Hoe omgaan met hoogsensitief kind

Ik lees graag mee, ik heb een hoogsensitief meisje van 3. Begonnen als huilbaby, nu heftige peuter met extreme driftbuien (tot overgeven aan toe). Ergotherapie heeft helaas niet geholpen hier, en eerlijk... Het lijkt met de dag erger te worden. Ik zit met mn handen in het haar. Dus nog geen tips voor je, wel herkenning 😘

Dat is al heel fijn. Het zou als ze de emoties met een jaar of 4 5 beter onder controle hebben rustiger moeten worden. Ik hoop ook voor jou dat het bij onze kinderen ook is. Knuffel en sterkte op afstand!

Hier ook veel herkenning. Ik kan je het boek: hoogsensitieve kinderen van Esther Bergsma aanraden. Hier worden ook heel veel tips gegeven over hoe je hier mee om kan gaan.

Ah een paar dingetjes, wie weet heb je er wat aan? - Uitgebreid bedtijdritueel, haast een psychologische sessie is het hier.. Gerichte vragen stellen, dat kan natuurlijk ook overdag. - Aandacht voor de basisemoties en hoe deze onder woorden te brengen. - Dagen thuis houden van school, 5 dagen is veel te overweldigend voor een sensitief kind. - In de middag en het weekend de rem erop, weinig activiteiten buiten school. - Sensorisch speelgoed - Wat spannend is tekenen (als dat al lukt). - Zoveel mogelijk 1 op 1 tijd, ga lekker de natuur in samen. - Zusje is prikkels! Kan je hem daar wat meer tegen beschermen? - Eten, ja beetje afhankelijk van hoe "erg" het is, maar ik zou zo min mogelijk strijd aangaan. Dan maar een x een broodje, lekker in z'n vel zitten is het belangrijkste. Hier zagen we echt een piek bij net naar school gaan. Gezien zijn leeftijd denk ik dat hij nu ook gaat? Hopelijk heb je er iets aan, het is beetje basic he. Ik merk nu dat zoon weer rustiger wordt!

Poeh, herkenbaar! Hier ook een zoontje van net 4. Intens boos wordt hij gelukkig niet vaak meer. Maar hij richt zijn frustratie regelmatig op zijn zusje af of maakt slaande bewegingen naar ons. Mijn zoontje is voornamelijk ontzettend erg opstandig. Bij mijn zoontje is het erger geworden sinds het moment dat we zijn gaan toewerken naar school. Sinds een maand geef ik hem telkens 2 keuzes, bijvoorbeeld: thuis naar de wc, of op school. Maar naar het toilet moet hij sowieso. Ik merk dat het hem helpt om het gevoel van vrijheid te hebben. Daarnaast probeer ik telkens te pijlen wat er achter zijn gedrag zit. En dan benoem ik bijvoorbeeld dat ik merk dat hij expres langzaamaan doet, omdat hij het vervelend vindt om voor het eerst naar school te gaan. Hij geeft dan ook toe dat het zo is, waarna ik er een gesprek met hem over kan voeren. Hij is daarna ook opgelucht dat ik hem begrepen heb en hij erover heeft kunnen praten. Met het avondeten zit mijn zoontje elke avond te klooien. Ik zet gewoon een wekker, voor wanneer etenstijd voorbij is. Anders blijft hij heel lang aan tafel zitten, zonder te eten. Dit komt doordat hij dan eigenlijk oververmoeid is van de dag (gunt zichzelf totaal geen rust). Overdag krijgt hij genoeg vitamine e.d. binnen. Dus het is ook geen ramp als hij dan niet goed eet. Dit is wat de afgelopen periode echt geholpen heeft. Nu nog is het weleens pittig hoor. Zeker als ik er zelf ook niet lekker bij zit. Wellicht dat je al veel zelf al hebt geprobeerd. Maar misschien zit er iets tussen waar je iets mee kunt! Veel sterkte! 🌸

Ken je de boeken van draakje vurig? Het is hier niet zo explosief als jij beschrijft, onze struggle zit meer in het onzekere/perfectionistische en de hevige gevoeligheid voor pijn (bij een splinter reageert hij alsof zijn vinger geamputeerd wordt) Maar deze boekjes geven op een herkenbare manier uitleg en woorden aan de emoties en acties van kinderen die sensitief zijn, maar met een sterke eigen wil. Het is niet direct een hulpmiddel waar je gedrag mee verandert, maar misschien fijn voor je zoontje om zichzelf te herkennen in het verhaal? Daarnaast veel succes met het opkomen voor wat het beste is voor jouw kind. Je krijgt een hoop ongevraagd advies en zult ook regelmatig twijfelen of je het niet toch moet proberen. Volg je moederinstinct en vertrouw dat het steeds wat makkelijker zal worden hoe ouder hij wordt. ♥️

Ik heb eerst dit boek gelezen, maar hier herkende ik meer elementen in vanuit mijzelf.

En vervolgens dit boek en toen vielen er behoorlijk wat puzzelstukjes in elkaar.

Ik was precies dit kind. In de jaren 90 waren die boeken er (denk ik) nog niet dus mijn moeder heeft me een paar maanden naar Schiermonnikoog genomen waar we heel basic en regelmatig hebben geleefd. Prikkels weg, jam maken, elke dag zelfde tijd brood halen, vliegeren, en vooral leren dat het leven ook rustig kan. Heeft ontzettend goed geholpen, vanaf groep 3 was ik een heel ander kind. Al ben ik natuurlijk nog wel HSP, ik was een stuk kalmer. Nu begrijp ik dat niet iedereen die luxe heeft, maar misschien heb je wat aan het idee of principe ervan. Later van een psycholoog gehoord dat mijn moeder hier precies op tijd mee was omdat het belangrijke vormingsjaren zijn en dit later misschien niet meer had gewerkt. Succes!

Super dank voor de tips. Ik ga later in de week die boeken ook even nakijken. Beetje hulp en inzicht kan geen kwaad. Jullie ook succes met jullie lieve aanwezige kinderen hihi.

Dit boek was inderdaad voor ons ook een "feest" der herkenning. We zien er veel van terug in onze zoon. We zorgen gedurende de dag voor afwisseling in uitdaging en rustige/sensorische dingen zoals kleien, in de zandbak enz. De peuterspeelzaal volgt ons hier in. Als er iets gebeurt is dan geven we hem de ruimte om het weer kwijt te raken. Door veel te praten met hem, kan hij nu zelf goed aangeven wat hij dan wil. Soms is dat een knuffel, soms zit hij liever even apart (bijv.onder de tafel). Het is een puzzel maar we leggen samen met hem steeds meer puzzelstukjes. Hij is nu bijna 4, super slim, druk en dus heel gevoelig.

Boek over vurige sensitiefjes gekocht en globaal gelezen. Er zitten zeer zeker punten van inzicht in en dingen waar ik wat mee kan. Enigste wat ik zo snel miste is dat kinderen positieve en een schaduwkant hebben. Maar hoe ga je er mee om als ze constant met de negatieve kant aandacht vragen? Bij elke zucht en scheet...tips?

Zijn er trouwens ervaringen van hsp kinderen met een broertje of zusje. Die laatste sneeuwen onder merk ik

Lastig is dat he. Hier herkennen we inmiddels wanneer die kant er aan zit te komen en spelen er dan al op in. Daar staat ook wel wat over in dat boek. Eigenlijk trap je op de rem nog voordat de vurige kant de boventoon voert. Want als ze eenmaal in de negatieve spiraal zitten is het idd lastig omdraaien.

Jazeker. Hier is juist de oudste hsp en heeft nog 2 jongere broertjes en er komt nog een broertje of zusje bij. Maar ik ervaar juist het tegenovergestelde, doordat de tweede minder "in zijn hoofd" zit, rolt hij veel moeitelozer overal doorheen. Ze schelen net geen 2 jaar, maar hij heeft het fietsen voorgedaan waardoor zijn grote broer durfde te proberen, probeert vaak als eerste dingen uit en is heel sociaal. Ik wilde ze juist niet graag bij elkaar in de klas omdat ik bang was dat juist de sensitieve broer ondergesneeuwd zou worden. Maar mij ons is de hsp dan ook minder explosief en meer gericht op onzekerheid en pijn gevoeligheid.

Hier weet ik niet of ze echt hsp heeft (ook toevallig net 4), maar ze is wel Sensitief in ieder geval. Als baby al snel overprikkeld, kon nergens anders slapen dan donker in bed. Konden niet teveel doen op 1 dag. Nu nog gevoelig voor geluiden, handen voor haar oren. Gevoelig voor zonlicht. Gevoelig voor merkjes op haar huid. En inderdaad, temperament! Zo boos, schreeuwen, krijsen, zo verdrietig, huilen. All over the place soms, en constant als ze een moeizame dag heeft. We zijn vrij actief in wat we doen op onze vrije dagen. En dat gaat ook goed, als het maar niet te vaak pretparken enzo zijn. Maar het strand op een niet te mooie dag (rustig zandkastelen bouwen met bijna niemand in de buurt), wandelen waarbij zij grotendeels in de rugdrager zit. Enz. Als ze het zwaar heeft helpt fysiek contact goed, knuffelen, op schoot. Hele rustige muziek helpt ook vaak goed. Klassiek piano bijvoorbeeld. Het duurt soms wel een kwartier of half uur voor we er iets van merken, maar daarna komt alles tot rust en blijft het ook beter gaan. Er voor haar zijn, zonder echt iets te doen, dat ze naar me toe kan komen als ze het nodig heeft, zonder het gevoel te geven dat ik in haar space zit, of me ermee bemoei. Als ze opeens hard moet huilen of opeens heel boos is, niet vragen wat er is, maar gewoon een knuffel aanbieden. Als ze boos is op mij, helpt dat niet 😂 Maar dan in de buurt zijn, erkennen dat de emotie er is, 'ik zie dat je heel boos bent op mij'. Soms ook de situatie benoemen, heel boos op mij omdat ik zei dat... En dan even laten gaan (mits het veilig gaat). En dan weer die knuffel aanbieden. Als alles achter de rug is, kijken of het lukt het te bespreken. Maar dat lukt niet altijd. Dan probeer ik het een halve dag later nog eens bijvoorbeeld. Nu met school is het ook echt veel en vaak, dus ze gaat niet alle dagen, en we doen eromheen niets. Veel bankhangen, zelf vermaken. Vroeg naar bed, veel vroeger dan normaal. Slaap is (was altijd al bij haar) heilig. Goede slaap is goede dag. Bedtijd ritueel is ook erop gericht spanning af te bouwen. Eerst tandem poetsen enzo, omkleden. Dan in bed boekje lezen, dan gaan papa en kleine zus welterusten zeggen en naar beneden. Daarna gaan grote zus en ik praten over de dag, hoe het was, hoe ze zich voelt. Meestal als ze overprikkeld en moe is, wil ze alleen maar dat ik haar vertel hoe het was, en wat ze heeft gedaan. Maar ze wordt dan heel rustig. Dan zeg ik ook welterusten en gaat ze zonder problemen slapen. Ook met eten belangrijk op tijd te eten, want hangryyyyy. Hier dus ook een zusje, van bijna 2. Af en toe als ik merk dat het samen spelen niet meer gaat, laat ik de oudste boven op haar kamer spelen en houdt ik de jongste beneden. Even wat rust voor allebei. Andersom gaat nu nog niet. Maar als ze allebei goed in hun vel zitten (goed hebben geslapen en gegeten), gaat het meestal heel goed nog gelukkig. Elk kind is anders, dus ik weet niet of je er wat aan hebt, maar misschien ook wel. In ieder geval veel succes!

Ja daar zit hij nu in. Bezig met omdraaaien. Opzich lukt dat wel. Maar inderdaad net jn een fase dat ze alle 2 elkaars speelgoed willen en doen wat de ander doet. Op zijn kamer spelen wil hij nog niet echt en een apart hoekje creeren is niet mogelijk. Dus het is even er door heen bijten. Gelukkig gaat de oudste naar school dan kan ik aandacht geven aan de jongste en het huis als hij weg is. Maar ik wil ook niet dat ze gaat denken: mijn broer is weer thuis dus ik ga naar nr 2. Op dit moment is hun vaarwater een pierenbadje. De ene hoeft zijn kont maar te keren of we hebben een hsp-er uitbarsting of een driftbui.

Hoe leren jullie het je kind trouwens dat het geen 24/7 aandacht nodig heeft en er ook andere zijn?

Ik zou graag in contact willen komen met iemand die haar dochter rond dezelfde leeftijd heeft als mijn dochter. Ze is 3,5 jaar en weet wel bijna zeker dat ze hoogsensitief is. Ben toch wel op zoek naar herkenning en iemand die mij daarin begrijpt!

Mijn dochter is 2, wel een jaar jonger dus. Maar cognitief schat de GGD haar op 4 en ik herken heel veel van dit topic. Wil graag met je sparren!