Help!!

Verwachtingen bijstellen. En even kijken naar wat er onderliggend ten grondslag is. Waarom sloopt ze dingen? Is ze nieuwsgierig wat er gebeurd en wil ze de wereld op die manier ontdekken? Dan kan je haar simpel weg gewoon niet alleen laten en moet je continue een alternatief aanbieden waarbij ze de nieuwsgierigheid verder kan ontdekken. Of is ze opzoek naar bevestiging en is het een emotionele uiting die ze nog niet onder woorden kan brengen? Krijgt ze op deze manier meer aandacht dan als ze het niet doet? Ik zou iig niet gaan dreigen met verlatingsangst tot gevolg, want ze is nog echt te jong voor dit verband en is totaal niet effectief.

Ai, het klinkt alsof je wel wat (professionele) hulp kan gebruiken hierbij. Pittig hoor! Ik zou eens bij jgz aankloppen met je verhaal en zij kunnen je ws doorverwijzen zodat je de juiste hulp krijgt. Want ik denk dat wat simpele tips via hier niet voldoende zullen zijn. Dit is natuurlijk niet iets wat een weekje speelt of iets, maar is echt het algehele gedrag van je dochter (en jou/jullie reactie erop).

Als ik het goed lees is ze sinds dit nieuwe jaar naar de basisschool gegaan, toch? Het klinkt een beetje alsof ze heel erg moet wennen en negatieve aandacht vraagt. Alsof ze haar stabiele basis een beetje kwijt is en niet zo goed weet waar ze aan toe is. Doe je weleens één op één wat met haar, even gerichte aandacht geven? Ik denk dat ze juist even wat meer liefde nodig heeft. Kan me voorstellen dat je geduld af en toe opraakt, maar misschien goed om je te bedenken dat ze het heus niet doet om je te pesten. Hier thuis ook een ongeduldige, pittige 3,5 jarige en ik weet het sommige dagen ook even niet. Die dagen horen er ook bij, maar merk wel dat als ik m'n telefoon overdag goed weg leg en echt 1 op 1 momentjes met hem heb; het beter gaat.

Nee klopt mijn reactie was niet goed maar was er zo klaar mee.

Ja probeer elke dag smiddags uit school en voor ze na bed gaat

Ik schrik er een beetje van dat je een kind van 4 zichzelf naar laat brengen als straf. Ik kan me heel goed voorstellen dat het pittig is. Ik zit er zelf ook middenin, waaronder een twee-jarige peuter die dagelijks bijt, schopt, slaat en sloopt. Maar je mag niet van een vierjarige verwachten dat ze zichzelf naar bed brengt of zeggen dat je haar niet ophaalt. Dit kan een kind schaden. Ik hoop dat dit in een opwelling is gebeurd en dat je dit nóoit meer zal zeggen. Ik denk dat het voor jou en je dochter goed is als je er professionele hulp bij zoekt. Het gedrag van je dochter klinkt namelijk als heel normaal gedrag voor een kleuter. Een professional kan je meer vertellen over de ontwikkeling van een kleuter, wat je kan verwachten en hoe jullie samen prettiger met elkaar om kunnen gaan. Op het cb kunnen ze je daarbij helpen en anders eventueel doorverwijzen. Maar ik wil je echt vragen om niet de verantwoordelijkheid bij een 4-jarige te leggen. Want dat kan ze niet. Heel veel sterkte en succes.

Ik kan toch wel verwachten dat ze zegt wat er gebeurt is ipv weet ik niet. Op school vonden ze dit ook wel raar gedrag voor deze leeftijd. Bedoel ongelukje kan gebeuren maar zeg het je kunt gewoon alles vertellen. Klopt in een opwelling gebeurt zegt dit normaal ook nooit

Nou.. ik weet niet of je dit kunt verwachten. Ik vind zelf van niet. Als haar moeder nu op haar reageert zoals ze doet, ook al is het een opwelling, kan ik me voorstellen dat ze dit niet durft. De vraag is überhaupt of ze dit kan. Ze is 4 jaar! Zelfs genoeg volwassenen durven fouten niet te erkennen. Ik denk dat je heel snel op zoek moet gaan naar professionele hulp, voor beide. Het gedrag van je dochter is niet oke maar die van jou ook niet. Jouw reactie nu draagt ook bij aan haar gedrag. Ga op zoek naar de oorzaak en vind manieren om hiermee om te gaan. Jij moet hierin je verantwoordelijkheid als ouder nemen.

Je kindje heeft jou als belangrijkste houvast en voorbeeld voor 'normaal' gedrag. Dus probeer rustig te blijven, niet uit je slof te schieten. Benoemen wat het met je doet. Er zijn vast veel tips, maar dit is volgens mij de basis die je je kind biedt en die ze uiteindelijk zal gaan spiegelen.

Ik vind het best bijzonder dat een school dit “raar” gedrag vindt, want het is heel normaal voor deze leeftijd om niet altijd de waarheid te zeggen. (Sowieso als een school een kind “raar” noemt is dat niet oké). Het kan wel opvallend gedrag zijn, dat wel. Maar vaak schuilt er iets achter. En dat zouden ze zeker op een school moeten weten. Ik lees over veel veranderingen, en dat kan soms erg zwaar zijn voor een kindje. Soms gaan kindjes ook ineens weer in hun broek poepen en plassen bij verandering. Ze doen even een stapje terug. Ik zou proberen te achterhalen wat er speelt en wat voor haar kan helpen. En ik denk dat het cb een goede eerste uitgangspunt kan zijn voor jullie. Ik gun jullie beide meer rust!

Het is echt pittig om een kind op te voeden. Vooral als er grote veranderingen zijn (naar school gaan). Bij grote veranderingen horen vaak ook grote emoties waarmee zo'n jong kind niet weet om te gaan. Dit merk je vaak in gedrag. Bijvoorbeeld boos doen/grenzen opzoeken/ driftbuien. Het is moeilijk om dan als mama (vooral als je ook moe bent) cool te blijven, maar wel belangrijk. Door je kind zichzelf naar bed te brengen en te dreigen met dat je haar niet meer ophaalt bereik je juist het tegenovergestelde. Het is waarschijnlijk haar grootste angst om jou kwijt te raken..... juist nu ze het emotioneel moeilijk heeft. Probeer juist de verbinding op te zoeken, want deze aanpak zorgt er niet voor dat jij haar veilige haven bent. Je zegt ook dat je kind verschrikkelijk is en dat vind ik eigenlijk ook best een heftige uitspraak.....

Pedagoog hier ;) helemaal eens met wat Roos zegt. En nee, eerlijk gezegd kan je dit niet van een vierjarige verwachten. De gewetensontwikkeling is nog volop in ontwikkeling, en tot een jaar of 6 a 7 halen ze fantasie en werkelijkheid nog door elkaar. Zeker als ze wel beseffen dat ze iets gedaan hebben wat niet mag, is het makkelijker voor het brein om te zeggen dat iemand anders het gedaan heeft of dat je het niet weet - in hun eigen werkelijkheid is dat dan ook echt zo. Ook is een waarom-vraag (bv "waarom heb je dat gedaan?") op deze leeftijd een nog te moeilijke vraag - en als iets te moeilijk is haakt een kind af en zal ze ook geen antwoord (kunnen) geven. Zelfreflectie kunnen ze op deze leeftijd ook nog niet, dus nadenken over waarom ze iets gedaan hebben. Het is belangrijk om duidelijke grenzen aan te geven hoor, maar wel vanuit de intentie om ze te begeleiden tot ze het gaan begrijpen waarom iets niet mag en vooral wat ze dan wél mogen doen als alternatief. Het belangrijkste is om uit te zoeken en te gaan begrijpen wat haar achterliggende behoefte is - elk gedrag is communicatie en er schuilt een behoefte achter. Als je dat te weten kan komen, dan ligt daar de sleutel in grip krijgen op het gedrag, namelijk door te voorzien in die behoefte! Veel sterkte, want ongewenst gedrag vraagt van ons eindeloos geduld én herhaling van wat niet mag en wat wél (alternatief bieden hoe ze zich dan kan uiten of wat ze wel kan doen). Wat ook helpt is veel praten en uitleggen, benoemen wat er gebeurt en situaties en emoties duiden voor haar en er voor haar woorden aan geven. Het gevoel begrepen te worden kan ongewenst gedrag doen afnemen, zelfs als het eigenlijke probleem nog niet eens is opgelost.

Nee, dat kun je niet verwachten. 4 jaar is echt nog jong.

Ik wil de to toch even ook een hart onder de riem steken, ik herken je wanhoop en boosheid van toen ik als alleenstaande moeder (ze was 100% vd tijd bij mij, dus het was vrij intens) een drie jarige moest opvoeden die me het bloed onder de nagels vandaan kon halen en het soms erom dééd (leek het). Het enige wat ik kan zeggen is het wordt echt beter! Knuffels

Moeilijk hoor. Klinkt alsof jullie in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen. Jij reageert vanuit onmacht onredelijk naar de dochter. Je dochter voelt geen veilige stabiele thuissituatie meer (moet zelf naar bed, kan misschien achtergelaten worden), waardoor zij niet meer volledig op jou kan vertrouwen en hierdoor veel stress kan ervaren, waardoor zij meer onhandelbaar wordt. Wat voor jou weer voor onmacht en frustraties zorgt, enzovoort enzovoort. Zoek alsjeblieft hulp om dit patroon te gaan doorbreken. Zorg voor rust en stabiliteit voor haar en jezelf. Probeer tips en tools aan te leren hoe je kam reageren door haar wel toe te spreken, maar niet de band tussen jullie te beschadigen.

Raar dat ze spullen kapot maakt overal op tekent verft noem maar op ipv papier dat soort dingen

Dit is de eerste x dat dit gebeurt dat ik zo reageer

Dank je wel. Die reacties die ik tot nu toe lees is het net alsof dit dagelijks of wekelijks gebeurt hier in huis dit gebeurt nooit op vanavond na

Dat vind ik helemaal niet raar. Grenzen opzoeken, doen ze hier ook. Als je alleen veilige kleurtjes hebt dan kan je het ook schoonmaken toch.

Het benoemen en uitleggen probeer ik inderdaad uit. Wij kunnen er echt niet achter komen waar dit gedrag weg komt. Dt doen we ook ze vraagt weleens of ze mag kleuren bijv en dan leg ik haar uit waarom niet en wat ze wel kan doen als ik moet koken want dan heb ik niet constant zicht op haar