Zwanger en bonusmoeder: best ingewikkeld

Ah wat heftig dat je je zo voelt ❤️ Geen ervaring, maar hormonen doen veel met je. Het komt na de bevalling vast allemaal goed en je zal dan ook smelten van hoe je bonus kindje met zijn broertje of zusje om gaat 🥰 Ik heb al een zoontje en vind het soms ook vermoeiend om zwanger te zijn en niet altijd te kunnen slapen wanneer ik dat wil. Dat was tijdens mijn eerste zwangerschap natuurlijk heel anders. Dus ruimte voor mezelf mis ik soms ook en denk dat veel vrouwen dat herkennen. Geef jezelf de tijd en ruimte en voel je niet schuldig 🥰

Ik begrijp hoe jij je voelt, ik heb zelf een dochter van 14 weken en heb 3 bonus kinderen die om de week een week bij ons zijn. Mijn zwangerschap ging niet van een leien dakje en was daardoor en door de hormonen vaak erg van slag. Wat ik met mijn vriend had afgesproken is dat ik mij wat vaker terug trok op onze kamer. We hebben de kinderen uitgelegd dat ik door de zwangerschap heel moe was en veel pijn had etc. waardoor zij dat ook begrepen. En hoewel ik jouw streven echt prachtig vind, wanneer je eigen kindje er is dan voelt dat oprecht heel anders en dat is ok. Met je eigen kindje heb je een bloedband en de liefde tussen moeder en kind is echt sterker en anders dan tussen stiefmoeder en kind.

Vervelend dat je je zo voelt. Ik heb zelf een 7 jarige dochter en een bonus zoon van 5. Op dit moment ben ik 38 weken zwanger van mijn nummer 2. Ik denk dat hormonen nu heel veel met je meespelen. Maar je eigen kind is toch anders. Kijk, bijvoorbeeld, ik ben ook super gek op mijn bonus zoon. Er waren wat strubbelingen tussen zijn vader en zijn moeder waardoor we hem een poosje niet zagen en dat deed mij echt wel verdriet. De kleine vent heeft zoveel bij ons gemist in die tijd. Ook mijn dochter was hier kapot van. Maar zou ik mijn eigen dochter zo lang niet zien? Daar zou ik letterlijk helemaal aan onderdoor gaan. Natuurlijk voel je wel een verschil tussen bonus en eigen. Zolang je het hem maar niet laat merken en hem de liefde geeft die hij verdient als hij bij jullie is. Maak straks geen onderscheid! Dat verdient hij niet. Heel veel succes het komt vast goed 😊

I feel you! Ik ben momenteel 19 weken zwanger en heb 2 plus kindjes. Een meisje van 6 en een jongetje van 4. Zelf ben ik ook zo iemand als jou, heb graag m’n eigen ruimte.. Nu met de paasvakantie in zicht hebben we een schema opgesteld dat oma en opa wat de zorg voor zich nemen. Momenteel ben ik in vroegtijdige werkvewijdering door bekkeninstabiliteit etc. Mijn partner werkt in shiften de week dat ze hier zijn heeft hij altijd de vroege: 6u tot 14u. Dus ben dan ben ik altijd alleen met hun, daarmee dat de oma’s en opa’s nu inspringen. Ik voel me er best verveeld door dat ik het gewoon niet kan doen, maar ik heb er gewoon de energie niet voor door de vele kwaaltjes. Ook komt er wel nog beide dat ze beide heel moeilijk te entertainen zijn en dat we om de stap ons eigen ding moeten laten vallen. Wat ik dan ook begrijp want ze zijn nog klein, maar zijn tegelijk zo ondankbaar voor wat we doen dat het daarmee echt soms tot discussies leidt. Voel je vooral niet schuld. Voor jezelf zorgen is het belangrijkste 🍀

Je stiefkind voelt niet als eigen. Daar weet ik alles van. Dus als je van jezelf het ‘moet’ om er evenveel van te houden als je eigen kind, leg je de lat al te hoog. Als je accepteert dat je je stiefkind af en toe niet leuk vindt, is het al makkelijker. En leg meer verantwoording bij je vriend! Het is maar van zelfsprekend dat je als stiefmoeder voor je stiefkind zorgt, maar dat is het helemaal niet.

Ik ben zwanger van mijn 1e maar heb 3 bonus Kids, 13, 11 en 6 jaar, ze zijn ieder weekend en de helft van de vakanties bij ons. Ik hou van ze en wil ze echt niet missen maar mijn man en ik hebben er over gehad dat het gevoel voor het kindje van mezelf niet hetzelfde zal zijn als de andere 3. Wel willen we er voor waken dat we ze allemaal hetzelfde behandelen! Ik zie nu eigenlijk vooral nog op tegen het vertellen aan de Kids en de reactie van de ex van mijn man. Die verstandhouding ligt niet altijd even lekker. Ben 2x eerder zwanger geweest, maar helaas zijn die fout gegaan. Ik merk dat ik door mijn hormonen wel wat pittiger kan reageren dus probeer daar naar hen wel echt op te letten, ben 3,5 jaar nu in het gezin en heb juist met alle 3 een hele goede band en wil dat ook zo houden

Wat een fijne reacties! Ik zal proberen wat milder voor mezelf te zijn. Wat fijn (of nouja voor mij dan) dat jullie je er ook in herkennen. Lijkt me ook een heftige situatie waar je inzit TT21! Wat ik ook heel ingewikkeld vind is dat mijn bonuszoontje opeens in een fase zit waarin hij hoopt dat zijn ouders weer bij elkaar komen. Ik ben al in zijn leven sinds hij 2 is, zijn ouders gingen een half jaar na de geboorte al uit elkaar. Je zou dus denken dat hij niet beter zou weten dan hoe het nu is. En hoewel ik het verdrietig vind dat hij met de breuk zit en zijn moeder mist, is het niet leuk om vaak te horen dat hij hoopt dat ze weer bij elkaar komen en dat ik 'dan maar ergens anders moet gaan wonen'. Ik denk ook dat hij het als excuus gebruikt. Als hij zijn zin niet krijgt, mist hij 'opeens' mama. Mijn partner is hier erg gevoelig voor en geeft hem dan toch vaak zijn zin. Daardoor voel ik me ook een beetje achtergesteld en betrap ik me soms op de gedachte: gá dan lekker bij je moeder wonen'. Waar ik me vervolgens dan weer heel schuldig over voel, want zo'n kleintje kan er ook niets aan doen. Ik ben op zulke momenten ook jaloers op vriendinnen die zich alleen hoeven te focussen op hun eigen gezinnetje/baby. Sorry, het is misschien gezeur, maar ik baal soms gewoon echt van de situatie. Helemaal omdat ik dacht dat ik toch wel wist waar ik aan begon, met een samengesteld gezin. We zijn al jaren bij elkaar en toch zit ik nu het allemaal zover is zoveel frustratie. Ik heb er wel over nagedacht om vaker een nachtje naar mijn ouders te gaan voor wat me-time, maar mijn partner begrijpt dat niet zo. Straks kan ik toch ook niet 'vluchten' als de kleine er is? Hij vindt dat we het gezin samen moeten runnen. De lieverd neemt gelukkig al wel het meeste op zich, maar toch voelt het soms allemaal als te veel. Ik denk dat ik ook hard voor mezelf ben, omdat ik van te voren toch had bedacht waar ik aan begon. Ik wist toch waar ik instapte? We zijn al jaren samen. Maar nu het allemaal zover is, is het toch anders.

Wat ingewikkeld ook! Gefeliciteerd met je zwangerschap nu! Ik hoop dat je je goed voelt.

Pff ieder weekend? Mijn man heeft ook al 3 kinderen van ong dezelfde leeftijd. Zij komen om de 2 weken en dan de helft van de vakanties. Ik zie er altijd tegenop, hoewel het wel gezellig is voelt het altijd als een moetje… het zal wel een onpopulaire mening zijn in deze tijd waarin er heel veel gemengde gezinnen zijn. Het gaat hartstikke goed verder en ik heb een steeds betere band met ze, maar als ze vanaf morgen niet meer komen vind ik dat helemaal prima. Dat wil ik niet, want mijn man zou dat heel erg vinden en ik wil dat hij gelukkig is.

Ja het is ver van rozengeur en maneschijn zoals iedereen het zou willen zien. Hier is het ook altijd vanaf ze iets niet mogen ik wil naar mama… Vorige week was de oudste ziek constant ik wil naar mama.. De aap komt dan snel uit de mouw. Ze mogen bij mama slapen in bed en daar mag alles. Hetzelfde van het avondeten de helft van de tijd of zelfs meer willen ze niet eten ‘is niet lekker’ ‘ieuw’ ‘ik lust dat niet’ Ik ben van het principe dat ze moeten proeven, m’n partner ook gelukkig. Maar daar komt het weer bij mama is het altijd appelmoes McDo en pizza.. Ik vlucht eerlijk gezegd ook nog soms.. ik ga om de zoveel tijd voor een weekend naar een van m’n goeie vriendinnen. Daar kom ik pas echt eens tot rust, en m’n partner weet ook dat ik dit zelf nog soms zou doen met ons kleintje. Je bent inderdaad wat hard voor jezelf maar hey dat ben ik ook. Door meer tijd voor jezelf te nemen en te genieten van de kleine dingen zul je zelf wel wat milder worden (hier is dat toch het geval) Weet vooral dat je er niet alleen voor staat! En dat je binnenkort je eigen kleine wondertje in handen hebt 🥰

Ze komen volgend weekend en dan 3 weekenden niet door vakantie met moeder. Dat vind ik lang. Een weekend niet heb ik minder problemen mee dan mijn man. Mijn man zegt altijd dat hij geen vader is geworden voor om het weekend Scheelt misschien wel dat ik vanaf dag 1 een goede band heb

Hier hoor ik aan tafel juist dat ik beter en lekkerder kook dan mama 🤣

Ik heb geen bonuskindjes maar wilde even zeggen dat ik de behoefte aan rust die jij omschrijft ook had en dat ik soms blij was als mijn zoontje naar papa ging (co-ouderschap). Dat zou ik dus niet gelijk koppelen aan dat het niet je biologische kind is, want dat kan je blijkbaar ook gewoon hebben met je biologische kind 😳 Ik miste hem wel ook altijd hoor. Maar de energie en het geduld dat nodig was om in mijn eentje voor hem te zorgen had ik niet altijd. Nu zijn zusje is geboren gaat dat veel beter. Terwijl ik minder slaap krijg en de volledige zorg voor zijn zusje erbij. Hormonen.... 🤷‍♀️

Ik herken het volledig, ik krijg hier ook vaak te horen dat het niet eerlijk is dat mijn dochter geen gescheiden ouders heeft, dat er wordt gehoopt dat ouders bij elkaar komen terwijl ze ook al jaren uit elkaar zijn en beide al nieuwe partner én kinderen hebben, er worden tekeningen gemaakt van gebroken hartjes met de eerste letter van mij en van mijn partner. Ik kan nog wel even doorgaan op deze manier en ondertussen blijf je je best doen maar is het gewoon heel erg moeilijk. Soms voel je je gewoon als een huishoudster en moet je gewoon even weg. Inmiddels heb ik het al vaak besproken met mijn vriend en begrijpt hij het ook wel en zorgen we ervoor dat ik regelmatig even eigen tijd heb of alleen met mijn eigen dochter weg kan in de weken dat zij er zijn. En inderdaad, je weet vooraf waar je aan begint maar je beseft je dan niet hoe het in werkelijkheid kan zijn als stiefouder.

Lastig he. Ik herken mezelf in jou. Ik ben inmiddels een jaar geleden bevallen van een dochter en mijn man heeft een zoon van 7 uit eerdere relatie. Het is echt heel anders een eigen kindje of een "bonuskindje" tuurlijk hou je meer van je bloedeigen kind dat is heel normaal.

Begrijp je heel goed, ben zelf ook zwanger en heb een bonusdochtertje van 3 jaar oud. Het is een schat van een meid en ik ben dol op haar, maar ik vind het vaak erg vermoeiend… Ben vaak blij als ze weer teruggaat naar haar moeder en voel me er dan schuldig om, niet dat ik haar niet leuk vind, maar ik hou er ook van om op mezelf te zijn en wat rust te hebben. Haar moeder is heel gemakzuchtig en laat haar constant met een speen lopen, luier aan en stopt haar vol met snoep, chocola en chips om haar maar rustig te houden. Zelf ben ik totaal niet van die opvoeding en dat botst dan heel erg met mijn partner, die vaak ook voor de makkelijke weg kiest… Zo vermoeiend om constant die discussies te voeren…. Hij begrijpt mij niet en snapt niet waar ik me aan stoor. Ze is een ontzettend papa’skindje en krijgt heel vaak haar zin, dat is ze natuurlijk gewend. Daar heb ik het dan vaak moeilijk mee, omdat ik zelf niet zo ben opgevoed maar ook niet van plan ben mijn eigen kind zo op te voeden. Momenteel kost het me gewoon heel veel energie als ze er is en merk dat ik het door de hormonen allemaal net wat lastiger vind. Ik wil het graag goed doen voor iedereen en heb het beste met iedereen voor, maar heb constant het gevoel alsof ik de boeman ben….

Niet op 1 lijn zitten qua opvoeding maakt het wel heel erg lastig. Gelukkig is dat bij ons geen probleem, wij denken over veel dingen hetzelfde. Maar ook als we ergens niet met elkaar eens zijn trekken we naar de kinderen 1 front. Heeft 1 van ons ergens ja of nee opgezegd maar is de ander het daar eigenlijk niet mee eens dan blijft het naer de kinderen dat antwoord. Vind er een van ons dat de anders een situatie niet goed aanpakt wordt dat besproken als de kinderen naar bed zijn. Hier vragen de Kids eerder wat aan mij als ze wat zoeken, willen weten of gewoon überhaupt dan aan mijn partner. En dat is echt niet dat ik gemakkelijk ben, vaak is mijn partner iets makkelijker

Dit dus.. het constant gevoel van boeman zijn. En gewoon de opvoeding die echt totaal niet gelijk loopt.. waardoor er hier altijd discussie en gezeur is. Hier was ze ook een papa’s kindje, maar heb toch eens een grondig gesprek gehad met m’n partner sinds dien krijgt ze toch minder haar zin en wordt ze gelukkig meer terecht gewezen. Voordien stak ze alles op haar broertje.

Hij is er maar de halve week. Dat betekent dan toch dat je 3/4 dagen alle tijd en ruimte voor je zelf hebt? Ik snap dus niet zo goed waarom je dit zo negatief ervaart. Tip is dus om alles positief on te draaien. Niet. Heh bah hij is er 3 dagen. Maar.. Yay 4 dagen heerlijk het huis voor mezelf. Etcetc

Meid ik snap je helemaal. Hier ook 2 bonuskinderen en bonusmoeder is gewoon een ontzettend ondankbare taak die je er bij krijgt. Voel je niet schuldig, probeer de positieve dingen te zien en leuke momenten samen te creëren en pak vooral de rust die je nodig hebt. Het is gewoon ontzettend pittig en ondankbaar, want je voelt die onvoorwaardelijke liefde niet en zij niet voor jou. Zou ook goed blijven praten met je partner! Samen op 1 lijn staan is echt belangrijk