Hoe corrigeren jullie?

Meer dan ‘nee’ blijven zeggen en blijven uitleggen waarom hij het niet mag doen kunnen we niet echt doen. Er gaat sowieso wel een punt komen waarop het niet meer gebeurt. Zo staan wij er alleszins in.

Wij corrigeren door in eerste instantie het gewenste gedrag te benoemen; ‘niet slaan, aaien is lief’ of ‘handjes bij jezelf.’ Doet ze het nog een keer zeggen we duidelijk ‘nee, dit mag niet.’ Hierbij benoemen we de consequentie. Gaat ze door, voeren we die ook uit. En die consequentie is heus niet enorm hoor, meestal is dat iets simpels als ‘ik ga even verderop zitten, als jij je handjes bij jezelf kunt houden kom ik weer bij je zitten.’ Een enkele keer heeft ze nu in de hoek gestaan omdat ze bleef slaan. Ze begint inmiddels wel door te krijgen dat we het niet leuk vinden en dat in de hoek staan betekent dat ze op dat moment niet kan spelen. Ik heb geen enorme verwachtingen, ik denk ook niet dat onze dochter slaat om ons pijn te doen of dat ze zich beseft wat ze doet. We doen het nu zo omdat deze manier in mijn ervaring met oudere kinderen effectief is. Ik ben pedagoog en werk in het speciaal onderwijs, vandaar.

Lastig want ze ontdekken erg waar grenzen liggen maar snappen het ook nog niet zo goed allemaal. Wij zeggen wat niet mag (niet slaan), waarom het niet mag (dat doet pijn) en geven een alternatief (aaien mag wel, of als je boos bent mag je op het kussen slaan). Als dat niet werkt zetten we hem op de grond elders om op ooghoogte te vertellen wat niet mag en geven dan ook een consequentie (als je nog een keer gooit met x dan gaat dat in de kast). Ik heb begrepen dat woorden als niet niet goed geregistreerd worden dus niet gooien = gooien. Ik probeer dat dus te vermijden maar dat is knap lastig. Verder; het is een faaaaase, gaat ook weer verwend worden!

Je bent niet de enige nee :) Hier ook een krans van afgebroken haren! 🙋🏼‍♀️

Wat ik deed was blijven corrigeren, uitleggen dat het niet kon en anders afleiden met iets anders zodat ze iets anders ging doen.

Ik probeer het positief te benaderen, dus zeggen: "jij mag in dit boekje lezen" ipv "nee, je mag niet aan mama's boek zitten". Maar ik merk dat ik dat nog wel erg ingewikkeld vind. En ze weet zelf ook dat ze sommige dingen niet mag, want dan zoekt ze mijn aandacht en gaat ze met haar vingertje omhoog zitten zwaaien, als in: dat mag niet. Maar of ze het met haar 15 maanden doet om mij te pesten vraag ik me af. Maar ik probeer wel grenzen aan te geven. Vind dat overigens ingewikkeld want vaak vind ik het heel grappig of vindingrijk wat ze doet haha.

Gewoon blijven corrigeren. 3 waarschuwingen vriendelijk, dan 1 keer met stemverheffing als hij niet heeft geluisterd, blijft hij het doen gaat hij even op de gang. Maar hij laat het maar zelden zo ver komen

Inderdaad blijven herhalen! Probeer altijd rustig te blijven en uit te leggen waarom niet mag. Als hij het blijft doen zet ik hem in de ‘stoute hoek’; hij houdt dat misschien 10 seconden vol, maar snapt het concept wel (soms gaat hij zelf al even zitten, 16 maanden). Echter als hij mij pijn doet laat ik dat goed merken (geschokt/zielig/boos), dat heeft hij wel door en komt knuffel geven.

Alleen nee zeggen werkt bij onze zoon niet zo goed, maar een alternatief erbij aanbieden werkt beter. Ik zeg dus: Nee lieverd, lief zijn, aaien, voorzichtig. Dit doen we al langer omdat we bang waren dat hij de kat zou slaan en werkt vrij goed. In het begin pakten we ook zn handje en maakten we de aai beweging. Nu doet hij dat zelf en zegt hij "aai aai aai"

Dit is wat ik nog onthouden heb toen mijn oudste 1,5 was. Het is een fase, maar je moet het wel aanpakken. Is mijn mening althans 😉 Eerst zei ik gewoon nee en dat ik het niet leuk vind. Met slaan zeg ik dat het pijn doet. En of hij daar dan mee wilde stoppen. Ging hij door dan ga ik de volgende fase in. Ik zette hem steeds buiten mijn armbereik als hij mij sloeg. En ik bleef herhalen dat ik het niet leuk vond en dat ik zo ook niet wil spelen. Ik bleef er wel altijd bij. In het begin moest ik hem dan bijvoorbeeld 10x bij mij vandaan zetten. Dat werd steeds minder vaak. Uiteindelijk ging hij mij dan knuffelen, want "van mij weg zijn" wilde hij ook niet. Overigens, erken ook altijd het gevoel van je kind. Hij is ergens boos/verdrietig/gefrustreerd om, dat mag. Maar slaan of gooien met speelgoed hoort daar niet bij. We hebben vaste strafplekjes geprobeerd, maar werkte hier niet voor mij en ook niet voor mijn kind. Nu is het 'strafplekje' een meter van waar het gebeurd.

Meestal corrigeren we door eerst duidelijke "Nee" te zeggen. En als dat niet werkt, hem uit de situatie te halen. Dus als je kind aan je haren trekt terwijl hij op schoot zit, neerzetten op de grond. Vind ie niet leuk, maar dat is de bedoeling.

Wij hebben ‘geluk’ dat we beiden heel weinig nee zeggen tegen onze dochter. Dus als we een keer zeggen: NEE (streng!) dit mag niet!, dan kapt ze meteen. De nee komt heel duidelijk binnen bij haar altijd. Natuurlijk deed ze wel vaker dingen die niet echt handig waren maar dan zeiden we bijvoorbeeld: joh, doe maar niet, of is niet zo handig, pak het maar zo aan. Om te vermijden dat we te vaak nee moesten zeggen. En als we dan nu de nee in zetten, is het meteen duidelijk ook. Ze is nu 3,5 jaar en heeft maar 1x op de gang gestaan en dat was toen mijn vriend het gewoon niet meer het hoofd kon bieden.

Bedankt voor jullie reacties. Het meeste komt inderdaad ook wel overeen met hoe wij het aanpakken. Maar het haren trekken vind ik voornamelijk de uitdaging want dat vind hij blijkbaar met vlagen.. erg leuk om te doen..

Je kunt misschien een keer proberen om hard AU te roepen als hij dat doet? Is je oprechte reactie op dat moment, en komt wat harder binnen dan 'dat doet pijn'.

Snap ik volledig. Onze zoon is heel vaak alleen met mij, en werkt bijgevolg het meeste ook op mij uit. Zo kneep hij gisteren meermaals heel hard in mijn wangen omdat hij boos was, maar op den duur begon hij het grappig te vinden en deed hij het met een brede smile erbij. Wanneer ik zijn handen dan wegnam en zei dat hij me pijn deed, begon hij hardop te lachen. 😅 Niet makkelijk. Straffen doen we niet, maar ik merk dat het steeds moeilijker wordt voor mij om rustig te reageren als hij me mept/krabt/bijt/pitst/… . Maar ik krijg dan ook telkens de volle lading omdat hij mij het meeste ziet. Op den duur reageer je toch heftiger dan je zou willen. Maar ik blijf in mijn achterhoofd houden dat het van voorbijgaande aard is en probeer consequent te reageren.

Nee durven zeggen, uitleggen waarom iets niet kan/kan (vooral tonen dat aan je haren trekken pijn doet, zo ontwikkelen ze empathie). Ik ga persoonlijk niet mee in het ‘Ik zeg geen nee tegen mijn kinderen’-verhaal. Als volwassene moet je ook met een ‘nee’ kunnen omgaan, dus dat leer je toch best aan kinderen aan denk ik dan. Dat je kindje eens ondeugend en wild is, is overigens normaal he! Ze tasten grenzen af en ontdekken de wereld en de regels die er zijn.

Ik ga ook niet mee in ‘ik zeg geen nee tegen mijn kinderen’ maar wel zo min mogelijk omdat de nee die we dan een keer moeten geven, echt een hele duidelijke boodschap is. Ik zie het bij een kennis van me. Die heeft haar kinderen onderhand opgevoed met dat alles nee is. Als de dochter dan bij ons komt spelen is het echt moeizaam om grenzen in ons huishouden aan te geven. Zelfs zo ver dat ze mijn dochter pijn doet, ik dit corrigeer en zij mij 5 minuten (niet gelogen) gaat staan aankijken en uitdagen of ik het wel echt meen. Uiteindelijk gaf ze op na 5 minuten maar toch… Toen was dat meisje nog geen 3. Zij neemt een nee niet meer serieus in ieder geval en dat wil ik bij mijn kinderen toch echt voorkomen.

O ik zeg heus wel eens nee. Maar hoe vaker je het zegt, hoe minder effect het heeft. Laatst een dreumes op bezoek en ik hoorde alleen maar: nee niet aanraken, nee niet daar zitten, nee niet uit die beker drinken, nee niet met dit boekje gooien. Zonder enig leuk perspectief, alleen maar horen wat niet mag. Horendol werd ik ervan. Laat staan als ik dat kindje was. Die luisterde ook echt 0x naar 'nee', want alles was nee. Ik benadruk bij 90% van de situaties eerder wat hij WEL mag doen in plaats van bijvoorbeeld slaan: mij aaien. En als hij dan de messen uit de vaatwasser wil trekken dan is 1 duidelijke nee voldoende, want dan weet hij dat het ECHT niet mag. Maw: ik denk dat de meeste moeders wel nee 'durven te zeggen', maar er voor kiezen om dit niet altijd te doen.

Daarmee bedoel ik dan weer niet dat iedereen minder nee moet zeggen. Bij sommige kindjes past het vast wel. Dus ervoor kiezen om wel vaak nee te zeggen kan ook een goede keus zijn!

100 procent mee eens dat hoe vaker je nee zegt hoe minder effect het heeft! Bij ons is het verschil ook zo groot daar in. Mijn man zegt om en op alles nee, nee niet doen, nee nu niet, pas op blablabla... Daar waar ik meneertje een keer waarschuw met als je op de stoel staat kun je vallen dus ga maar gewoon zitten oid en als ik dan wel een keer nee zeg hij wel luistert. Tussen m'n man en mij zorgt dat wel voor een enorme verdeling... maar ook hij ziet dat de oudste erg goed naar mij luistert en als ik iets zeg hij het alsnog bij papa probeert 🙄😒