Getroost willen worden door papa

Je doet niks fout. Je kind is kind en die kan in fases soms een voorkeur ontwikkelen. Het samen slapen of langdurig borstvoeding geven heeft hier totaal geen invloed op. En nee, je moeder is echt niet altijd de eerste waar je naartoe rent als je huilt.

Je doet niets fout, je geeft zelf aan dat als er iets is jij nr. 1 bent. En ik vind het eerlijk gezegd goed dat hij ook door papa getroost wilt worden (ookal lijkt het nu meer bij hem dan bij jou) want daardoor zie je dat die band ook sterk is met papa. Ons zoontje heeft ook zijn fases en helemaal prima, dat wat wij nodig heeft op dat moment krijgt hij. Ons dochtertje heeft momenteel nog Ons dochtertje heeft beide nodig en afentoe wat meer mama. Dat vind ik soms sneu voor mijn man. 😅

Je doet niks fout. Ik hier ook echt papa s kindje. Wilde ook alleen maar de fles van mijn vader en de bv lukte hierdoor niet. Moest niks van mijn moeder weten. Dat heeft haar echt verdriet gedaan maar heeft het los gelaten. Verder goede band met mijn moeder hoor. We zijn te verschillend. mijn vader en ik hebben gewoon iets speciaals. Toen mijn vader bijkwam uit coma op IC reageerde hij ook alleen op mij verder niemand.

Je doet niks fout, wellicht enkel de gedachtegang dat je de 1ste MOET zijn waar je kindje naar toe rent. Jij en je man/vriend zijn beide ouders en beide een veilige haven voor je kindje. Hier een zoontje van 15 maanden bijna die door een papafase gaat. Eerste wat hij roept als hij wakker is is papa en wilt ook graag dan naar hem toe. Hij wijst mij verder niet af maar is gewoon ook echt goed gehecht aan papa en dat is alleen maar fijn. Het zijn ook echt fases. Laat het los. Dit zegt niks over je kwaliteiten als moeder

Ach lieve mama, je doet niks fout! Ouder zijn ben je samen he, fijn dat je kindje zich bij allebei zo fijn voelt dat hij getroost wilt worden! Hier ook een papa kindje.. Mijn zoon en ik zijn 3 dagen per week met z'n 2en en dan is mama 'OK'. Als papa dan thuis komt lijkt ik soms niet te bestaan 😅 maar als ie dan ziek is wil hij echt alleen mij.. 🤔

Je doet inderdaad niks fout, maar ik kan beamen dat het helemaal niet leuk is als de afwijzing heel lang duurt en niet meer past binnen het kraam van de ‘typische fase die weken tot maanden duren en dan weer wisselen’. Ik ben die commentaren van anderen kotsbeu gehoord omdat het voor mij niet te vergelijken valt met de veelvoorkomende en tijdelijke ‘enkel mama-enkel papa’ fases. Even mijn ervaring: ik werd ontslagen toen onze zoon net geen 5 maanden oud, en belandde in een hele diep put daarna. Emotioneel was ik soms niet goed bereikbaar en ik was depressief. Zag het allemaal niet meer zitten of goedkomen. Niet veel later (toevallig ook rond 7 maanden) merkte ik op dat onze zoon op beladen momenten (zoals troost) sneller naar mijn lief trok dan naar mij. Ik maakte daar niet echt iets van, maar hoe langer dat duurde, hoe moeilijker ik het vond. We mochten voor de rest nog steeds alles samen doen, maar troost, gaan slapen,… was voornamelijk mijn lief. Hij werd ouder en communiceerde steeds duidelijker. Toen begon hij ook vaak te benoemen dat hij papa wou en dat ik weg moest gaan. Soms kon ik dat plaatsen en rustig reageren, maar andere keren was het me even teveel en begon ik te huilen. Soms in onze zoon zijn bijzijn, maar het vaakst op weg naar beneden of een andere ruimte wanneer mijn lief overnam. Ik heb heel lang mezelf gesust met de gedachte dat het niets met mij te maken had en twijfelde niet echt aan mezelf als ouder, maar gezien mensen in mijn omgeving zo lovend konden doen over de band tussen moeder en kind en hoe mama toch altijd ‘best’ is, sloop de twijfel na een half jaar toch binnen. Toen hij zo’n 18 maanden oud was en het nog steeds zo was, legde ik de link met mijn ontslag en de zeer woelige periode daarna. Mijn psychologe bevestigde dat het zeker een invloed kon hebben, maar het hoefde helemaal niet te betekenen dat het altijd zo zou zijn en zeker ‘te herstellen’ viel. Dat kwam toen immens hard binnen omdat ik mezelf verantwoordelijk hield voor het feit dat hij bij mij minder snel emotionele stabiliteit zocht (althans, ik noemde dat toen zo). Hij is nu 2 jaar en 4 maanden. Een tijdlang was het veel minder, maar enkele weken geleden kwam het - in combi met de peuterpuberteit - plots heel explosief naar buiten. Hij kan goed en duidelijk praten intussen en liet mij meermaals zeer duidelijk weten dat ik weg moest en dat mijn lief moest komen. Dan heb ik weer even een soort van ‘terugval’ en voel ik mij oprecht klote. Alle info wat pedagogen en therapeuten zeggen ten spijt. Het is gewoonweg niet leuk. Het punt waarop ik het kon relativeren is al lang gepasseerd, en ik moet op zulke momenten snel en consequent optreden om te vermijden dat ik weer heftig reageer (niet op onze zoon, laat dat even duidelijk zijn, maar van zodra ik uit de situatie ben). Dus nee, je doet niets fout. Maar potverdorie ja, ik kan ZO GOED snappen dat het heel hard kan binnenkomen en je erg onzeker kan doen voelen. Ik val in herhaling, maar de mensen die me willen sussen door te zeggen dat het bij hen ook soms enkel mama of papa is, leg ik snel het zwijgen op. Het doet pijn om samen veel te mogen doen maar op moeilijke momenten te merken dat de voorkeur bijna altijd naar de andere ouder gaat. Of om alleen thuis te zijn met hem en hem enkel overstuur ‘papa’ te horen krijsen als hij troost nodig heeft (omgekeerd gebeurt dat vrijwel nooit). Ik ben ook maar een mens met gevoelens, geen robot. Ik moet hier actief mee bezig zijn om mezelf op zo’n momenten te reguleren. Dat vraagt het ene moment al wat meer dan het andere en lukt soms beter dan anders, maar ik blijf proberen. Lang verhaal kort: I feel you. Het suckt, en klaar. Normaal of niet, of je het nu supergoed doet of niet. Als je het echt lastig blijft vinden, zou ik ook overwegen om er eens met iemand over te praten. Dat hielp me wel.

Ik denk dat het normaal gedrag is. Sinds kort (dochter is nu bijna 1j 4m) wil dochter ook ineens meer papa. Hier geeft het wel wat opluchting omdat het voorheen áltijd mama was. Maar nu mocht ik gister ineens niet troosten. Het stak een beetje. Maar is normaal. Oudere kinderen hebben ook van die fases, ene keer meer papa, andere keer meer mama. Alleen maar gezond gedrag!😉

Beste Lotski, Ik ben nu aan het graven over dit onderwerp. Bij mij blijkt depri tijdens zwangerschap hier invloed op hebben. Ons dochter is nu 2j 2m en het is precies zoals jij beschrijft. Vooraal papa roepen terwijl hij weg is en niets willen van mijn troost, ondanks geen andere troost is:( Dat doet meeste pijn. Ik ben heel benieuwd of bij jullie, nu 2 jaar later, zijn er veranderingen in gedrag van jullie zoon. Komt hij wel naar jouw mobieltje n die moelijke momenten of blijft toch papa roepen?