Claimende gedrag dochter 2.5 is mij teveel geworden

Ten eerste, gefeliciteerd met jullie 2e dochter! Ten tweede, wat een ontzettend lieve, betrokken vader ben jij! Je dochters boffen heel erg met jou. Ik kan heel erg snappen dat je het niet meer trekt op deze manier, ik zou er denk ik ook gillend gek van worden. Echter denk ik dat het helemaal niet gek is hoe je oudste doet. Zou alleen niet weten hoe het op te lossen valt. Succes papa!

Dank voor je lieve woorden. Wellicht iets te lief geweest. We hebben de verloskundige gebeld om morgen gezamenlijk een plan te maken voor het lege nest papa syndroom

Hulde voor fantastische papa’s zoals jij! En wat goed dat je aan de bel hebt getrokken en hierin even de ruimte voor jezelf hebt gepakt. Hoewel ik je gevoel snap vind ik niet dat je je schuldig hoeft te voelen. Je hebt niets bewust in de hand gewerkt, en je faalt niet omdat het even helemaal op is. Ook jij bent mens! En ik snap je dochter ook heel goed, want leuk zo een babywezen, maar nu moet ik opeens mijn ouders delen, en mama is druk met de newborn, straks papa ook, dus helemaal verstikkend erop. Ik heb ook geen tips, behalve dat je veel in gesprek kan met je dochter (ik kom er nu pas achter hoeveel een tweejarige snapt haha) en ik vind het fantastisch dat jullie een plan gaan maken met de verloskundige. Misschien kan het CB of het kinderdagverblijf waar je dochter wllicht heen gaat op pedagogisch valk helpen hoe dit aan te vliegen.

Wat knap dat je dit aan gegeven hebt! Je bent echt een top vader als ik het zo lees. Mss een idee om de oudste veel te betrekken bij de verzorging van de jongste. Ze is nog jong maar al is het maar iets kleins mee doen. Een washandje nat maken en over het buikje aaien. Flesje ( als ze die krijgt) vasthouden. Schone kleertjes mee uitzoeken En dan naar allebei positief reageren. En weet niet of mama dat al kan maar ook mama de oudste naar bed brengen e.d. ook al is het krijsen om papa...ff volhouden. Jullie kunnen dit💪

Gefeliciteerd met jullie newborn!! Wat een omschakeling hè? Alle tijd en rust voor 1 en dan nu die aandacht moeten verdelen.. en dat terwijl je eerste dochter dat niet zomaar kan begrijpen. Zij zoekt de aandacht bij degene die het meest beschikbaar is, papa in dit geval. Wat goed dat jullie contact hebben gelegd met de verloskundige! Maar, wees niet te hard in je oordeel naar jezelf..je bent net opnieuw vader geworden en dat alleen is al heftig genoeg. Het kost tijd om te wennen aan een nieuwe situatie, nieuwe vorm van gezin. En dat gaat met vallen en opstaan. Mijn 2e dochter is nu 4 maanden en het begint nu wat normaler te worden. Maar wat heb ik me schuldig gevoeld, dat ik niet die aandacht meer kon geven aan nr 1 en ook niet aan nr. 2. soms zat ik zelfs huilend in een hoekje van de kamer..en nu is het anders. Niet meer zoals daarvoor, maar weer mooi op een andere manier. Hopelijk vinden jullie weer wat rust om jullie gezin weer opnieuw uit te vinden!

Wat een fijne papa ben jij! En wat fijn dat je hier wilt delen waar je tegenaan loopt. Denk je dat het zou lukken om je dochter te betrekken bij het zorgen voor je newborn? Samen doen ipv papa of mama? Flesje aangeven, luiers pakken. Ze snappen op deze leeftijd meer dan dat we denken maar zitten ook nog wel in hun ‘egoïstische’ fase. Ze moet je opeens delen en dat is zó anders! En negatieve aandacht is ook aandacht 🤷🏼‍♀️. En hun adem is lang. Heel lang. Voel je zeker niet schuldig. Je hebt je ontzettend geduldig en veilig voor je dochter opgesteld en dat eist nu zijn tol. Heeft volgens mij niets te maken met ‘te lief zijn’, maar nu is het zeker belangrijk dat jullie de verbinding met elkaar niet verliezen, maar op een andere manier gaan invullen. Hou je ons een beetje op de hoogte? You rock papa! 💪🏻

Gefeliciteerd met jullie dochter. Mijn vriendin had precies hetzelfde. Haar zoon wilde ook dat papa alles deed. Als haar man al weg ging begon hij heel hard te huilen en dit ging door tot haar man weer thuis kwam. Wat hun toen hebben gedaan toen hun 2e kwam is dat mijn vriendin met de oudste alleen op stap ging. Naar een speeltuin even naar de bakker een broodje kopen en een ijsje halen. Zo werd hun band veel beter en vond haar zoon het ook niet meer erg als hij door mama in bad gedaan werd bijvoorbeeld. En haar man had dan wat tijd met de jongste.

Wat een lieve betrokken vader ben je! 2,5 jaar is een lastige leeftijd om situaties uit te leggen aan je kind, als tip kan ik je wel een koptelefoon of earbuds aan te schaffen. Het maakt mij rustiger in turbulente situaties, ik raak daar niet zo overprikkeld van en kan meer hebben. Ook zou ik rustig je dochter blijven corrigeren, bij mijn zoontje helpt om juist niks verbaal aan te geven. Maar juist alleen direct aan te kijken met geen emotie, ik zie dat hij dan geen houding weet en ik voed ook zijn negatieve gedrag niet. Als ik merk dat hij weer rustig is, geef ik aan dat dit niet kan en dat blijf ik herhaling. Hopelijk kun je hier iets mee, veel succes!☺️

Dank je. Goed gesprek met mijn moeder en mijn vrouw gehad. Ik heb het besproken dat ik af wil van dat beklemmende papa, papa,papa. Nu mama meer kan, moet ik een stap achteruit doen. Ik denk dat dit dan ook meer zit in mijn eigen gevoel. Toen ik even weg ging en 2 uur heb gefietst was het bere gezellig

Gefeliciteerd met jullie dochtertje! Ik herken mega erg dat het claimende heel moeilijk is, het enige wat je kunt doen is wel de tijd pakken voor jezelf die je nodig hebt en je daarin proberen minder schuldig te voelen. Ik merk dat wanneer ik dit meer doe ik mijzelf en mijn dochter een plezier doe. Word jij ook een leukere en rustigere papa van! Mega lief dat je zo supportive en betrokken bent, maar ook voor jezelf opkomen en kijken naar wat jij nodig hebt! Succes 🥰

Lieve papa, het wordt echt beter! Mijn man heeft de zorg van onze eerste dochter ook overgenomen tijdens mijn 2e zwangerschap. Hierdoor waren/zijn mijn man en dochter 1. Toen de baby thuiskwam en mijn man haar ineens vast had, barste de bom. Hysterisch krijsen en enorm jaloers. Zodra de baby geluid maakte, raakte ze in paniek en mijn man mocht de baby absoluut niet vasthouden. We hebben toen besloten dat ik tijdelijk de baby zou verzorgen en hij mijn dochter, dit was voor hem heel zwaar! Langzaamaan hebben we onze dochter laten wennen aan de baby. Haar onwijs veel betrekken en heel veel uitleggen bij alles en ik heb langzaamaan dingen van onze dochter overgenomen (bad-/bed-/speeltijd) zodat onze band ook weer beter werd. We zijn nu 10 maanden verder, ze is nog steeds een beetje jaloers, maar mijn man kan en mag alles doen en de band met mijn dochter is een dikke 10 geworden. Jullie baby is pas een weekje, geef het wat tijd! Het is voor jullie oudste ook een enorme verandering geweest, geef haar ook de aandacht die ze nodig heeft! Veel succes en hopelijk kan je gauw genieten 🍀

Heel normaal gedrag van je dochtertje lijkt mij. Ik snap dat het héél kan zijn hoor, maar.... Jemig... zit je vrouw nu echt alleen thuis, met een pasgeboren baby en een peuter? Ben ik nu serieus de enige die door echt niet begrijpt? Ik vind het heel raar...

*héél lastig

Eruit gestapt? Waar naartoe?😅 denk dat een heleboel mama’s inclusief jouw vrouw er ook wel even uit zouden willen stappen

Wat is de toegevoegde waarde van deze opmerking? Dat kan toch ook. Ergens heerst het onder moeders dan dat nooit niet kan. Complete onzin.

Precies dit. Het is voor beide partijen hartstikke zwaar. Je hebt niets aan elkaar als de één er aan onderdoor gaat. 🤷🏼‍♀️🫠. Juist ontzettend goed dat er zo over gesproken kan worden en grenzen kunnen worden aangegeven.

Ik hoor hem nergens over zijn vrouw, hoe het voor haar is met een newborn en 2 jarige

Heel herkenbaar. Onze dochter is 2,5 en trekt erg naar mijn man en is erg moeilijk momenteel (heel veel energie, veel huilen en constant ‘papa oppakken’) Er zijn voor haar ook veel veranderingen op korte tijd gebeurd: zusje van intussen 7 weken, afscheid crèche, start op school… Mijn man zijn focus ligt op de oudste, de mijne op de jongste. We hebben afgesproken om duidelijker naar elkaar te communiceren als het te veel is en bewuster af te wisselen nu ik me lichamelijk ok voel. Het blijft een moeilijke puzzel en we ploffen regelmatig uitgeput in de zetel zodra we de kindjes in bed hebben gelegd, maar het kan alleen maar beter gaan zodra wij en de kindjes gewoon zijn aan het nieuwe ritme en een evenwicht hierin vinden. Ik wens jullie ook veel moed in de zoektocht naar het nieuwe evenwicht, ik ben er zeker van dat het goed komt.

Als je leest kan je zien dat ze het hartstikke gezellig hadden gehad toen hij even wegging. Moet het altijd over de vrouw gaan? Of mag de vader van het huishouden ook gewoon er eventjes helemaal doorheen zitten? Toen ik bevallen was kon in weken niet lopen. Ik deed niets, behalve liggen en voeden. Mijn man draaide een huishouden, zorgde voor een newborn, kookte elke maaltijd vers en moest uiteindelijk ook weer aan het werk. Aangezien het blijkbaar een wedstrijd is mag jij bepalen wie het zwaarder had in die periode. Ik zal je een hint geven: it wasnt me.

Amen!! Echt heeel goed!!