Afwijzing door peuter

Consequent zijn en niet altijd meegaan in haar wens. Natuurlijk af en toe ook maar hou het gewoon normaal. Het is een bekende fase, die veel kinderen hebben.

De fase ken ik maar dit is al vanaf dat ze 1,5jaar is denk ik. Ze is inmiddels 3

Ze raakt trouwens alleen maar meer overstuur als we doorzetten en papa het laten doen. Resulteert in driftbuien, slaan en schoppen. Opzich is het niet erg want ik ben veel beschikbaar voor haar maar vind het zo sneu dat ze ook gewoon zegt "nee papa jij mag geen knuffel. Mama mag een knuffel"

Ja snap dat het al lang duurt maar de komst van een baby erbij, 4 mnd geleden zorgt weer voor een nieuwe fase waarin ze merkt dat ze mama moet delen en dat is lastig voor dr waarschijnlijk

Onze zoon van 3 heeft ook een sterke mama voorkeur. Hij zegt zelfs vaak : mama ik vind jou zo lief. Papa, ik vind jou niet lief, maar mama wel 😥 Qua bedtijd, verhaaltje etc doen we nu gewoon heel strak alles om en om. Dus de ene avond mijn man en ik de andere. We lezen allebei 1 boekje voor het slapengaan. Billen afvegen op de wc, tanden poetsen, ophalen van de opvang, ook om en om. Het gaf aan het begin wel strijd maar nu 'is het gewoon zo' en vraagt hij alleen of het vandaag papa of mama is die dingen doet. Ik zou liever zien dat hij wat enthousiaster doet over zn super lieve vader, maar dat kan ik niet afdwingen helaas. Ik hoop dat het overgaat... Vind het vooral naar voor mijn man

Wie bepaalt de regels in een huis? Dat zijn de ouders toch? Hier ook zo'n fase gehad, maar onze kindjes gaan niet bepalen wie van ons de luier verschoont of wie hun troost. We zijn beiden de ouders en staan op gelijk niveau voor de kindjes. Wat we weleens hebben gedaan is dingen samen. Dus met troosten bijvoorbeeld: papa er als eerste naartoe en daarna kwam ik erbij als we wisten dat we weer in zo'n fase zaten. Met pijn en verdriet is het wel zo dat kinderen vaker naar hun moeder gaan. Dus daar gaan we wel altijd in mee. Mijn man weet dat en trekt het zich niet persoonlijk aan. Ik denk dat je dochter gewoon weer even vertrouwen moet krijgen in dat haar papa het ook net zo goed kan allemaal als jij. Misschien doet hij het op een iets andere manier, maar door het steeds over te nemen, zoals zij wilt, komt er geen vetrouwen richting papa. Jij bent de veilige keuze en als daar steeds alleen maar aan wordt toegegeven, wordt ze bevestigd in haar gevoel van papa mag/kan het niet. Zo zie ik het. En daarom hebben wij daar nooit aan toegegeven. En ja, dan is het een keer krijsen als ze naar boven wordt gebracht door haar papa. Maar als hij gewoon rustig en lief blijft en het niet persoonlijk opvat, heb je grote kans dat het succesvol is. Kan wel een paar dagen duren. Ik heb ook weleens onderaan de trap geluisterd en hoorde mijn man dan super lief en geduldig omgaan met ons kinderen. Daar werden ze rustig van en dan was het al snel weer goed. Daarna kwam ik ze nog een kusje geven in bed. Misschien kunnen jullie dit eens proberen?

Dat zou idd goed kunnen hoor. Maar vind het zo sneu, het continue afwijzen. Want als papa met de baby is, is 't allemaal goed. Daar is ze dan niet jaloers op "papa moet de baby speentje geven en jij moet bij mij blijven"

Ik was helaas zo ook naar mijn vader toe vroeger en dat heeft heel veel jaren geduurd en het ging bij mij van kwaad tot erger. Dat ik soms nu nog hoor van mijn vader hoeveel verdriet hij heeft gehad van al die jaren. Dus ik zou er wel iets mee gaan doen. Het is gewoon erg pittig voor je vriend als je eigen kindje zo doet. En de reden ervoor is soms lastig te achterhalen. Ze is nog jong en tuurlijk kan dat bijdraaien bij mij duurde het zo lang dat mijn ouders eigenlijk misschien hulp moesten zoeken om te kijken waar het aan lag. Want tot de dag van vandaag weten we het nog niet zelf ik niet. Ja ik had als kind moeite met mannen wat daar de reden achter was geen idee maar dat was in mijn geval. Hopelijk is dit gewoon een fase voor nu en draait ze straks weer helemaal bij

‘Nee, mama!’ Klinkt heel bekend in mijn oren. 😉Ik denk dat het heel normaal is hoor! Hier ook een peuter die al van kleins af aan naar mij toetrekt en niet wil dat papa iets doet. Laat je man wat meer tijd met je peuter besteden. Bij ons is dat zo gekomen doordat ik zwanger was van de tweede en veel moe was en daarna veel met de baby was ivm voeden. Daardoor is mijn man wat meer zorgtaken van mij gaan overnemen en we merken nu dat het echt wat gelijker begint te worden. Hij vraagt nu zelfs soms om papa als ik iets met hem doe. En alsjeblieft niet persoonlijk opvatten trouwens! Ik kan me nog van mijn eigen vader herinneren dat hij boos werd als ik mijn moeder wilde ipv hem en dat hij zelfs een keer gezegd heeft: nou, dan ga ik wel weg. Dit staat me nog heel helder voor de geest en is echt niet wat je aan je kinderen wilt meegeven.

'Mama is even bezig. Papa helpt je nu'.

Wat wel erg is, is dat je toegeeft als ze gaat slaan en schoppen..

Onze peuter hangt ook meer aan mij en het liefste ook dat ik alles doe, maar daar geven we niet aan toe. Mijn partner heeft wat minder geduld dan ik, is wat minder consequent en gaat de discussie met haar aan. Daardoor botst hij meer met onze eigenwijze dame. Ik probeer hem hier tips in te geven en we zien echt vooruitgang. Ook maken we heel duidelijk naar haar, papa doet hetnen daarmee klaar. Hoe meer je eraan toegeeft, hoe erger het wordt denk ik. Zeker wanneer ze merken dat er na een driftbui toch hulp van mama komt. Dit heeft ze bij ons ook geprobeerd, maar hebben we nooit aan toegegeven en dat is nu nooit meer zo. Maar het is vooral pijnlijk om te zien hoe het je partner kan raken, dat vind ik ook lastig. Mijn vriend en ik doen evenveel met haar samen en hebben beide een dag alleen met haar en toch hebben wij deze problemen ook (al dan niet in mindere mate).

Hoezo? Een kind kan zijn emoties nog niet goed uiten en reguleren. En dan gaat het slaan en schoppen. Het heeft letterlijk hulp nodig om te reguleren. En blijkbaar kan papa het op dat moment niet doen. Dan is het enige wat juist op zo een moment helpt door mama in te schakelen. Mama kan kind reguleren, hersenen gaan uit overlevingsstand en dan kan je leren wat wel juist gedrag is. “Af straffen” werkt averechts.

Wat hier helpt: alles valt en staat met voorbereiding en duidelijkheid. Dus vaste momenten dat papa momenten zijn. En niet pas bij het avondeten beslissen. Dus ma, woen en vrijdag brengt papa je naar bed bijvoorbeeld. En dat dan ook doen. Maar op deze leeftijd en met de komst van een kleine is het ook belangrijk om ingetuned te zijn op de behoeftes van je kind. Slaan en schoppen is reguleren nodig en niet de zin van de ouders door drijven.

Ik snap dat een kind gaat slaan en schoppen omdat het zijn emoties nog niet kan reguleren, maar dat betekent nog niet dat dat ook gewenst gedrag is en dus ‘beloond’ moet worden door mama het weer over te laten nemen. Want dan leert een kind dat het met slaan en schoppen zijn zin krijgt. Ik zou inderdaad niet boos worden van het slaan en schoppen, maar wat je zegt proberen hem rustig te krijgen en zijn emoties onder woorden proberen te brengen zodat hij zich begrepen voelt. Maar daarna wel gewoon papa hem naar bed laten brengen (‘papa brengt je vandaag naar bed, morgen doet mama het weer’ of ‘papa geniet zo van jou en wil jou ook een keer naar bed brengen’ zoiets)

Bij ons heeft deze "fase" geduurd tussen 1,5-4 jaar. Ze zei dan ook gerust: papa, jij moet naar je werk. Mama moet komen. Zorgtaken zijn 50/50 verdeeld. Wij hebben hier ook een strakke om en om verdeling. Met wel 1 duidelijke afspraak onderling: als je merkt dat je je geduld aan het verliezen bent, schakel je de ander in. Want dan lukt het namelijk ook niet meer om je kind te reguleren.

Bij ons is het sinds ik langdurig ziek ben andersom. Ik mag alleen dingen doen als papa letterlijk uit beeld is, dus niet in de kamer. Wij doen het wel om en om. De opstart van het naar bed brengen doen we vaak samen, daarna gaat een van de twee een boekje lezen en kind op bed leggen, de ander gaat dan naar beneden. Als ik aan de beurt ben, stuur ik man ook echt de kamer uit als hij te lang blijft dralen of als kind verdrietig/overstuur raakt. Ik kan hem altijd weer troosten/afleiden, al duurt het de ene keer langer dan de andere keer. Maar dat kan alleen als papa niet zichtbaar is. Bij slaan/schoppen (geen ervaring) zou ik kind stevig vasthouden zodat hij niet weer kan slaan/schoppen en intussen troosten, liedje neuriën, wanneer mogelijk over de rug/haar kriebelen. Dat doe ik nu ook als troost bij van die tantrums, wordt kind rustig van. Maar dat is een kwestie van uitproberen. Wat bij de ene ouder werkt en past, is misschien voor de andere ouder anders. Als mama het altijd overneemt van papa als kind papa niet wil, geef je papa ook niet de kans om het zelf op te lossen. Plus: kind krijgt zijn/haar zin bij slaan/schoppen. Geen idee of dat de boodschap is die je je kind wil meegeven...

Ik zeg niks over straffen? Waarom denk je dat papa niet kan helpen reguleren? Een volwassene is prima in staat dit toe te passen na zich erin te verdiepen. Je vraagt ook 'hoezo?': omdat toegeven 'permissive parenting' is. Het besluit dat papa zou helpen was al genomen, het kind gaat slaan en schoppen en onthoudt (het is een peuter, geen baby) dat dit werkt om mama te krijgen. Wat ik vind, dat zou moeten.. Is dat als besloten is dat papa gaat helpen, je hierbij blijft. Dat geeft duidelijkheid en daar binnen leer je reguleren. Het kind mag daarin alles voelen en uitten op een kindse manier, maar ook leren dat slaan en schoppen niet de manier is. Welk signaal geef je kinderen als je mama alle emotieregulatie laat doen? Welke mental load leg je zo bij de moeder neer? Hoe zie je eht überhaupt voor je met 2 kindjes tegelijk?