Geduld verliezen bij peuter

Ik weet niet wat je precies bedoelt met arm vastgrijpen, maar ik pak mijn dochters arm ook wel eens vast. Voorheen bijvoorbeeld als ze wilde slaan (die fase is gelukkig voorbij), nu als ze bijvoorbeeld met eten wil gooien of simpelweg niet wil luisteren. In mijn ogen kan dit prima, je slaat niet ofzo maar houdt ze tegen om iets te doen wat niet oke is. Boos worden is ook menselijk. Daar moet je kind ook mee leren omgaan. Daar krijgen ze geen trauma van ofzo. Zeker niet als je daarna, wat ook menselijk is, het weer goedmaakt en bijvoorbeeld sorry zegt. Je bent zeker geen slechte moeder.

Aaah, nee joh! Slaan vind ik echt een grens over, maar elke ouder pakt zijn of haar kind wel eens stevig vast of verheft z’n stem. Als het niet dagelijks / wekelijks gebeurt is er niks aan de hand. Zorg wel dat je sorry zegt tegen je kind. Dan merkt je kind ook dat volwassenen ook mensen zijn met emoties en dat sorry zeggen erbij hoort. ❤️

Heel herkenbaar dat het lontje korter is. Goed ook dat je je daarvan bewust bent! Ik heb op een gegeven moment hulp ingeschakeld, want ik redde het zelf simpelweg niet meer. De dagen dat ik alleen thuis was met de peuter, kwam een vriendin of mn moeder een halve (op het eind een hele dag) helpen. Deels in het huishouden, deels om voor de peuter te zorgen. Sommige dagen kwam iemand even wandelen met de peuter, soms kon ik even een dutje gaan doen, andere dagen was het gewoon als visite, gezellig op de bank kletsen en handig dat er iemand anders was om de peuter op te tillen om te verschonen bijv. Je bent niet meteen een slechte moeder als het even minder soepel gaat!!

Ja dat doe ik idd altijd. Sorry dat mama zo boos werd. Of schrok je ervan dat mama zo boos werd? Het was niet mijn bedoeling om zo boos te worden.. etc etc. Fijn om te lezen dit bedankt.

Ja vandaag bij de kamerplant kapot maken. Bij de Bovenarm pakken en naar me toe draaien Bedankt voor het delen. Dat stelt wel wat gerust en toont perspectief

Bedankt! En dat zijn goede tips. Ik schakel nu mijn man vaker in. Dat hij vroeger thuis moet komen ofzo. En veel speeldate, dat helpt ook.

Welnee, van een keertje boos worden gaat een kindje niks krijgen hoor. Zeker niet bij dingen stuk maken. Dat heet gewoon leren wat wel en niet mag.

Lieve mama , ik ken jou niet en ik wil je niet oordelen. Speelt misschien wat anders waardoor je je geduld verliest ? Ik herken namelijk mezelf in jouw verhaal . Ik ben ook een keer heel boos op mijn zoontje geworden... Schreeuwen , aan zijn arm getrokken en daar had ik heel veel spijt . Ik wou zo graag moeder zijn ... Een goede moeder ... En ik herkende mezelf niet ... Naar de huisarts gegaan ... Hij herkende gelijk burn-out klachten . Ik moest me gelijk ziek melden bij me werk ... Oorzaak ? Overbelast door mijn werk - en niet fysiek .... Ik gun je alle liefde voor je kindjes ❤️ misschien speelt bij jouw ook iets anders ? PS Ik voelde me ook schuldig maar nu krijg ik de juiste hulp

Om heel eerlijk te zijn zou een burn-out heel goed kunnen. De werkdruk is ontzettend hoog (overal, i know, maar ik werk in het onderwijs en er zijn structurele tekorten op het werk die wij moeten opvangen).

Ik verlies zo vaak mijn geduld. Ik zie het als een logisch gevolg van zijn gedrag. Hij mag best weten dat ik ziedend wordt van bepaalde dingen. Als ik echt te ver ga kom ik hier altijd op terug en zijn we snel weer dikke vrienden. Maar altijd maar binnen pedagogische kaders opvoeden vind ik maar niks. Kinderen zijn straks niks meer gewend. Unpopular opinion

Helemaal mee eens.. kinderen moeten ook aangepakt worden om normen en waarden te leren. En hetn is ook niet nodig om zelf direct onzeker te worden als je eens uit je slof schiet.. ook dat krijgen kinderen mee en wil je niet dat ze zelf ook zo reageren op situaties later.

Herkenbaar! Er komen ook allemaal gevoelens en hormonen van de zwangerschap bij kijken. Je kleintje voelt ook feilloos dat de situatie aan het veranderen is. In mijn (en vele) ervaring wordt dit nog wat erger als het kleintje er is. Ook ben je dan meer bezig met de newborn en dat brengt ook gevoelens mee. Dit stabiliseert zich ook weer☺️. Ik heb geen burn-out en dergelijke het is gewoon de verandering van situatie voor beiden. Plus dat een peuter echt de randjes op kan zoeken!

Ik denk dat het een goed idee is om met de huisarts te praten . Ik zat huilen op de stoel bij hem . Ik voelde me zo rot (dat ik door mijn werk) dat ik op mijn kind afreageer ... En dat bespreek ik nog regelmatig met praktijk ondersteuner. Dat , en nog veel meer klachten zijn erbij gekomen . Twijfelen aan jezelf , slecht slapen , alles te persoonlijk nemen , je werkdruk op je vrienden en familie afreageren ( wat je natuurlijk anders bij je collega s niet doet als er iets thuis gebeurd toch? ) . Niet tegen een commentaar kunnen , veel zweten. Lieve mama , iedereen vertelt mij dat je prima kan klachten en dat je moe kan zijn , dat je tijd voor jezelf nodig hebt - ik kan dat nog steeds niet ! Daar werk ik aan. Ik kan er prima over praten maar helaas achteraf . Op het moment dat het mij te veel wordt ben ik een heel andere persoon . Ik geef je een voorbeeld : de brood was op en ik ging met de kinderwagen naar de winkel . Brood gepakt , op weg naar de kassa maar mijn zoontje pakt iets en hij laat het vallen ... Kan gebeuren toch ? Niet bij mij op dat moment .... Gelijk warm , gelijk zweten ( of wat een onaangenaam geurtje was het) gelijk tranen in mn ogen , boos op mijn kind , brood laten staan wegrennnen bij de winkel en thuis gaan huilen -want achteraf was het toch niet zo erg ? Waarom maak ik zon drama ervan ? Maar dat zijn dus aanwijzingen dat je hulp moet zoeken . Ik leer weer langzaam zelfvertrouwen op te bouwen . Het voelt zwaar maar ik had een motivatie omdat mijn kindje thuis rondloopt dus ik had geen tijd om een week depressief op bed te gaan huilen . NIEMAND PRAAT EROVER WANT MOEDER ZIJN IS TOCH STERK ZIJN ?

Ik verlies, net als elke ouder, ook wel eens mijn geduld. Ik voel me daar dan schuldig over. Maar mijn man zegt dat kinderen ook moeten leren dat als ze een grens over gaan er mensen boos worden. Dat is in het echte leven ook zo. Natuurlijk moet de boosheid niet buitenproportioneel zijn. Wat ik wel eens doe als ik voel aankomen dat de grens bereikt is ze even een half uurtje tv laten kijken. Dan ga ik zelf even rustig zitten met een kopje koffie.

Bedankt voor je inzichten!

Je man heeft helemaal gelijk hoor! Mijn man zegt dit ook altijd. Wij zijn als ouders ook eigenlijk net mensen met emoties 😬. En peuters kunnen je soms ook echt het gevoel geven om naar de eerste de beste bouwmarkt te gaan voor een paar rollen behang 🤣. Hier een zoontje van ruim 2 jaar. Is heel ondernemend en heel ondeugend. Is echt aan het uitproberen en grenzen aan het verkennen. Heel vermoeiend op sommige dagen 🥴

Ik lees eigenlijk niks raars. Ze mogen best weten dat ze een grens overgaan. Ze worden er echt niks minder van als je het zo aanpakt. Ik doe het soms ook, want die van mij ziet of alles als een spel of doet heel bewust iets wat niet mag en in beide gevallen stopt hij anders niet. Ik verhef dan soms best mijn stem en pak hem bij de arm en zet hem in de gang. Na een minuut tot max 2 minuten ga ik naar hem toe en dan ga ik op mijn hurken zitten en dan zit hij nog even vol in zijn emotie en dat mag en dan leg ik hem rustig uit dat ik het (concreet) niet leuk vond en boos werd en dat ik liever wat anders (concreet) zie. Daarna een knuffel of high five en dan is het weer goed. Ik zou overigens geen tv gebruiken zoals hieronder staat. Het is absoluut soms goed om afstand te nemen van de situatie, maar met een tv beloon je slecht gedrag.

Bedankt voor je bericht. Geeft toch wat perspectief om dit zo te lezen. Je twijfelt toch aan jezelf, want je hoort het toch leuk te hebben… dus fijn om herkenning te horen.

Voor meer perspectief, ervan uitgaande dat je een normale thuissituatie hebt gehad; Waren jouw ouders alleen maar lief leuk en gezellig, ook als je iets deed wat niet mocht?

Kun je hier wat meer over vertellen? Een burn-out en er gevolgen hiervan op jou als moeder? Ik herken dit namelijk ook.