Adhd kind

Overigens is dit gedrag wat ik op de opvang zag natuurlijk niet het enige wat twijfels geeft. Thuis merken we van kleins af aan ook al dat hij veel drukker is dan andere kinderen, veel alerter, ongecontroleerder, impulsiever, energieker etc.

Ik denk dat het te vroeg is om iets te zeggen. Mijn dochter kan ook zo enorm uit de bocht vliegen maar dat komt meer doordat ze overprikkeld is en niet weet wat zij met zichzelf aanmoet. Ze heeft meer baat bij meer rust. Overigens reageert zij ook heel sterk op bepaalde voedingsstoffen (zoals kleurstoffen en sommige ontbijtgranen Enzo). Zolang we deze uit het dieet houden is het handelbaar. Toevallig net info gezien over dat bij kinderen "rough and rumplay play" (stoeien) een enorm positief effect heeft op het gedrag. En dat kan wel kloppen want beide stimuleren natuurlijk de dopamine op een goede manier wat een langere termijn effect heeft. Persoonlijk zou ik eerder iedere ochtend 15 minuten lekker wild stoeien voor we de deur uit gaan en kijken wat voor effect dat heeft voor gelijk een diagnose te gaan.

Onderzoeken op adhd kan sws pas vanaf 7 jaar geloof ik, dus voorlopig laten ze je kind met rust ;) Ik zie zelf in groep 3 vaak gedrag dat niet meer passend is bij de leeftijd. Bijvoorbeeld het ongeremde gedrag van piemel laten zien dat maar blijft doorgaan. Het is dus niet puur 'druk zijn'. Het zal heel erg van de school afhangen in hoeverre het als probleem ervaren wordt. Hij wordt ook een jaartje ouder en zal zich ook verder ontwikkelen in kringhouding e.d.

Misschien goed om te weten: medicatie voor adhd wordt volgens de richtlijnen pas ingezet boven 6 jaar (en dan ook altijd in combinatie met hulp voor de omgeving thuis en op school). Alleen in heeeel uitzonderlijke gevallen al op jongere leeftijd. Ik zou nu alleen onderzoek aanvragen als je zelf ook echt behoefte hebt aan begeleiding hoe er mee te dealen, hoe zelf rustig te blijven op lastige momenten etc. Klinkt alsof jullie het zelf verder best aan kunnen (en het dan heus wel pittig mogen en kunnen vinden uiteraard) en als dat vanuit de opvang ook nog zo is zou ik nog lekker afwachten.

Ik werk zelf trouwens in de ggz dus doe deze onderzoeken zelf ook.

Ik ben docent op het VO en werk alleen maar met leerlingen met extra ondersteuningsbehoefte waaronder adhd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel eens denk: hmm deze diagnose heb ik mijn twijfels over, ouders en kind zelf ook. Vaak omdat ze al erg jong gediagnosticeerd zijn en daar een beetje ‘overheen’ gegroeid zijn (dat kan natuurlijk niet, dat begrijp ik). Maarrr, er zijn genoeg leerlingen waarbij het wel nog een rol speelt. ‘We’ (wij docenten) merken wel vaak welke ouder er vroeg gehoor aan heeft gegeven. Deze leerlingen hebben vaak therapie gehad of een andere vorm van ondersteuning/begeleiding (soms ook medicatie) en weten beter om te gaan met de diagnose, voor specifieke momenten. Op de basisschool is als het goed is ook eens in de zoveel tijd een orthopedagoog aanwezig en die zou op verzoek van jullie en school kunnen observeren en aan de hand daarvan ook kunnen doorverwijzen naar een instantie (of de huisarts). Voor nu zal ik mij echt niet te veel zorgen maken, juf zal vaker met leerlingen/ouders te maken hebben gehad die twijfelen of er sprake is van adhd. En wat ik heel knap van je vindt: je benoemd niet alleen de ‘storende’ factoren die je opgevallen zijn, maar juist ook zijn kwaliteiten. Blijf die alsjeblieft altijd uitspreken richting je kind ❤️

Dankjewel. Wij zijn best 'streng' qua voeding. Hij eet gezond en gevarieerd. Sowieso geen koek en snoep en eigenlijk amper toegevoegde dingen zoals kleurstoffen ofzo dus ik denk dat er in zijn voeding weinig te behalen is helaas. Dat 15 minuten wild stoeien gebeurt ook zeker al. Met zijn broer breken ze thuis de tent af. Standaard iedere dag, ook voordat we de deur uit gaan.

Dankjewel. Ik wist niet dat er regelmatig een orthopedagoog op scholen kwam, dat is zeker een interessante. Ik maak me eigenlijk geen zorgen over de leidsters. Het lijkt alsof zij het 'wel aankunnen' ik ben vooral erg bang dat hij op het speciaal onderwijs eindigt. Ik heb zelf een pedagogische achtergrond en een tijdje stage gelopen in het speciaal basisonderwijs en vond het zo heftig daar dat ik echt hoop dat mijn kind daar niet heen hoeft . Dit heeft dus niks te maken met schaamte of toekomstbeeld, maar gewoon de onrust van kinderen met zoveel problematiek bij elkaar. Ik vond het onveilig voelen. Lief wat je zegt over de kwaliteiten. Gelukkig zien we die dus ook goed ja. Hij is dus ontzettend druk en impulsief en we hebben onze handen vol aan hem, maar het is ook een kind wat nooit jengelt, nooit zeurt en echt overal blij mee is. Hij is altijd enthousiast en vrolijk, naar mijn idee meer dan gemiddeld. Hij heeft ook wel eens een mindere dag of een dwarse bui, maar over het algemeen is hij dus altijd vrolijk en huilt echt zeer zelden alleen bij echt heel veel pijn bijvoorbeeld.

Ah ja, ik snap dat wel. Ja, elke school staat in verbinding met een orthopedagoog! De school waarop ik werk is gewoon regulier, maar we bieden de eerste twee jaar extra ondersteuning aan. Het is vooral voor leerlingen die een beetje tussen wal en schip vallen, regulier is wat spannend, maar ze komen niet in aanmerking voor het vso. Geloof me, echt niet iedereen met adhd komt terecht op speciaal onderwijs, tegenwoordig al helemaal niet meer. En als dat wel zo zou zijn, zijn er ook meerdere vormen van speciaal onderwijs. 🙂 Daar hoef je nu echt nog niet over na te denken. Dat je hier nu over na denkt, toont aan dat je veel om je zoon geeft en het beste met hem voor hebt (en zijn toekomst). Blijf zo!

Hoi! Ik ga net naar bed dus reageer misschien later uitgebreider, maar wil alvast even meegeven: - Super goed dat je hiermee bezig bent! Je alertheid bij er vroeg bij zijn is heel waardevol voor je kindje. - De gevolgschade van ADHD (je altijd anders voelen, struggelen met jezelf, afgewezen worden door anderen, niet mee kunnen komen, etc.) kan veel schadelijker zijn dan een diagnose, therapie en/of medicatie. Ik ben op mijn 16e gediagnosticeerd en had het zo graag eerder willen weten. Al was dat nog heel vroeg. (Even kort en ongenuanceerd, maar wel belangrijk te delen omdat veel mensen zo negatief staat tegenover een diagnose.) - ADHD is te diagnostiseren vanaf 6 jaar. Je kunt het laten diagnoseren bij expertisecentrum ADHD Centraal, of een verwijzing vragen bij de huisarts naar een kinderarts in het ziekenhuis. Beide worden als het goed is volledig vergoed vanuit de basisverzekering. - Er bestaat speciale ADHD fidget dingen voor kinderen die zorgen dat ze hun beweeglijkheid kwijt kunnen en beter kunnen focussen op bijv. een gesprek. Zoals kleine kubusjes in je hand met drukknopjes en draaiknopjes die geen geluid maken, zodat kinderen niet gaan tikken, met pennen klikken, etc., maar vooral zodat kids genoeg extra stimulans hebben om zich beter te focussen op de andere taak die bezig is (bv. stilzitten in de kring en luisteren - al lijkt het kind niet te luisteren, luisteren terwijl een ADHD’er doodlet/fidget, is veel succesvoller dan luisteren tijdens oogcontact, want dan dwaalt het hoofd te snel af). Later misschien meer, nu snel slapen. Je mag me altijd vragen stellen over ADHD in elk geval! X Kolibrietje

Oja, nog even snel. Die opsomming na gevolgschade klinkt super negatief. ADHD heeft ook heel veel mooie kanten! Alleen ik bedoel dat de maatschappij niet op ADHD’ers is ingericht / ontworpen en er dus al snel afwijzing of onbegrip zal plaatsvinden. Even ter toelichting op die zin. Nu ga ik mezelf remmen en offline 😂 Kan hier nog wel 1000 uur over door praten (typen haha) namelijk, wil er misschien m’n werk van maken ooit 😊

Dankje. Ik ben inderdaad ook bang voor die gevolgschade als we (tegen die tijd) zouden besluiten om geen medicijnen te geven. Ook benoemen we vaak dat hij heel druk is en leggen dan uit dat het op dat moment belangrijk is om even rustig te worden (zoals voordat ie naar bed gaat, in de bibliotheek, op kraambezoek etc.). Eigenlijk zit me dat ook helemaal niet lekker omdat ik eigenlijk niet wil dat hij voelt dat zijn drukke gedrag niet oke is als hij daar niets aan kan doen. Maar het is wel een feit en druk zijn kan ook gewoon niet altijd. Vind ik best een lastige.. want dat hij zich afgewezen of anders voelt is echt het laatste wat ik wil.. 😥

Hier een voormalig ADHD/ADD-kind. Ik kan alleen maar zeggen; was er maar iemand in mijn jeugd geweest die het was opgevallen en me getest had. Ik heb het enorm moeilijk gehad in mijn jeugd en puberteit. Ik voelde me niet gezien en gehoord. Ik was niet slim genoeg: veel onvoldoendes en bijlessen. Wat ik ermee wil zeggen is dat je niet al te allergisch moet zijn voor die stempel. Er is niks mis met mij en ook zeker niet met jouw zoontje als hij ooit ook die stempel krijgt. Het kan hem ook juist helpen succesvol te worden op school en in zijn verdere leven.

Voorbeeld: mijn schooladvies was vmbo kader. Veel te laag en ik zat totaal niet op mijn plek. 10 jaar later heb ik mijn hbo afgerond. Verder heeft het niet hebben van die stempel mij eigenlijk vooral veel therapiesessies gekost om mezelf te leren waarderen 😁 Ik hoop dus vooral dat je er iets ander tegenaan kan kijken 😊

1000% mee eens. Had het niet beter kunnen verwoorden!

Google eens op MRT-trainingen, misschien eens dat eens proberen https://praktijkvanpersie.nl/

Ook ik vind het soms erg jammer dat niemand vroeger oplettend genoeg was om het te ontdekken bij mij. Ik voelde me altijd enorm eenzaam, omdat niemand begreep hoe mijn brein werkte. Mijn ouders, vooral mijn moeder, kan nu zelfs nog wel eens mijn ADHD ontkennen, ondanks dat ze bij mijn diagnose was (ik was 19 toen ik de diagnose kreeg). Zelfs toen de psychiater zei dat hij niet vaak zo'n klassieke en pure vorm tegen kwam. Niet te bang zijn voor een stempel. De maatschappij is lang niet meer zo bekrompen als tientallen jaren geleden. En zeker niet bang zijn voor speciaal onderwijs. Er zitten meer ADHDers op het reguliere onderwijs. En zelfs dan: er is niets mis met kinderen die op het SO/Sbo zitten.

Ooh, dit is zo herkenbaar! Gestart op vmbo-kader, want 'meer kan je niet aan'. Na 6 jaar mijn vmbo én havo gehaald. Daarna door naar het hbo. Na 4 jaar afgestudeerd! En inderdaad: meer therapiesessies nodig gehad dan nodig was geweest als ik eerder gediagnosticeerd was.

Ik heb al enige tijd het vermoeden van adhd bij onze zoon. Hij is 4.5 jaar en ik herken ook wat je noemt in je verhaal plus nog wel meer. Ik ga wel stappen nemen om voor nu eerst handvatten te vragen..Hij is gedragsmatig een uitdaging en ik wil hem op de juiste manier benaderen en begeleiden. Als er sprake is van, dan komt de diagnose rond 6 jaar vroeg genoeg.

Dankje! Heb je er toevallig ervaring mee of ken je iemand die dat heeft?