ze weer naar haar vader toe moest, moest haar moeder vaak huilen bij het afscheid en wilde ze haar dochter niet loslaten. Mijn bonusdochter is daardoor denk ik geconditioneerd om te denken: als ik weg ga, is mijn moeder verdrietig. Dus wil ze bij haar zijn. Daarbij is het ook gewoon het missen van een afwezige moeder in liefde, zorg en aandacht..

Wat een lief berichtje, dank je wel! En dat is ook zo.. Ze vindt het fijn hier, dat merken we gelukkig wel ❤️

Wat lief, dank je wel! We doen ons best in ieder geval 🥰

Zo te horen doen jullie het super goed maar heeft jullie lieve (bonus)dochter professionele hulp nodig..

Lastige situatie, maar mama blijft altijd mama voor een kindje. En ondanks jullie hard je best doen blijft het aandacht verdelen en ziet ze dat er nog een kindje is waar jullie van houden. En misschien vind ze dit ook wel lastig. De liefde verdelen, zeker als ze in een lastige situatie is opgegroeid. Weet van jezelf dat jullie het goed doen en zorg dat ze altijd haar gevoel kwijt kan bij jullie. Meer kun je niet doen op dit moment. Ze voelt nu die vrijheid om aan te geven dat ze haar moeder mist, dat zegt ook iets over het vertrouwen wat ze bij jullie heeft. Je kan altijd zelf eens bij de huisarts vragen of een ander hulpkader hoe je dit op kunt vangen. En een gesprek met moeder, misschien kunnen jullie afspreken dat ze op een bepaald tijdstip (voor slapen gaan) even met haar moeder FaceTime?

Och ja, wat sneu eigenlijk dan dat ze al zo verantwoordelijk is en niet hoeft te zijn.. Dan heb ik maar 1 advies; vraag de huisarts om een gesprek met poh-ggz of laagdrempelige professionele hulp.. contextuele therapie zou ook wel kunnen helpen misschien. Ze is nog zo jong, dat als ze nu wat hulp kan krijgen dit alleen maar zorgt voor een sterke(re) fundering om ook de puberteit etc in te gaan! En daarbij ook kan leren om om te gaan met stressvolle situaties! Succes gewenst!

Ze is nog wel erg jong voor puberteit, maar het zou misschien goed voor haar eigen zelfvertrouwen zijn

Jeetje wat zwaar. Kunnen papa en dochter niet in die 4 dagen 2 x (om de dag) pp visite gaan bij mama ? Een keertje eten/lunchen/speeltuin/thee drinken. Al is het maar een uurtje. Of dat mama bij jullie eet/haar naar bad/bed doen/spelletje doen/naar school brengen/zwemles Ik vind 4 dagen dr moeder niet mogen zien, terwijl ze daar zo'n nood aan heeft, best heftig.

Ja dat is het alleen niet. Van ons mag ze haar moeder zo vaak zien als ze wilt, maar haar moeder wil het niet. Daarnaast hebben we ervaren dat tussendoor haar moeder zien 10x erger is dan niet zien. Als ze dan afscheid moet nemen is het echt drama en krijgt ze weer een regressie. Haar moeder is er om die reden op onze dagen ook nooit bij op school als de ouders ergens bij mogen zijn, zoals muziekles of schoolreisje (dat wil mijn bonus dochter zelf niet). Ze klampt zich dan vast aan haar moeder en wil niet meer loslaten..

Ditzelfde geldt ook voor facetimen tussendoor. Dat was gisteren de reden voor die regressie. Als ze haar moeder ziet, maar niet direct naar haar toe kan is het echt drama helaas..

Jeetje wat heftig dit. Misschien kan je hier met je partner over praten dat je je zorgen maakt? Lijkt me fijn om dit ook met hem te delen. Daarnaast kan je ook met de moeder gaan praten als jullie daar allebei voor openstaan. Verder zou je kunnen proberen om misschien wat tijd alleen met je bonusdochter te creëren, met als doel dat je dan al meer een moeder-dochter band opbouwt en dat ze niet zo aan haar eigen moeder blijft hangen.

Als ik dit zo lees heeft ze denk ik echt hulp nodig. Zo ontzettend zielig voor je bonus dochter. Ik denk dat juist omdat haar moeder niet in staat is dat ze zo naar haar moeder trekt. Zo lief dat jullie zo voor haar zorgen en klaar staan. Ze heeft denk ik goede hulp nodig om dit een plekje te geven en hiermee om te kunnen gaan.

Wat lastig zeg! Ik zou inderdaad dan een via de huisarts doorverwijzing vragen voor hulp. En niet 1,2,3 voor haar maar hoe jullie dit het beste aan kunnen pakken en op kunnen vangen. Want haar naar hulpverlening sturen omdat ze der moeder mist is een verkeerd signaal afgeven. Ookal is wat nu gebeurd niet oké en lijdt ze hieronder, maar alleen jullie kunnen dit met haat moeder in stap 1 op gaan lossen. Daarna zal blijken welke hulpverlening voor haar goed is en hoe je dit kunt aanvliegen.

Wat een ontzettend lief maar ook bezorgd berichtje van je. Ik denk dat professionele hulp het beste middel is hierin. Hier ook een bonusmama, alleen geen ervaring met die leeftijdscategorie. Wel is dit de leeftijd waarop mijn man voor co-ouderschap kwam te staan. Juist doordat hij daar zo aan vast gehouden heeft is er een ontzettend sterke basis tussen de kinderen met beide ouders. Ze zijn inmiddels 19 en 15 en volgen nog steeds het schema en wonen met veel liefde bij ons thuis IPv kamers , zo ook bij hun moeder. De kids voelen bij beiden geborgenheid en veiligheid. Ik wil je echt op het hart drukken om vol te houden aan het co-ouderschap hoe moeilijk ook. Omdat ik er echt in geloof dat dit uiteindelijk het minst schadelijk is. Zeker als kinderen later ouder zijn ihkv veilige hechting. En ook voor je man is dit het beste. Jij doet het ontzettend goed! Ze mogen trots zijn thuis op je en wat fijn dat het tussen de kinderen bij jullie goed zit. Want heel eerlijk als ze uitgemergeld bij jullie thuis komt weet ik niet of bij mama de meest goede omgeving is. Al zegt dat niks over haar emotionele behoefte aan mama natuurlijk. Er zijn therapeuten hier in gespecialiseerd die ook sessies thuis houden. Heel veel succes!

Weet je zeker dat ze mag kiezen als ze 13 is? Is die afspraak vastgelegd? Ik heb me hierin ook wel eens verdiept en wat ik vond is dat de ouders in principe bepalen waar het kind is. Als het kind hier bezwaar tegen heeft kan het naar de kinderrechter. Maar ik zou zeker niet benadrukken dat ze zelf mag/moet kiezen. Dat legt heel veel druk op het geweten. Zoals ik lees doen jullie het super goed. Een kind trekt snel naar de ouder die hun het meest ‘nodig’ heeft, het minst stabiel is.

Precies dat laatste. Als moeder last heeft van co dependance dan is dat heel zwaar voor een kind. Maar ook heel schadelijk. Het is juist beter om nu vast te houden aan het schema zodat het straks niet eens wil kiezen. Het heeft tijd nodig. Maat TS je hebt zo veel liefde in je, je kunt dit! Samen met je man. Zodat dit meisje ook kan opgroeien zonder (al teveel) issues en zwaar rugzakje.

Wat een super lieve reactie, dank je wel! Ik kan er gelukkig goed over praten met mijn partner. Zo ook vanavond. We kwamen net tot de conclusie dat we ons gewoon moeten blijven focussen op wat goed gaat bij ons en zo goed mogelijk opvangen wat niet goed gaat en zich bij ons uit. De zorg aan de andere kant blijft gewoon een dingetje... Ze wil het wel goed doen en ze voelt ook echt wel liefde voor haar dochter, daar ben ik van overtuigd. Maar ze kiest gewoon vaak voor zichzelf, haar werk en vooral haar eigen rust ten koste van haar dochter. Maar goed, ik ben ook wel blij dat ze in ieder geval bij ons een huishouden heeft die er wel altijd voor haar zijn en voor haar kiezen. Sommige kindjes hebben zelfs dat niet..