Bij peuter zitten tot hij slaapt

Ik ben zelf van een iets hardere aanpak dan jij denk ik. Als je dit wil stoppen, moet je iets doorbreken en dat gaat nu eenmaal vaak samen met krijsen etc.. Als hij nu eist dat jij erbij zit en je bent daaar in mee gegaan, heb je dus te bedenken hoe je dit gaat doen. Ik zou duidelijk zijn en aangeven dat mama weggaat en hij zelf gaat slapen. Hem elke keer terugleggen als hij uit zn bed komt (of ledikant?) anders elke meer troosten en weggaan Ik zou niet weten hoe je dit traanloos kan doen..

Ik denk dat je heel goed de stoel methode kunt doen. Dat is een methode voor zelfstandig in slaap leren vallen waarbij je steeds iets verder van het bed gaat zitten tot je kind slaapt waarbij je uiteindelijk in de deuropening en dan buiten de kamer zit. Op die manier train je je kindje in een paar weken met helemaal zelf slapen. Hebben wij gedaan met onze oudste en werkte heel goed. Na 2 weken zaten we buiten de deur met de deur dicht (dus we liepen stiekem weg, niet zeggen, haha). Maar bij het naar bed brengen was het ook steeds 'mama zitten' en dan zei ik 'ja ik ga bij de deur zitten' en dan ging hij prima slapen. Ik denk dat deze methode top voor jullie is, omdat je toch al naast hem zit, dus je bent al halverwege.

Wij hadden precies hetzelfde. Sinds we geen middenslaapje meer doen lukt het slapen in de avond wel!

Hier ook deze fase gehad een paar maanden terug. Was echt heel pittig. Wij hebben het afgebouwd. Eerst was het naast hem zitten tot hij sliep, toen naast hem zitten tot zijn muziekdoos klaar was en dan op de gang zitten wachten en nu zijn we op het punt dat we alleen zijn muziekje uitzitten (1 min) en dan weggaan. Ergens zou ik gewoon graag de deur gewoon direct achter me dicht willen trekken, zoals het altijd ging, maar als het een minuutje ‘uitzitten’ is, dan is het eigenlijk ook wel prima. Misschien lukt het ooit wel weer om direct weg te gaan, maar dat ene minuutje kunnen we wel hebben ;-). Maar echt een heeele taaie periode, veel sterkte en hou vol!

Hoi, wat een lastige situatie. Het is wel normaal voor zijn leeftijd om die nabijheid nodig te hebben. Mijn dochter(bijna 3jaar) heeft dat ook. We hebben een schaapje met een muziekdoosje erin. Dit muziekje speelt ongeveer 5minuten en hebben de afspraak dat we blijven tot de schaap uit is. Meestal slaapt ze dan al, maar soms ook niet. Ze vindt het nooit fijn als ik dan wegloop, maar ik benoem dan dat de schaap klaar is en geef haar een kus en loop dan wel weg. Ik blijf nog even boven rommelen en als ze nog niet slaapt ga ik na 5 minuten even kijken, geef ik haar een aai en zeg dat ze echt moet gaan slapen. Soms geef ik haar nog een slokje water. Dit helpt vaak en dan blijf ik nog even staan tot ze slaapt en dat is vaak 2 minuten. Misschien helpt het om het voor hem ook wat te kaderen. Ik ben zelf wel van het even laten huilen, maar wel nabijheid geven. Dus boven even rommelen dat ze je nog horen en na 5 minuten even laten zien en des noods dan weer weg. En na 5 minuten weer als dat moet, maar je moet doen wat voor jullie goed voelt.

Misschien steeds meer afstand nemen. Iedere dag een beetje verder. Eerst zoals altijd, dan iets verder weg, bij de deur, buiten de kamer maar in t zicht, daarna op de gang de was vouwen o.i.d. dat ie je nog wel kan horen, daarna iets op dezelfde verdieping en zo steeds verder afbouwen. En het kan helpen éérst een andere slaap associatie in te bouwen, hou dit een week of 2 vol voordat je het zitten af gaat bouwen. Een muziekje wat 10 minuten duurt ofzo. Een favoriete knuffel. Eerst even echt samen een boekje lezen of praten over de dag voordat je "weggaat". Moeilijk, maar komt goed! Heel veel succes alvast. Je kunt het 😀

Hi, ik ben ook wel van de zachtere hand denk ik. We hebben altijd veel gedoe gehad met het slapen van onze oudste en ik heb altijd tegen mezelf gezelgd ‘ik maak van slapen geen strijd’, maar dit is nu ook niet meer handig. Fijne tips over het muziekje en dat kaderen. Dat ga ik eens proberen. Ook de chair methode ga ik proberen. Het zal even doorzetten zijn, maar het is niet anders. Ik gun hem ook om sneller in slaap te vallen, nu is het soms ook veel te gezellig dat ik erbij zit.

Wij zijn ook voor het langzaamaan steeds meer afstand nemen gegaan. Laten huilen hielp hier niet, hoe vaak en hoelang we het ook probeerde en het eindigde ook altijd in overgeven. We wilden van het blijven zitten af omdat het op een gegeven moment niet meer beperkt was tot bij het naar bed brengen, maar ook bij elke keer wakker worden ‘s nachts. Als je nog geen lichamelijk contact hebt (hand vast houden of aaien) tijdens het blijven zitten, dan is mijn tip om dat zeker niet te gaan doen. Als je nu (op een stoel) naast het bed zit deze stoel bijvoorbeeld halverwege tussen bed en deur zetten. Daarna bij de deur in de deuropening, vervolgens op de overloop met deur open, eventueel op de overloop met deur iets verder dicht, op de overloop met de deur nog op een kier, daarna in een andere kamer of op de trap. Hier moesten we het echt met hele kleine stapjes aanpakken i.v.m. het overgeven. Elke verdere afstand moesten we ook meerdere dagen herhalen. Het ging natuurlijk gepaard met veel weerstand als we weer verder weg gingen zitten. Bij huilen gingen we er niet meteen dichter naartoe maar was het proberen om hem vanaf de nieuwe afstand te sussen en in slaap te krijgen. En zelfs met perioden hebben we nu nog steeds wel eens een terugval dat we niet weg kunnen lopen

Herkenbaar! Dochter is nu 2,5. Het werkte niet meer met erbij blijven. Steeds vaker later slapen en nachten wakker. Hoogtepunt was dat ze na 1,5 uur nog niet sliep. Uit wanhoop ging ik bellen. Toen hoorde ze mij en dat was het omslag moment. Ik vertel nu dat ik de was ga doen en zet een luisterboek voor mezelf aan op de gang. Zo hoort ze ons wel maar zijn we uit het zicht.

Hier hielp het destijds om te zeggen dat we later nog even bij ‘m zouden gaan kijken, dat gaf een veilig gevoel. En ik zou overdag vast aankondigen / het erover hebben, als je het anders aan gaat pakken, zodat het niet meer compleet als een verrassing komt :)

Misschien niet wat je wilt horen maar onze dochter is inmiddels bijna 4 en we zitten er nog naast ;) ook toen 8 maanden geleden onze tweede geboren werd. Wij vinden die geborgenheid bieden belangrijker. Op die leeftijd hebben ze de nabijheid soms zo nodig en ze zijn nog zo klein. Maar ik snap ook heeeeeel goed dat je anders wilt. Voordeel: als straks het middagslaapje eraf is, vallen ze ineens heel snel in slaap s avonds haha

Hier gaat het net zo moeilijk, zoontje is bijna 2. Nu met een kleintje onderweg wil ik ook dat hij alleen in slaap gaat vallen en niet "mama liggen" (hij slaapt nog bij ons op de kamer...). Chair methode heeft even geholpen, maar hij houdt het gewoon een uur vol om elke paar minuten op te kijken en me te zoeken. Dat heb ik opgegeven, en nu zoekt mijn man naar een methode om hem alleen in slaap te laten vallen (die kan dat veel beter). Vervolgens ga ik die methode overnemen, en hopelijk consequent zijn...

Ik ben het hier mee eens. Wij hebben dit ook gehad bij onze dochter en het duurde steeds langer en er kwamen steeds meer smoesjes. We zijn toen begonnen met overdag veel uitleggen, dat we er niet bij blijven, dat ze in haar kamertje blijft. Daarnaast sticker kaart opgehangen in haar kamer. Na 3 avonden kon ze zelf alweer in slaap vallen. Maar vooral de eerste avond zijn er wel wat traantjes gelaten. Tuurlijk gingen we terug om te troosten maar we bleven consequent.

Zowel bij mijn oudste als bij mijn jongste ben ik er bij gebleven totdat ze sliepen. Laten huilen of in slaap laten huilen vind ik zelf afgrijselijk om mijn kinderen aan te doen. Daarom ben ik geen ouder geworden. Oudste sliep zelfstandig rond de 2,5 jaar. Een enkele keer nog in mijn armen, denk aan ziekte en andere omgeving. Jongste slaapt 's middags zelfstandig en 's avonds zit ik er bij totdat hij slaapt. Het zelfstandig in slaap vallen ging toen goed totdat hij in december zwaar verkouden werd. Hij was iedere keer zo overstuur van het ziek zijn dat mijn aanwezigheid het enige was wat hem hielp om te gaan slapen. Nu zit ik er en half uur tot anderhalf uur bij. Niet het meest gezellige/sociale om mijn avond door te brengen ipv met mijn maan. Maar aan de andere kant onze jongste is nog geen eens 3 jaar oud. Ze zijn dan nog zo jong en klein. Als mijn aanwezigheid ze dan helpt, waarom dan ook niet. Over een half jaar krijgen we er een baby bij en hopelijk slaapt de nu dan jongste ook 's avonds zelfstandig en anders heb ik de newborn er gezellig bij. We zullen het wel zien. Bij de oudste is het ook goed gekomen =)

Van 6-18 maanden sliep de oudste fantastisch zelf. Toen is ze ziek geweest - gewoon heftige buikgriep - en daarna lukte het gewoon niet meer. Blinde paniek als papa of mama weggaan. Sindsdien bijna elke avond erbij moeten blijven, en ze is nu ruim 3,5. De deal is wel dat ze gaat slapen: geen gekkigheid want dan ga ik gewoon zelf slapen (want ze denkt nog steeds dat ik ga slapen als zij ook gaat slapen 🥹😂). Meestal is het met 10-20 minuten bekeken. Goddank is de jongste weer een model dat perfect zelf in slaap valt, dus doe hem altijd eerst en daarna haar, zodat ik daarbij kan blijven. Aangezien het geen uren duurt, vind ik het wel oké. Straks is het vast ineens over omdat ik als moeder heel erg on-cool ben. Dus vooruit maar.

Ohh dit heeft mijn zoon ook maanden gehad, eerst sliep hij binnen 5 minuten en op een gegeven moment zaten we er 45min. Als hij dan na een slaapcyclus of twee wakker werd, riep hij mama/papa zitten! Dan zaten we opnieuw 30min😱 In de gang zitten hielp niet, laten krijsen hielp niet (hij houdt het gewoon 1,5u vol), overdag erover praten hielp niet.. Nu zeggen we sinds een week dat we even gaan opruimen in de kamers ernaast. Dus idd even opruimen, de was vouwen, tanden poetsen etc. Hij accepteerde het wonderbaarlijk genoeg gelijk en valt binnen no time in slaap😵‍💫

Ik denk dat ik het zo ga aanpakken. Wij moeten ook oppassen ivm overgeven

Hebben we inderdaad ook geprobeerd. Overdag zegt hij oké, maar ‘s avonds is het paniek..

Hier niet per se goede tip, alleen de tip ga er alsjeblieft wat mee doen!!!! wij vonden het ook wel te overzien, ook nog met een 2e erbij, maar inmiddels is ze bijna 4 en slaapt ze nog steeds niet zelfstandig. We hebben het wel een tijdje opgelost met het boven blijven en dan bijvoorbeeld de was gaan doen, en dan precies langs haar deur lopen zodat ze ons zag of hoorde. maar toen haar zus erbij kwam veranderde dat ook weer omdat we daar de tijd en ruimte niet voor hadden. Dus echt proberen zelfstandig slapen te oefenen! Onze andere dochter inmiddels 1,5 hebben we al veel eerder geleerd zelfstandig te slapen en die slaapt wel goed, juist omdat we dit nog een ronde wilde proberen te voorkomen...

Ik herken het. Wat hier hielp was steeds een stukje verder gaan zitten. En benoemen ik ben bij jou. Of mama gaat even wat pakken, ik kom zo terug dat soort dingen proberen. Ik heb 1.5 jaar bij mijn kind aan bed gezeten, die had pure angst. Het is vanzelf overgegaan gelukkig. Pittig, dat zeker. Maar er komt weer eens een eind aan.