Gillen bij naar bed gaan

Onze dochter is even oud, en wij hebben eigenlijk al vanaf dag 1 hetzelfde ritueel met naar bed gaan. Dan word het voorspelbaar. Misschien dat dat een optie is?

Herkenbaar. Hier ook dochter 2,5. Altijd al zelfde ritueel dus daar ligt het niet aan. Wij gaan ook max 3 keer terug. Ik haal haar nooit uit bed. Want dat is juist wat ze wil. Leg haar neer en aai even over haar buikje. Vaak nemen we de dag nog even door. Dan zeg ik ook nu slapen dat ze niet meer hoeft te huilen of roepen. Papa en mama zijn in de buurt en gaan ook zo slapen. Morgen weer een leuke nieuwe dag. Maar dan moeten we eerst allemaal goed slapen. Meestal helpt dit dan. Soms derde keer laten wij haar echt wel even huilen hoor. Uiteindelijk geeft ze het toch op. Wij gaan niet bij haar zitten want dat is juist wat ze wil en heeft ze haar zin. Soms breekt mijn hart want dan is ze zo verdrietig maar wat je zegt ze slaapt ook niet als je bij haar zit. Dan brengen we eigenlijk alleen maar onrust. Terwijl ze hartstikke moe is. Dan maar even laten huilen en hierna toch lekker slapen. En ze heeft dondersgoed goed door hoe ze ons kan bespelen en op ons gevoel ingaat 🙈

Vast ritme voor slapen? Slaapt ze in een ledikant of in een peuter/ gewoon bed? En het kan ook heel goed een (lastige!) fase zijn

Niet erbij gaan zitten. Waarom zou je? Ik vind dit van die typische uittest fases. Kijken of papa en mama erin mee gaan. Het brengt alleen maar onrust met zich mee en je kind gaat er overduidelijk niet eerder van slapen.

Mijn zoontje heeft dit ook soms. Dan is hij echt oververmoeid en dan krijgt hij een soort van error. Ik blijf bij hem tot hij rustig is, na zo'n bui valt hij meestal tegen me aan in slaap. Er zijn genoeg dagen waarbij hij rustig naar bed gaat en hij alleen in slaap valt. Hier heeft dit gedrag absoluut niks met uittesten te maken en we hebben hier ook een vast en voorspelbaar bedtijd ritueel maar soms is het even teveel voor zo'n kleintje.

Waarom zou je? Omdat je kind je misschien wel nodig heeft? Kinderen denken niet opeens goh laat ik eens een driftbui hebben om mijn ouders uit te testen kijken hoe ver ik kan komen. Kinderen voelen een emotie en reageren hierop ipv dit weg te stoppen. Dit weg stoppen van emoties leren ze wel als ze iedere avond overstuur in hun bed liggen en niemand naar ze toe komt.

Met kleine kinderen ben ik het met je eens maar mijn dochter doet het soms zeker om uit testen. Zodra ik dan binnen kom ik het hoi Mama. En heeft ze pret voor 10. Dus ja zeker soms toneel spel. Niet altijd natuurlijk maar dan merk ik het verschil wel als ze echt om iets verdrietig is.

Ik denk daar anders over. En per moment kun je bij je eigen kind vaak wel inschatten wat het is.

Dit dus. Kinderen van 2,5 jaar zijn echt niet gek.

We hebben vast naar bed gaan ritueel, die kent ze zelf ook al erg goed dus dat houden we aan. Ze slaapt in een peuterbed maar dan wel nog met de spijlen erop (we kunnen die eraf halen en dan is het een gewoon peuterbed).. wel overwogen die om te bouwen maar dan ben ik bang dat ze er elke keer uitkomt (+ ze slaapt nog in slaapzak en dan moet ze ook met deken gaan slapen, misschien teveel verandering??) Had zelf ook bedacht dat het misschien wel een fase is, maar soms doet ze het dus avonden achter elkaar het niet😏

Wij hebben de spijlen er ook nog omheen zitten, en eigenlijk is ze er ook nog niet aan toe om ze eraf te halen. Haar bed is ook om te bouwen naar een peuterbed. We zaten laatst te twijfelen om ze er wel af te halen, maar ben blij dat we niet de enigste zijn! 😅

Ja natuurlijk zijn die momenten er ook maar ik heb het over kindjes die blijven huilen en er zelf niet uit kunnen komen die hebben toch echt wel nabijheid nodig (waar het hier over in het topic gaat). Als ouder zijnde merk je zeker wel verschil.

Ja daar heb je gelijk in dat je per moment kan inschatten, maar jij gaat er meteen vanuit dat dit gedrag is om uit te testen ( ik denk dat ze wel iets nog hebben, aan de ouder natuurlijk de taak om erachter te komen wat en dat kinderen niet denken we gaan eens lekker uittesten) jij vraagt waarom zou je bij je kind gaan zitten, dus ik leg uit waarom ik dat zou doen. Iedereen is anders en heeft andere opvattingen en ideeën. Dat is maar goed ook anders zou het wel een saaie bedoeling worden 😅

Nee hè, het is soms zo gissen wanneer ze eraan toe zijn! Eerst maar is een tijd weer rustiger inslapen voordat we veranderingen gaan aanbrengen, dat hebben wij nu maar bedacht 😄

Bij ons werkte een wekkertje. Op de telefoon op 5 min zetten en duidelijk aangeven dat je over 5 min tandjes gaat poetsen etc! En heel enthousiast doen! Dat werkte bij ons! Wekkertje gebruiken we nu voor andere dingen , tv kijken, badderen etc!

Bij ons werkte het om naar een groot bed te gaan. Sindsdien slaapt ze veel rustiger, hoef ik minder te lopen en gaat ze echt met plezier haar bed in. (Onze dochter was 1 jaar en 10 maanden toen er overgingen)

Sinds een dag of 4/5 is hier de verlatingsangst ineens terug! (Met 3 weken wordt ze 2,5 jaar). Het inslapen is nooit een probleem geweest, nu is het ineens gillen en weer uit bed gaan (ze slaapt al vanaf 16 maanden in een eenpersoonsbed, dit heeft ze nog nooit gedaan). Gaan we weg, dan volgt er complete paniek. We gaan wel weg na het gebruikelijke ritueel, maar na een minuut of drie gaan we zeker wel weer terug. Dan duurt het nog zeker een kwartier tot een half uur tot ze weer rustig is. Het is zeker geen onwil van haar kant af, en na dat half uur hartverscheurend huilen (dus nee, echt niet aanstellen...), Gaat ze zonder gedoe weer liggen. Dan zou je denken, en ze slaapt. Mooi niet dus. Zodra wij dan weggaan begint het weer opnieuw, tenzij we erbij blijven tot ze slaapt (nog nooit nodig geweest!). Wij begrijpen hem ook niet (de nachten waren al langer gedoe waarschijnlijk doordat ze veel droomt). Hopelijk is het een korte fase, ze zit zichzelf ermee in de weg.