Geen steunend netwerk

Heb je al eens gehoord van steunouders? Misschien is dat is wat jullie voor nu wat zou kunnen ontlasten. Via deze link is wat informatie te vinden. https://www.menswel.nl/advies-en-hulp/steunouder/ Mogelijk kunnen ze je via het CJG verder hiermee helpen.

Geen tips, wel heel veel herkenning. Idem hier met schoonouders en schoonzus, geen netwerk. Mijn moeder woont wat verder weg en de nachten met die 2 van ons wilt ze nog niet doen omdat ze beide nogal slechte nachten kunnen hebben. Kids zijn hier inmiddels wel beide een jaar ouder dan die van jou en ik merk dat het wel een stuk makkelijker wordt langzaamaan. Ook de jongste wordt nu steeds zelfstandiger waardoor ik iets meer tijd voor mijzelf kan pakken tussendoor. Maar ik heb nog steeds dagen dat ik alleen maar aan het mopperen en snauwen ben omdat vooral de oudste voelt dat mijn bui die dag wat slechter is en lijkt het heerlijk te vinden mij zo'n dag juist uit te dagen. Ik kan er dan gewoon niet uit stappen, al baal ik dan juist wel weer enorm van mijzelf. Onlangs ben ik samen met de oudste een weekendje weg geweest. Even quality time zonder gezeur. Heerlijk was dat! En ik probeer af en toe een dag weg te gaan met vriendinnen. Dan blijft man bij de kinderen. Maar misschien zijn dit dingen die je zelf ook al doet..

Ja, ook aan gedacht. Maar daar zijn geen matches voor. Eigenlijk denk ik ook dat mijn wens niet realistisch is. Mensen willen over het algemeen alleen hun eigen familie steunen, mits er een gezonde relatie is. Ik tover er niet ineens vrienden, ouderen bij die willen fungeren als steun voor de kids. Al had ik t zelf wel gedaan als de match er was en een ander gezin mij nodig heeft. Tmr20, ja het is denk ik ook veel meer voorkomend dat ouders alleen met z'n 2en opvoeden. Het is ook vrijwel onmogelijk denk ik om niet af en toe n baaldag te hebben. Vooral mild zijn naar jezelf helpt denk k ook. Gelukkig worden jouw kindjes al ietsje meer zelfstandig. Die van mij lijkt wel terug te lopen naar babyfase ipv kleuterfase. Maar ook in relatie merkt ze onveiligheid, waar we ook aan werken. Succes met overleven en hopelijk ga je ook gauw weer af en toe ervan genieten!

Buurtgezinnen is net zoiets als steunouders, het CB kan jou hier waarschijnlijk ook bij helpen en doorverwijzen. Zelf ben ik een steungezin voor een gezin/moeder die wat rust en tijd voor zichzelf nodig heeft en ze wilde contacten in de buurt maken. Dus ook hierin kan Buurtgezinnen met je meedenken. De hulpvraag die bij hun terecht komt is heel divers. Je kan jezelf er ook voor aanmelden, hopelijk zit het ook in jouw gemeente!

Jammer zeg, dat jouw schoonouders voor hun dochter wel oppassen en voor hun zoon niets willen betekenen. Weet je waar het vandaan komt en wat vindt jouw man daar zelf eigenlijk van? Heeft hij dat al eens met z’n ouders proberen te bespreken? Als hij het ook vervelend en oneerlijk vindt, en hun hulp nodig heeft omdat het ook zijn kind is dat mogelijk risico loopt als jij niet goed in je vel zit, raad ik aan om hem met z’n ouders te laten praten en de hulpvraag te stellen. Bij ons doet mijn man over het algemeen het contact met zijn familie, en ik dat met de mijne, waar het gaat om dingen regelen en dergelijke. Het is ook makkelijker communiceren met je “eigen” kant, die ken je vaak beter, en kun je vaak meer tegen zeggen en opener in zijn. Anders kun je misschien terecht bij de huisarts, die kan je wellicht doorverwijzen voor extra hulp vanuit de gemeente (wijkteam geloof ik). Sowieso klinkt het alsof psychische hulp niet verkeerd is voor jou/jullie, want als jij jezelf niet vertrouwt en bang bent een risico voor je kindje te zijn, is dat wel iets om alert op te zijn. Ik ben zelf nog zwanger, maar ben ook bang dat mijn kindje last krijgt van mijn stemmingen en klachten, dus ben daarvoor bij de psycholoog en psychiater geweest om een plan te maken. Heel veel succes ❤️

Hoi Lootje 👋, N.a.v. je post vroeg ik me af hoe je weekindeling is, met/zonder kinderen/werk/studie etc. Daar valt wellicht wat winst te behalen om stabiliteit in je stemmingswisselingen, zelfzorg en snauwen (dan lijkt het me dat je moe bent en het even niet meer trekt) te behalen. Ik ben nu met verlof, maar normaliter werk ik 28 uur, heb ik naast het weekend 1 mama dag en wisselen mijn man en ik de ochtenden met de peuter af. Indien het zo is dat je de hele dagen thuis zit met de kids, is het misschien een idee om een SMI aan te vragen voor KDV voor een dagdeel o.i.d. zodat je even ontlast kan worden? Of VVE etc. Ik woon zelf in een stad waar ook peuter activiteiten of ouder/kind café's zijn. Zelf heb ik daar tijdens heftige vermoeidheid aan deelgenomen door er gewoon te zitten, als een zombie te staren, vieze koffie te slurpen en peuter er te laten spelen. Misschien kan je man eens een dagdeel pakken met peuter en baby de deur uit en kan jij even opladen of juist dat ene klusje aanpakken. Zo doen wij het in elk geval. Neemt niet weg dat ik het soms ook wel lastig vind (moe, snauwen, minder geduld). Ik denk graag met je mee en ben benieuwd hoe je weken eruit zien!

Alle opa's en oma's hebben vanzelfsprekend de keuze om wel/niet op te willen passen. Het is in jullie geval echter wel oneerlijk (en jammer) dat je schoonouders onderscheid maken tussen hun kleinkinderen. Hoe voelt je man zich hierover? Heeft hij het gesprek daarover wel eens met ze gevoerd? Een noodsituatie (jouw hulpkreet) is natuurlijk wel een ander verhaal dan structureel oppassen. Het feit dat ze hierin ook weigeren moet toch ook wat doen met hem. Wat betreft jouw hulpvraag; ik denk dat je meer nodig hebt dan alleen zo nu en dan oppas voor je kinderen. Als je zelf al bang bent voor je eigen stemmingswisselingen, je dochter bang lijkt voor je en zich onveilig voelt dan is het wel tijd voor actie. Ik adviseer je contact op te nemen met de huisarts, want je wil de relatie met je kinderen neem ik aan wel goed houden c.q. verbeteren. Je zou je tevens eens in kunnen lezen in intergenerationele patronen.

Allereerst supersterk dat je om hulp hebt gevraagd bij je schoonouders! Misschien toch kijken of je een fijne oppas via via kan vinden die bijvoorbeeld ook bij kennissen of vrienden oppast. Ik ervaar de drempel ook als groot om om hulp te vragen, maar ben er wel achter dat het wel echt nodig is om een beetje een leuk mens te blijven. En daarnaast lees ik dat je de stemmingswisselingen lastig vindt en je dochter er bang voor lijkt. Ik weet niet wat je hier al mee doet, maar ik denk dat het goed is om je dochter te laten merken dat het niet haar schuld is en dat je soms even verdrietig/bozig bent omdat je moe bent en laat merken dat grote mensen het soms ook even lastig hebben. Je zou het kunnen vergelijken met als je dochter ook wel eens boos wordt omdat iets even niet leuk is of niet gaat zoals ze wil. Zo kan dat ook werken voor grote mensen. Sorry zeggen en een dikke knuffel zal haar laten merken dat ondanks de stemmingswisselingen er enorm van haar gehouden wordt ❤️

Zit ik hier met tranen in mijn ogen omdat jullie tijd hebben genomen om te reageren, dank jullie wel! Nou, ik ben nu thuisblijfmoeder maar wil wel graag aan de slag zodra jongste wat meer zelf kan. En oudste gaat een dagdeel naar peuterschool, naar een SMI is geen optie volgens gemeente omdat ze geen ontwikkelachterstand heeft. Ik ga het nog wel erover hebben met opvoedondersteuning wanneer dat over aantal maanden start. Mijn man vindt het ook jammer dat zijn ouders niet Willem helpen (uiteraard niet structureel maar echt alleen in nood). Alleen hij durft er geen stelling in te nemen. Hij zegt telkens ik kan ze toch niet veranderen. Zelfs toen jongste werd geboren, zat ik tot op laatste moment in spanning wie er wou oppassen op oudste. Uiteindelijk een druk bezette vriendin gevraagd, die vertelde pas geleden het wel lastig te vinden dat zij wel een stabiel en groter netwerk heeft en ik niet. En mijn dochter bied ik vaak mijn excuses aan en probeer het uit te leggen dat het niet aan haar ligt. Ik hoop maar dat het binnenkomt ondanks haar leeftijd en ze toch voldoende zelfvertrouwen krijgt en een goede familie band houdt. Ik ga morgen maar weer proberen beiden evenredig aandacht te geven. Daar zit ook een hoop schuldgevoel bij, dat ik t idee heb telkens 1 van hen tekort te doen.

Ben je bekend met stevig ouderschap? Dat wordt hier aangeboden vanuit het consultatiebureau. Ze denken heel goed mee met waar je tegenaan loopt en weten de weg voor hulp als je dat nodig hebt

Meer opvang regelen: 2 of 3 dagdelen peuteropvang en in het weekend standaard 1 (dag)deel voor jezelf pakken. En ik zou de keuze voor thuisblijfmoeder heroverwegen: werken is echt een fijne afwisseling.

Goed dat je zoveel hulpkanalen aanboort. Hopelijk komt er snel iets van de grond. Heb je voor jezelf ook begeleiding in omgaan met je stemmingswisselingen? Hier hadden we een tijdje via via een oppas en nu een buurmeisje dat soms op kan passen. Soms laat ik haar op 1 kindje passen en ga ik met de ander even op pad of juist zij op pad en ik thuisblijven. Dat is goedkoper en ook een goede manier om quality tijd door te brengen.

Lieve topicstarter, ik heb misschien geen tips voor je. Maar ik wil je wel zeggen dat ik het enorm knap van je vindt dat je al zo veel om hulp gevraagd hebt. ❤️ Dat is iets wat vele ouders niet kunnen/durven. En dat maakt je nu al tot een hele goede moeder ❤️

Maar als ik aan het werk ben en 1 van hen ziek is, kan ik toch niet telkens zorgverlof opnemen? Ik heb verder geen alternatief en heb t idee d at ze dan liever kiezen voor iemand die wel een steunend netwerk. Ja, ik ga kijken of ondersteuning misschien wel een SMI voor elkaar kan krijgen zodat oudste ook wat vaker naar opvang kan. Ik denk idd dat om hulp vragen je alleen maar verder brengt, dan bang zijn dat het verregaande gevolgen heeft (OTS/tijdelijke pleegzorg oid)

Je zou is bij het consultatiebureau om tips kunnen vragen... Hier in de stad zijn meerdere moeder/kindactiviteiten waar je gelijk leuke contacten kan opdoen (:

Eigenlijk maakt het niet uit dat je schoonouders niet willen/kunnen helpen. Het is jullie kind. Als jij niet in staat bent ervoor te zorgen zal je man.zorgverlof moeten opnemen van werk..

Daar is zorgverlof voor...

Toen ik wegens mentale (postnatale depressie) en fysieke (aanvallen en operatie galblaas) minder voor dochter kon zorgen heeft mijn man zorgverlof opgenomen. Dit is hiervoor bedoeld. Nu (ze us inmiddels 3,5 jaar) neem ik ook indien nodig zorgverlof op als ze ziek is, man en ik proberen dit zo veel mogelijk te verdelen en hier ook hulp van ons netwerk (ouders en schoonouders). Lijkt ke erg pittig zonder hulp, maat het is jullie keuze dus zou dat proberen los te laten. Als het nodig is is ook hulp via gemeente (wmo) mogelijk. Wij kwamen hier ook voor in aanmerking, in ons geval niet nodig ivm hulp uit netwerk en omdat ik wel een baan had (maar ziek thuis was) wel recht op kdv toeslag en inkomen had. Maar werd ons wel hulp en ondersteuning aangeboden. Hopelijk vinden jullie passende hulp voor jullie.

Hi Lootje, Je bent een sterke moeder. Je vraagt om hulp, zoekt hulp bij instanties en bent eerlijk over wat er van binnen speelt bij jou. Een kostbaar goedje hoor; veerkracht. Je zet zelf al aan aantal dingen op een rij die je in huis hebt. Die veerkracht, je wil om een zo goed mogelijke moeder voor je kind te zijn, probeer dat te laten echoën in je hoofd wanneer het niet lekker loopt. Je bent bezig hulp uit de omgeving te vergroten. Je hebt al hulp aangevraagd; hoe lang is het geleden dat je contact hebt gehad met deze instantie? Misschien is het mogelijk nogmaals te bellen? Er zijn meerdere opties wat dit betreft, ga op onderzoek uit in jouw omgeving. Maak hier tijd voor vrij, samen met je partner. Wanneer je hier een dagdeel goed voor kan zitten, vind je misschien meer hulpbronnen. Ik lees over je stemmingswisselingen; wat voor professionele hulp krijg je hierbij? Mocht dit niet het geval zijn; is dit iets waar je open voor zou staan? Neem contact op met je huisarts, misschien kan deze je helpen met dit stuk. Je hebt het erg druk, met alles wat er om jou heen gebeurd. Plan samen met je partner een dag in, waar jij echt rust kan nemen. Een moment echt helemaal voor jezelf doet wonderen. Ik stuur je positiviteit en kracht toe. You got this mama.

Zorgverlof kan je maar 1 tot 2x per jaar opnemen. Voor langdurige zorgverlof wordt je ook ingekort in je inkomen. Persoonlijk ben ik ook een voorstander van werken, voor mijn eigen mentale ik, maar laten we ook niet onderschatten dat werk ook het nodige stress met zich mee kan brengen…