Ik heb al vele topics gelezen hierover,
Maar ik denk dat ik gewoon even mijn eigen verhaal kwijt moet😢 bijna 15 jaar samen en bijna 4 jaar getrouwd met mijn man heeft hij afgelopen week aangegeven dat hij me wil verlaten en wil gaan scheiden.
We hebben altijd een hele mooie relatie gehad met heel veel liefde, we zaten altijd op dezelfde lijn, veel dezelfde interesses, ook wel eens ups en downs natuurlijk maar het was echt een droomrelatie en hij is mijn grote liefde.... . nog steeds.....
Na 7 jaar kregen we een flinke dip we hadden net een huis gekocht en alles zelf helemaal verbouwd, we waren elkaar een beetje uit het oog verloren en mijn man gaf aan dat hij het er moeilijk mee had en niet wist of hij nog wel verder wilde. Al snel kwamen we er toen achter dat ons verhaal nog lang niet af was en we te veel van elkaar hielden en het te leuk samen hadden dus we gingen door! In de daaropvolgende jaren gebeurde er heel veel, ik kreeg zelf een zware burn out die 2 jaar duurde, we probeerden een kindje te krijgen maar dit lukte niet, ik kreeg een nieuwe baan, we trouwden, uiteindelijk toch zwanger geraakt en een hele zware bevalling gehad van ons dochtertje. Na de bevalling hebben we een hele zware periode gehad met onze dochter, veel ziekenhuisbezoeken etc. Na deze periode leek het allemaal weer beter te worden eindelijk konden we gaan genieten en naar mijn idee gebeurde dit ook. Tot ik zwanger werd van onze 2e. Vorig jaar april beviel ik wederom na een zware bevalling van onze zoon, maar dit keer ging gelukkig alles goed en de roze wolk was echt roze. Tot na de kraamweek.... Onze zoon was 1 week oud toen mijn man aangaf bij me weg te willen, hij was zelfs al zo ver dat hij alles al uitgezocht had, welke advocaat, bij wie we het huis konden verkopen, hoe en wat met de kindjes, alles had hij geregeld totaal emotieloos. Mijn roze wolk veranderde in een gitzwarte wolk, dit had ik totaal niet aan zien komen ik begreep er helemaal niks van. Mijn man gaf aan dat hij genegenheid miste van me, ik gaf hem niet genoeg, niet genoeg kusjes, knuffels, sex etc. Ik was mij hier helemaal niet bewust van, hij had mij dit nooit eerder aangegeven dat hij dit miste. In mijn meest kwetsbare periode had hij deze beslissing voor zichzelf genomen zonder mij eerder in te lichten, ik kon niks er niks aan doen of veranderen. Na veel gesprekken en uiteindelijk 3 sessies bij een relatietherapeut, (mijn man wilde stoppen want hij had er niks aan zei die) vertelde mijn man dat hij me toch nog een kans wilde geven, ik kon laten zien dat ik het in me had om genoeg genegenheid te tonen! Ik was dolblij want ik was nog steeds dolverliefd op mijn man.
Het afgelopen jaar was een heel bewogen jaar ma na onze keuze om door te gaan ging het weer super goed, we vonden elkaar echt weer helemaal terug, gingen weer leuke dingen doen met elkaar, besteedde echt aandacht aan elkaar en als het iets verslapte herinnerde we elkaar eraan dat we er weer even iets harder voor moesten werken maar we spraken beide uit hoe blij we met elkaar waren en niks liever wilde dan samen zijn!!
Nu bijna 1 jaar na de geboorte (volgende week wordt onze zoon 1) is mijn man een weekend weg geweest naar het buitenland met zijn beste vriend, heel fijn gehad en samen hebben we veel geappt, gebeld en vertelde hij hoe erg hij me miste maar toen hij thuis kwam was er iets anders... Hij was afstandelijk en niet zoals hij was. 2 dagen nadat hij terug was wilde hij weer praten. Zijn gevoel was toch weer anders. Wederom was ik helemaal perplex en kapot van verdriet, we hadden het zo leuk, we deden het zo goed en werkte zo hard. Maar volgens hem was het niet genoeg, ik geef niet genoeg en hij verwacht te veel en dat kan ik hem niet geven. Zijn besluit staat nu vast we gaan uit elkaar en scheiden zijn gevoel is op.
Ik zie nu weer een hele andere man dan de liefdevolle man die ik ken, hij is als een vreemde voor me hoe hij zich gedraagt, hij is emotieloos, doet alsof er niks aan de hand is en wil snel alles regelen. Wel wil hij er altijd voor me zijn en voor de kindjes. Hij is overigens een hele lieve vader! Daar kan ik niks anders over zeggen.
Ik heb het onwijs zwaar, ik wil dit allemaal niet en hou nog steeds onwijs veel van hem maar ik zal het moeten gaan accepteren denk ik er is niks meer aan te doen! Maar hoe, hoe moet dit verder, hoe ga ik verder? Ik wil er niet aan denken maar het moet toch. Ik voel zoveel angst, verdriet, boosheid want ergens begrijp ik er nog steeds niks van!
Sorry voor de hele lap tekst.... Het is veel om te lezen en ik waardeer het ontzettend als iemand zich de tijd neemt om het überhaupt door te lezen.
Wat een heftige en vooral verdrietige situatie! Toch lijkt het erop dat hij wel zijn keuze heeft gemaakt en hier al een lange tijd mee bezig is geweest.
Heb je familie/vrienden die je nu praktische en emotioneel kunnen ondersteunen?
Heel veel sterkte!
Een hele korte vraag die in mij opkomt maar heeft hij niet een ander?
Dat dacht ik ook meteen!
Daarnaast lijkt zijn besluit wel vast te staan en als ik dit zo lees vraag ik me af of jij niet keihard gewerkt hebt afgelopen jaren aan de relatie en iemand verdient die dat net zo hard doet en eerlijk tegen je is. Sterkte, wie weet wat dit brengt in de toekomst maar nu is het gewoon ruk.
Een hele korte vraag die in mij opkomt maar heeft hij niet een ander?
Allereerst wat een verhaal en heel veel sterkte gewenst!
Maar deze vraag kwam jammer genoeg ook bij mij omhoog..
Verder snap ik dat jouw gevoel misschien nog wel liefdevol richting hem is, maar het klinkt helaas echt alsof je hier beter ook zelf een punt achter kan gaan zetten. Want hij triggert nu steeds deze emoties bij jou waardoor je in een soort achtbaan komt en er ook niet gelukkiger van wordt. Tevens ben jij niet de enige die eraan moet werken zoals hij het nu steeds leuk lijkt te brengen. Je hebt samen een relatie, beiden moeten ervoor werken en het kan echt niet alleen aan jou liggen.
Ook mijn eerste reactie is: hij heeft een ander… vandaar het emotieloze afwisselen met goede momenten. Heel moeilijk, maar probeer aan jezelf en je kindjes te denken ❤️ focus je daar op en laat hem dan maar alles regelen…
Dat dacht ik ook meteen!
Daarnaast lijkt zijn besluit wel vast te staan en ...
Dacht dit ook..zij heeft er alles aan gegeven. Ze verdient dit 3x zo hard terug 💜 ik kan niet veel zeggen om te helpen, maar vraag/zoek hulp en steun bij naaste mensen. En je komt er echt weet ooit boven op al geloof je het nu misschien niet 💪💜
Ik heb het zelf deels mee gemaakt dus ook meteen mijn vraag : heeft hij geen ander?? Ik heb maanden tegen vrienden gezegd dat ik zeker wist dat dat het niet was... had hij dus wel.
Of hij wel een ander heeft of niet, dat doet er eigenlijk niet eens toe aangezien hij al heeft aangegeven er een punt achter te willen zetten. Je kan helaas niks veranderen aan zijn gevoel. Vreselijk moeilijk, heel veel sterkte gewenst! Je komt hier doorheen. Met de tijd wordt het makkelijker ❤️
Ik heb het zelf deels mee gemaakt dus ook meteen mijn vraag : heeft hij gee ...
Helaas hier hetzelfde verhaal, ik kwam er pas 5 jaar later achter en het had me heel veel verdriet bespaard als ik het toen had geweten. Dan had ik voor mijn gevoel veel eerder het rouwproces in kunnen gaan.
Ik hoop heel erg voor je dat het niet zo is, maar mijn advies zou wel zijn om hem te dwingen eerlijk te zijn met als reden om het te kunnen verwerken en zelf ook verder te kunnen gaan.
Wat de reden ook is, heel naar voor jou en jullie, en heel veel sterkte gewenst de komende tijd ❤️❤️❤️
Ik weet niet of hij een ander heeft. Ik heb het hem een aantal keer heel duidelijk gevraagd maar daar zegt hij steevast nee op! Ik geloof hem daar ook wel in en hoop dat mijn intuïtie mij hierin niet in de steek laat. Het moeilijke aan mijn man is dat hij heel stellig is en ook zo om kan turnen, ene moment vrolijk, 1 min later niet. Hij heeft een hele sterke mening en als hij zich iets in zijn hoofd haalt gebeurt dat of dan is het zo. En nu dus ook hij maakt een beslissing en dan blijft hij erbij zonder eigenlijk verder te kijken.... Hij verwacht dat we gewoon alles samen blijven doen, maar ik heb hem ook gezegd hoe zie je dat voor je ik ben er niet meer altijd als we uit elkaar gaan. Alles wordt anders en hij zegt dat hij zich dat realiseerd maar ik vraag het me af! Ik denk er zoveel aan dat ik me nu af en toe afvraag zijn het narcistische trekjes? Of heeft het met zijn verleden/jeugd te maken. Hij zit op dit moment ook in therapie omdat hij geen band had met onze zoon na de geboorte, wat een gevolg is van zijn eigen verleden zijn we nu achter en dat is hij aan het verwerken. Hij komt zelf ook uit een gebroken gezin, iedereen uit zijn gezin is alleen, zijn oudere broer is ook alleen zonder kinderen (kiest hier zelf voor overigens en niks mis mee) maar ik denk soms hij heeft helemaal geen "voorbeeld" iedereen is maar alleen en hij heeft nu ook het gevoel dan maar beter alleen te moeten zijn dan met mij.
