Dreumes slaat expres met hoofd tegen de grond

Ik zou dit gedrag niet bestraffen. Tis haar uitlaatklep en ze weet nog niet hoe ze haar frustratie anders kwijt moet. Wel zou ik ervoor zorgen dat er een kussentje onder haar hoofd ligt ofzo. Haar dus beschermen voor verwondingen. En hoe meer begrip er komt hoe meer andere mogelijkheden aanreiken om de boosheid te uiten.

Dochtertje van een vriendin deed dit ook, maar dan als ze naar bed moest en niet wilde slapen (met haar hoofd steeds maar weer tegen de muur slaan en hard!). Ze hebben toen een opvoedcoach ingehuurd en die zei dat kindjes nooit zo ver zullen gaan dat ze zichzelf echt verwonden en dat het het beste was om zo weinig mogelijk aandacht te besteden aan dit hoofdbonken. Dit hebben ze toen gedaan en het ging vanzelf over. Ik heb geen idee of het een goed advies is (en of ik er helemaal achter sta) maar ik deel het toch even, misschien heb je er wat aan. Het lijkt mij heel lastig om niet in te grijpen en om je kindje dit te zien doen. Wat een lastige situatie!

Negeren, enige vorm van aandacht geven hieraan dan blijft dit gebeuren. Letterlijk over haar heenstappen en zeggen: zo als je klaar bent dan ben ik daar, dag.

Mijn zoon heeft het ook heel lang gedaan! En na een tijd geen aandacht aan gegeven ( hoe pijnlijk dan ook ) en het is gelukkig over gegaan!

Pak haar bij de hand en neem haar mee naar het speelgoed. Afleiden zou ik doen en verder geen woorden vuil maken aan het hoofdbonken.. ze komen nu in de leeftijd dat ze gaan testen tot hoever ze kan gaan tot er aandacht komt. Het zou aandacht vragen kunnen zijn. Maar Negatie e of positieve aandacht is waar ze naar opzoek is..maar in deze situatie zou ik als ouder willen voorkomen of verminderen van hoofdbonken en haar niet laten gaan.. als het dan om aandacht gaat dan liever positief benaderen dan Negatief.

Evt afleiden en het bonken compleet negeren!! Ook geen kussentje oid geven, ook dat is aandacht. Of eroverheen stappen en wat anders gaan doen. Als je hier nu op in gaat, is de kans dat het erger/gevaarlijker wordt alleen maar groter.

Wij hadden op de opvang een kindje die na het staan zichzelf naar achter liet klappen en niet ging zitten. Hij had een speciaal soort mutje ik weet even niet hoe het heet zodat ie “veilig” kon vallen. Nu doet ie het niet meer. Misschien kun je daar eens naar informeren.

Je kan verschillende dingen doen, het belangrijkste is dat je een aanpak kies die bij jou past en waar jij je het fijnste bij voelt en dit consequent blijft doen. Bij driftbuien denkt een kind niet oh ik ga nu eens even lekker mn ouders uit testen. Nee ze willen iets, ze krijgen het niet en worden boos/verdrietig etc... Ze kunnen met deze gevoelens nog niet zo veel anders dan zo'n driftbui. Het is de taak van ons als ouder om ze hierin te begeleiden en om te leren gaan met dit gevoel. Ik zou dan ook de focus leggen op de emotie en het bieden van nabijheid. En niet reageren op het gedrag.

Ik zou ingaan op de emotie en niet op het bonken. Dus bijv knuffelen en juist nabijheid bieden en benoemen dat het echt niet leuk voor haar is dat ze iets niet mag en dat je dat snapt. Het gevoel benoemen zodat je kindje zich gehoord en gezien voelt.

Ik vind dit best een heftige driftbui en heb dit zelf nooit zo meegemaakt met mijn zoontje. Als ze zo jong zijn weten ze nog niet hoe ze met negatieve gevoelens, zoals teleurstelling, moeten omgaan. Ik zou dit gedrag dan ook niet interpreteren als iets wat ze express doet want ze weet gewoon niet beter dan dat dit haar emotionele uitlaatklep is. Sowieso zou ik haar in dit geval troosten als ze teleurgesteld is, haar emoties erkennen en een alternatief aanbieden (bijv afleiden met iets anders). Verder zijn er nog wel een hoop andere tips te vinden om driftbuien te verhelpen/voorkomen. Ik vond zelf het boek Ontspannen Ouders Blije Kinderen enorm helpen. Mijn zoon heeft sindsdien heel weinig driftbuien. Succes!

Mijn zoon heeft dit ook lange tijd gedaan. Hij is nu 2 en doet het soms nog. Hij heeft veel gelopen met een blauwe bult op zn hoofd 🙈 Je kan het inderdaad negeren of snel sussen door afleiding, zoals ik lees in andere reacties, maar dan ga je voorbij aan het gevoel van je kind. Blijkbaar is er een emotie die verwerkt moet worden en je dochter weet nog niet hoe. Benoem haar emoties en help haar er mee om te gaan. We leren ons kind lopen, praten, fietsen etc.. Maar leren omgaan met emoties en gevoelens is net zo belangrijk. Wij gingen bij hem zitten en lieten alles eruit komen. Maar dan veilig bij papa of mama. Boos zijn mag, verdrietig zijn mag. Al moet ik er wel bij zeggen dat we het niet altijd zo deden hoor! Soms had ik er de puf niet voor en heb ik het ook wel eens direct afgekapt door hem streng toe te spreken of af te leiden.

Oh Sanne, wat voel ik met je mee. Dit is zo rot en doet zo’n pijn aan je moederhart. Mijn zoontje is ermee begonnen toen hij zo’n 16 maanden was en oh ik wist niet wat ik ermee aan moest. Echt tot bloedens toe (wij hebben een vrij ruwe vloer, de nerven stonden in zijn voorhoofd). Bij het CB adviseerde ze om het te negeren, dat heb ik meestal gedaan maar jeetje dat is niet altijd vol te houden. Als hij ging bonken was hij niet voor rede vatbaar. Als ik hem tijdens een bui op het zachte kleed neerzette, ging hij zelf weer naar de harde vloer om te bonken. Moedeloos werd ik ervan. Het heeft lang geduurd en sommige periodes deed hij het heel erg en dan weer minder. Hij heeft het nog even gedaan toen hij 2 was geworden en naar een nieuwe groep ging bij het kdv waar hij lastig kon wennen. Maar toen hij gewend was na 3 maanden is het opgehouden en ik geloof dat het nu wel echt uit zijn systeem is. Tips heb ik niet, kan je alleen maar zeggen dat het goed komt en dat je niet de enige bent. Heb het zoveel mogelijk genegeerd omdat ik ook wel zag dat hij het deed om een reactie bij ons uit te lokken. Zag een keer dat hij eerst naar ons keek, of wij wel keken, en dan pas ging bonken. Het is echt lastig. Bij het kdv vonden ze het ook erg lastig. Ik denk dat het bij hem is opgehouden toen hij zijn gevoel wat beter bespreekbaar kon maken. Ik heb ook veel met hem gepraat over gevoelens en boze buien op advies van de pedagogisch coach op het kdv. Hij zegt nu na een peuterdriftbui : was een beetje boos! Heel veel succes en hoop dat het bij jou sneller is afgelopen!!

Sorry het is wel een heel epistel geworden. Merk dat het bij mij ook weer wat emoties naar boven kwamen waardoor ik door bleef typen

Bedankt voor je openhartige bericht! Heel heftig allemaal hè 😞. Mijn dochter is op dit soort momenten echt een ongeleid projectiel.. Dan kan ik haar ook niet even neer zetten of laten zitten of iets dan werkt ze zó tegen.. Ik hoop echt dat het tijdig gaat stoppen. Ze is gewoon echt een pittig meisje🥲

Hou op schei uit… het is zo naar om te zien dat je kindje zichzelf pijn doet. Het kdv noemde mijn zoontje ook temperamentvol, hadden echt moeite met zijn buien tussen 16 en 26 maanden. Maar nu hij zich beter kan uiten, is hij zoveel makkelijker voor zichzelf en voor ons. Ze hebben geen kind meer aan hem, zeggen ze nu elke keer. Ik zou hem nu zelfs niet meer temperamentvol willen noemen. Wel heel gevoelig en snel angstig. Ik zag nog een tip in een ander topic welke misschien wel goed kan werken. Misschien heb je er wat aan. Ik heb een screenshotje erbij gedaan, als je zoekt op hoofdbonken dan vind je het topic.