Ben ik een helikopter-moeder?

Nou.... uhhh niet... Mijn oudste is 5 en ik doe dit nog steeds.... Ben ik dan zo slecht bezig?

Ik heb een tip voor je! Inplaats van pas op, straks glij je uit. Kan je zeggen: Zorg dat je je voeten stevig neerzet zodat je minder snel kan uitglijden. Aan pas op heeft je kind minder dan aan dit!

Ja opgroeien gaat met vallen en opstaan én ja dit lijkt me normaal. Zo probeert mijn zoontje zelfstandig te gaan zitten. Hij valt hierbij nog wel eens om of stoot zijn hoofd. Vandaag had hij een kleine bult. Vond het vreselijk. Ben nu steeds bang wanneer hij probeert te zitten, terwijl het juist heel goed is was hij doet. Gevoel en verstand zijn het gewoon niet altijd met elkaar eens. Als moeder probeer je altijd om je kind te beschermen, ook als het niet nodig is of wanneer het “normaal” is dat je kindje een keer valt. Dat is een natuurlijke reactie denk ik.

Ik hou haar ook in de gaten en laat haar vallen (en opstaan). Pas wanneer het echt gevaarlijk wordt grijp ik in. Het haar uitleggen haalt weinig uit, want ze probeert het toch wel zelf. Ik denk eigenlijk dat je het gewoon goed doet. Je hoeft je niet schuldig te voelen, want ze moet het toch zelf ervaren allemaal. Jij bent er voor haar als ze (te hard) valt.

Af en toe je ogen dichtdoen. En inschatten wanneer ze zich echt gevaarlijk pijn kunnen doen en wanneer ze door eigen schuld komen te vallen is ook een heel verschil vind ik. Mijn dochtertje van 2,5 wilde elke keer zelf ergens opklimmen. Heb haar 100 jeer gewaarschuwd en de 101e keer viel ze dus op dr billen en huilde ze. Maar meer van schrik. Toen snapte ze zelf ook dat ze voorzichtiger moest doen en nu gaat het goed En indd niet teveel pas op, kijk uit roepen maar uitleggen hoe ze het voorzichtig/beter kunnen doen. Werkt hier heel goed

Ik krijg er soms commentaar op dat ik haar zo bewaak en af en toe zie ik in mijn ooghoeken iemand met de ogen rollen. Mijn dochter is best wel bang voor nieuwe dingen en heeft echt even de tijd nodig om te ontdooien. Meestal durft ze iets na een tijdje wel, maar dat kan rustig een uur duren. Ik krijg af en toe steken onder water dat ik haar zo angstig maak en dat ze zoveel tijd nodig heeft door mij. Andere ouders zijn veel relaxter, hun kinderen durven meer, zijn veel zelfstandiger, etc. Ik word er soms zo onzeker van. Voel me bijna gedwongen om haar plat op haar gezicht te laten gaan (zeker als we bijvoorbeeld op een feestje zijn).

Heel begrijpelijk! Wie weet werkt een andere benadering voor je. Ipv dat je benoemd wat gevaarlijk is of wat 'niet' mag een alternatief aanbieden. Als je ziet dat iets mogelijk gevaarlijk is kijk of je haar hierbij kan helpen en moedig juist aan. Wij hebben de benadering veelal vanuit ja en het positieve. Zelden noemen wij 'pas op of niet doen' dit maakt het voor mij wel veel makkelijker om er mee om te gaan moet ik zeggen.

Heb je voorbeelden van wat je dan zegt?

Ik roep volgens mij ook 100 keer per dag 'pas op' en 'voorzichtig' etc etc. Met soms meer effect dan andere keren. Volgens mij een heel normale reactie van ouders. Ik zit er zelf niet mee, ik doe echt mijn best. Heel normaal dat je ongelukken wil voorkomen en ook heel normaal dat je ze niet allemaal voor kunt zijn. Bij echt gevaarlijke dingen grijp ik in door mijn zoontje op te pakken en dan ook even echt boos te worden. Ook nu dat hij 2,5 jaar oud is, zijn we sommige dingen ook echt zat, omdat we weten dat hij best weet dat ze niet mogen en het toch gaat doen. Dan worden we wel eens boos, niet echt leuk, maar het werkt wel. Maar goed, geen concrete tips, behalve: heb vertrouwen in jezelf, je doet het heel goed, de manier dat je met je dochter omgaat lijkt mij prima.

Herkenbaar hoor! Ook wat anderen hier schrijven. Mijn vriend is er beter in onze dochter wat meer los te laten (/de ruimte te geven om zelf te ontdekken waar ze wel en niet op kan klimmen), dus daar probeer ik van te leren. Maar moeilijk!

Ik herken dit eigenlijk niet.. Ik laat 'm meestal gewoon z'n gang gaan en let niet constant op hem, hij doet lekker z'n eigen ding. Ik kijk vaak vanaf een afstandje en wanneer iets echt gevaarlijk zou kunnen worden grijp ik in. Hij leert hier ook het meest door het zelf te doen. Eerst waarschuwde ik hem wel eens maar hij doet daar toch niks mee😂 Zodra ze dan een keer vallen snappen ze dat iets toch niet zo slim was

Hier helpt het om het om te buigen in wat ze beter wel kan doen. Maar het liefst zeg ik heel vaak niks. En het gaat echt heeel vaak heel goed ;-) Als je dan toch de noodzaak voelt om iets te zeggen, zeg dan geen ‘kijk uit’, ‘pas op’, ‘niet doen’ etc. Maar (wat voorbeelden): ‘Als je zachtjes loopt val je niet zo gauw’ ‘Kijk maar goed voor je tijdens het lopen zodat je nergens tegen aan komt’ ‘Gebruik maar allebei je handen’ ‘Goed letten waar je je voeten neer zet’ Maar eerlijk: vaak werkt niks zeggen het beste. Bij echt gevaarlijke situaties: ingrijpen. En anders zoveel mogelijk laten gebeuren. Daar leren ze echt het meest van. En dan bij het troosten niet zeggen: ‘ik zei toch dat..’ , maar geduldig blijven en zeggen: ‘je moet het ook nog leren lieverd, maar mama is hier’ + kus knuffel etc.

Ik betrapte mij hier ook op en vond het irritant bij mijzelf. Nu zeg ik vaak even helemaal niks, want heel vaak gaat het goed. Of ik geef een alternatief bij dingen die ik echt gevaarlijk vind. Bijvoorbeeld met de trap aflopen. Dat wil ze heel graag zelf doen. Dan zeg ik iets als: kijk, als je je hier aan de leuning vast houd sta je steviger. En waar nodig doe ik het voor. En bij dingen waarvan ik niet wil dat ze het doet zorg ik nu voor afleiding. 'kom, we gaan even bij je trein kijken. Dan laten we de plant even met rust'.

Ik ben het aan het proberen: het omdraaien zeg maar. In plaats van 'pas op' probeer ik nu concrete tips te geven. Maaaar ik vind het nog wel lastig hoor! 😅 Zeker omdat je vaak even snel wil ingrijpen en ik moet echt even nadenken over wat ik dan ga zeggen. Het voelt wel veel beter! Niks zeggen kan ik niet, haha. Ik werk er heel hard aan, maar ik kan het niet laten.

Al heel goed dat je je er bewust van bent! Je hoeft het niet perfect te doen hè. Sterker nog: dat kan niet. 😇

Ik vind het al zo knap dat je je er bewust van bent EN het probeert on te draaien. Super goed!!! Hier is het overigens andersom. Mijn man wilt de hele dag mijn zoon opvangen, helpen, pas op, kijk uit. Ik daar en tegen helemaal niet. Ik vind het overigens niet vervelend en zie de struggle van mijn man. Hij is zich er ook mega bewust van. Maar het floept er allemaal gewoon uit. Zo leren we van elkaar!

Ik denk ook dat als je het vanuit het kind bekijkt, het zo weinig zin heeft om de hele dag ‘pas op’ en ‘kijk uit’ te horen, omdat het kinderbreintje daar nog niet zoveel mee kan. Die is niet gemaakt om alle risico’s van tevoren in te schatten en af te wegen. Dus hoewel het heel logisch is dat je als moeder je kind wil beschermen en wil behoeden voor pijn (Google ook eens de term ‘curlingouder’), is denk ik inderdaad de grootste uitkomst hiervan dat je je kind bang maakt voor alles wat het tegenkomt. Het kinderbreintje leert het best van een zelf ontdekkend oorzaak-gevolg. Daarbij kan je, zoals ik in andere adviezen ook al teruglees, het beste op tong bijten en/of haar in ondersteunen. Je wilt uiteindelijk dat je kind met zelfvertrouwen de wereld tegemoet gaat en dat kan het niet als je haar voor alles angstig maakt, maar juist doordat ze haar lijf en haar omgeving goed leert kennen en inschatten en dat leert ze door te dóén, door te ervaren. Niet door te vermijden. Eigenlijk is ‘pas op’ zeggen dus fijn voor jou op de korte termijn en is je inhouden goed voor haar op de lange termijn! Misschien helpt het om dat voor ogen te houden elke keer als je weer ‘pas op’ wil zeggen.

Ik vind dit zo’n irrelevante opmerking. Moet ze nou zeggen dat jij zo slecht bezig bent omdat zij de opvoedingsstijl die jullie beiden blijkbaar gebruiken niet bij haar past?

Ondertussen is de oudste 4 en heeft denk ik minstens 6 blauwe plekken op haar benen, 4 op haar armen en nu 1 op haar wang. Toen ze kleiner was grepen we wel iets sneller in maar eigenlijk zijn wij van het montessori "help het mij zelf te doen". Dus stond ik er bijvoorbeeld bij de kleine glijbaan bij toen ze er zelf opklom toen ze bijna 2 was. Na 1x bijna vallen en uit te leggen hoe ze haar voetjes neer moest zetten en daarna er bij te staan zodat ik haar eventueel kon op vangen was dat na 3x omhoog niet meer nodig. En vanaf toen ging ze alleen. Vaak geven wij aan wat we zien gaan gebeuren. "Je gaat zo vallen als je blijft rennen" -echt niet! "Jawel, je gaat zo vallen." *valt* "zie je, als je voortaan niet zo hard rent dan val je niet zo snel" *troost* en zij leert dat ze volgende keer niet zo hard het heuveltje moet afrennen want dan val je. Het gebeurt niet vaak meer dat we ingrijpen behalve als het met andere kindjes is die iets doen wat ze niet leuk vind maar nog niet zelf durft in te grijpen. Zo was hier van de week een klasgenootje die constant water over haar hoofd (wilde) gooien. Dit had ze al 2x gedaan en onze dochter liep alleen maar weg en dat klasgenootje volgde haar om het weer te gaan doen. Toen greep ik dus wel in.

Het waarschuwen, en vooral 'voorzichtig' zeggen, hebben kinderen niks aan. Ze moeten die grens vinden. Maar ingrijpen omdat je weet dat ze anders vallen, vind ik wel nodig. Zeker op de baby en dreumes leeftijd. Ze klimmen immers zo op een veel te hoge trap, zien er geen gevaar in. Op vakantie hebben we heel verschillende aanpakken van ouders gezien. 1 stel kwam niet eens toen 2 kindjes met de schommel met elkaars hoofd in botsing kwamen. Zij waren wat ouder maar krijsten echt hard en er was bloed. Zaten daar beide eerst 5 min. bij te komen en te huilen, en ouders maar wachten kom maar bij ons. Dat vond ik echt zielig, deze jongen was 6/7 jaar. Maar ik zou er bijna naartoe gaan... Een vriendin van mij, die laat haar dochter weer nergens vanaf vallen, ook niet als het een kindvriendelijke speeltuin met zand eronder is. Dat vind ik dan weer zonde van de motorische ontwikkeling. En voor het zelfvertrouwen. Wat je in ieder geval altijd kan doen, is je kind laten proberen, word het gevaarlijk dan laten zien hoe het wel kan. Maar dat vooraf waarschuwen dus weglaten :)