Mijn zoontje heeft eigenlijk nooit echt een voorkeur gehad en zei papa en mama wisselend. Sinds mijn man en ik een paar maanden niet samen hebben gewoond en mijn zoontje grotendeels bij mij was, heeft hij sinds zijn vader terug is enorme voorkeur voor z’n vader. Daarvoor was ik altijd thuis met hem en zijn vader aan het werk.
Sinds twee weken is het alleen maar papa en moet ie niks van mij hebben. Als ik zijn vader knuffel dan wordt ik weggeduwd en ik mag hem niet helpen met eten. Hij slaat mij sinds kort en hij negeert me vaak, luistert ineens voor geen meter meer en is heel erg klierig. Als ik hem uit bed haal, dan is het direct vragen waar papa is en dat gaat de hele dag door met alles. Zodra z’n vader thuis is, dan heeft ie weinig tot geen oog voor mij en als ik de deur uit ga, dan hoef ik geen gedag te verwachten. Bij z’n vader wordt ie al gek als ie even gaat plassen.
Ik weet wel dat het fases zijn, maar het voelt gewoon heel stom. Ik ben heel lief en goed over z’n vader.
Als ik het zo lees is hij bang dat zijn vader weer weg gaat. Lijkt mij dat dit wel weer bij trekt als het vertrouwen weer groeit? Wel rot voor je! Voelt heel oneerlijk denk ik. Hou vol 💪
Bij mijn dochter ging dit net zo. Ik heb het voor mij zelf maar zo uitgelegd dat ze dit deed omdat ik een soort vaste basis ben. Stabiel en betrouwbaar, ik ga niet weg.
En dat mijn man in dit geval dus iets minder betrouwbaar is en dat ze hem dus claimt.