Zorgen om de toekomst

Jaa snap je gevoel wel hoor. Denk wel echt dat het goed komt en dat we gaan wennen aan het nieuwe normaal. Maar wij zijn bijv met de eerste heel veel op vakantie geweest de eerste 1,5 jaar. Ik denk zeker 10 keer gevlogen (ook veel familiebezoek in verschillende landen). En leek ons gewoon heerlijk om dat nu met de 2e weer te doen en te genieten van de vrijheid en buiten de vakanties om. Nu geen idee wanneer het weer zal zijn. Zeker niet het belangrijkste in het leven natuurlijk, maar toch jammer en anders dan hoe wij hadden bedacht!

Ik maak me er niet heel druk om en denk zeker dat er een eind aan gaat komen. Wellicht eind dit jaar al. Dan heeft onze baby hier geen levendige herinneringen aan. Ik denk dat een pandemie zeker nog een keer gaat gebeuren, ik hou daar wel rekening mee. Ik leef een beetje met de dag en probeer er niet teveel bij stil te staan dat Corona ons hele leven heeft overgenomen en veranderd.

Geen perspectief? Er is toch een vaccin en eind september is iedereen die wil ingeënt.

Ik maak me er geen zorgen om. Dese tijd is echt ruk, maar Corona is bij lange na niet de eerste pandemie waar de wereld mee dealt. En tot nu toe is alles uiteindelijk weer normaal geworden. Zoals hier ook al werd geschreven: er is nu een vaccin, dat is echt wel een stip op de horizon!

Joh eens in de zoveel jaar is er wel iets. Het is niet de eerste keer dat er een virus is uitgebroken. Het is misschien de eerste keer dat je het zo erg meemaakt, maar het gebeurde altijd al.

Er is altijd wel iets.. nu is het Corona, in de jaren 40 de oorlog, in de jaren 60 begin koude oorlog, jaren 70 werkloosheid en oliecrisis, jaren 90 gat in de ozonlaag. Zo kan je nog wel even doorgaan. Problemen zijn van alle tijden en nu moeten we een pandemie doormaken. Echt, er komt een einde aan. En dan dient zich waarschijnlijk het volgende probleem weer aan 😅

Ik maak me geen zorgen maar vind het wel enorm jammer dat mijn zoontje niet met andere kindjes mag/kan spelen. In onze vriendenkring is maar 1 stel met een ouder kindje, in de familie is ons oudste neefje 10 en we hebben geen kinderrijke straat..zou zo leuk zijn als hij in de overdekte speeltuin, bij babycursussen in de bibliotheek, babyzwemmen oid in aanraking komt met leeftijdsgenootjes!

Dat is rot voor je. Ikzelf heb hier helemaal geen last van. Mijn dochter groeit op omringt door liefde in een maatschappij waar mensen allerlei initiatieven nemen om voor elkaar te zorgen. Dat vind ik prachtig en een mooi voorbeeld voor haar. Ze ziet mensen alleen minder makkelijk lachen door de mondkapjes, maar ze weet ook amper beter. Leuke dingen doe ik op de aangepaste manier, die kleine ziet het verschil gelukkig echt niet.

Tja, dat is het leven. "Vroeger was alles beter" zegt men al eeuwen en zal men ook eeuwig blijven zeggen. Er is altijd wel iets. Wat betreft corona, is er licht aan het einde van de tunnel.

Ik maak me soms wel zorgen... maar dan om het hele gebeuren in de wereld. Ik snap heel goed dat er mensen zijn die hierdoor geen kinderen nemen. Die heb ik ook in mijn vriendengroep. Toch heb ik bewust wel gekozen voor 2 kindjes... ook al hou ik soms mijn hart vast over in welke wereld hun opgroeien... Vindt de opmerking van Babygirl erg gepast! Daar geloof ik ook in!

Ik begrijp echt heel je gevoel! Ik geloof ook echt dat hier een einde aan komt en het straks langzaam wel weer naar van ouds gaat. Maar dit heeft wel echt tijd nodig. Wel vind ik het ook erg uitzichtloos aanvoelen. Ik probeer het zo positief mogelijk te maken en er het dan ook het beste van te maken. Helaas doen we toch niks aan deze situatie behalve ons aan de maatregelen houden en hopen dat het snel de goede kant op gaat. Maar dat iedereen ondertussen corona moe is begrijp ik echt heel goed. Ergens probeer ik constant te denken aan de mensen die geliefde zijn verloren of geliefde op de ic’s hebben liggen. Mensen die hun zaak kapot zien gaan.. en dan denk ik kan me heel druk maken om deze situatie waar ik nu in zit. Maar ik heb niks te klagen. Ben 38 weken zwanger van een zoon, mijn vriend is zzper en kan zijn werk nog uit oefenen. Nou moet ik me druk maken dat ik niet naar een winkel of restaurant kan. Nee.. vind het vele malen erger voor die mensen. Positive vibes only en met zijn alle komen we hier door heen ❤️

Ik maak me zorgen om hoe hard en intolerant sommige mensen zijn. Ik vind het lastig dat mijn man en ik nu zoveel afstand van mensen houden en dat ik zie dat ons zoontje van 2 in de speeltuin daardoor(?) ook afstand houd van andere kindjes en nu niet in het kinderdagverblijf met andere kinderen speelt. Maar het corona-tijdperk is echt tijdelijk! En mijn moeder is in 1940 geboren en haar broertje een paar jaar later. Kun je je voorstellen? Vroeger was echt niet alles beter! (Ja, zowel m'n moeder als ik zijn wat laat aan kinderen begonnen...)

Ik snap je gevoel maar zou het echt proberen los te laten. Ik troost mij juist met de gedachte: over 4 jaar dragen we vast niet meer overal mondkapjes en dan pas beginnen de echte herinneringen. Opvoeden doe je zo liefdevol mogelijk en ik laat hem echt heerlijk knuffelen door vrienden en familie. Zo wordt hij niet groot in een kille wereld. Tuurlijk had ik meer willen doen maar nu tijd samen thuis is ook heel bijzonder. Positief blijven denken en probeer met een verdrietige gedachte ook de voordelen te zien. 😊