ADHD kind

Ik zou in dit geval vooral kijken naar handvatten om met ADHD om te gaan om te kijken of dat eventueel al iets kan opleveren voor jullie kindje. Je zegt zelf al dat het je niet uit zou maken als hij ADHD blijkt te hebben en een diagnose lost niet ‘ineens’ het probleem op dat jullie ervaren (er even vanuitgaande dat je het als probleem ervaart, dat kan ik niet helemaal concluderen uit je verhaal). We zijn in Nederland zó bezig met diagnosticeren van kinderen- terwijl dat in heel veel gevallen niet de oplossing is. Als je dmv handvatten voor ADHD een weg vindt om ermee om te gaan, moet je dan eerst de diagnose ADHD gekregen hebben om hiermee aan de slag te gaan? Daarnaast is er een reden dat kinderen niet zo jong getest worden in Nederland. Ik zou voor jullie zelf heel erg nagaan wat je op dit moment aan een diagnose hebt: hoe gaat dat jullie kind helpen? Heeft je kind er iets aan om te weten dat het ADHD is of wil je vooral zelf dat het ‘logisch’ wordt waar het gedrag vandaan komt? Succes!

Tja ik denk idd dat de vraag nu is wat heb je aan de diagnose, wil je handvatten dan kun je die vast ook krijgen, hoe hem te begeleiden enzo. Mijn ervaring is dat psychiaters gelijk pillen willen voorschrijven, maar dat is zo jong geen goed idee, de hersenen zijn nog volop in ontwikkeling. Soms bieden ze op school ook wat extra hulp of ouderbegeleiding aan

Het is zeer zeker een probleem omdat het probleemgedrag vaak vrij heftig is. Ook thuis waar we nog een jonger zusje hebben rondlopen van bijna 1,5 die alles nadoet. Als hij te enthousiast is wordt hij heel ruig en slaat of doet ons pijn. Hetzelfde wanneer hij een woede-uitbarsting heeft. Dat accepteren we uiteraard niet, maar zelfs als we hem apart nemen, herhalen dat slaan absoluut niet mag, laten zien en vertellen wat wél mag, voert het helemaal geen klap uit want na 5 minuten is het gewoon precies hetzelfde liedje. Complimenten geven over wat hij wél goed doet kan hem ook weer té enthousiast maken waardoor wat ik hierboven beschreef opnieuw gebeurd. We proberen wel te focussen op positieve aandacht, complimentjes, enz. en wanneer hij er te druk van wordt proberen we hem weer terug kalm te krijgen. Als we buiten op straat zijn en hij wil wegrennen of opeens de andere kant op kun je je vast voorstellen dat dat ook gevaarlijke situaties oplevert. Op kindergarten zit de vice-directrice nu elke dag bij hem in de klas om een oogje op hem te houden want als zijn juf niet op hem let ontstaan er gevaarlijke situaties. Dat is natuurlijk ook niet iets wat ze continu kunnen blijven doen want zij heeft ook haar eigen werk om te doen. Ik hoop in eerste instantie begeleiding te krijgen. Ik weet niet hoe het in NL gaat, maar hier geven ze niet zo gauw medicijnen, vooral niet bij zo’n jonge leeftijd. Daar wil ik ook niet gelijk aan beginnen zonder zeker te weten dat hij het écht nodig heeft. Ik ga er ook helemaal niet vanuit dat het dan gelijk “beter wordt”. Ik ben op het moment veel aan het lezen over ADHD en veel dingen die ze aanraden om te doen doen we eigenlijk al. Ja en wat dan? Door ernaar te kijken met een specialist vinden we wellicht meer methodes om ermee om te gaan zonder dat ik op Google van alles probeer uit te vogelen. Want op het moment zit ik echt met mijn handen in het haar. En ik vind het dus ook ontzettend vervelend voor hem, want hij lijkt ook niet te snappen waarom hij zich zo gedraagt.

Het is hier in Korea niet zo dat er gelijk pillen voorgeschreven worden. Maar van wat ik weet wordt er bij een kinderpsychiater wel getest en adh daarvan gaan ze eerst met andere methodes aan de slag om de ouders en het kind te helpen ermee om te gaan. In NL wordt denk ik snel een stempel of label geplakt? Dat is wat ik uit jullie antwoorden opmaak ten minste. Hier gebeurt dat niet gelijk. Het is hier sowieso niet makkelijk voor ouders om naar een psychiater toe te stappen vanuit cultureel opzicht omdat het vrij taboe geweest is en in sommige aspecten dat nog steeds is. Vandaar ook dat er niet gelijk met medicatie gestrooid wordt. Maar het wordt wel steeds breder geaccepteerd, en er wordt meer open over gesproken, op tv maar vooral ook op plekken zoals scholen. Dat wil helaas niet zeggen dat er van alles op school wordt aangeboden om ermee om te gaan. Het zegt overigens ook niets over de zorg hier, want psychiaters en psychologen zijn hier allemaal net als andere dokters keigoed opgeleid. De reden dat ik een test wil laten doen is niet zozeer om een diagnose te krijgen, maar om gehoord te worden en hulp te krijgen. Gelukkig is zijn juf ontzettend goed en ze doet alles om hem zo goed mogelijk mee te kunnen laten gaan in de klas. Daar hebben we zoveel geluk mee. Maar ik weet gewoon niet wat ik er nu verder mee moet en heb daar hulp bij nodig.

Oh zo herkenbaar! In heb er onlangs ook een topic over gemaakt door mijn zorgen (heet ook adhd kind). Mijn zoon wordt in augustus 4 en het is af en toe zo pittig. Wij twijfelen heel erg over wel of niet testen omdat we waarschijnlijk toch niet voor medicatie willen gaan en daardoor het nut betwijfelen om te testen.. allemaal afwegingen die ik ook lastig vind. Mocht je het fijn vinden om erover te praten stuur me dan een berichtje

Ik lees nu vooral ook veel verhalen over mensen die zelf ADHD hebben en het hebben over hoe moeilijk ze het gehad hebben als kind. Dat hun ouders de problemen niet zagen, of het verwijten aan andere dingen, meer fysieke problemen zelfs. Dat ze hierdoor pas laat een diagnose konden krijgen, en het zoveel jaren zo moeilijk gehad hebben. Ik herken veel van mijn zoontje terug in die verhalen. Mijn broertje is ook gediagnosticeerd en blijkt dus ook ADHD te hebben. Als ik terugkijk snap ik nu wel waar die diagnose vandaan komt. Maar maar vroeger dachten wij allemaal gewoon dat hij gewoon lui was, en liever wilde gamen in plaats van aan school werken. Wat voor veel tieners natuurlijk ook zo is, alleen bij hem was dat achteraf een hyperfocus. Terugkijkend heeft hij het gewoon heel moeilijk gehad en begrijpt nu pas waarom. Net als mijn zoontje is mijn broertje ook een hele intelligente jongen. Natuurlijk had ik als tiener niks kunnen doen en was het ook mijn verantwoordelijkheid niet om überhaupt iets te doen. Mijn ouders waren uit elkaar, en mijn moeder werkte full-time, dus ondanks dat ze er altijd voor ons is geweest en alles voor ons zou doen, kan zoiets gemist worden. Ik zie een diagnose dus niet als een oplossing, maar wel als het begin van een oplossing. Ik heb het idee dat dit topic al dood begint te lopen, maar als er nog mensen zijn met tips, eigen ervaringen, et cetera zou ik dat erg fijn vinden.

Dankjewel voor je reactie! Ik heb je een vriendenverzoek gestuurd^^

Ik heb zelf ADHD, dus ik ben zeker voor diagnostiseren, echter... Zijn er op deze leeftijd ook echt andere zaken die kunnen spelen. Heb je je bijv al eens ingelezen op slecht/niet geïntegreerde primaire reflexen? Daar herken ik ook veel van in je verhaal...

Dankjewel voor je reactie. Ik ga me er zeker nog verder op inlezen, maar op het eerste gezicht betwijfel ik of dat het is. Als het nog steeds een mogelijkheid is waar de problemen zich alleen op sociaal-emotioneel vlak vertonen, en verder niet op andere vlakken zoals fysiek (bewegingen, balans, houdingen, vaardigheden) dan zou het kunnen. Hij heeft als baby altijd de “juiste” volgorde gevolgd, en lang gekropen. Hij kroop met 7~8 maanden en liep pas toen hij bijna 14 maanden was. Ik kan me ook nog bewust herinneren dat ik reflexen met hem testte. Tot hij 16 maanden was ben ik thuis moeder geweest dus ik was altijd erg betrokken in zijn ontwikkeling en hield me daar veel mee bezig. Ik kan me het dus eigenlijk niet goed voorstellen, maar ik zal het nog niet gelijk afschrijven als mogelijkheid.

Onze dochter van 8,5 heeft onlangs de diagnose ADHD gekregen. Aangezien ze op school echt problemen ervaart hiervan (concentratieproblemen, werktempo zijn ongekend laag), hebben we er voor moeten kiezen om haar te laten doubleren en starten we vanaf het nieuwe schooljaar met medicatie. We willen haar een kans geven om te zien of ze hierdoor wél mee kan ik de klas. Intelligentie zit goed, volgens onderzoek. Diagnose dyslexie maakt het ook niet gemakkelijker voor haar, maar als zr zich al eens “fatsoenlijk” zou kunnen focussen, en niet maar voor 10% van het gewenste… Thuis ervaren we enorm pittig gedrag, explosief, schreeuwen, met dingen gooien, etc. Van de psychologe hoorden we dat dit net zo goed impulsieve acties kunnen zijn, zoals bij ADHD hoort, alleen in een andere vorm dan “het drukke kind”. Ik vind het pittig… Mijn man en ik liggen ook niet goed op 1 lijn, waardoor het vaak oneens zijn. Hopelijk zorgt de medicatie na de vakantie ook voor een positievere wending thuis… De diagnose krijgen, kan in NL wel enkele “voordelen” opleveren, zoals vergoedingen. Verder vind ik het niet veel toevoegen, ze blijft wie ze is en hoe ze is, met of zonder stempel. Succes in elk geval!

Dankjewel voor je reactie. Dat klinkt ontzettend zwaar. Ik hoop dat de medicatie gaat helpen bij je dochter en dat ze beter mee kan gaan op school, maar ook thuis. Het valt me dus op dat mensen over het woord diagnose heen vallen. Ik snap niet waarom dat iets slechts is. Het is niet zo dat mijn zoon wat drukker is dan andere kinderen en ik gelijk de ADHD stempel erop druk. Natuurlijk wil ik dat hij het niet heeft. Maar het is wel zo dat hij erg veel “symptomen” aantikt en op kindergarten heel veel moeite heeft om goed mee te gaan. Dat zijn voor mij redenen om eraan te werken zodat hij hopelijk wel goed mee kan gaan op school en niet buiten de boot valt en niet zo met zichzelf hoeft te worstelen. Ik denk dat een diagnose meer belangrijk is voor onszelf dan dat het dan “opeens allemaal goed gaat”. Ik snap ook eigenlijk niet waarom dat gedacht wordt. Ik heb zelf begin dit jaar de diagnose MS gekregen, en terwijl ik blij ben dat ik nu veel dingen kan verklaren, is het natuurlijk niet zo dat ik opeens genezen kan worden ofzo. Maar ik kan er wel rekening mee houden en aanpassingen maken aan mijn levensstijl om er zo goed mogelijk mee te kunnen leven en dat is m.i. met ADHD net zo.

Wat voor vergoeding zou je kunnen krijgen dan? Hier ook een zoon die gediagnosticeerd is met ADHD, maar krijgen nog geen vergoeding. Zelf school niet om extra hulp in te zetten😢

Hier een zoon van 9 jaar die op 5 jarige leeftijd de diagnose autisme kreeg en met 7 jaar ADHD en met methylfenidaat is begonnen. Met 5 gingen we naar de psycholoog met verdenking op ADHD en werden verrast met de autisme diagnose. Als ik het overnieuw zou kunnen doen als hij weer de leeftijd van jouw kindje had, zou ik het volgende doen: - kijken hoeveel we hem thuis kunnen houden in plaats van BSO. Zijn ontzettend veel prikkels en meer stress is meer symptomen - stressniveau in huis verlagen - zorgen voor structuur, regelmaat en prikkelreductie - heel veel meer laten bewegen - een periode helemaal geen beeldschermtijd - slaaptijden heel goed aanhouden met op tijd naar bed En dan eens kijken wat er gebeurt, ik denk dat we dan een ander kind hadden gehad qua gedrag met de kennis die ik nu heb. Succes met de zoektocht! Ik vond de begeleiding na de diagnoses hier in Nederland erg karig.

Bijvoorbeeld de medicatie. Wij krijgen ook informatie rondom “het omgaan met een kind met ADHD” en zij zelf krijgt creatieve therapie (voor emotieregulatie), waarbij ze ook ingaan op het stukje; maar wat is dat dan, en wat voel ik anders dan kindjes zonder ADHD.

Mooi gezegd :)

Dankjewel voor je reactie! Dat zijn een aantal goede punten die je geeft. Ik ben bij mijn beide kindjes altijd heel stevig in de routine gegaan. Opstaan in de ochtend wordt gevolgd door hetzelfde ritueel, net als de avond. Op tijd naar bed gaan hoort daar ook bij. Omdat ons zoontje zo druk is zetten we elke dag wel muziek op en dansen met hem. Dat is vast niet erg ontprikkelend, of misschien juist wel, dat weet ik niet. Schermtijd is er wel, maar wisselt. Ik heb dat altijd als lastig ervaren omdat je het toelaat en er wordt steeds meer en meer gerekt (ook door mijn man die dat wel lekker makkelijk vindt) tot we op een punt komen dat ik het wel mooi vind en we dus weer moeten minderen. Dan doen we vaak een week helemaal geen schermtijd waar mijn man dan ook wel met tegenzin in meegaat. Ik denk dus dat er zeker wel wat punten zijn waaraan gewerkt kan worden! Ik waardeer het enorm 😊

Merk je ook verschil in die week zonder beeldschermtijd? En ja, dansen en lachen met elkaar kan zeker ontprikkelend werken, ik denk dat je de komende jaren hem steeds beter leert “lezen” om te zien waardoor hij beter in zijn vel zit en waardoor slechter. Mijn zoontje ontprikkelt op vakantie door eindeloos in de binnenspeeltuin te spelen, dat prikkelt mij juist met die herrie daar. Zo is iedereen anders. Hij heeft zo’n GPS horloge die ook stappen telt. Hij heeft echt wel minstens 15.000 stappen op een dag nodig om lekker in z’n vel te zitten, maar het dubbele doet hij ook moeiteloos 🤷‍♀️ toen hij jonger was en nog niet alleen buiten mocht spelen werkte een trampoline heel goed. Zowel buiten hadden we een grote als binnen een kleintje

En die punten die ik noemde, ik denk dat veel kinderen het daar goed op doen, zeker jongetjes. Met en zonder ADHD

Er is een reden waarom het pas vanaf ouder wordt gediagnosticeerd.. omdat in de leeftijd jonger dan dan vaak een verkeerde diagnose is. Alle symptomen kunnen passen bij normaal gedrag van een peuter/kleuter maar ook bij andere aspecten. Meerbegaafdheid etc.. ik zou echt nog niet gaan testen nu

Ik merk dan idd wel een verschil maar pas na een paar dagen. Ik zou het het liefste andersom doen. Dat hij meer dagen zonder schermtijd heeft dan met. Ik let er ook wel op dat wat hij kijkt niet van die verslavende shows zijn die veel te snel gaan, maar dat het shows zijn die worden aangeraden voor jongere kinderen. Mijn man zet echter gewoon op wat ons zoontje wilt zien omdat hij geen zin heeft in een strijd. Wat niet eens echt een strijd is want “als je TV wilt kijken kun je kiezen tussen A en B of de televisie blijft uit” en dan heeft meneer al gauw door dat er geen andere keuzes zijn en is de show die hij dan kiest toch eigenlijk wel heel erg leuk. Ik denk dat ons zoontje ook makkelijk 15.000 stappen op een dag haalt eerlijk gezegd. Hij staat gewoon nooit echt stil en is altijd aan het springen, rennen of dansen. Hier is het momenteel hoog zomer en dagelijks ruim 32° met een luchtvochtigheid van 80% of hoger. Naar buiten gaan is nu dus bijna geen doen. We hebben zijn balance bike en step maar naar binnen gehaald dus die worden binnen nu de hele dag door gebruikt (ik hou m’n hart vast af en toe 😅)