Zoveel ruzie met partner sinds komst kindje

Ik begijp je overdracht, wat goed dat je hier je hart zo lucht! Het is ook niet zomaar wat om ouders te worden, veel overkomt je want echt op voorbereiden lukt eigenlijk niet. Het is een levensveranderende ervaring, enorme impact op wie je bent. Logisch dat je de weg samen dan even kwijt kunt zijn. Ik denk dat er enorm veel vrouwen/stellen zijn die je begrijpen en voelen. Het is een herkenbaar probleem elkaar niet zo goed meer te begrijpen. En wrs ook 1 vd redenen dat er zoveel scheidingen zijn bij jonge gezinnen. Toch denk ik dat het ook vaak te redden valt als je ook positieve momenten creëren kunt. Want nu ervaar je alleen maar negatieve situaties met elkaar en ja dat doet je steeds verder van elkaar verwijderen. Mijn tip, hoe hoog de drempel ook is, zoek een vorm van relatiecoach/therapie op om elkaar wat op weg te helpen. Jullie mogen jullie gezin die kans geven om er sterker uit te komen en elkaar weer te begijpen. Voor jullie kindje zou die veilige basis enorm waardevol zijn ipv tussen ruziënde ouders opgroeien.

Bedankt voor je reactie. We zouden zeker vaker wat samen mogen doen want dat doen we eigenlijk nooit meer. Dit omdat de kleine zo ontzettend slecht slaapt en veel wakker wordt. Als hij dan een ander gezicht ziet dat raakt die overstuur en slaapt die helemaal niet meer.. dan heb ik het nu even over de avonden. In de middag is het ook geen beste slaper en moeilijk in slaap te krijgen. Hij huilt als ik hem alleen al naar de gastouder breng.. Dit houdt mij zo tegen om hem ergens anders te brengen of iemand bij ons thuis te laten komen.

Hi!! Ik herken heeeel veel van wat je zegt en schrijft. Wat een ongelofelijk zware situatie zeg.... Jij bent een soort alleenstaande moeder, alleen dan met iemand die ook nog overal klaagt erbij en je man moet herstellen van een burnout terwijl hij elke twee uur wakker wordt gehuild en gewoon helemaal kapot is... dat is toch ook niet te doen... wie zou onder zulke omstandigheden wél nog tijd en energie hebben voor seks en romantische diners? Mensen met heel veel ondersteuning denk ik... Na vijftien maanden van zwoegen en extreem gebroken nachten heb ik de knoop doorgehakt om een slaaptraining te doen, we hebben het boekje "slaap kindje slaap" gevolgd. Dit is een methode met huilen. Na drie dagen sliep ons kind door. Hij wordt nog steeds weleens wakker in de nacht, maar dat is nu de uitzondering. Achteraf had ik gewild dat ik dat met zes maanden al had gedaan. Ik dacht uiteindelijk: mijn kind krijgt een groter trauma van ruzieënde ouders die geen energie voor hem hebben dan van drie dagen huilen en het nog niet begrijpen. Misschien ook wat voor jou? Onze ruzies waren niet helemaal weg maar het werd wel beter... Verder zou ik echt relatietherapie proberen, dat kan echt helpen. Ik snao enorm goed jouw frustratie over het geklaag van meneer van niet uitslapen, maar hij is misschien ook echt moe en dat moet er misschien kunnen zijn voor hem voordat hij in zijn hoofd ruimte kan maken om zijn waardering voor jou uit te spreken. Dat soort dingen leer je daar.... Probeer niet meer naar elkaar te schreeuwen als het lukt en niet in the heat of the moment te zeggen dat je het uit wil maken. Dat maakt een relatie verder kapot. Kijk heel diep in je hart, wil je niet toch dat het gewoon weer allemaal gezellig en goed wordt? Wie weet kun je vanuit dat verlangen met je partner praten en vinden jullie elkaar dan gemakkelijker. Als jullie ooit heel goed waren met elkaar, moeten jullie elkaar toch kunnen terug vinden... zou je hopen.... Heel veel sterkte, het klinkt loodzwaar

Mee eens met laatste alinea. Die dingen die je schreeuwt door wanhoop kunnen je echt kapot maken. Zowel ik als m'n partner hebben in een ruzie een keer geschreeuwd dat we willen scheiden, maar dit hadden we echt nooit moeten doen. We hebben een goed huwelijk, maar als ik me niet lekker voelt dan herinner ik me dat zinnetje weer. Verder zou ik echt relatietherapie nemen. En slaaptraining voor jullie kleintje. Want weinig slaap is loeizwaar..

Och jee, ja dat is te begrijpen dat je dan niet zo snel oppas regelt en er natuurlijk zelf voor je kindje wil zijn. Het is vaak erg stressvol als je kindje slecht slaapt, waar je moeilijk door ontspant en niet meer goed oplaad. Zeker als je er geen pauze van kunt nemen en er slaaptekort optreed. Daarmee ontwikkel je niet de beste versie van jezelf en is het logisch dat het je humeur niet ten goede komt. Je lontje korter is naar elkaar. En als er dan ook nog eens onbegrip is naar elkaar en burnoutklachten.. ja dan heb je behoorlijk wat middelen om in je relatie flinke basten te krijgen.. Gelukkig wordt dit met de tijd vaak beter. Je kindje snapt steeds beter wat er gaat gebeuren, hopelijk daarmee ook makkelijker weg te brengen of in slaap te komen en lekker door te slapen. En dan is er voor jou ook meer oplaadtijd. Maar wanneer dat is en of dat zo is, staat natuurlijk niet op een briefje geschreven.. Onze relatie kent ook meer spanningen sinds we ouders zijn. Sneller en heftiger reageren dan we voorheen zouden doen. Vergeten dat we horen samen te werken en elkaar beschuldigen dat de ander taken laat liggen of dergelijk. Beide zo koppig soms. En ja ook gemene dingen komen er dan uit, het niet verder willen samen. We hebben er aardig wat dagen door laten verpesten inmiddels. Zo jammer. Want ik wil echt echt niet zonder hem verder weet ik als ik weer bedaard ben.. Onze dochter verdient het ook om harmonieus op te groeien. Maar we moeten het ook allemaal nog leren hoe we dit ouderschap precies moeten doen en vorm geven samen. Beide ervaren we veel op een eigen manier. Ik voel als moeder echt soms zo'n oergevoel van bescherming dat ik soms heel vel kan zijn. Hij heeft dat minder en begrijpt dat vaak niet goed. Ook qua seksleven is alles voor hem weer als voorheen en hoopt telkens ook op dat ritme terug te komen. Voor mij werkt dat heel anders. Vooral het 1e jaar hoefde het van mij echt niet. Nu ben ik weer wat over te halen en komt het initiatief soms weer van mij. Gelukkig is mijn man wel heel geduldig, best welwillend te luisteren, begripvol als ik het uitleg en bereid alles voor mij te doen, als ik het vraag. We moeten echt onze weg vinden in alles. We zijn ook maar voor het eerst ouders. We worden er gelukkig steeds beter in en onze dochter van nu bijna 2 jaar, wordt steeds meer zelfstandig en voorspelbaar. En ze slaapt al een tijdje goed. Dat maakt het makkelijker. Al zijn wij ook niet zo snel van het oppas regelen om een date te hebben samen. We zijn nog steeds niet samen uit eten geweest sinds we ouders zijn. We proberen als gezin wel regelmatig ontspannen weg te gaan, lekker ergens lunchen in een zaak met kindvriendelijk met speelhoek rijke tuin/hoek. Datenight hebben we tegenwoordig vooral in de vorm van een film avond en pizza bestellen thuis als dochterlief op bed ligt. Of in de tuin een biertje drinken met de buitenhaard aan. Tja ons leven is nu eenmaal even niet zo spannend en staat in het teken van ons kind, veel rommel en was wegwerken en speelgoed overal. De 'tropenjaren' duren niet zo lang zeggen ze, we moeten het nog maar even uitzitten.. Ik houd relatietherapie wel altijd als optie als de communicatie verslechterd en het begrip verloren voelt. Ik hoop dat jullie eruit komen, weet dat je niet alleen bent ❤️

Ik ben niet in dezelfde situatie, maar ik snap je frustratie. Het is ontzettend zwaar om al zo lang jezelf aan de kant te schuiven om je man te ontzien. Zeker als je dan geen begrip of appreciatie terug lijkt te krijgen, maar vooral gezeur en negativiteit. Probeer eens terug te spoelen naar de periode voor de burn out? Hadden jullie toen een fijne relatie? Is dat iets waar je moeite voor wil doen om terug te krijgen? Die gebroken nachten blijven niet eeuwig duren, ze zeggen wel vaker om tijdens de tropenjaren beter niet uit elkaar te gaan. Kan je op een rustig moment met je man in gesprek gaan? Hem zeggen dat je het zo niet meer trekt, dat er dingen moeten veranderen om de relatie overeind te houden en horen hoe hij het ervaart? En dan proberen de verwijten wat in te slikken, maar wel open zeggen wat je stoort (moeilijke balans). Staan jullie open voor relatietherapie? Wordt jullie kindje nog steeds om de 2u wakker 's nachts? Misschien loont het dan de moeite om te kijken naar slaaptraining? En familie of vrienden inschakelen om eens op te passen, zodat jullie met tweetjes quality time kunnen hebben.

Je klinkt echt als een super lieve moeder! Ik denk wel dat het tijd is dat je weer meer prioriteit geeft aan jezelf en daarnaast ook aan jullie relatie. Zijn er grootouders die willen oppassen? Is er een mogelijkheid dat jullie zoon een enkele keer vaker naar de gastouder gaat? En kun jij ook af en toe echt iets voor jezelf doen zoals afspreken met vriendinnen of regelmatig sporten? Prioriteiten zouden voor mij zijn, in deze volgorde: 1. Meer tijd voor jezelf creëren, zodat jouw batterij ook kan opladen; 2. Tijd samen met partner inplannen om weer meer tot elkaar te komen; 3. Stap voor stap duurzamere routines voor het gezin ontwikkelen, zoals afwisselend uit kunnen slapen/nachten etc. Ik merk echt dat samen, zonder kinderen, tijd doorbrengen heel goed is voor onze relatie.

Heel eerlijk, je verhaal klinkt wel een beetje alsof je nu 2 kids in huis hebt ipv een partner en een kind. Ik zou een goed gesprek met hem aangaan dat het zo niet verder kan want dat is voor geen van 3-en leuk. Dus misschien moet hij eerst nog eens langs een huisarts voor een goed gesprek en bloedonderzoek (aangezien hij zo moe is). Komt er niets uit dat gesprek of onderzoek dan weet je dat er fysiek niets met hem aan de hand is en dat het geestelijk is. Daar is ook hulp voor te vinden maar dan moet hij zelf willen en ook inzien dat het zo niet heel lang verder kan. Hij is nu vader en daar hoort het zelf nemen van verantwoordelijkheid ook bij. Wat jouzelf betreft: ga alsjeblieft iets van slaaptraining proberen met die kleine en zorg dat ze ook zonder jou kan. Bouw langzaam op maar zet echt door! Door af en toe je handen een uurtje of een middag vrij te hebben kun je je eigen batterij weer opladen en dat zorgt ervoor dat je vaak een zo veel leukere mama bent die ook nog eens meer kunt genieten van haar kind. Daarnaast ben je naast mama ook nog gewoon jezelf en die identiteit moet je ook niet vergeten! Die ‘jij’ zorgt er namelijk ook voor dat als de kleine ergens anders is, jij en je partner weer even samen dat stel van vroeger kunnen zijn. Dat ooit voor elkaar viel en heel veel liefde voor en met elkaar deelde. Door bijv 1x per maand samen iets te plannen - zonder kind - kunnen jullie weer even man en vrouw zijn ipv alleen maar papa en mama en hopelijk terugvinden wat jullie nu kwijt zijn. En anders zou iets van relatietherapie idd ook een goede tip zijn. Het is mijn inziens altijd het proberen waard! De eerste 12-18 maanden zijn echt heel heftig, jij bent hormonaal nog niet in balans en zeker met een kleintje dat niet slaapt kan ik me voorstellen dat het heel pittig is. Maar er komen betere tijden, echt. Hou dat voor ogen. En probeer te bedenken waar jullie vandaan komen. Dat het ooit je droomman was, waarmee je het zelfs aandurfde om een gezinnetje mee te beginnen. Die spark zit vast nog ergens, maar wordt nu gewoon ondergesneeuwd (begrijpelijk) door al het slaaptekort en negatieve energie en communicatie richting elkaar. Jullie dochter verdient het dat jullie er beide alles aan doen om elkaar weer te vinden. Wens je veel kracht en succes hierbij! ❤️

Ach jeetje, ik heb het wel met je te doen als ik het zo lees 🥺 ik kan me die tijd nog zo goed herinneren van elke 2 uur wakker en in je eentje is dat haast niet vol te houden. Mijn partner en ik verdeelden het in shifts zodat we allebei slaap konden pakken. De één de eerste helft vd nacht en de andere de 2e helft enz. Je hebt als het goed is samen voor een kindje gekozen en is het niet oke als hij dan zo maar even makkelijk zijn handen ervan weg trekt en jou met alle ellende laat zitten. En dan nog klagen ook. Ik kan me dan heel goed voorstellen dat je gevoelens naar hem toe zijn verdwenen. Heb je al een goed gesprek met hem gehad of alleen nu en dan je frustraties uitgesproken? Want ik denk dat dit om een heel goed gesprek vraagt, want anders kan zo'n relatie sowieso niet overleven. Vind het echt super rot voor je. Je doet het heel goed lieve mama ❤️ en heel veel sterkte met deze situatie.

Dankjewel voor je lieve bericht. 🩷 Ik ben in 11 maanden tijd 1 keer de deur uit geweest voor mezelf. Dat voelde goed maar bij thuiskomst meteen weer discussies want partner had het zwaar gehad en voelde zich gecontroleerd op de babyfoon omdat ik een keertje gekeken had. 😅 nu ben ik uit de babyfoon gegooid. Prima als hem dat gerust stelt laten we dat lekker zo. Ik zou eens aan de gastouder kunnen vragen of die een keertje een ochtendje of middag mag komen zodat wij wat kunnen doen ookal vreet dat aan me want ik laat hem altijd huilend achter en dat doet zoveel met me. Maar mijn relatie is me ook weer zoveel waard.. ik wil mijn kriebels weer terug die ik had voor ons zoontje. Afwisselend uitslapen zit er helaas niet in en de nachten komen echt op mij aan. Daar heb ik nu wel enige acceptatie in gevonden, de nachten dan, het uitslapen niet. Maar mijn hoofd denkt dan altijd in het ontzien van mijn vriend. Hij heeft gewerkt, lange dag, heeft rust nodig, slaap nodig en dan kan die wat langer blijven liggen op de dagen dat hij vrij is. Woensdag en om het weekend is dat. Ook niet heel veel maar voor mij zit er geen enkele dag tussen en ik ben altijd rond 06:00 uur wakker door de kleine. Het zal wel beter worden. In de nacht wordt hij niet meer elke 2 uur wakker gelukkig maar sinds 3 weken maar 3 keer en dat vind ik helemaal prima.

Ik heb ervaring met een partner die ziek werd vlak na de geboorte van ons kind. Daardoor kwam een lange periode het overgrote deel van de zorg op mij neer. Terwijl ik ook 4 dagen per week werkte, borstvoeding gaf en in het begin van de ziekteperiode de nachten alleen deed. Wat ik heel erg herken in jouw bericht is dat er een patroon ontstaat waarbij je je partner gaat ontlasten ten koste van jezelf. En ik probeerde mijn partner ook de hele tijd te ‘lezen’ om te zien of het wel goed ging met hem, wat me ook heel veel energie kostte. Op een gegeven moment had ik zoveel gegeven aan mijn gezin, dat ik zelf richting overspannenheid ging. Ik kreeg toen van de praktijkondersteuner het advies om het gesprek aan te gaan over de taakverdeling, en vervolgens niet meer alle gaten dicht te lopen. Ik merkte toen heel veel weerstand tegen dat idee, want ik wilde er ook voor mijn partner zijn. Maar nu die periode wat langer achter ons ligt besef ik me wel heel goed dat niemand er iets aan heeft als ik mezelf ook voorbij was gelopen. Dus ik heb extra hulp gevraagd, kind ging 1x per maand een nachtje logeren bij opa en oma en ik heb tijdelijk extra ouderschapsverlof genomen terwijl kind op de opvang was zodat ik ook mijn batterij kon opladen. En ik heb minder de gaten dichtgelopen voor mijn partner. Hoe het met jou gaat is óók belangrijk, niet alleen om je relatie te redden maar ook om zelf overeind te blijven!

Ik herken heel veel in je verhaal. Mijn man had ook een burnout en ook dezelfde klachten. Het was zwaar!!!! Dus ik begrijp je volkomen. Mijn man is er beetje bij beetje bovenop en we hebben het weer leuk samen. Wat voor mij werkte was gewoon mijn eigen plan trekken. Veel tijd voor mezelf nemen. Maar mijn man had dan wel ons kind thuis. Dat was ook klagen en klagen maar dat nam ik voor lief. We hadden standaard 1 vast moment in de week dat we seks hadden. Misschien niet zo romantisch om te plannen maar het was dan eenmaal begonnen, wel fijn. Iemand met burnout/overspannen klachten heeft alleen nog focus op zichzelf. Ze zien ook alles negatief. En degene waar ze het meest van houden moet het het meest ontgelden. Misschien toch proberen om eens samen met hem eruit te gaan. Positieve momenten creeeren. Hou het simpel. Deze tijd vergt heeeel veel van jou als vrouw en moeder en had je zeker anders willen zien. Maar het is wat het is. Ik vind het echt goed van je dat je hem de tijd en ruimte geeft. Maar je kan niet voor een ander zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt. Dus wat heb jij hierin nodig en hoe kun je dat voor elkaar krijgen? Voor mij was dat, vaak even weg uit huis, naar vrienden. Als me man niet meewilde met de kinderen en mij dan ging ik zelf. Ook vakanties etc. Omdat ik daar gelukkig van werd/ word. Ik denk dat die dingen mij overeind hebben gehouden. Als ik mijn man meewilde nemen uit eten of iets dan deed hij net alsof ik hem de dood injoeg. Als we er eenmaal waren dan vond hij het toch fijn. Ik hoop echt voor jullie dat het beetje bij beetje weer de goede kant op zal gaan. Je zal veel dragen moeten in dit geval. Maar wat ik hierboven al zei, je kan alleen voor een ander zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt. Kijk dus wat je nodig hebt om dit aan te kunnen, dat je staande kan blijven.

Ow ik herken dit zo! Mijn partner heeft geen burn-out, maar hij had het ook zo zwaar…want hij moest de ochtenden doen vanaf 6:00 uur, terwijl ik alle nachten deed en idd elke 2 uur wakker! Veel klagen…we zijn nu een jaar verder en ik merk dat mijn gevoel voor hem ook weg is. Ik heb geen zin meer om met hem te knuffelen of om lief tegen hem te doen. Laat staan seks. We zitten ook in een negatieve spiraal met verwijten naar elkaar. Ik denk dat ik me een beetje in de steek heb gevoeld door hem. Dat hij me oververmoeid heeft laten worden, me zo kapot moe heeft zien gaan maar geen 1 keer het voorstel heeft gedaan om het eens van me over te nemen. En maar erkenning blijven vragen om het feit dat hij de ochtenden deed en wat meer in het huishouden. Ook heeft hij veeeeeeeel meer tijd voor zichzelf gehad, terwijl ik steeds maar bleef aangeven wat meer tijd mezelf nodig te hebben… Sorry alleen maar herkenning hier maar geen tips. Ik weet niet waar dit heen gaat maar ik hoop toch ook dat het beter wordt. Ik ben gewoon zo teleurgesteld in hem…

Ik herken jouw bericht zo.. alles wat je zegt sluit aan bij hoe ik me voel. Je bent gewoon teleurgesteld in hoe alles verloopt. 🙁 dit had je toch nooit van te voren kunnen bedenken?! Precies dat gevoel dat hij je oververmoeid heeft laten worden. Ik heb meerdere keren een mental breakdown gehad omdat ik zo ontzettend moe was en de baby toen die tijd zoveel wakker werd en weet je wat die zei? Dan breng je m toch even naar me moeder. En als ik zei ja en jij dan? Jij bent er toch ook! Dan was hij ook moe. Even een rondje wandelen met de kinderwagen zodat ik even rustig onder de douche kon was al teveel gevraagd. Bijzonder he.. ik had dit van te voren nooit kunnen denken dat mijn relatie zo zou gaan lopen en zou worden.

Mijn partner en ik hebben ook zware tijden gekend sinds de geboorte van ons zoontje. Hierbij is ook regelmatig het 'uit elkaar gaan' aan bod gekomen. Weliswaar geen burnout maar wel grote vermoeidheid die meespeelde. Ook continu op elkaar mopperen met ruzies die uit de hand liepen. Bij onze laatste grote ruzie heb ik in een gesprek rustig aangegeven dat ik het niet meer trok en dit heeft uiteindelijk voor een keerpunt in onze relatie gezorgd waardoor we elkaar terugvonden. Het scheelt denk ik ook dat ons zoontje uiteindelijk beter ging slapen waardoor wij ook meer uitgerust waren. Soms slaap ik in de middag ook nog even bij als mijn zoontje in bed ligt. Op die manier houd ik het voor mezelf dragelijk en kan ik meer geduld opbrengen, om een leuke moeder te blijven bij wijze van spreken.

Ja,precies dit! “Dan breng je hem toch naar mijn moeder”…altijd loopt hij zomaar de deur uit wanneer hij wilt. Hij trekt zijn eigen plan voor die dag. Denkt er geen moment over na wie er dan op de kinderen let. Terwijl mijn dag alleen maar om de kinderen draait. En als ik aangeef óók wat voor mezelf te willen doen: Dan bel je mijn moeder toch? Je moet vaker om hulp vragen!….ehhh dus jij kan gaan en staan waar je wilt, maar als ík iets wil, dan moet ik oppas regelen?? Dat is toch krom! Nee dit had ik ook echt niet verwacht…mijn warme gevoelens zijn hierdoor ook verdwenen. Ik kreeg steeds te horen: doe eens lief! Maar ik voel me veel te verbitterd om lief te doen.

Ik denk dat jullie beide oververmoeid zijn! Misschien een idee om een oppas te regelen voor een dag of nacht dat jullie beide even kunnen bij slapen en met ze tweeën op stap kunnen?

De tropenjaren kunnen zo zwaar zijn, zeker als er nog meer meespeeld zoals bijv een burn-out en partners die elkaar onbegrepen voelen. Wat mijn advies voor velen is in dit topic, zoek hulp samen. Probeer te kijken of je relatie te redden valt door middel van misschien relatietherapie oid. Het fijnste zou zijn voor jullie allemaal om je gezinnetje compleet te houden en dat je elkaar hopelijk weer lief kunt hebben. Als je er dus met zijn tweetjes niet goed uit kunt komen, zou ik daar zeker voor gaan ❤️ zeker wanneer er kind(eren) bij betrokken zijn. Dikke virtuele knuffel voor jullie allemaal 🤗

Een kind in je eentje regelen is heel vermoeiend. Een burn out hebben ook. Het is geen wedstrijd wie het meest vermoeid is. Het is een klus die jullie samen moeten klaren. Ik zou ook hulp zoeken, zodat jullie weer als team naar deze klus kunnen kijken ipv dat jullie elkaar proberen af te troeven in wie het zwaarder heeft.

Hee lieve mama, ik herken je verhaal heel goed. Onze oudste is inmiddels 6,5. Toen ik zwanger van haar was, kreeg m'n man kanker en de ziekte van lyme. Dit bovenop zijn toch al levenslange slaap problemen maakte dat hier het zelfde patroon ontstond. Ik deed eigenlijk alles voor de kinderen. Als man een dagje 'moest oppassen' vond hij het werken en hij verdiende ook een dagje vrij (ik niet dan, dacht ik er altijd achter aan). Daarna heeft man erg wisselende gezondheid gehad. Steeds als het weer beter ging en de balans weer beter zou gaan zijn, was er weer iets. Hij kreeg een hernia en moest geopereerd worden en kon toen uiteraard niets. Een ongelukje in de keuken waardoor zijn vinger tot het bot doorgesneden werd, inclusief zenuw, en moest weer onder het mes, kon weer niets tillen en weer herstellen. Inmiddels hadden we ook een tweede en was helemaal in geroest dat ik alles deed. Alle nachten. Alle ochtenden en het wegbrengen. (tijdje dat hij wel wegbrengen naar eigen ouders oppas dag deed). En alle avonden naar bed brengen. Tussendoor was ik blij als er een (half) uurtje quality time met de kids was. Nu zijn we al wat jaar verder, is de balans wel iieets meer recht getrokken, maar doe ik nog steeds meeste. Toch besloten voor een 3e te gaan. En nu heb ik zo veel klachten (30 weken) dat ik bijna volledig bedrust toebedeeld ben. En hoewel ik dit heeeeel moeilijk en zwaar en pijnlijk vind, is het denk ik ook tegelijkertijd een ontzettend groot cadeau. Nu moet m'n man wel, wordt hij al gewend aan meer taken op zich nemen voor de kleine er is. Hij moet nu het wegbrengen en ophalen allemaal doen. Het koken en schoonmaken. En dan krijgen we gelukkig ook wel wat hulp, want we zitten ook nog eens met een verbouwing die ook door gaat. Als ik niet fysiek gedwongen was geweest om écht helemaal niets meer te doen, had ik het patroon ook zelf in stand gehouden. Nu krijgt man een kans om en te zien wat ik al jaren elke dag doe, te wennen aan een ander ritme (hij moet er nu dus ook eerder uit dan hij gewend was, maar heeft wel nog hele nachten slaap mits hij niet last heeft van z'n eigen slapeloosheid) de kinderen leren dat ze ook meer op hem kunnen bouwen/vertrouwen/vragen. En ik moet absoluut loslaten dat hij het allemaal eigenlijk 'nog leert' en op z'n eigen manier doet. En dat dat ook prima is. Maar volgens mij gaat dit een veel gezondere basis opleveren als straks de baby er ook bij komt. En heeeel goed op waken en bespreken dat we niet in oude patronen vallen zodra ik me fysiek weer beter ga voelen. Lang verhaal zo, wat ik eigenlijk wil zeggen, herstel is absoluut belangrijk. Maar zorg dat je dan niet in patronen vast blijft zitten. Misschien is het voor je man z'n herstel wel beter als hij een tijdje niet in huis bij het gezin is (niet leuk, maar haalt denk ik wel even wat druk er af). Kan hij even volledig op z'n herstel focussen en jij de dingen die je toch al doet maar zonder de zwaarheid. En dan van daar fijne momentjes samen proberen te hebben. Niet 'uit elkaar', maar hij hebt nu ook gewoon geen ruimte om hem ook nog eens jn zijn herstel te kunnen steunen. Hij zal eerst even voor zichzelf moeten kunnen gaan zorgen voor hij weer onderdeel van een functioneel gezin kan zijn. Jij kan hem die zorg niet blijven geven. Dat breekt jou en jullie relatie op. Ik wens je mega veel succes en sterkte. En ik hoop dat jullie beiden meer rust en herstel kunnen vind e en vanuit meer rust ook weer richter naar elkaar kunnen komen. Oh een laatste tip, mij hielp het in die tijd dat ik alles deed om aan te geven dat alles een stuk makkelijker te dragen was als ik elke dag één bedankje of complimentje kreeg. Dat was toen mijn huiswerk voor m'n man. Iets ogenschijnlijk kleins, Wat me echt mega veel deed. Wellicht werkt dat bij jullie ook.