Dansles (onzekere) peuter

Oooh ik snap dat je dit een ingewikkelde situatie vindt. Als ik het zo lees zou ik denk ik wel doorgaan, anders leer je haar misschien ook dat je iets niet eng mag vinden, dat je dan weg moet. Juist omdat ze zelf aangeeft wel terug te willen. Als zij zelf ook echt niet meer wil zou ik daar naar luisteren.

Ik zou haar proberen te volgen. Er bij blijven de komende keren als dat kan en haar laten wennen op haar tempo, juist omdat ze zegt het zo leuk te vinden en zo enthousiast is achteraf. Ik denk dat ze nog eventjes wat tijd nodig heeft om te ervaren dat het niet zo heel spannend is en om vertrouwen te krijgen. Waarschijnlijk heeft ze er daarna de grootste lol in! Bij mijn zoontje ging het precies hetzelfde bij de peuterspeelzaal, hij is nu mega enthousiast, hoeft niet meer te huilen. En vraagt elke dag of hij daar mag spelen!😃

Was wel echt heel lastig voor mij als moeder, ook echt wel getwijfeld of ik er goed aan deed. Ik heb bij hem aangesloten, benoemd dat hij het spannend vindt en dat hij mag huilen, maar dat het niet hoeft. Hij kan ook denken: Jeej!! Ik mag lekker met de kindjes spelen!😃 En verder vooral meegaan in z'n enthousiasme en het een beetje hypen. Werkte goed!

Ik voel dit helemaal! Hier ook een moeder van een onzeker mannetje.. Wat vind de juf ervan? Waarschijnlijk heeft zij meer ervaring met kinderen die langer moeten wennen dan gemiddeld. Mijn zoon heeft veel moeite gehad met wennen in de zwemles, de tips en extra aandacht van de juf heeft hem er helemaal overheen geholpen. Nu zie ik hem juist groeien en dingen leren. Maar dit heeft mij wel flink wat buikpijn bezorgd voordat het zover was! Ik volg mijn kind hier ook in, als zij wil gaan en enthousiast is zou ik nog even doorzetten.. succes mama!!

Ik zou focussen op het plezier dat ze heeft of kan hebben als ze mee doet. En dat ze helemaal niet goed hoeft te zijn. Misschien heeft ze in haar hoofd dat ze alleen mee mag dansen als ze alles goed doet. Probeer eens te vragen aan haar om er achter te komen wat ze precies spannend vindt? Zolang ze graag wil gaan, dan blijven gaan. Als ze geen zin meer heeft, op deze leeftijd, gewoon stoppen.

En als je haar alleen de dansles zou laten doen? Onze dochter van 3,5 jaar zit ook op dansles en is ook best onzeker. Vraagt ook voor bijna alles bevestiging. Maar bij de eerste les zei ze al.. jullie moeten weg, ik wil het alleen doen, want psz doe ik ook alleen. Gister optreden gehad met Sinterklaasintocht en wij stonden dichtbij, maar de iets oudere kinderen die meedansen ontfermen zich over de kleinere. Dus ging hartstikke goed. En ze is ook niet naar ons toegelopen.

Ik herken dit van de peutergym. Wij hebben ook een verlegen dochter. De eerste keer deed ze helemaal niet mee met de groep. Elke keer ging het iets beter en ze zei wel dat ze het heel leuk vond. Inmiddels zijn we denk ik 11 keer geweest en vindt ze het echt super leuk! Als er veel kindjes tegelijk op één plek iets moeten doen, doet ze nog steeds niet altijd mee. Maar daarbuiten heeft ze veel plezier! Hier hielp het ook als ik er niet bij was (alleen papa, bij de gym is een ouder verplicht om te helpen op haar leeftijd (toen ruim 1,5). Nu kan ik gerust mee gaan, ze komt me af en toe een knuffel geven maar doet verder enthousiast mee. Ik zou het dus zeker nog wat tijd geven!

Klinkt wel alsof je het door kan zetten. Ik zou haar tijdens de les idd geen druk geven door te zeggen dat ze weer terug in de groep moet gaan staan, maar de hele regie bij haar leggen. Ook niet zeggen dat ze niet bang hoeft te zijn etc. Verder is het misschien leuk om wat pasjea/dansjes thuis te oefenen met het gezin? Zodat ze het 'extra' goed kan zodra ze weer naar dansles mag 😊💃 Ik zou het (zolanf ze zelf wil) zeker drie maanden aan kijken 💪

Oh het is inderdaad wel een goeie om ook niet te erg te benadrukken dat ze het wél kan/goed doet. Want ik kan me inderdaad wel voorstellen dat ze dan extra druk voelt om het "goed" te doen. Natuurlijk doet ze het altijd goed, maar voor haar gevoel. Wel fijn om verschillende oogpunten/optiek te zien, daar kan ik zeker wat mee! Bedankt alvast!

Ze is wel superstoer: ze vindt het mega spannend, maar ze zet mooi wel door. Klinkt als een stoer meisje die weet wat ze wil, maar even wat tijd nodig heeft om de prikkels te verwerken 🔥

Hier precies hetzelfde met onze dochter van 5jaar. Heeft het een hele week over dansles en wil zo graag, maar op het moment zelf durft ze niet altijd mee te doen. Onze dansjuf vindt het gelukkig helemaal prima als er iemand bijblijft, want dan doet ze dus wel mee. Zodra ze denkt dat we niet meer meegaan slaat de paniek toe. Dus dan maar zo. Ik heb meegelezen en ga nog eens onder de loep nemen hoe we op haar reageren en wat we zeggen tegen haar. Misschien kunnen we daar nog niets in veranderen.

Ze geeft heel goed aan wat ze wil, lees ik! En daarin kun je haar gewoon volgen. Het is belangrijk dat je haar meegeeft dat die onzekerheid (en elke andere emotie) er gewoon mag zijn. Ook waar anderen bij zijn. Dat je juist blij bent dat ze dat naar je uit, door haar gevoel te erkennen en te troosten als ze dat nodig maar ook een grens te stellen, door te zeggen dat je een x aantal keer mee gaat dansen en daarna weer gaat zitten, of alleen gaat zitten en kijken. En dat ze bij je mag zitten en kijken of meedansen met de groep of wat dan ook, dat elke keuze die ze maakt daarin prima is. Ondanks dat je misschien het idee hebt, dat andere mensen hier iets van vinden. Je zou kunnen vragen aan de juf of ze het vervelend vindt. Dan kun je het zelf misschien ook makkelijker loslaten als het niet zo is. Ik denk dat het een mooie les is voor jullie beide. Straks als ze puber is en ze ook dealt met allerlei emoties, hoop je maar dat ze die deelt net zoals ze nu al kan! Zonder te denken, wat zullen anderen wel niet van mij denken.. Je doet goed hoor en goed dat je dit deelt! Mijn zoontje is net 1 en leert nu hoe je emoties kan uiten en benoemen. Wat een leerweg voor ze haha, goed dat je dochtertje het al zo kan benoemen hoor!

Blijven alle ouders bij de les? Ik heb van dichtbij meegemaakt op een dansschool dat veel peuters heel moeilijk tot dansen komen als ouder erbij blijft (plakken, steeds terug rennen etc) en zonder ouder helemaal los komen en de focus op de les/juf hebben en dus niet op de ouder.. Dus weet niet of dat een optie is om te proberen? Gewoon kort afscheid nemen (eerste keer zal best even met tranen zijn maar dat is vaak over zodra je uit het zicht bent) en dan eens horen na de les hoe dat ging? Of is er geen kijkglas? Dat ze niet zien dat je meekijkt van binnenuit (spiegel).

Uiteraard even aangeven/overleggen met de dansjuf. Ze zal vast meer ervaringen hebben hiermee.

Wij zijn met ons zoontje van 2,5 de afgelopen weken naar peutergym geweest. Hij is motorisch niet de snelste en ook nog eens heel bang voor andere kinderen. Dit waren redenen voor ons om hem op peutergym te doen, zodat hij juist wat meer in aanraking zou komen met andere kindjes en zou beseffen dat er niks engs gebeurt. De eerste lessen dacht ik ook echt: wat doen we hier?! Veel huilen, als er maar iemand langs rende wilde hij niet meer. Samen met andere kindjes op een toestel was geen optie. Meteen eraf en dan er niet meer op willen want dat was eng, wat als ze gingen botsen etc. We zijn wel doorgegaan met peutergym, veel samen doen, veel aandacht en rust bieden tijdens de 'enge' momenten, veel begeleiden. En langzaam maar zeker ontdooide hij wat! Aan het eind van de 10 weken durfde hij zelfs samen met andere kindjes op 1 toestel. Nog wel spannend, maar minder extreem dan in het begin. Hij is echt super vooruit gegaan! Wat hier hielp is zelf m'n beeld veranderen. Niet: leuk, mijn peuter gaat lekker gymmen. Maar: ik ga dit met hem doen om hem te helpen angsten te overwinnen. Ik zou met je dochter vooral lekker naar dansles blijven gaan. Ga desnoods met haar in een hoekje samen de dansjes doen en nog niet tussen alle kindjes. Nog niet alleen tussen alle onbekenden als dat een mogelijkheid is. En heb er vertrouwen in dat het langzaamaan beter zal gaan! En sommige kindjes hebben daarvoor echt veel tijd nodig😊

Ja dit hielp bij ons ook trouwens. Benadrukken dat hij zo goed aan het oefenen was. Complimenten geven als hij het geprobeerd had (of het nou lukte of niet). Benoemen dat je de spanning ziet en snapt, maar dat het juist daarom zo knap is dat hij het gewoon probeerde. En dan hoefde hij het heus niet meteen weer te proberen, vaak was hij daarin best koppig (ik ben gevallen, dus ik kan dat blijkbaar niet).

'Zullen we samen meedoen? Hier op een rustig plekje.' 'Je vind het spannend, laten we eerst kijken' 'Je kan het niet fout doen, iedereen is aan het proberen' 'wauw, je kent de pasjes, ben je trots op je zelf?' Of speel de dansles thuis eens na en laat haar leiden. Voor haar is het helemaal oké om wat langs de zijlijn mee te genieten. Als jij dat ook gaat vinden, komt het vanzelf. Ik lees veel goeie dingen, ze vindt de activiteit leuk, de juf lief. Ze doet het op haar eigen tempo. Komt goed, ik had ook zon peuter. Maar als kleuter is er meer zelfvertrouwen. We zijn wel minder prestatiegericht gaan complimenteren. Blijft een puntje, doorzetten als het spannend is. Vaak als ze het mag benoemen, is de helft van de spanning al weg.

Ik zou het nog even aankijken. Als ze buiten de les wel enthousiast erover is en ook zegt dat ze het leuk vindt, dan komt het denk ik nog wel. Het is nog nieuw dus logisch dat ze het spannend vindt en soms even moet huilen. Als ze na een paar lessen nog steeds huilt weer even opnieuw overwegen.

Ik zou even wachten. Bij onze dansschool is het vanaf 4 en bij uitzondering, als ze echt mee willen doen en de instructies kunnen volgen jonger dan dat. Misschien kun je dan wat lessen gaan kijken om er zo wel bij betrokken te blijven.

Bedankt voor alle reacties! Heeft me weer nieuwe inzichten gegeven, hartstikke fijn. :)