Grenzen stellen / consequent zijn vs. nabijheid bieden

Ons bed ritueel werd steeds langer en langer door grapjes van mijn partner en steeds meer dingen toevoegen. Onze dochter vroeg ook steeds meer om nieuwe geintjes.. ik kan iets beter consequent blijven richting onze dochter. Ze is nu net 3 jaar. Wij doen het bedtijd ritueel om en om, omdat onze tweeling ook meestal voeding moet rond deze tijd. We geven wel beiden een kus aan het einde. Onze dochter wil het liefste dat ik haar naar bed breng, ondanks de grapjes en geintjes van papa.. ik denk dat consequent zijn dan toch ook veiligheid biedt. Ze weet wat ze kan verwachten bij mij, steeds hetzelfde. Soms is het even doorbijten. Maar het loont hier zeker wel. Ik heb wel eens het gevoel gehad dat ik steeds de boeman was, omdat ik geen tijd en ruimte gaf voor alle grapjes en geintjes. Maar uiteindelijk lijkt ze er tevreden over te zijn.

Wij zijn ook team grenzen stellen. Ook twee kinderen die dat nodig hebben. Voorspelbaarheid is veiligheid voor hun. Zelfde rituelen, zelfde volgorde en zelfde regels. Als we 1 keer daarin zouden afwijken heb ik er daarna 10x last van bijvoorbeeld. En: zeg wat je doet, en doe ook wat je zegt. Dus de laatste knuffel is echt de laatste knuffel. Soms is er natuurlijk echt wat aan de hand dat is anders.

Ooh heel herkenbaar. Steeds eruit komen. Steeds om iets anders vragen. En het is makkelijk denken “ze testen je uit”. Maar soms moet ze echt nog op het potje. En is ze echt bang. En soms zit ze echt te klooien. En heel vaak allemaal tegelijk. Hoe dan ook, duurt het een eeuwigheid en eigenlijk moet mama het doen. Als het aan de peuter ligt slaapt ze bij mij in bed (en papa mag op de logeerkamer) of ik bij haar in bed. Wij zitten zelf wel redelijk op één lijn. En zo niet dan stelt eentje zich wel bij. Alleen werkt een aanpak soms een tijdje en dan opeens weer niet 😑. Wat we nu doen is vast ritueel. Potje, pyjama, tanden poetsen, boekje, liedje in bed, kus welterusten. Dan laten we de deur open en zeg ik dat ik zo nog even kom kijken. Maar ze moet wel in bed blijven liggen. Komt ze eruit dan doe ik de deur dicht. En dan na 2 minuutjes even gaan kijken, complimenten dat ze in bed ligt, en dan weer: ik kom straks nog even. Met steeds een iets langer interval. Werkte een tijdje heel goed maar nu komt ze toch steeds weer uit bed 🙃. En ik wil best een kwartiertje wachten tot ze slaapt. Maar het wordt nu al snel een uur! Dus ik lees ook de tips graag mee 👀.

Mijn man en ik hebben trouwens wel beide andere rituelen met naar bed gaan. Dit weten de kids precies. Maar ze weten ook beide dat we dit altijd zo doen en ze dus niet met smoesjes of huilen uit bed mogen of wat dan doen.. hierin doen we dan wel precies hetzelfde als dit gebeurd.

Wat fijn, jullie reacties al. Dankjewel. Wij hebben overigens ook een heel duidelijk bedtijd ritueel (dit doen we allebei exact hetzelfde), de ellende begint daarna pas. 🙈

Hier worstelen wij ook mee. Dochter is 2j4m en ook heel erg bezig in de avond... Ik ben net als jij dat ik per dag inspeel op de situatie. Ik ben als uitgangspunt consequent (1 verhaal en 1 lied en dan slapen). Maar als ik zie dat ze die dag meer tijd nodig heeft om te ontspannen of nog iets nodig heeft, dan krijgt ze dat wel. In principe probeer ik na het verhaal en Lied wel eerst weg te gaan om consequent te zijn, maar als ze me terugroept, vind ik dat geen probleem. Nou is mijn partner juist erg van het eindeloos verhaaltjes vertellen tot ze zelf wil slapen. En het duurt bij hem gewoon eeuwig. Vaak eindigt het erin dat ik moet komen om een liedje te zingen en dan is het klaar. Echt super onhandig en ik merk dat als ik na 1 verhaal een lied wil zingen, ze probeert van 'papa halen'. En aangezien ze tegenwoordig zelf uit bed komt en de deur kan openen, staat haar weinig in de weg om dat daadwerkelijk te doen 😢 Ik wil hier binnenkort even goed over praten. Maar ik denk dat het bij partner veel uit onzekerheid komt (het niet willen dat ze huilt of protesteert),dus als ik het aankaart ben ik bang dat hij alleen maar onzekerder wordt... Lang verhaal maar het is ook super lastig!

Ooh ja echt wel herkenbaar. Ook dat ze nu zelf uit bed kan komen én de deur kan openmaken. Er staat haar niets in de weg lekker te doen wat ze zelf wil. Als ze zo loopt te stieren kan ik ook wel 'strenger' zijn, maar ook dan denk ik al snel: je doet dit met een reden. Je bent bang of kan niet op de andere manier aangeven dat je ons dichtbij wil hebben. Aaarghh.

Heel herkenbaar, onze dochter is net 3 dus deze fase hebben we net gehad. Wat heeft geholpen: overdag al bespreken hoe de avondroutine gaat lopen. En dan voordat je met haar naar boven gaat dit nog een keer herhalen. Dus, als voorbeeld: we gaan zo naar boven, dan gaan we eerst tandenpoetsen, dan pyjama aan en dan een boekje lezen. Dan zing ik een slaapliedje en krijg je een kus, en dan ga je lekker slapen. Als ze dan ging zeuren, dan konden we haar wijzen op die afspraak. Uiteraard werkt het niet in 1x perfect (en het was sowieso een zoektocht), maar na wat herhaling is dit wat het meeste effect had om haar in bed te houden

Dankjewel voor je reactie! We proberen haar inderdaad al vanaf etenstijd uit te leggen wat de bedoeling is van het avondritueel en wat we daarin van haar verwachten, en zij van ons. Tot nu toe heeft het weinig effect (ze zegt zelfs, terwijl ze uit bed komt: "ikke niet uit bed komen"), maar we blijven het wel doen omdat het sowieso geen kwaad kan.

Herkenbaar. Zoon 2j7m is ook aan het spoken op het moment. Partner was ook team grenzen stellen en ik team je hebt ons nodig. Grenzen stellen heeft ons een jaar geleden geholpen. Hij wilde steeds meer en meer en daar gingen we in mee, maar dat ging van kwaad tot erger. Nu kwam het opeens op. Hem een uur laten huilen wilde ik niet. Maar meer boekjes en liedjes voelde ook niet goed. We doen nu dat we het vaste bedritueel aanhouden en daarna gaan rommelen boven (was opruimen etc.). Dan zijn we wel in de buurt, maar niet in zijn kamer. We hopen het snel weer af te bouwen.

Ik snap van jullie beide kanten wel hoe jullie dit willen aanpakken. Ik denk dat consequent zijn heel belangrijk is, maar als je dochter zo overstuur is denk ik toch ook wel dat ze in deze fase je gewoon nodig heeft. Is een tussenweg voor jullie beide misschien om het op jouw mans manier te doen met veel duidelijkheid, maar op het moment dat ze echt in paniek gaat huilen (dat next-level huilen waarbij het niet gewoon ontevreden is, maar echt dat stapje erboven op) je haar wel gaat knuffelen. Zodra ze dan weer rustig is dan weer weltrusten zeggen en de kamer verlaten. Hopelijk krijgt ze dan wel het gevoel dat als er echt iets ,is, papa en mama er voor haar zijn, maar ze wel zelf moet gaan slapen.

Zou jij niet bang zijn dat dochter hiermee aan de haal gaat? Als ze moeder elke avond wil, het elke avond op een gillen zetten zodat ze uiteindelijk toch elke avond die knuffel krijgt?

Het kan van alles zijn maar ik heb wel gemerkt dat als mijn kind zo een fase heeft dat het consequent zijn niet de oplossing is. Die knuffel is blijkbaar toch even nodig. Zie het als dat je zelf niet kan slapen, je weet de reden niet, je man blijft zeggen ga nou slapen in plaats van wat vervelend dat je niet kan slapen wat heb je nodig? Wat kan ik voor je doen? Zal ik je even kriebelen, knuffelen etc. Soms slaapt een van ons op de kamer op een luchtbed erbij. Dat is dan 1 a 2 nachten en dan is het voorbij (het slapen op de kamer dan) . Blijkbaar heeft ze ons dan dichtbij nodig. Want zodra we dat doen, is alle 'drama' voorbij. Kan zijn dat er nieuwe ontwikkelingen zijn, dat je kind iets aan het leren is, doormaakt waardoor dit gedrag is. Of kijk of ze genoeg beweging heeft gehad, misschien moet ze nog wat energie kwijt. Lekker dansen en gek doen nog voor het slapen. Vragen stellen wat ze leuk vind, wat ze moeilijk vind of nog wil leren van die dag. Misschien kom je iets te weet waar ze mee zit zonder dat je dit wist.

Ik snap beide kanten wel. Wij zijn soms ook nog zoekende hierin. We willen nabijheid geven maar ook geen nieuwe slaapritueel of gewoonte creëren. We hebben ook een paar dagen gehad dat ons dochtertje er een groot drama van maakte. Ze schreeuwde echt mega hard en ook met huilen. De eerste dag zijn we er een paar keer naartoe geweest maar het hielp allemaal niks. Ze bleef schreeuwen. Uiteindelijk waren we radeloos en hebben haar laten gillen. Na 45’min had ze het opgegeven en is toen gaan slapen. Volgende dag, weer een groot drama. Maar ik merkte dat ze echt ons aan t testen was dus toen hebben we strak aan ons slaapritueel gehouden en ging ze na 10 minuten schreeuwen vanzelf slapen. Het gillen was erg hard en ook met tranen maar wel met tussenpauzes en dan keek ze even in de babyfoon. Dus toen dacht ik.. Ja, ze is ons gewoon aan t testen! We laten ons niet voor de gek houden. Een paar dagen consequent geweest en toen was de pret over voor haar

Zo doen wij het ook. Uiteraard stellen we grenzen als we het gevoel hebben dat ie gewoon met ons aan de haal gaat, maar we proberen wel altijd oog te hebben voor dat er mogelijk meer speelt dan we direct kunnen zien.

Ik snap je struggle ermee heel erg goed! Ikzelf sta dus helemaal in jouw team. Wij hebben een dochtertje van bijna 20 maanden, een stuk jonger, maar ik kan me voorstellen dat ik het alleen maar belangrijker zou vinden haar nabijheid te geven naarmate ze ouder wordt. Als wij haar naar bed brengen, zitten we naast haar ledikantje te lezen. Als ze af en toe een knuffel wil oid dan is dat prima. Soms denk ik, het gaat niet lukken, ze is zó druk en vrolijk en dan slaapt ze pardoes een seconde later ineens. Wij hebben deze methode omdat we niet willen dat ze verdrietig is of gestrest als ze gaat slapen. Je partner zit als het ware een beetje in een principe kwestie/machtsstrijdmodus. Waarom is het erg dat ze nog even wordt geknuffeld voor het slapen gaan? Ja, het duurt nu wel lang, maar ik geloof inderdaad dat ze het even nodig heeft. Wanneer ze echt weet dat jullie er voor haar zijn tijdens bedtijd, zal die behoefte vervuld raken en het soepeler gaan. Ouders denken heel vaak ‘ze moeten er niet aan wennen’. Maar waar je kind aan ‘went’ is dat het serieus wordt genomen. Deze visies komen ook naar voren in twee fijne opvoedboeken: Mentaliseren kan je leren en Het boek waarvan je wilde dat. Ik raad die (jouw partner) erg aan! Hierin wordt het effect van een goede hechting heel duidelijk uitgelegd en als het ware gewaarschuwd voor ‘winnaars-verliezersdynamiek’ binnen opvoeden. Succes ermee, ik hoop dat je hier iets aan hebt!

Dan heb je binnen 2 dagen een kind wat een keel opzet zodra mama wegloopt denk ik. En niet omdat ze echt verdrietig is, maar omdat het werkt en ze haar zin krijgt... On topic: herkenbaar. Bij ons was het een combineren van peuterpuberteit en niet moe zijn. Het dutje er helemaal af (dus niet alleen schuiven) hielp als enige. Dan was mn zoon ook te moe voor dit geklooi. Wat ook hielp was een nachtlampje: je hoeft niet te slapen en mag lezen, maar je blijft wel in bed. Zo had hij een alternatief voor het niet-willen-slapen. Vaak konden we dan na 30 minuten het boekje weghalen en het lichtje uitklikken 😊 Qua jullie aanpakken valt er voor beide iets te zeggen. Wij deden het wel beide als je man omdat bij onze zoon 99% van wat hij wilde een smoes was zodat we er langer waren. En omdat we daardoor van 20 tot 22 bezig waren en geen avond hadden. Dat ging mij wat te ver.

Ooh ik herken deze struggle. Mijn vriend is hier ook consequenter in dan ik. De tip van het boekje werkt hier overigens ook goed. Zelfs zonder nachtlampje. Ik zie haar dan via de babyfoon in het pikkedonker door een boek bladeren 😂 En bij het afkappen/weggaan keuzes geven: ik ga nu naar beneden. Ga je slapen of wil je nog zelf een boekje lezen? Zal ik de deur openlaten of dichtdoen? Wil je het licht op de gang aan of uit?

Ik denk dat deze bedritueel struggles herkenbaar zijn voor veel ouders van 2,5-jarigen. Volgens mij is het een fase waarin nabijheid gewoon echt weer even heel belangrijk is. Wij doen het zo: allebei hanteren we hetzelfde bedritueel. Pyjama aan, tanden poetsen, boekje lezen. Dan in bed nog 3 liedjes zingen (altijd dezelfde ook 😂) en dan gaat ze vanzelf liggen, ze weet dat dat het laatste is. Sinds een paar maanden kunnen we niet meer allebei beneden zitten. Dan gaat ze roepen, soms huilen, 100 smoesjes verzinnen. Die smoesjes hebben we zoveel mogelijk getackeld; ze mag zelf uit bed voor een andere knuffel en heeft een beker water naast haar bed omdat ze vaak dorst had bijvoorbeeld. Maar degene die haar in bed legt, blijft op de verdieping. Ze roept dan soms ook nog om te checken of je boven bent. Vraagt soms ook of de ander even iets door de babyfoon wil zeggen; bevestiging dat die beneden zit. Het is geen probleem als de ander is sporten of een etentje heeft oid, als we daar maar duidelijk over zijn. Degene die boven blijft, is vanaf dan ook ‘verantwoordelijk’ voor haar. Dus degene beneden heeft rust, om het zo maar te zeggen. Als je boven bent, slaapt ze vaak snel, want je bent dichtbij. Soms moet je de deken nog even een keer goed leggen omdat ze haar benen in de lucht gegooid heeft en de deken daardoor is gevallen. Heel af en toe maakt ze daar een spelletje van. Dan is het heel consequent zijn, zeggen dat ik nog één keer de deken goed kom leggen, en ze daarna pech heeft. Dan laten we haar ook echt wel een tijdje mopperen als ze hem weer eraf gegooid heeft. Daarna gebeurt dat weer een hele tijd niet, omdat ze dus echt weet dat we daarvoor niet meer terugkomen als dat is wat we gezegd hebben. Zolang ik niet heb aangekondigd dat het de laatste keer is, kom ik daarna ook nog. Dan ben ik voorspelbaar. Man doet exact hetzelfde. Ook knuffels/kusjes etc kaderen we. Die geven we echt, maar zodra het een spelletje wordt geven we aan dat het de laatste is, dat we morgen weer kunnen knuffelen en dat ze nu gaat slapen. Daarbij benoemen we altijd dat ze wel mag roepen als er echt iets is. Dat onderscheid snappen ze heel goed hoor! En als ze er misbruik van maakt, hebben we dat heel snel door en spreken we haar daar ook op aan, zonder de knuffel dan te geven. Maar bij huilen oid krijgt ze de knuffel altijd. Ik denk dat ze zich gezien en serieus genomen voelt, met voldoende grenzen en consequentheid. In tegenstelling tot wat anderen zeggen, maakt ze hier echt zelden misbruik van. Ze weet echt goed dat wij ook aanvoelen wat wel/niet echt nodig is. Tuurlijk probeert ze soms uit, maar dan accepteert ze de nee ook prima. Raakt ze toch overstuur, is onze inschatting fout geweest en herstellen we dat met haar. Maar mijn man en ik liggen ook altijd strak op één lijn, dat helpt denk ik wel veel. Zo, dat is een heel verhaal geworden, hopelijk heb je er iets aan. Bij ons is in deze fase nabijheid dus weer echt belangrijk. Maar ook consequentheid. Ik snap jullie dus beiden en denk dat jullie op zoek kunnen naar een middenweg. Veel succes!

Herkenbaar! Ik zit aan jouw kant denk ik, grenzen stellen icm nabijheid bieden. Wij blijven sowieso nog bij onze dochter met in slaap vallen, nog nooit anders gedaan. Als wij het bedtijd ritueel hebben gehad, vragen we haar of ze nog iets wil vragen of vertellen. Is dit klaar (meestal is het antwoord nee), dan is het "dan gaan we nu rustig liggen en stil zijn".. Als ze toch gaat klooien, herhalen we rustig dat we hadden afgesproken dat ze rustig gaat liggen en stil gaat zijn. Dus daarin zijn we super consequent met een duidelijke grens, maar ondertussen blijven we de nabijheid geven met het in slaap vallen die ze nodig heeft.