Aan arm van kind getrokken en weggelopen

Hee lieve mama, wat knap hoe je op jezelf reflecteert en kijkt naar hoe je het liever anders had aangepakt. Je kindje is net als onze dochter 3 en zoekt de grenzen op. Dit kost je soms zoveel energie en dat is mega logisch! Ook ik heb weleens geschreeuwd of mn dochter net iets te hard vastgepakt. Ik werk samen met een kinderpsychiater en ook zij zegt; het is het belangrijkste hoe je het contact uiteindelijk weer herstelt door er samen over te praten en op terug te komen (en nee dit geld natuurlijk niet bij echte mishandeling maar daar gaat het nu niet over 🫶) . Je kindje even hard aanpakken is soms zo naar maar soms ook nodig om de grenzen te stellen. Ik was ook best even heel kwaad naar mijn dochter vanmiddag en riep toen dat ze dan maar thuis moest blijven. Toen vroeg ze me opeens heel verdrietig "mama laat je me dan alleen? Vind je me nog wel lief?" Ik voelde me ook meteen super schuldig en zei haar dat ik haar nooit alleen zou laten. Toen pakte ze ook nog mn hand 😭 we worstelen allemaal met opvoeden soms denk ik haha!

Och lieverd, dikke knuffel. Je kindje heeft je enorm uitgedaagd, af en toe trek je het als moeder gewoon even niet meer. Je kan niet altijd geduldig zijn. Vroeger kregen we non stop tikken op onze vingers of werden we geknepen. Zo lang je geen echt fysiek geweld gebruikt (echt je kind keihard slaan, duwen, schoppen, etc.), is een keertje je geduld verliezen écht niet erg. Ik heb twee kindjes en soms verlies ik ook mijn geduld. Dan schreeuw ik of pak ik ze wat hardhandiger beet. Ik ben dan ook best streng voor mezelf. Maar we slaan echt een beetje door in gentle parenting en denken ook meteen dat onze kinderen een trauma hebben als we dit niet altijd kunnen volhouden. Elke moeder heeft wel eens zo'n moment. ❤️

Superfijn jullie reacties. Daar kan ik wel mee slapen ❤️

Zeg je bent ook maar een mens. Je hebt je kind niet in onveilige situatie gebracht en je hebt het uitgepraat. Dat mama een keer echt haar geduld verliest en ook boos wordt geeft je kind geen trauma. Je hebt zoveel liefde erin gestopt dat is echt niet meteen vergeten. Slaap lekker!

Je tekst is zo, zo herkenbaar. Ik vind het erg moeilijk een balans te vinden tussen consequent en streng zijn, maar geen trauma te bezorgen Je bent echt niet alleen en je tekst laat alleen maar zien wat voor liefdevolle moeder je bent. Knuffel ❤️

Lieve mamma, je doet het goed!

Wat mooi dat je zo'n groot zelfinzicht hebt! Ik ga eerlijk zijn dat ik blijvende herinneringen aan mijn ouders heb over soortgelijke situaties. Zo werd ik 1 keer gegrepen in mijn nek met bloedende wond als gevolg, tot de dag van vabdaag weet ik nog steeds niet wat ik fout deed. In mijn herinnering keek ik naar de kippen van de buren tijdens een wandeling. De andere was een moeilijke ochtend. Ik kon er niet altijd goed mee om om mijn haren te laten kammen en het was weer een hele strijd waarop mijn mama me half aangekleed met wilde haren in de auto had gezet en zo het schoolplein opgesleurt en achtergelaten... ook meermaals de woorden dat ze mij niet normaal vindt en die en die zijn betere kinderen (wanneer ik niet deed wat ze wilde). Mij is dit bijgebleven en helpt mee aan de slechte band tussen ons, MAAR mijn ouders hebben 0 zelfinzicht. Er kwam geen sorry of geknuffel later. Ik zou dus wel gaan opletten hoe je tegen je kind doet, en vooral wat je zegt (noem hem alsjeblieft geen raar kind), maar toon vooral dat je weet dat je fout was. Zo toon je dat je niet perfect bent, het niet meende en leer je hem uiteindelijk ook zelfinzicht te ontwikkelen. En dat is een erg mooie eigenschap om te hebben! Verder geen tips hoe je wel kan omgaan met deze situatie, maar lees wel mee voor als ik er in de toekomst ook tegenaan loop. Ze kunnen je soms echt het bloed onder de nagels vandaan halen hé.

Je zin 'Ik gun mezelf geen fouten' raakt me! Dat raakt duidelijk de kern. Hoe komt dat? Waar komt de angst om je kind te traumatiseren vandaan? Kinderen zijn echt veekrachtig hoor. Die raken niet zomaar permanent beschadigd als zoiets af en toe gebeurt. Zeker als je de verbinding daarna weer opzoekt. Je zegt 'Hij verdient zoveel zachtheid'. Maar een kind verdient toch zoveel meer dan alleen zachtheid? Een kind dat zo de grenzen opzoekt (en dat doen ze allemaal) heeft duidelijke begrenzing nodig. Ik denk dat je wellicht zelfs nog behoorlijk zacht bent geweest door 3x (!) te vragen of hij wil stoppen met op je hoofd spugen. Ik geloof dat ik hem na de eerste keer al van mijn nek gehaald had. Ik schets een ander plaatje: een kind dat helemaal niet begrenst wordt in ongewenst gedrag, blijft ongewenst en onaangepast gedrag vertonen. Óók richting leeftijdsgenootjes. En die gaan, zeker naarmate een kind ouder wordt, geen zin hebben om te spelen met een kind wat zich niet leuk gedraagt. Dat is hard. Dat is niet de zachtheid die je je kind gunt. Maar jij hebt uiteindelijk wel het gedrag begrenst. Soms is het zachter om af en toe iets harder te zijn. Snap je wat ik bedoel? Elk kind zoekt naar hoe de wereld in elkaar steekt, naar veilige grenzen, grenzen waarbinnen het leven voor henzelf ook leuk blijft. Bij dingen als slaan en spugen mag je echt heel duidelijk een grens trekken hoor, dat hoeft niet vriendelijk. Ik lees niets in je verhaal waar ik echt van schrik. Dat je hem wat harder aan zijn arm hebt meegetrokken en hij 'au' zei? Wat had je anders nog moeten doen dan? Of dat je bent weggelopen terwijl hij je nariep? Zijn vader was gewoon bij hem. Hij mag merken dat jouw grens bereikt is hoor. Je bent te hard voor jezelf ja. Is het weer goed tussen jou en je zoontje nu? Laat het dan los, en focus je verder op het bevorderen van zijn emotieregulatie (en ja, dat kost gewoon tijd!).

Dit topic blijft wat in mijn hoofd hangen. Je kindje blijft spugen en jij blijft weglopem als hij dit doet? Zou je kindje je aan het testen zijn? De onvoorwaardelijke liefde? Dat je wegloopt/ je rug keert als hij ongewenst gedrag vertoond? Misschien eens proberen samen iets doen dat liefde toont nadat hij iets minder lief deed? Misschien samen je haren wassen als hij in je haar spuugt? Of je samen je gezicht wassen. Tonen hoe zorgen voor werkt en dat je niet weggaat? Geen idee hoor 🙈

Veerkrachtig* en begrensd ipv begrenst. Sorry het is nacht 🫠

Oh ik herken dit zo! Met mijn kindje van 10 maanden nog maar. Het gaat dan natuurlijk niet om meesleuren aan een armpje ofzo, maar gewoon als je een dagje iets minder geduld hebt, dat je dan meteen denkt dat je hem een trauma geeft. Ik heb geen tips, wel herkenning dus.

Wat heftig, wat je allemaal hebt moeten meemaken als kind. Het klinkt ook als een terugkerend patroon waardoor je je onveilig bent gaan voelen — en dat begrijp ik heel goed. Heb je er nu nog steeds ‘last’ van? Door te lezen wat je schrijft, realiseer ik me dat ik juist níét herhaaldelijk de fout in ga. Die opmerking “raar kind”, dat kon echt niet. Maar ik heb hem daarna wel gezegd hoe fantastisch ik hem vind. Dat we samen mogen leren. Dat mama haar grens had bereikt en even niet meer wist wat ze moest doen. En dat ik van hem houd. Ik lees hier ook van anderen dat begrenzen óók nodig is. En dat is precies waar ik zelf nog mee moet oefenen. Want het klopt: ik wil niet dat hij denkt “O, ik kan op mama’s hoofd spugen en dan wordt ze niet boos.” Ik sla vaak door in gentle parenting, zó ver dat ik mezelf volledig voorbijloop en dan krijg je dus zo’n ‘uitbarsting’ als gisteren. Ik moet leren om duidelijk te zijn, zonder dingen te zeggen waar ik spijt van krijg en waar ik mijn kind mee kan kwetsen. Dank jullie wel allemaal voor de reacties, het doet me echt goed. Wat zouden jullie doen als je kind op je hoofd spuugt? Wat zeg je dan, wat doe je? Er werd ook gevraagd, waarom gun je jezelf geen fouten? Mijn vader was totaal afwezig, mijn moeder was van de redelijk harde aanpak en heb toen ik zwanger was van de eerste gezegd: dit ga ik niet zo doen. En die belofte is nogal een onmogelijke. Mijn dochter had ook wel eens een woede uitbarsting oid maar raakte me nooit aan. Spugen slaan schoppen wat de jongste wel doet, dat triggerd iets in mij waardoor ik mijn geduld verlies.

Het is dan allemaal te veel. Te intens. Te lang. Te alles Maar jouw reactie is óók te begrijpen en grenzen moeten er zijn. Enige wat je kunt doen is in nog minder haast proberen te komen maar dat is gewoon lastig soms Je hebt hem niet zomaar verlaten hij was bij zn andere ouder. je bent er op teruggekomen en hebt hem uitleg gegeven oftewel hij doet er ontzettend toe en dat geef je hem ook mee. Dat spugen is een giga trigger maar heeft inderdaad een zachte aanpak nodig.. Je doet het super hoor ❤️

Na 1x spugen had je al in moeten grijpen, bijv kind van je nek halen en boos worden "nee je mag niet spugen!". Je maat was helemaal vol en daardoor ging je in je reactie te ver. Heel logisch en misschien wel juist omdat je zo'n zachte aanpak ambieert. Dat is super moeilijk en wellicht zelfs onmogelijk met een peuter! Je stopt er een deel van je menselijke emoties waarschijnlijk voor weg en die komen er op ander moment keihard weer uit. Dat is ook menselijk. Nu is je peuter je aan het uittesten. Mag 1x spugen wel? Loop je dan ook weg? Of niet? Om te resetten moet je heel duidelijk je eigen lijn bepalen. Wat doe je als je kind spuugt? Een correctie waar je 100% achter staat bedoel ik. Op een afstandje gaan staan zodat je kind niet kan spugen en zeggen dat je boos bent wegens het spugen bijvoorbeeld. Een reactie die in lijn is met je eigen emoties op zo'n moment. Zeg dit ook duidelijk tegen hem. Zo kan hij je gedrag en emotie, zijn actie en jouw reactie aan elkaar koppelen. Dit zal je nog minstens 3x precies op die manier moeten doen want je kind zal ook gaan uittesten of je dit echt doet en blijft doen. Ze leren van variatie en zijn dus geprogrammeerd om alles wat "anders" is te herhalen. Ook bloedirritant en grenzeloos gedrag! Succes.

Lieve mama, Maak jezelf alsjeblieft niet gek door te denken dat je kind gelijk een trauma op loopt als je een keer boos wordt of je geduld verliest. Dat is namelijk echt niet zo. Zolang je het altijd met elkaar uitpraat komt het echt wel goed. En bovendien. Je kind gaat ook moeten leren dat er in deze wereld grenzen zijn, en dat mensen boos worden als je die over gaat. En beter dat ze dat in eerste instantie meemaken bij hun mama, die toch wel van ze blijft houden, dan dat ze het moeten meemaken bij vriendjes, juffen etc.

Lieve mama, Je bent heel geduldig geweest en hoeft je echt nergens schuldig om te voelen. Denk dat ik na 1x spugen het helemaal verloren was hoor. Snap heel goed dat je grens bereikt was, je bent ook maar een mens en peuters kunnen je aardig het bloed onder je nagels uithalen. Soms is het ook beter om even weg te lopen, hij was bij zijn vader dus je hebt hem niet in de steek gelaten. Op dat moment was voor jou de maat vol en dat is helemaal begrijpelijk!

- edit admin Micky - Reactie weggehaald, ongepast

Serieus instanties door een opmerking? Dat gaat wel echt heel ver. Een kind loopt geen trauma op door 1 situatie, door 1 opmerking en je kunt vanaf hier echt niet oordelen of iemand instabiel, onveilig is of niet kan opvoeden. Ik vind dit echt een keihard oordeel naar een moeder en ik vind dat eerlijk gezegd nog fouter. Ik hoop dat je je kind straks leert niet te snel te oordelen over anderen en al zeker niet van achter een scherm

Zo goeiedag. Gaat het een beetje? Kom nog maar eens terug wanneer je lieve baby veranderd is in een testende peuter of kleuter. Wat een claim ook dat dit een trauma veroorzaakt heeft, wat is je bron? Gedraag je zo een andere moeder de grond in te stampen. Hierdoor krijg ik juist medelijden met jouw kindje, zo'n veroordelende moeder zal deze giftige manier van denken vast doorgeven aan haar kind, ipv een beetje empathisch te zijn.

Gaat het wel goed met je?