Bijna 3 en enorme grenzen opzoeken

Heel herkenbaar... helaas nog geen oplossing gevonden... wel het boekje how2talk to kids aangeschaft... daar gaan wel hele goede ideetjes in, maar kost ook wel tijd en energie! Dat gaan wij nu uitproberen...

Ga je dan wel weg alleen met de kinderen of doe je dat dan niet?

Wat zou de behoefte achter zijn gedrag zijn denk je? Aandacht, uitdaging? Het kost hier doorgaans minder moeite op de behoefte in te spelen dan op het gedrag.

Heel pittig hè! Klinkt alsof hij je aandacht opeist als je met zijn zusje bezig bent. Zou je hem een taakje kunnen geven voor in die tijd? Dus bv: ik ga nu je zusje voeden. Daarna wil ik heel graag fruit met jou eten. Zou jij voor ons 2 bakjes met druiven willen maken? (Heb je dan alvast klaargezet zodat hij het er alleen in hoeft te doen). Je zou ook kunnen proberen aan te geven wat wel mag ipv wat niet mag. ‘Mama gaat voeden, jij mag op je speelkleed een hele hoge toren bouwen van Duplo met alle kleuren die je kan benoemen, dan gaan we na het voeden daar samen mee spelen’ en terwijl hij dat doet steeds positief aandacht geven. Eigenlijk alternatieven aanbieden voor je zoon waar hij ook belang bij heeft, want als hij dit nu voor jou doet, kan jij straks met hem iets doen

Dit is zo herkenbaar met mijn dochter van 2,5! En ik snap jouw gevoel heel goed. Ik voel mij soms ook echt een slechte moeder omdat ik voor mijn gevoel continu boos op haar ben. Ik heb helaas geen tips, wel herkenning. Ik zeg maar steeds tegen mijzelf dat het fases zijn…. 🙈 Stond gister nog zwaar voorschut in de Albert Heijn omdat dochterlief de handscanner niet in die scanmuur wilde stoppen om af te rekenen. Ze heeft staan krijsen, gillen op de grond, geschopt en geduwd tegen haar (kleine) winkelwagen. Geen land mee te bezeilen. Dus erop uitgaan is hier ook echt een gedoe… Heb ook een zoontje van 7,5 maand. En dat is toch een stuk relaxter.

Ik heb via de ggd een gratis cursus gedaan peuter in zicht en heb daar best wat aan gehad (wat handvatten en tips en gedachten van je peuter), misschien geven ze die ook bij jou in de buurt.

Het is niet alleen als ik met zijn zusje bezig ben.. hij is vrij slim en ik probeer hem ook de uitdaging te geven maar alles is 5 seconde leuk en dan niet meer. Hij heeft vrij veel speelgoed die hij dan ook links laat liggen, als ik bij de winkel memory koop of een ander spelletje om hem wat meer uit te dagen is het ook na 1 a 2 keer 5 a 10 minuten spelen niet meer leuk. Hij heeft altijd heel goed zelf gespeeld maar lijkt tegenwoordig soms dan zich te vervelen en dan op die manier aandacht te zoeken terwijl ik al heel erg veel aanbied. Ik heb getwijfeld om hem óók naar de peuterspeelzaal te brengen maar dan zie ik hem bijna niet, maandag en vrijdag gaat hij naar de opvang, woensdag passen opa en oma op en dan zou hij dinsdag en donderdagochtend naar de peuterspeelzaal gaan, komt hij thuis gaat hij slapen dus dan zie ik hem écht heel weinig en dat wil ik gewoon niet. Consultatiebureau denkt ook niet dat, dat een oplossing zou zijn, of dé oplossing. Ze komen wel in augustus langs omdat hij al praat voor een 4 jarige en met sommige dingen echt voor lijkt te lopen. Hopelijk krijgen we dan ook nog wat tips wat we kunnen doen..

Hier helpt het om emotie te erkennen en op ooghoogte heel rustig en duidelijk te praten en keuzes geven. "Oh schatje, dat is interessant he daar in de keuken. Zullen we samen even gaan kijken?" *Kijken samen* (🙄🥲) "Kom, kun jij me even helpen met (huppeldepup)? Want jij bent zoooo goed daarin! Of doe je liever (huppeldepup)?" Keuzes geven helpt enorm goed en overdreven de emoties erkennen. Soms ook kietelen en het even goed samen weg lachen. Vraagt echt enorm veel geduld, maar je doet het goed mama!

Geen tips, enkel onwijs veel herkenning met een net 3-jarige hier 😅 Enorm pittige periode dit, ben savonds gesloopt als hij eenmaal op bed ligt 🙈

Er zijn hier al een aantal goede tips gegeven. Het is echt een leerproces voor jezelf om erachter te komen hoe je jezelf het best kunt gedragen zodat je kind ook wat meer mee werkt. Dat is ook wel bij ieder kind een beetje anders. Er is helaas niet 1 gebruiksaanwijzing. En tuurlijk gaat het niet altijd goed maar dat hoort er ook wel een beetje bij. Maar juist zeggen dat dingen niet mogen, is hier een trigger voor de kids. Dan gaan ze het juist doen. En straffen/ op de gang zetten oid werkt hier ook niet. Ik probeer ten alle tijden tot een compromis te komen met m’n kinderen. Echt naast ze te staan en niet teveel te zeggen dat dingen niet mogen. Juist benadrukken wat wel mag/ alternatieven en keuzes bieden. Door ze zelf verantwoordelijkheid of keuzes te geven groeien ze ook, en dat hebben ze echt nodig!! Probeer anders wat te lezen of filmpjes te kijken hierover. Er is echt wel een hoop winst te halen hiermee. Succes 🤞🏻

Oh ik had dit kunnen schrijven, alleen is onze zoon 3,5 jaar. Hij daagt mij echt enorm uit de hele dag, heeft altijd een weerwoord, luistert voor geen meter, heel ongeduldig.. ik word er echt gek van soms. Ik ben fulltime thuis met de kids en zie soms echt op tegen de volgende dag. Ik ga echt twijfelen aan mezelf. Op ooghoogte praten, lage stem, korte zinnen, keuzes geven, laten zien wat hij wél mag ipv niet.. maakt allemaal 0 verschil. Het enige wat hem even rustig houdt is hem een emmer water geven in de tuin, dan gaat hij lekker spelen. Het helpt hier overigens het beste als ik meer speels, vrolijk en luchtig reageer op hem. Maar goed, dat is soms lastig als ze je tot het uiterste drijven. Maar als ik boos word lijkt het alleen maar erger te worden. Hier vindt hij ook niks leuk, verveelt snel en gaat dan met dingen gooien. Ik heb t gevoel dat ik hem de hele dag moet vermaken, of hem aan het corrigeren ben. Ik heb echt constant het gevoel dat ik het fout doe of faal als moeder. Echt heel lastig dit.

Herkenbaar. Heb geen zin om steeds boos te doen. Alle standaard tips, voordoen wat wel mag, keuzes geven etc etc werken niet. Hier maar de deurklinken omhoog gezet zodat ze er niet bij kan en ze soms echt even uit situatie moet.

Ons zoontje is net 2 en ook lekker de grenzen aan het opzoeken enz. Het is echt een leerproces om je zodanig af te kunnen stemmen op jouw kind als het om emoties gaat die jij voelt op bepaalde momenten. Als ik bijvoorbeeld naar mijn ouders kijk die dan op ons zoontje passen, zie ik al heel veel levenservaring. Maar ook de rust die ze uitstralen richting ons kind. Dat heeft meteen weer een positief effect op hoe hij zich gedraagt. Ik ben er ook van overtuigd dat hoe gestrester, gespannen en geïrriteerder wij als ouders zijn, dat het kind zich daar volledig naar gaat gedragen. Ik zeg niet dat het altijd onze emoties zijn die dit doen. Kinderen zoeken nou eenmaal de grenzen op enz. Maar ik zie het wel als een grote les bij ouders met jonge kinderen. De les om de emoties te herkennen die ze daadwerkelijk op zo'n moment te doorvoelen. Zodra je daar op reflecteert en je beseft: Deze emotie doet mijn kind niet goed. Dan zou je het om kunnen buigen naar een positief gevoel. Wat wij als ouders dan vervolgens weer uitstralen naar ons kind. Het is echt een soort 'chain-reaction' wat er plaatsvindt. Ook een tip: als tot 10 tellen te kort is, dan tot 20 tellen haha! Het is heftig. Ik begrijp het maar al te goed. Maar hoe je kind zich tegenover ons gedraagt zegt vaak heel veel over wat er in ons, als ouder, omgaat. Je kind is een directe spiegel namelijk

https://jebentmama.nl/kinderen/waarom-kinderen-lachen-als-ze-gecorrigeerd-worden/ Wil je dit aub eens lezen?

Nou, ik heb er 4 onder de 5 dus dat doe ik sowieso niet. Alleen naar m'n moeder ofzo. En k moet zeggen zolang hij wat te doen heeft gaat t ook wel even goed. T is vooral thuis!

Staat helaas alleen niets zinnigs in wat je wel kan doen. Alleen 'rustig zitten' maar neem aan dat iedereen in dit topic dat ook al geprobeerd heeft. Voor onze dochter is dst gene optie want ze gaat alleen maar door en door en wordt dan helemaal hyper. Voor nu is voor ons haar uit de situatie halen (en dus helaas ook dat ze de deur niet zelf open kan doen en weer verder gaan) de enige optie. Maar dan gaat ze daar krijsen maar na een tijdje (kan al na halve minuut zijn) samen iets doen wat wel mag (en dan hopen dat het lukt). Bij samen zitten rent ze gewoon weg, dan zou het echt in houdgreep moeten en dat is ook strijd.

Wat ik nog niet gelezen heb volgens mij is dat het misschien leeftijdsgerelateerd is. Hij is wellicht toe aan school. Daar worden veel kinderen wat onhandelbaar van🙊 ze vinden geen uitdaging meer thuis, willen zich wat meer los maken van ouders, vinden hun eigen speelgoed niet meer leuk. Dit lees ik eigenlijk allemaal bij je zoontje. Ik vind het lastig wat voor advies ik kan geven. Ik ga bijvoorbeeld zelf wel met mijn kinderen op pad (1, 2 en 4). Ik maak dan vaak van te voren afspraken met ze en laat ze zelf een oplossing verzinnen voor als ze zich er niet aan houden. Dit staat ook in het 2e boek van how2talk2kids, wat hier al eens genoemd is. Werkt hier erg goed. Dus bijvoorbeeld, we gaan zo naar de speeltuin en we spreken af dat je bij mij in de buurt blijft. Wat doen we als je je daar niet aan houdt? Mijn kinderen kiezen dan zelf een 'consequentie' , dan gaan we direct weer naar huis, dan mag ik geen koekje, dan moet ik in de kinderwagen tot ik wel weer kan luisteren etc. Ik geef mijn kinderen tegenwoordig wat meer verantwoordelijkheid voor het algemeen belang. Dat werkt ontzettend goed. Als we het gezellig willen hebben met elkaar, moeten we daar allemaal aan bijdragen..

Het is vast goed bedoeld, maar er staan alleen maar open deuren in dit (zwets) verhaaltje over 😏

Het ging me vooral om het stukje dat kinderen je niet uitlachen als je boos wordt, dat geeft de situatie toch een andere lading en beleving zou ik denken. Verder begrijp ik dat het heel frustrerend is als je kindje niet goed luistert zeker als je nog een baby erbij hebt. Al vraag ik me dan wel af met welke reden een kind “in de hoek” of “op de gang” moet. Dat je dan een strijd start die een peuter als spelletje ziet of helemaal in doorslaat (slechte impulscontrole) is een logisch gevolg. En daar stoute dingen doen ook, je kind heeft de nabijheid nog nodig en weet niet qat hij met de situatie aan moet dus gaat hij alles uit de kast trekken om aandacht te krijgen. Positief of negatief, maakt niet uit, alles beter dan de onvoorspelbare situatie van op de gang staan. Ik zou echt proberen de situaties voor te zijn. Dus als je een flesje gaat geven van tevoren benoemen dat hij even zelf iets moet doen, wekkertje of time timer zetten, speciaal koffertje met leuk speelgoed voor tijdens de flesjes hebben, belonen als het goed ging tot de timer afloopt enz. De aandacht krijgt de peuter toch en 10 minuten is op die leeftijd gewoon niet te overzien en héél erg lang. Wat niet wegneemt dat ik de frustratie niet begrijp. Ik raak ook wel eens in de strijd met onze peuter maar om heel eerlijk te zijn denk ik dan achteraf wel vaak dat ik zelf moe was/ het ook anders had kunnen doen/ even geen zin had de verstandige te zijn/ haast had en daardoor niet de benodigde ruimte gaf (en uiteindelijk nog meer tijd kwijt was) enz. Ieder z’n manier van opvoeden uiteraard maar als je ermee vast loopt is het soms goed anders naar de situatie te kijken. Wat is het doel dat je wilt bereiken en choose your battles, zeker bij een peuter.

We zetten hem niet standaard in de gang of in de hoek, na tijden geprobeerd te hebben te praten op een rustige toon, hem te knuffelen, hem op een andere manier te benaderen, keuzes te geven, alles aangeven ruim van tevoren en als dat allemaal niet werkt moet je naar een ander plan dus hoorde ik van mensen: in de hoek dan zetten of op de gang, ook dat werkt niet dus dat doen we ook al niet meer. Die strijd ga ik zeker niet aan en heb ik ook echt de energie niet voor. Het is meer dat ik het soms even niet meer weet, vandaag was toevallig een wat betere dag alleen op het eind was hij enorm dwars maar goed je kan niet alles hebben natuurlijk 😜 We hebben dus al énorm veel geprobeerd en ja alles voor een wat langere tijd niet binnen een dag geswitcht. Vrijwel alle dingen die hier beschreven staan hebben we al geprobeerd, wel allemaal bedankt voor de tips ♥️ Herkenning is overigens wel fijn om te lezen, dan weet ik in ieder geval dat het niet aan mij ligt. Belangrijk om te weten; met de fles is hij vaak ook gewoon rustig, want dat benoem ik ook, er is alleen veel tijd te vervullen in een dag en hij verveelt zich snel, of dat nu met de fles van zijn zusje is of dat het juist is op het moment daarna..